Month: November 2022

Ik heb 5 zonen, waarvan de laatste ordentelijke foto met mij 10 jaar geleden (2012) genomen werd tijdens een feestelijke bijeenkomst in Los Angeles:

Eerder dit jaar (2022) waren de heertjes zonder mij met z’n vijven op stap, hetgeen een minder gedisciplineerd plaatje voortbracht.

Opgave: zet ze in de zelfde volgorde als de eerste foto!

Overigens, de verhalen die hardnekkig nadruppelden over die stapavond, bevestigden dat beeld! Stel, je wilt er een 6^e zoon bijplakken die qua kleurrijkheid ook in dat beeld past, dan denk je toch aan een voetballer, zeker nu het WK in volle hevigheid losgebarsten is. Een artikel in de Gooi- en Eemlander bracht hem ‘natuurlijk’ in beeld: George Best, één van de beste spelers die nooit op een WK voetbal heeft geacteerd omdat hij geboren is in Noord-Ierland.

Spelers als George Best zijn er nu niet meer. De voetballer stond namelijk niet alleen bekend om zijn fabuleuze spel op het veld, maar ook om zijn reputatie als levensgenieter buiten het stadion. Het leven van Best is het beste samen te vatten in een paar beroemde quotes van de voetballer. “In 1969 gaf ik vrouwen en alcohol op. Het waren de slechtste twintig minuten van mijn leven.” Ik laat er maar een paar achterwege, maar deze meende hij serieus: “Pelé noemde me de grootste voetballer ter wereld. Dat is de ultieme groet aan mijn leven.” Helaas, met zijn levensstijl kon hij niet oud worden, hij overleed in 2005 op 59-jarige leeftijd. Ik herinner me dat nog zo goed omdat ik toen de 59 aantikte, zij het met een veel evenwichtiger levensstijl, dat begrijpt u. Best blijft altijd 59! Dat zijn surrogaat broers niet helemaal dezelfde weg zijn ingeslagen (een beetje voetbalkunde was wel fijn geweest), heeft te maken met het volgende plaatje:

Juist, moeder Astrid als symbool voor de moeders die de 5 zonen op het rechte pad hebben gehouden. Ik hou een 7^e zoon in reserve en, nee, nee, kom nou niet met Gerard Joling aandraven. Het WK; wat leuk dat die oud Spartaan, Craig Goodwin, voor Australië de 1-0 tegen Frankrijk scoorde. Toch nog een kandidaat als 7^e zoon! Naast alle nationaliteiten van de schoondochters, Verenigde Staten, Canada en Frankrijk, misstaat een Australiër niet. Terwijl ik ‘misstaat’ intoets, borrelt een George Best quote weer boven: “Vroeger werd ik veel vermist… Miss Canada, Miss Groot-Brittannië, Miss World.” Afijn, even terug naar Nederland tegen La Tri, oftewel Ecuador. Iedereen vroeg zich af of er weer een daverende verrassing uit de hoge hoed zou komen. Wel, bijna, een triest opererend Nederlands elftal had alle geluk van de wereld dat er nog een punt aan de strijkstok bleef hangen, en daarmee zo goed als zeker overgang naar de volgende ronde. Tenzij Qatar dinsdag roet (smeergeld) in het eten gooit. Terug naar de zonen: van de 5 zijn er 4 de laatste weken (en 3 met kerst) met aanhang in beeld op de ark, daarom een extra plaatje van onze firefighter/paramedic Kaj, die met Michelle al deze Hollandse gezelligheid moet missen.

Staatsiefoto met een lach, daar houden we van. Dadelijk breng ik Bo-Peter en Tiphanie naar Schiphol en als ik zo naar hun reisschema kijk, inclusief 6 maanden Azië, dan zien we hen pas weer terug wanneer ze naar Amsterdam verhuizen, april 2024. Hete tranen, maar wel geweldige weken achter de rug. Wat wel heerlijk is, is dat ik een lezerspubliek heb waar ik het mee kan delen, dat lucht op. En met die opbeurende gedachte worden de donkere dagen voor kerst betreden.

Omdat ‘DWDD’ van alle tijden is, onderstaand nogmaals een weergave van een eerdere Luim uit 1987. Het betreft één gebeurtenis, maar daar bleef het niet bij. In ieder geval heb ik geprobeerd het satirisch te verpakken.

Inderdaad, Het Goede Doel, maar nu gaat het over Naomi van der Linden, u weet wel, de ster die in Harper’s Bazaar het predicaat kreeg ‘Rising Star’ van het jaar 2022. Zie deze glamourfoto:

Vanwaar mijn aandacht, borrelt het in diverse hoofden. Welnu, net als gemeld bij de geridderde DJ Ferry Corsten, houden we van jongelingen die als het ware opgegroeid zijn met onze kinderen en zichzelf zijn gebleven. Geen verwaande naast hun schoenen lopende engnekken dus. Naomi is van jeugdvriendinnetje een ster geworden zonder sterallures. Met dank aan hun ouders. Deze foto van 16 jaar geleden geeft dezelfde stralende lach weer als bij Harper’s Bazaar.

Geloof me, met links van haar Kaj, rechts Bo-Peter en daarnaast broer Bob, was het ook toen dikke pret. Nog even een stukje motivatie van de jury:

‘Als zingende actrice en als vernieuwende regisseur bestormt ze alle podia die er zijn. Ze werd genomineerd voor een musical award voor haar hoofdrol in The Color Purple, maar ze kiest niet de makkelijke weg. Als die al bestaat. Deze vrouw kiest telkens voor nieuwe uitdagingen. 300 kinderen regisseren op het podium van de Nationale Opera? Een solo-voorstelling? Locatietheater met een oer-Twents verhaal in Hanna van Hendrik? Ook daarin schittert ze. Als vrouw van kleur tussen de koeien en tukkers. En ja, dat benoemen we, want zoals Naomi verkondigt: we zijn niet kleurenblind. Sommige deuren lijken toch gesloten voor vrouwen van kleur. Die deuren duwt ze open, lachend. Haar kracht is dat ze echt altijd positief is en in alles een vrolijke les ziet. We gaan nog jaren naar haar kijken en luisteren en haar voorstellingen bewonderen. Deze vrouw geeft licht, en ze is pas net begonnen.’ -Jurylid Anna Drijver

Dat liegt er niet om. Tussen twee haakjes, moeder Maaike en Astrid kennen elkaar sinds 1985 van de O.K. opleiding in Academisch Ziekenhuis Leiden.

 

Reüniefoto ziekenhuisheldinnen: v.l.n.r. Astrid, Odile, Ingeborg en Maaike.

Zoals de kinderen van Astrid en Maaike weten, met die twee valt niet te spotten! Waar ook niet mee te spotten valt zijn die Qatar wetten. Eerst was alcohol toegestaan, maar nu weer niet. De fans zijn binnen, dus kan het feest beginnen, zij het zonder alcohol.

Gefopt! Nu we toch in Qatar zijn; ik was helemaal vergeten waarom Louis van Gaal mislukt was bij Manchester United, totdat…… Totdat ik hem gisteren in het Engels de buitenlandse pers toe hoorde spreken.

Op de vraag hoe hij de kansen van Oranje inschatte, antwoordde hij “we have a good sjans to becum wurldsjampion”. Ik betwijfel dat, maar daarom zit ik dan ook thuis op de sofa. Nu las ik van de week dat in Amerika de toegestane woordenschat van Scrabble met 500 woorden is uitgebreid, waaronder een behoorlijk aantal die als Bargoens aangemerkt kunnen worden, danwel straattaal. Zie je de scene voor je in Portugal wanneer Louis een potje Scrabble speelt met Truus en hij triomfantelijk ‘wurldsjampion’ neerlegt en euforisch kraait “dubbele woordwaarde”. Ieder ander zou het bord toornig omver gegooid hebben; zo niet Truus. Liefdevol omklemt ze het hoofd van Louis, drukt een kus op z’n voorhoofd en lispelt “hoe heerlijk om getuige te mogen zijn van jouw eenvoud”.

Inderdaad, grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit. Qatar zal ook na het WK de gemoederen nog hevig bezighouden. Ik ben zo vrij me voor het moment buiten de hypocritische beschouwingen te laten, maar verkneukelde me wel over een advertentie van BrewDog, de multinationale biebrouwer uit Schotland. Zich voorstellend als trotse Anti Sponsor van het WK, halen ze de twee via corruptie tot stand gekomen WK’s erbij (Rusland en Qatar) om vervolgens droogjes te vermelden dat ze niet af kunnen wachten tot het moment daar is dat Noord Korea gekozen wordt als WK locatie.

Meesterlijk! De volgende grote gebeurtenis is Kerstmis, ook al omdat ik Sinterklaas met paard en al even op stal heb gezet. Je moet Astrid heten om een advertentie uit het Amerikaanse Target op te pikken waar een Kerst Tinley aangeprezen wordt. Vervolgens werd zoon Kaj in Sacramento in stelling gebracht om het pronkstuk te kopen, waarna Astrid het tijdens onze laatste trip zorgvuldig in een harde koffer ‘propte’ en via Mexico naar huis bracht. En voilà, ze kon niet wachten om Tinley’s evenbeeld ver voor Kerst te laten ‘shinen’:

Tegen een kleine vergoeding (mag ook een botje zijn) zijn beide Tinleys bereid zich met de gulle gever in een selfie vast te laten leggen. Even een wetenswaardigheidje; zowel bij Vitesse-Sparta als Ajax-Vitesse vielen er vier doelpunten. Wel lief dat Ajax ze in de sfeer van Sinterklaas deelde met Vitesse. Foei Sparta om Vitesse in hun eigen huis zo voor schut te zetten. Gisteren was het andere koek tegen FC Twente. Met Tukkerfamilie van schoonzus Mariette togen we om 16.00 Kasteelwaarts vanaf ontmoetings- en soms plaspunt De Meern. We besloten zo vroeg op pad te gaan om de drukte te ontlopen en eerst een hapje in Rotterdam te gaan eten bij Loos, een traditioneel Rotterdams begrip. Jaarlijkse traditie dus, broer Rob en ik gaan 23 april naar Enschede wanneer Sparta daar z’n kunsten vertoont, en brengen daar dan ook de nacht door. Wel heb ik het idee dat Rob en ik beter tegen ons verlies kunnen dan…….. Hier stop ik even om op een heel ander chapiter te belanden. Een trouwe lezer die wat achterliep, qua Luimen dan, merkte op dat er hier en daar een gat in opeenvolgende weken zat. Ja, dat klopt, er zijn nu eenmaal mensen die niet doorhebben wanneer het om satire gaat, en niet direct over hullie. Groot bezwaar? Dan ga ik niet eens meer in discussie maar verwijder ik de Luim. De meeste van mijn trouwe lezers hebben het dan al gelezen en voor mij is de lol eraf. Hoe kwam ik daar ook alweer op? Oh ja, verlies van FC Twente en daar tegen kunnen. Welnu, gisteren was dat niet aan de orde, op een uitverkocht sfeervol Kasteel werden de punten in een vrij rommelige wedstrijd gedeeld. Ook Peter en Marte, na een lange dag Enschede-Culemborg-Rotterdam, konden zich daar in vinden. Rob en ik hebben dit keer onze broederfoto laten maken:

Doen we niet meer, te zoet, volgend jaar weer selfie van de rauwe werkelijkheid. Het meest saillante detail overigens was de maker van het doelpunt van Twente: Sem Steijn, nota bene de zoon van onze coach! Ik ga ervan uit dat het gedonderd heeft in huize Steijn en dat Sems zakgeld dit weekend ingehouden is. Zou ik bijna nog de selectie van Louis van Gaal vergeten. Laat ik kort zijn, wanneer hij daar ver mee komt, dan is hij een echte tovenaar. Mocht ik sommige keuzes/afvallers niet begrijpen, dan is de keuze van Kenneth Taylor het meest onbegrijpelijk, die speelt de laatste tijd als een natte krant, totaal uit vorm. Zal me benieuwen of deze godenzoon slaagt. Maar goed, de bal is rond, hetgeen betekent dat de komende 6 weken in Qatar alles rechtgezet kan worden wat daar fout is. Uiteraard moeten alle goden van alle religies dan wel samenwerken. Maar ook dat kerstmis daadwerkelijk het feest van de vrede wordt. Wat dat betreft voel ik me met Udo Jürgens verwant:

Ja, de harde Sparta kern begreep er niets van; ‘hoe kan je nou een wedstrijd van Sparta verkwanselen voor een Bluesband?!’ Dat is zo’n moment dat je wartaal uit gaat slaan…..eh….dat-ie nog niet vaststond aan het begin van het seizoen met het oog op Qatar, en dat er verkeerde Jumbo bouwvakkers in het spel waren, maar niet te vergeten de 50 oranje supporters die positief gratis naar het WK mogen, zolang ze maar niet over enge dingen schrijven. Ik geef het toe, bijeengeraapte argumenten. Lang verhaal kort; vanuit Corfu zijn we in Heiloo terecht gekomen via Rolina Boekel, bestuurslid van de Cultuurkoepel. Zij, met haar man Lex, genoten evenals Astrid en ik van dit Griekse eiland, hoewel we daar in een spannend verhaal belandden. Deze zinsnede uit mijn Luim van 8 juli geeft wel aan dat we in eerste instantie hen nogal verdacht vonden: ‘Tijdens het afrekenen kwamen we er tot onze verbazing achter dat we gade werden geslagen door cyberexpert Lex B. en diens vrouw Rolina. Reden zij in de auto die ons steeds hinderlijk volgde?’ Dat bleek dus behoorlijk mee te vallen en uiteindelijk boekten we een concert van CCC Inc. op een zaterdagavond die in mijn elektronische agenda vrijstond. NIET DUS! Maar, zoals mijn moeder altijd stelde, de eerste afspraak geldt. En we hebben er geen spijt van gehad. Daar stonden 6 ras muzikanten op het toneel in een prachtig verbouwde kerk die de pannen van het dak speelden. Met een gemiddelde leeftijd van 75 jaar stonden ze maar liefs ruim twee uur de zaal van een flinke portie blues te voorzien.

Het plezier spatte eraf. Helemaal links op het wasbord Ernst Jansz, voormalig Doe Maar lieveling, die ooit voor duizenden gillende meisjes speelde, nu voor een zaal van 450 op z’n best. Ook Joost Belinfante, met petje en wit t-shirt, begeesterde de zaal, niet alleen met z’n vioolspel, maar ook met z’n geestige woordspelingen. Stiekempjes keek ik tussen het foto’s maken door naar Teletekst 818: ‘yes, Sparta heeft met 3-1 gewonnen’. De vreugde op mijn gezicht werd gezien als overgave aan de muziek. Astrid wist wel beter. Dank Rolina en Lex voor de warme ontvangst, nimmer zal ik nog een slecht woord over jullie schrijven (denk ik). Omdat dit weer een Luim dient te zijn van normale omvang, raas ik even door de week heen. Deze week twee heugelijke verjaardagen in de familie, Tinley 10 en Ivar 26. Astrid nam in bruine kroeg ’t Sluisje in Amsterdam Noord (gestoord), waar we van een verjaardag borrel en bitterballen genoten, een foto van Ivar en mij.

‘Spitting image’, noemen de Engelsen dat. Persoonlijk denk ik dat we een tweeling zijn, waarvan één eitje 50 jaar later is uitgekomen. Volgens Astrid heb ik wel meer rare ideeën, hoewel zij per ongeluk Ivars haar gemillimeterd had. Dat kwam de foto natuurlijk wel ten goede! Om de balans in evenwicht te brengen, onderstaand moeder en zoon:

Lief toch?! Uit San Francisco kwamen gisteren Bo-Peter en partner Tiphanie aan, die wat dagen bij ons doorbrengen en bij familie in Frankrijk (foto’s volgen). Dit weekend gaan ze o.a. per fiets Amsterdam doorkruisen om te bezien waar ze zich april 2024 willen vestigen. Uiteraard biedt Ivar de helpende hand. Goed gevoel, nu Kaj nog. Hey, dromen mag! In ieder geval hoop ik dat we met 4 van de 5 zonen (plus aanhang) 21 november een klein oranje feestje kunnen beleggen wanneer Nederland tegen Senegal het WK opent. ‘One Love’ zal het thema zijn van deze internationale multiraciale groep geliefden, en trots worden gedragen door de tienjarige Tinley: