Month: January 2023

Je wordt er cynisch van; Singh wil eruit (na 39 jaar), maar moet blijven en Schreuder wil blijven, maar moet eruit, na ruim een half jaar. Hij krijgt wel ruim twee jaar €€€ mee, hetgeen de pijn behoorlijk verzacht. Wanneer hij het haalt, krijgt Singh ook twee jaar mee in de gevangenis, voordat hij weer opgaat voor ‘parole’. Edwin van der Sar, de ‘grote’ man bij Ajax gaf duidelijk aan waarom Schreuder eruit moest, iets dat wij niet aan hadden zien komen. Ik zei het al, een mens wordt enigszins cynisch. Singhs advocate Rachel Imamkhan gaf niet aan waarom het ‘parole’ geweigerd was, terwijl er een half jaar geleden een positief advies lag. Aangezien ik er al sinds 2015 mee bezig ben, kan er mijns inziens maar één insteek zijn; de familie van Singhs vermoorde vrouw heeft bezwaar aangetekend. Mijn mening. Klaarblijkelijk heeft niemand van de pers daarom gevraagd. Alles in ogenschouw nemend is het geen wonder dat Schreuder onderstaand Singh als het ware voor ‘loser’ uitmaakt.

Naar het zich laat aanzien komt er binnen een half jaar een meerdelige documentaire uit over de ‘zaak’ Singh, geproduceerd door de Emmy Award winnaar Hans Pool. Ik ben ervan overtuigd dat deze grondig tewerk gaande man meer licht over deze zaak doet schijnen. Hoe het ook zij, niemand verdient het om zo lang te zitten! Ik hou jullie op de hoogte. Nu wil het geval dat Astrid en ik donderdagavond al enigszins depri na de volgende voorstelling thuis kwamen:

De nadruk was zo nadrukkelijk op dementie, en niet op opgewekt, dat de enigszins grappige dialogen erbij verbleekten. Aangezien ik een der jongeren in de zaal was, Astrid tel ik niet mee, zag ik heel wat verschrikte gezichten onder die grijze bolletjes. Overigens, aan de acteurs lag het niet, die hebben getracht het behapbaar te maken, maar het lag zo zwaar op de maag! Welnu, na al het voorafgaande snak je naar wat goed nieuws. Heel eerlijk, voor een Rotterdammert (zowel uit West als Zuid) is dat verhaal over Schreuder natuurlijk geen slecht nieuws, maar dit terzijde. Nadat ik van een ochtendvergadering, waar ik in een later stadium gewag van zal maken, mijn Luim aan het voorbereiden was, schreef mijn oudste zoon Rick (die van dat trouwaanzoek bij Café Top 2000) of ik naar ‘Polarsteps’ gekeken had. Aangezien hij de sales kick off van zijn werkgever Orange in Lissabon bijwoonde, en daar diverse foto’s van op ‘Polarsteps’ geplaatst had, dacht ik, ‘zal wel’, maar toch nieuwsgierig opende ik de app. Heeft die gek voor de tweede keer (eerst in 2019) de President’s club bereikt, echt alleen voor de ware toppers. En dat Orange is voorwaar een hele grote internationale onderneming. Nou, dan gloeit deze ouwe gek ook van trots. Aangezien Heineken zijn nieuwe internationale account is, tevens gastspreker in Lissabon, had Rick zich voor het diner een passend colbert aangeschaft:

Enig gevoel voor commercie kan hem niet ontzegd worden! Nu denkt hij in zijn overmoed dat Feyenoord ook nog kampioen wordt, maar mist hij het snel naderende Sparta in de achteruitkijkspiegel. Ajax, doelwit #1, tot op twee punten genaderd, is het volgende prooi op weg naar de top. En dat is dan het moment dat je wakker wordt. Wie is er hier nou overmoedig? Welnee, uiteindelijk gewoon blij!

Zaterdagmorgen, huiverend van de kou produceer ik voor m’n trouwe lezers een verse Luim. Beetje overdreven, maar het was weer zo’n week met louter leuke berichten, dus ik dol nog een beetje. Het andere nieuws laat ik graag over aan de geëigende kanalen met hun eigen ‘juicy’ meningen. Vorige week heb ik op verzoek van Astrid mijn oude profielfoto (met guitig baardje) op Facebook gewijzigd, niet wetend dat er ergens een verborgen knopje zit dat voorkomt dat het als ‘nieuws’ gepubliceerd wordt. Dus een representatieve, niet al te oud smoelwerk aangebracht. Het had veelal leuke commentaren en ongelooflijk veel ‘leuk’ gevonden duimpjes tot gevolg, zelfs hartjes. Het bracht me bijna aan het blozen. Maar het werd nog leuker toen een jongeman, door het leven gaand als Mr. Awesome, zijn uitnodiging gestand deed om me als ‘superconnector’ tijdens een evenement in Groningen aan te laten treden, maar me ook op te laten halen en thuis te brengen. Alex Broekman, die achter Mr. Awesome schuilgaat, was vele jaren geleden bij mij te gast op het consulaat in San Francisco als jonge entrepreneur. Daar onderwees ik hem onder anderen dat bescheidenheid niet bij ‘the American way’ hoorde, en dat heeft hij goed ter harte genomen! Nu kan dat ook gezegd worden van mijn zakelijke naam: The Brand! Plaatsvervangend Consul Generaal Ard van der Vorst is daar voor verantwoordelijk. Na mijn vertrek bij het consulaat lubde hij me erbij om maandelijks een ontbijtsessie onder mijn naam te organiseren. ‘Want’, zo sprak hij profetisch, ‘jij bent je eigen brand’.

En zo begon het; na het eerste geslaagde ontbijt was Laanen ‘The Brand’ geboren. Waar ik ook kwam werd geroepen ‘The Brand is in the house’. Nu was ik in die tijd niet zo uithuizig, dus dat viel wel mee. Terug naar Mr. Awesome. Alex vertelde eenieder dat hij indertijd dermate warmtevol ontvangen was dat het een herinnering voor het leven werd. Dus hij verheugde zich op onze hereniging in Groningen. En voilà, daar lachte m’n badge me al tegemoet, conform afspraak:

En toen kwam het moment dat onze twee helden elkaar konden omhelzen. Vanwege de tranen die vloeiden werd er niet gefotografeerd. Het evenement, met 6 pitchende startups, werd soepel geleid door Alex, en de startups kwamen prima aan hun trekken omdat sommigen zo goed waren dat de ‘superconnectors’ er als het ware om vochten. Zeer geslaagd, en dat kan ook gezegd worden van het aangeboden diner bij Koreaans restaurant Yam Yam, gesponsord door Maarten Reijgersberg, Rotterdamse Eindbaas van RauwCC, en allround toffe peer. Mr. Awesome ondersteunde The Brand in de wat gladde straten rondom de Noorderpoort.

Foto Hessel van Oorschot, Tribe of Noise (oude strijdmakker)

Je zult begrijpen dat geen enkele onverlaat dit dappere duo ook maar een haar durft te krenken. De gezelligheid die daarna ontspon zou alleen al een hele Luim beslaan, dus daar begin ik maar niet aan. Veilig thuisgekomen en onder het genot van een whiskietje met mijn duifje het een en ander doorgenomen. Goed geslapen, dat wel. Per post ontving ik eerder deze week een boek dat geschreven is door een oud student van Ex’pression College, mijn ‘pride and joy’ in Emeryville, Californië. James Cordova is een student uit onze eerste klas (1-2-1999), veel meegemaakt, en altijd in contact gebleven. De persoonlijk tekst in het boek voelde aan als die van een ‘verre’ zoon die weer aanhaakt:

Het boek heeft dus als titel ‘De hersenbreker memoires’, en welllicht heeft dat ook iets te maken met het gegeven dat je nooit weet wat uiteindelijk het resultaat is van je inspanningen. De week kon dus echt niet kapot, trots en verward, zo omschrijf ik het maar. Even een bakkie thee naar Astrid brengen, die alweer zorg heeft gedragen voor een tweetal baby’s in het nieuwe jaar, om vervolgens Tinley naar binnen te halen.

Als Californische hond heeft ze hier niet voor opgetekend, maar haar liefde voor de baasjes maakt alles goed. Jeetje, weer een happy end!

Een week dus waar zoveel zaken anders lopen dan gedacht, of je aandacht plots getrokken wordt door bijzondere informatie, zoals onderstaand teletekstbericht van maandag jl.:

Nu vraag ik me in verwondering af hoe het dan zat met de zaadcellen uit de jaren 60. Ja, het mijne. Immers, uiteindelijk zijn daar zes kinderen uit voortgekomen, hoewel, deels ook over de decennia daarna. Het zet je aan het denken. Logisch toch?! En hoe tellen ze dat? Van die dingen. En dan verneem je diezelfde dag dat je vriend Joop van Dort, jouw voormalige consiglieri, woensdag geëerd wordt met het in ontvangst nemen van de titel ‘Ridder in de Orde van Oranje Nassau’. En hij weet van niets. Natuurlijk je agenda omgooien, dat wil je niet missen. Maar eerst maak je met vrouwlief je zorgen over zoon Kaj, gelouterde firefighter/paramedic in South San Francisco. Californië wordt momenteel geteisterd door hevige regenbuien en daarmee gepaard gaande overstromingen en modderstromen. En dan moeten de mannen van South San Francisco in volle actie komen. Maar eerst nog een plaatje in schone outfit:

Reeds trots door Astrid geplaatst, maar hier kan herhaling geen kwaad, ook al omdat ze door menig Amerikaan als held bestempeld worden. Kaj is wat dat betreft nog een echte Hollandse jongen; “Held, ik? Ik doe waar ze me voor betalen”, is zijn nuchtere kijk hierop. En toen was het pas maandag, en moest er eerst nog getraind worden met de Gympies.

“Gympies klaar, gymmen maar”, en daar gaan we voor, gemiddeld 78 jaar! En dan te bedenken dat ik de gemiddelde leeftijd nog omlaag haal, maar dit terzijde. Nu werd de woensdag toch nog enigszins gecompliceerd omdat naast de ridderorde van Joop in Naarden, er ook een lunchafspraak bij ‘De Dorpsgek’ in Maarssen op het programma stond, met MF veteranen, en tevens een logeerpartijtje van kleinzoon Felix (20), die ik van station Breukelen zou afhalen. De lunch was een succes, met veel gebral, waarbij de geafficheerde gehaktballen hun reputatie waarmaakten, groot qua omvang, groots qua smaak. Op naar Breukelen waar Felix zowaar eerder aankwam dan aangekondigd. Hij wist dat hij mee zou gaan naar Naarden en vond zo’n uitreiking ook wel interessant. Even terug naar Loosdrecht, waar Astrid zich uitdoste in ‘Orde’ waardige kleding. In Maarssen voegde Rick en Liesbeth (u weet wel van dat Top 2000 huwelijk) zich ook bij ons en onder het genot van een glaasje chardonnay wachtten we op het teken dat we onze opwachting konden maken. En toen dat het geval was, konden we ons vergapen aan het aantal functies die ‘onze’ Joop bekleedt, volgens de sprekers. Daar had de koning bij moeten zijn, hoorde ik hier en daar mompelen. Echter, burgemeester Han ter Heegde (‘VVD, maar als burgervader neutraal’) toonde zich een goede plaatsvervanger.

Joop van Dort wordt gefeliciteerd met zijn lintje op de nieuwjaarsreceptie van de FIN.© Foto Studio Kastermans/Danielle van Coevorden

Overigens mocht de Gooi- en Eemlander kop van daags erna ook zijn:

Economische duizendpoot Joop van Dort benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Naarder is de ’verpersoonlijking van de FIN’

Terwijl Rick en Liesbeth zich bekommerden om Joop (BN’ers onder elkaar), besloot Felix een praatje aan te gaan met de burgemeester:

De burgemeester was zeer geïnteresseerd in de militaire toekomst van Felix. Zelf had hij het tot vaandrig geschopt. Mijn Bescherming Bevolking carrière (ordonnans bij de brandweer) maakte minder, eigenlijk geen, indruk. Wel 6 jaar gedaan, ja! Uit wraak heb ik Felix donderdag met Monopoly vernietigd. Opa slaat genadeloos terug! En dan gisteren, vrijdag de 13^e. Dat lag donderdagavond nog als een maagdelijk pak sneeuw voor ons; helemaal zelf in te vullen. Vrijdagmorgen gaat de telefoon om 07.15; baby in Hilversum, Astrid op ‘full alert’. 08.20 telefoontje van buurman Paul. Lekke band, graag een lift naar de bandenreparatie garage in Loenersloot. Daar een half uurtje wachten, kopje koffie, het arkenbeleid doorgenomen, een weinig gelachen, toen band gerepareerd en terug. 10.30 appje van Gympie Chris dat hij zo in de buurt is, ‘zal ik even bij jou langskomen’. Drie kwartier later gezellig aan de koffie. Praatje pot. Maar wat nou het leuke is, wanneer je zo de hele week beziet, dan gaat het uiteindelijk om mensen. Gaaf toch?!

Hoezeer Pelé de hele wereld beroerde, bleek wel uit de eer die hem ten deel viel uit alle lagen van de maatschappij na zijn heengaan op 82-jarige leeftijd. Zijn opgebaarde lichaam op het veld van Santos, de club waar hij zijn voetballende leven doorbracht, werd een bedevaartoord met een ongelooflijke rij mensen die hem de laatste eer kwamen bewijzen.

Daarna volgde een rondgang in de buurt waar hij opgroeide en waar zijn 100-jarige moeder nog steeds woont. Het ergste dat een moeder kan overkomen is dat een kind vóór haar overlijdt. Maar dat verwacht je niet wanneer een kind 82 wordt. Blijft evenzeer verdrietig. Het bracht me terug naar de tekst van een liedje dat ik op verzoek van Hans van Hemert op papier zette in 1986, en 10 jaar geleden op de 100^e geboortedag van mijn moeder in een Luim vervatte. Nu, op haar 110^e geboortedag deze maand, iets uitgebreider hoe een en ander tot stand kwam. Hans, bekend van o.a. de meidengroep Luv’ en Mouth & MacNeal, maar ook ‘bedenker’ van Vulcano (‘Een beetje van dit….’). Begin 1986 verzocht hij me een tekst te schrijven voor Vulcano op een door hem geschreven melodie. Moederdag moest de leidraad worden. Oh ja, hoe kende ik Van Hemert; welnu hij was aandeelhouder bij het door mij opgerichte systeemhuis Multi Function, en af en toe zong ik mee met door hem geproduceerde artiesten (voor de lol):

Met mijn moeder in gedachten, en wetend dat het refrein de ‘hook’ van het liedje moet zijn, vloeide het volgende uit mijn ‘pen’: ‘Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht/ lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, één gedicht/ m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar/ als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar/ lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar’. Nu nog de intro. Deze favoriete jeugdfoto van mij met m’n moeder werd de bron van inspiratie: