Month: February 2023

‘Heb ik weer’, roept een lezer, heb ik die gasten net gisteren op een selfie bij Sparta tegen Utrecht gezien, en nu weer bij m’n ochtendbakkie. Schuld van de KNVB, lieve lezer, die de kleine clubs meestal op tijden laat spelen die hele families ontwrichten. Daarom de selfie van broer Rob en mij alleen op Facebook om het leed te verzachten. Konden we Sparta tot dusver na afgelopen seizoen als Sparta 2.0 aanmerken, tegen Ajax werden ze teruggeworpen naar Sparta versie 1.0. En dan gisterenavond? Zouden ze zich herpakken tegen FC Utrecht, de naaste belager voor de zesde plek. Welnu, ondanks de 0-3 nederlaag ging Sparta met rechte rug en toegezongen door het publiek van het veld. Er was één man die gekomen was om dit belangrijke potje voetbal (kans op Europees voetbal en €€€) te verzieken: scheidsrechter Joey Kooij. Niet alleen zijn warrige manier van fluiten, maar ook zijn onbegrip voor de belangen maakten hem totaal ongeschikt voor deze wedstrijd. Nu denken de complotdenkers dat ik hem de schuld ga geven van het verlies. Nee, 5 minuten na rust zette Sparta Utrecht keihard onder druk en ‘kreeg’ een vrije trap op ongeveer 25 meter van het Utrecht doel. En toen gebeurde het; onze gelouterde aanvoerder Adil Auassar liet zich in de muur provoceren, deelde een elleboogstoot uit en kon na interventie van de VAR verdwijnen. Oliedom! Dat de bal daarna op de lat en de paal kwam en Sparta heroïsch op zoek ging naar de overwinning, deed er niet meer toe, na het eerste tegendoelpunt was het over. Fun fact: Sparta staat nog steeds op de 6e plaats wegens een beter doelsaldo. De scheidrechter deed me aan een serie denken: ‘who pays the ferryman’. Kon ik over AI (Artificieel Intelligence) vorige week vermelden dat ‘goed opletten het devies blijft’, las ik afgelopen week het volgende over de AI chatbot Sydney van Microsoft:

Microsoft grijpt in om de AI-chatbot achter zoekmachine Bing in het gareel te houden. De afgelopen weken gingen de eerste gebruikers volop aan de slag met Sidney, die na verloop van tijd ‘verward’ kon raken, merkwaardige antwoorden gaf en soms zelfs dreigende taal ging uitslaan of uitnodigde om seks te hebben.

Op zich humor om te lachen, maar wel linke soep. Daarom is het wel zo veilig om de Luim te lezen die volledig uit mijn brein en van mijn hand komt. Waarvan akte. Felix, op visite bij opa en ‘oma’ Astrid. En natuurlijk inclusief een nachtje overblijven om weer tot rust te komen. Inmiddels een boomlange kerel die zich monter ’s anderendaags om 10.30 meldde en me vroeg of ik al ontbeten had. ‘Eh, ja, een uur of twee geleden jongen’, antwoordde ik droogjes. ‘Mooi, dan bereid ik zelf wat’, ging hij aan de slag. En voilà, zie onderstaand het resultaat:

Goed om het lichaam te onderhouden 🙂 Nog dezelfde dag kreeg ik een Facebook ‘herinnering’ foto van exact 8 jaar geleden, genomen in San Francisco:

Even andere koek! Nu steekt hij een kop uit boven Pa Rick (links) en mij. Over andere koek gesproken, Astrid heeft weer een mooi artistiek werkje afgeleverd tijdens haar keramiek lessen (in de volksmond kleien genoemd):

De duikkampioene

Toen ze jaren geleden begon, zou dit er ongeveer uitgezien hebben als een aardappel met vier luciferhoutjes, en nu dit. (Sparta) pet af voor m’n muze. De rubriek ‘25 jaar geleden’: (1998, incubatie Ex’pression & California dreamin’):

Bij verkeersknooppunt Oude Rijn haalt mijn ‘Handy’ (Duits voor mobieltje) me uit mijn gepeins; Eckart Wintzen wenst me te spreken. Eckart, volgens eigen zeggen een zakenman die er als een hippie uitziet, maar ook het groene geweten van Nederland en apostel van de breedband. Zijn vermogen, vele honderden miljoenen volgens insiders, heeft hij vergaard door zijn geesteskind BSO (Bureau voor Systeem Ontwikkeling) te laten fuseren met Philips, oktober 1995. Of ik zo goed zou willen zijn even bij hem thuis langs te komen om een business plan op te halen voor de San Francisco Bay Area.

Goed om af te sluiten, met een mooi portret van de veel te vroeg (2008) overleden oude meester.

Hoe ziet zo’n Sparta zondag er nu uit, vraagt men mij weleens. Welnu, dat kan zeer verschillend zijn, zoals die van afgelopen week bijvoorbeeld. Een kwart over twaalf wedstrijd geeft de dag een heel andere dynamiek. Kwam er nog bij dat Astrid die dag werkte en we na de wedstrijd met zeven mannen de 21^e verrassingsverjaardag van kleinzoon Felix zouden gaan vieren. Voordat Astrid om 8.45 vertrekt heb ik haar een bakkie thee bezorgd plus een bammetje met een zacht gekookt ei. Nu niet gelijk denken dat ik zo’n wereldkerel ben, het is slechts een geringe pay back voor alles wat ze voor mij doet. Enfin, Tinley snel uitlaten want die voelt al aan (John Denver speelt) dat er een paar eenzame uren voor haar aanbreken. Pet en sjaal niet vergeten; zeer belangrijke attributen!

Ja, naast het restant van m’n honkbalclub Oakland A’s stoel. Even nostalgie van me afschudden, op naar De Meern. Sparta, begint voor broer Rob en mij rond een uur of tien wanneer we onze auto’s starten. Hij in Culemborg, ik in Loosdrecht. We treffen elkaar bij De Meern (afslag 15) waar we na een dikke knuffel gezamenlijk in één auto naar Spangen reizen. Afgelopen zondag kwamen we rond 11.20 in De Bosselaar aan waar we, afwijkend van de norm, geen bier maar koffie bestelden. Wel een broodje kroket erbij, omdat je niet al teveel moet afwijken van traditionele handelingen. We wisselen wat informatie uit tot het moment dat we ons naar vak 19 op de Kasteel tribune begeven, waar we hartelijk begroet worden door onze mede seizoenkaarthouders. Uiteraard wordt een selfie van de gebroeders op Facebook gezet en dan betreden de spelers van Sparta en Go Ahead Eagles onze mooie grasmat. We zingen al staande luidkeels de Sparta Marsch mee en hopen dat het niet weer zo’n billenknijp wedstrijd wordt. IJdele hoop, maar ‘we’ winnen wel: 2-1, en we zijn inmiddels 10 wedstrijden ongeslagen. Wat een weelde. Rob en ik slaan het pilsje bij De Bosselaar over vanwege de verrassingsbijeenkomst voor kleinzoon Felix. Rob, Rotterdammert kenner, rijdt ons er feilloos heen. Inmiddels bied ik Koen Bulsing, die ik net nog trof bij die smerige pisbakken van Sparta, m’n excuses aan voor onze afwezigheid in De Bosselaar. Koen en ik waren 50 jaar geleden ploegmaatjes bij Alexandria ’66.

Koen geblesseerd in pak (balen) naast mij tijdens een ererondje.

Wij komen als eersten aan bij het gezellige bruine café Le Nord en nemen plaats aan de door Ivar gereserveerde tafel voor 8 mannen. Biertje, wijntje, en dan komt de stiefopa van Felix binnen, de enige niet Laanen. Gezellige peer, houdt ook van voetbal, hetgeen toch een band smeedt. Het verrassingselement wordt teniet gedaan wanneer Felix en vader Rick verschijnen voor de rest. Enfin, nadat de drank- en frituurwalmen opgetrokken zijn, betalen de vier oudste mannen (vanaf 40) de rekening, hetgeen een indicatie gaf van de gezelligheid.

Rechts feestvarken Felix, met naast hem oom Ivar en oom Eric.

Warm afscheid genomen en met Rob vervolgens de omgekeerde rit gemaakt. De Meern zal voor eeuwig in onze herinneringen een plaatsje krijgen! Wat ook een verpletterende indruk op me maakte was de lezing tijden het ‘Schuurspons’ evenement bij RAUWcc, het meest Rotterdamste bureau van de wereld.

Onwaarschijnlijk wat je momenteel met Artificial Intelligence (AI) kan doen. Mensen als het ware klonen en boodschappen in diverse talen, inclusief lipsynchronisatie, de wereld in toeteren. Teksten maken die vervolgens in beelden worden vertaald en andersom. En de gevaren natuurlijk. Een verhaal automatisch genereren met input dat het hele internet bestrijkt, kan simpelweg leiden tot racisme. Goed opletten blijft dus het devies. Neemt niet weg dat ik meende dat het goed zou zijn voor mijn neefje, top DJ Ferry Corsten, om hier ook kennis van te nemen. Neefje niet qua bloed, maar ik heb hem als het ware geboren zien worden. Tijdens mijn vele omzwervingen (ahum) maakte ik kennis met de AI disc jockey. Tijd voor een demonstratie. En zo geschiedde:

Ferry Corsten vergezeld door rechts Erik van Awaves en links, nou ja…….

Te lange Luim eigenlijk, maar toch even de rubriek 25 jaar geleden (1998):

De overweging om Amerikaanse artiesten over te halen, middels mijn via Arcade opgedane relaties, klinkt aantrekkelijker. Het Belgische Lommel, waar onze vrienden Jan en Marja Abbing reeds vele jaren hun domicilie hebben, zal dan als basis dienen voor toekomstige activiteiten. Jan treedt suksesvol op onder de naam JJ Johns, voor het merendeel in het country muziek vriendelijke België.

Altijd goed om met een cowboy af te sluiten: Yihaa!

Nadat ik oudste zoon Rick (huwelijk met Liesbeth 29 december) informeerde dat na mijn check up van dinsdag de dokter me informeerde dat ik zijn huwelijk echt wel zou halen, reageerde hij nogal gevoelig. Was even vergeten dat hij er een week of wat geleden mee begon, toen hij me vriendschappelijk in m’n maag porde en zei ‘je piept er niet tussenuit hé?’. Nou ben ik dat helemaal niet van plan, maar dan volgt er zo’n Dean Martin-week van ‘memories are made of this’. Woensdag had ik een lunchafspraak met Martin Corsten, oudste vriend in dienstjaren (60+). Bij mijn favoriete restaurant, De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen, werd het verleden en ‘wat als’ situaties uitbundig besproken. Het is natuurlijk een beetje een koe in z’n reet kijken, maar toch. Met Martin als aangever kon je ons wel uittekenen op toneel:

Ja, die linker met dat haar ben ik echt. Uiteindelijk leidde dat tot een auditie bij de KRO in Hilversum. We zouden daar een satirisch stukje uitvoeren over Vietnam. Nadat ons werd gevraagd om de bladmuziek, zonk de moed ons in de schoenen en flopte onze auditie. Buitengekomen schreeuwden wij uit onmacht ‘Katholieke Rot Omroep’. Het gebouw zweeg in alle talen. Maar achteraf geen ‘wat als’, in ieder geval hebben we het geprobeerd. Zo volgden nog het een en ander, hetgeen ik jullie bespaar. Thuisgekomen meldde LinkedIn dat er een bericht op hun site stond waar ik in genoemd werd. Uiteraard nieuwsgierig. De blog van Mr. Awesome raakte me zeer, juist omdat het 10 jaar geleden begon in San Francisco. Hier de link naar het artikel https://misterawesome.nl/life-after-startup-the-value-of-slow-connections/ zodat jezelf kunt besluiten of je het al dan niet wil lezen, anders lijkt het teveel op zelfpijperij (kan dit nog?). Nieuws van gisteren in honkbalsoftbal.nl:

Bondscoach Hensley Meulens heeft de selectie voor Team Kingdom of the Netherlands voor de vijfde editie van de World Baseball Classic rond. Supersterren als Xander Bogaerts, Didi Gregorius, Jonathan Schoop, Jurickson Profar en Andrelton Simmons vertegenwoordigen ook in deze editie het Koninkrijksteam.

Ook een aantal hoofdklassers uit de Nederlandse competitie zijn geselecteerd. Jongens met een gewoon baantje dus. Daar bedoel ik niets mee, maar toch even een vergelijk met Xander Bogaerts. Recent maakte de San Diego Padres bekend dat er overeenkomst bereikt was met Xander Bogaerts voor de komende 11 jaar voor een bedrag van (ga even zitten) $280 miljoen. Doet toch een beetje denken aan de film ‘De prins en de pauper(s)’. Maar goed, het gaat om bondscoach Hensley Meulens die we hebben leren kennen als een zeer aimabele kerel. Hij werd tot ridder benoemd in het Giants Stadion door (toen) consul generaal Bart van Bolhuis, die me bijna smeekte om tijdens de ceremonie niet mijn A’s pet te dragen. Ook hier de ‘memory’. Ivar en ik bezochten in 2013 in Arizona de lentetraining van ons favoriete honkbalteam de Oakland Athletics (A’s). Eén van de oefenwedstrijden was tegen grote concurrent San Francisco Giants waar Hensley toen hittingcoach was. Na de door de A’s gewonnen wedstrijd (12-5) wilden we Hensley even gedag zeggen en marcheerden langs een rij van hatelijke Giantfans. In het Nederlands riepen we Hensley aan, die ons onmiddellijk herkende en tot totaal onbegrip van zijn fans vrolijk in het Nederlands terug klepte.

Let op, ‘never the twain shall meet’ gaat weer eens niet op. Ivar was in z’n nopjes. Maar vanwege al die ‘memories’ en ‘wat als’ situaties, kreeg ik zo’n beklemmend gevoel van ‘er zal me toch niets gebeuren’. Dat stopte pas toen een ‘wat als’ situatie uit 1986 me duidelijk maakte wat een geluksvogel ik ben. ‘Wat als’ de toenmalige vriend van Astrid wel was meegekomen naar de reünie van Radio Ronde Venen? Had Foxy Foxtrot (ik dus) dan wel z’n kans kunnen grijpen om er met de hoofdprijs, stoere Astrid, vandoor te gaan?

Ik ben blij het grote leed van nu even te doorbreken om dit met jullie te mogen delen. Om het grote leed af te kappen, mag iedereen zijn ‘wat als’ als wens gebruiken en bidden (hopen) dat die daarna uitkomt.

Wanneer je zo’n bericht leest gaat je bloed toch koken!

Hoe zitten die lui van het Shell management in de boardroom met elkaar te lullen, vraag je jezelf af. Zo stel ik me dat voor: “kerels, sorry Sinead,” begint CEO Wael Sawan, “zoals nummer 14 al zei, elk nadeel heeft z’n voordeel.” Tevreden vervolgt hij, “de volgende crisis mogen wij met dit prachtige resultaat van $40 miljard niet aan onze neus voorbij laten gaan. Suggesties?” Verwachtingsvol blik hij in de rondte. Chairman Andrew Mackenzie schraapt z’n keel en steekt van wal: “Wael, als volgt, informeer het Financieel Dagblad dat Europa voorlopig nog in de shit zit, dat lijkt me voldoende om ook dit jaar weer een prachtig resultaat te boeken.” CFO Sinead Gorman zwijgt in alle talen, maar je kunt haar als een tevreden poes horen spinnen bij het idee dat er weer ettelijke miljarden haar kant uitkomen. Als superboekhouder weet ze daar wel raad mee. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een greintje empathie is voor al die consumenten die de hoofdprijs betalen. Ik krijg meer het beeld van een polonaise rondom de gigantische vergadertafel al zingend, “een crisis, een crisis, een crisis, in heel Europa verdient er niemand meer dan wij.” (op de wijs van ‘m’n Opa’uit Ja zuster, nee zuster). Vervolgens lekker met al die boardmembers skiën op Mount Greed:

*Zucht* Hoe leuk is het dan om van onze twee oudste zonen een foto te ontvangen uit het skigebied van Lake Tahoe, waar ze naar hartenlust boarden en skiën, zonder inhalige bijgedachten.

Gaat het hart sneller van kloppen. Mooi ook om gade te slaan dat de (mega) investering in hun jeugd van beugels z’n vruchten heeft afgeworpen, maar dit terzijde. Astrid mocht veel positieve commentaren ontvangen naar aanleiding van het 5-jarig bestaan van haar Geboortesupport. En ook voor mij als planner (hoewel plannen met baby’s redelijk ondoenlijk is) pakte het niet ongunstig uit. Niet alleen genoot ik van een heerlijk diner bij De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht (sole meunière, yummie), maar ik mocht ook een vliegticket in ontvangst nemen naar onze zoons in Californië. Wow, ik ben nog in de war, maar blij als een baby in Astrids armen.

Wat zeg ik, twee baby’s. Ik heb ze geteld; 213 baby’s heeft ze de laatste 5 jaar bijgestaan in hun jonge bestaan. Maar ook de gelukkige ouders zijn daarbij niet vergeten; troost bij een lange huilnacht, advies over de voeding, te grote instroom van visite afkappen en vaders erop wijzen dat niet elk wissewasje een Google oplossing biedt. En dit alles zonder haar stem te verheffen. Je zou bijna zeggen dat ze ervoor geboren is. Wat heeft dat met Sparta te maken? Niets natuurlijk, maar deze vraagstelling heb ik geleerd bij ‘de slimste mens’. Gisteren op bezoek bij Fortuna Sittard liepen ze bijna tegen de eerste zeperd aan sinds mensenheugenis. Maar ondanks het verlies van jeugdige middenvelder Mijnans (€€€ naar AZ) hield Sparta goed stand. Helaas kan ik de Sparta Marsch, A5 op de jukebox, niet draaien omdat mijn Seeburg de geest (tijdelijk) gegeven heeft. Mijn luidkeelse ‘Rood Wit is onze glorie’ kwam niet zo goed aan bij Astrid, plotseling kon ze haar stem wel verheffen!