Stormen en storingen

Dinsdag schreef fijne vriend Fred van Buiten (Menlo Park, Californië) in onze wekelijkse ‘deze week bij ons gebeurd’ uitwisseling het volgende: “ Afgelopen week is er opnieuw een regenfront over de Bay Area getrokken. Op dinsdagochtend begon het flink te waaien en om 1 uur viel de stroom weer uit. Nu was het gelukkig niet zo koud als een paar weken geleden, maar als het donker wordt ben je toch onthand. Niets doet het meer. Enfin, de volgende dag om 11 uur hadden ze de boel weer aan de praat. Toen was mijn humeur al verziekt. Ik kan maar niet begrijpen hoe een land dat kleurenfoto’s kan maken op Mars, het niet voor elkaar krijgt om een peertje te laten branden als het waait”.

Ik hou van de kleurrijke taal van Fred, maar ja, zolang ze nog zoveel van belang zijnde kabels en draden in de lucht laten bengelen, blijven die problemen zich voordoen. Met dank aan PG&E (niet de band). Mijn wekelijkse besognes doe ik hem woensdags toekomen, maar helaas, even vergeten dat Stedin aangekondigd had dat er vanaf 08.00 aan het net gewerkt zou worden, ergo geen elektriciteit. Erger nog: geen koffie! Ook geen bezoek aan het toilet omdat in een ark van tijd tot tijd een pomp het menselijke afval naar het riool transporteert. Wanneer dat niet gebeurt dan…..enfin, dat laat ik even aan de fantasie van de lezer over. En het werd ras kil binnen. Geluk bij een ongeluk, ik had een lunch met een oude strijdmakker bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht. En lekker warm dat het daar was! Zoals altijd ook niets te klagen over het voedsel dat uitbater Gert voorschotelde. Donderdagmorgen: Ziggo down! Dus, internet down, TV down en huistelefoon down. Heb je je door Ziggo laten verleiden om ook Vodafone in het pakket te nemen; game over! Gelukkig hebben wij om dat te vermijden KPN mobiel en konden dapper verder op 4G. Valt niet mee om met die dikke vingers een verhaal te typen op een iPhone. Nu wil het toeval dat ik een business lunch had met Fred Bok, blus expert extraordinaire. Bij Oud Zuid, eveneens in Loenen a/d Vecht. Lekker garnaalkroketjes gegeten en uren met Fred geboomd over zijn Californië avonturen. Thuisgekomen was alles weer pais en vree en trof ik een glimlachende Tinley aan.

Een dagelijks festijn! Maar het voorgaande is om aan te tonen dat het ook in de grond soms hommeles is. In niet gerelateerd nieuws las ik dat het hele KNBSB bestuur is afgetreden (niet schokkend voor deze oud voorzitter), werd mijn jukebox op zondag gerepareerd na een jankpartij van mij, en werd woensdag burendag op Schiphol. Wablief?! Zelf bracht ik buurvrouw Mariska naar Schiphol alwaar ze een vlucht naar Portland, Oregon, geboekt had, kwam buurman Paul terug uit Bogota en vertrok buurman Peter naar Curaçao. De realiteit van die vluchten bracht me terug naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998; het Ex’pression businessplan ontleed in de gewelven van Kasteel Moersbergen. Gary wordt baldadig en Peter onderweg naar Florida):

Gary oogt plotsklaps heel relaxed en we beginnen tijdens de maaltijd een interessante discussie over de beoogde school en de bands die we gezamenlijk kennen. Gary is dan ook een ‘somebody’ in zijn wereld. Hij heeft gewerkt met Chicago, Prince, Bon Jovi en vele anderen. Zelfs slaagde hij erin de beroemde basketballer Shaquille O’Neal tot (een soort van rap) zingen te brengen en naar platina status te stuwen.

Inmiddels trekken Eckart en ‘fucking’ New York lawyer Dawn Cardi zich bij tijd en wijle terug om al fluisterend te bespreken of ik wel de aangewezen man ben om Gary Platt verder te begeleiden. Klaarblijkelijk zijn ze tot de slotsom gekomen dat het een schot waard is en wordt mij gevraagd het businessplan, voor zover mogelijk, de volgende dag te herzien. Iedereen trekt zich voldaan terug, de Amerikaanse delegatie in een hotel, en ik in Eckarts gastenkamer. Er is in ieder geval een tussenoplossing gevonden, hetgeen de hele exercitie in ieder geval als nuttig bestempelt.

De gewelven van Kasteel Moersbergen

Daar worden Gary en ik dinsdag 24 maart 1998 ondergebracht om het businessplan te herzien. Gary klapt z’n laptop open en zit bibberend van de kou met twee handen om een beker koffie om z’n vingers toetsenbord gereed te maken. De zomerse temperatuur van Florida en de kilte van Nederland gaan voor hem niet bepaald hand in hand. De avondsessie van gisteren heeft hem goed gedaan en met bravoure nodigt hij me uit om het businessplan door te nemen. Uiteraard gaat die vlieger niet op. Stap voor stap laat ik hem uitleggen hoe een en ander in elkaar gesleuteld is. En dat valt soms niet mee. Af en toe weet hij het gewoon niet en bazelt dan iets van “de uitkomst van deze cel is het aantal Volkswagen dealers gedeeld door de bewoners van de staat Ohio,” en begint vervolgens onbedaarlijk te lachen. Nadat ik hem de sessie van gisteren in herinnering breng, waar hij volledig murw geslagen werd, komt hij tot zichzelf en werkt aandachtig mee. Laat op de middag bekijken we het met digitale pleisters aaneengeplakte resultaat en besluiten dat het in ieder geval iets is dat presentatiewaardig is. Eckart beziet het kritisch en begrijpt dat het een stuk is dat geen schoonheidsprijs verdient, echter, het geeft wel aan dat het beloftevol is. Aangezien Gary de volgende dag vertrekt, vraagt hij mij om de familie Platt in Florida te bezoeken om zodoende kennis te maken met hun dagelijkse leven. Dat is belangrijk voor Eckart. En of dat ook dezelfde week nog kan. Oh ja, en bezoek dan ook Full Sail, het college waar Gary gewerkt heeft en volgens eigen zeggen co-founder was. Woensdagmiddag meld ik me bij Daan op het kasteel om de tickets op te halen. Eckart maakt van de gelegenheid gebruik om zijn boodschappen van gisteren krachtig te herhalen. Tevens dringt hij erop aan dat ik voorlopig de rest van het jaar voor hem reserveer. Bij de uitgang aangekomen kijkt hij me strak in de ogen: “Peter dit is een project waarin ik veel zie, maar zorg ervoor dat het financieel goed onderbouwd wordt. Gary is een creatieve man, maar soms wat wild. Heb een goede reis.” Stilzwijgend stem ik in en aanvaard de terugreis naar Düsseldorf. Met een hoofd vol ideeën en opwinding raffel ik het asfalt af. Donderdag 26 maart neem ik een tikkeltje emotioneel afscheid van Astrid nadat we ons in de tuin hoopvol hebben laten vastleggen bij de gans met de gouden (?) eieren:

 

Vanuit Düsseldorf vertrek ik met de BA8090 naar Londen. De transfer bij het immer te drukke vliegveld Heathrow naar de vlucht richting Orlando gaat voorspoedig, hetgeen ook geldt voor de vlucht zelf. Lokale tijd 16.25, dead on time, land ik in Orlando, Florida. Let the games begin!

Over game gesproken, FRANKRIJK-NL: Kwartet-NUL! Heer Koeman, vergeet uw liefde voor Ajacieden, er zijn nog meer capabele voetballieden! Amen.

Van BB naar BBB

En dan volgt nu het weerbericht: orkaan Caroline heeft met ongekende kracht het politieke maaiveld omgewoeld. Nu: stralend groene akkers, met hier en daar een linkse wolk. Terwijl ik in de nacht van woensdag op donderdag met stijgende verbazing naar de uitslagen van de provinciale verkiezing keek, dwarrelden er allerlei gedachten door m’n verwarde hoofd. Nimmer had ik me voor kunnen stellen dat het ideaal uit mijn jeugd, BB, nog met een ‘B’ verbeterd zou kunnen worden. En toch gebeurde dat die avond. Over ‘mijn’ BB werd er indertijd liedjes gezongen waar je je mee kon vereenzelvigen: ‘Brigitte Bardot, Bardot (herken je de drie B’s?), die heeft ze niet xx maar xx’. Woke conform aangepast. Maar dan komt er een regel die hout snijdt: ‘jouw foto aan de muur maakt mij geregeld overstuur’.

Voorstelbaar toch dat een jochie in z’n tienerjaren daar overstuur van raakt, zij het plezierig. Maar wat denk je van al die politici die een foto van Caroline van der Plas aan de muur hebben hangen:

Of die even overstuur raken! Toen schoot er plotsklaps een Nederlands lied in m’n hoofd met veel B’s in het refrein (het was dan ook laat). En het ging ook nog eens over een boer! Inmiddels niet meer zo tam. ‘Hé Boerenbrok, Boere Boere Boerebrok’, ging het refrein.

Nog leuker, de achterkant ‘Samen in bad’ is een zinspeling op de linkse wolk. Dat kan geen toeval zijn! Zie je Kuiken en Klaver al poedelen in een badje op het erf bij tante Caroline. ’s Ochtends weer vroeg de TV aan, lekker in m’n mandje gelegen met een door Astrid aangereikt kopje koffie en een dik met boter gesmeerde ontbijtkoek. STER. Jumbo reclame met als afsluitende slogan ‘Jumbo, da’s leuk boodschappen doen’. Moest ik ineens aan de familie Van Eerd denken, de eigenaren van Jumbo. Om het resultaat van 2022 te vieren beloonden ze zichzelf met een dividend van €50 miljoen. Daar past maar één slogan bij; ‘Jumbo, da’s leuk uitmelken’. Heb je Baudet nog gezien? Forum voor Democratie verliest 10 zetels, en hij vond het ‘prachtig’. Helemaal in de war die gast. Hij dacht natuurlijk aan de hitparade: ‘FvD, van tien naar twee’. Rutte had nog niet begrepen dat deze uitslag maar één boodschap had: ‘Oprutten’. Extra laagje Tefal voldoet volgens hem. En Wopke, ach….. Sport: twee zevenklappers, Manchester City en Feyenoord. Klasse. De tegenstander van City, RB Leipzig, kon de slogan ‘Red Bull geeft je vleugels’ geen eer aan doen. Feyenoord en AZ door in Europa, wie had dat kunnen denken? Eigenlijk conform het BBB succes. Sparta vanavond naar FC BBB in Emmen. Met BB ging ik ver terug, maar nu gaan we wederom naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, het Ex’pression businessplan. Gary wordt verder aangevallen en ‘Peter to the rescue’):

Na veel heen en weer gepingpong wijst Van Mackelenberg hem op enkele onjuistheden in de diverse spread sheets. “Gary,” verhoogt zijn stem zich, “welke sukkel heeft dat geproduceerd?” Gary legt uit dat de ‘sukkel’ helaas niet de lange weg naar Nederland heeft kunnen maken, maar dat het eindresultaat volgens hem wel klopt. Na een korte stilte kijkt Van Mackelenberg Gary met een superieure blik aan en onderwijst hem dat in het land van Excel een afwijking van een cent ook een afwijking van een miljoen kan zijn. Gary is inmiddels zo terneergeslagen dat hij hem bedankt voor de les. Dawn Cardi ruikt bloed, en aangezien ze uiteindelijk door Eckart wordt betaald, draagt zij ook haar steentje bij; “Gary, ik heb je al tientallen malen uitgelegd dat je minder slordig moet zijn.” Cohen voegt er aan toe dat we toch ook met een wat kleinere school kunnen beginnen. Dat laatste is merkwaardigerwijze iets dat Gary niet pikt, en vol vuur kaatst hij de bal terug; “alleen een school met alle toeters en bellen, zoals door mij geformuleerd, kan succesvol zijn, vergeet het anders maar.” Eckart kucht, waarop een stilte intreedt. Priemend glijden zijn blikken langs de aanwezigen, tot hij bij Gary aankomt.

“Gary,” vervolgt hij, “dit geheel verdient echt geen schoonheidsprijs, en aangezien we hier over serieus geld praten, is volgens mij een herziening van het businessplan een must. Peter, wat vind jij?” Tot dusver was ik slechts een toeschouwer, klaarblijkelijk wordt er nu iets intelligents van mij verwacht! Het grappige is dat ik dit altijd al heb willen zeggen; “weet je, vroeger waren er goede plannen maar konden de plannenmakers dat niet vertalen in een goed businessplan. Tegenwoordig is dat precies andersom, en je moet verdomd goed opletten om tussen alle slimme marketingpraat en winstgevende spread sheets door nog het plan te herkennen.” Dat hakte er in, en ik vervolg; ”ik vind dit idee goed, het businessplan is lang niet zo slecht als besproken, maar wel slordig en zeker voor verbetering vatbaar.” Niet dat er applaus volgde, maar ik hoorde als het ware instemmend gemompel; behalve bij Van Mackelenberg. Gary ontspant een beetje en omdat ik hem niet aanval, word ik automatisch zijn beste vriend.

Nu snel aan de bak voor iets belangrijks; mijn BBBelasting aangifte!

Veel lichtpunten in een grauwe week.

Wat kan het heerlijk zijn om op een willekeurige zondag, wanneer Sparta uit speelt, je alleen voor de buis te zetten en er helemaal tegenaan te gaan, zonder hinderlijk interrupties van niet kenners (in mijn ogen). Behalve broer Rob natuurlijk (oef!). Uit tegen Excelsior was mijn taalgebruik tot aan de theepauze niet geschikt voor jeugdige kijkers. Binnen een kwartier in de tweede helft gaf het scorebord 1-4 aan, wat een weelde. En wat een ‘boost’ voor mijn humeur. Wanneer het Algemeen Dagblad vervolgens drie Spartanen in het elftal van de week kiest, kan ook de maandag niet meer kapot.

 

Nou ja, wat ik wel merkwaardig vond was dat bondscoach Koeman onze excellerende keeper Olij niet bij de selectie opnam. Nota bene de speler van de maand januari, hetgeen een doelman bijna nooit overkomt. Hij nam bijvoorbeeld wel mislukte Ajax doelman Scherpen in de voorselectie. Uiterst merkwaardig. Maar om mijn humeur nog verder op te krikken, kon ik constateren dat ik nog twee creatieve individuen in mijn directe familie heb: kleinzoon Aren (4), die een prachtige opa tekening met hond maakte, en mijn eega Astrid die er een prachtige volumineuze keramische droppot van maakte. Stralend nam ik die in ontvangst:

Het moge duidelijk zijn dat ik veel vingers in de pap heb! Inmiddels is in Austin, Texas, het SXSW evenement begonnen. ‘South by Southwest® (SXSW®) celebrates the convergence of tech, film, music, education, and culture’. Een aantal bevriende Nederlandse relaties (Mr. Awesome, RAUWcc, Varias) nemen daaraan deel. Zelf had ik de eer om indertijd namens ons Koninkrijk deelnemende Nederlandse bedrijven te ondersteunen. Eén pik ik er even uit omdat ze nú steun nodig hebben. Foto genomen gedurende SXSW 2014 van een toen zorgeloze Taco Carlier, met zijn broer Ties oprichters van VanMoof.

Tomeloos gegroeid, plukken ze daar nu de wrange vruchten van. Geweldig product met ‘umfeld’ problemen. Moet toch oplosbaar zijn, zou je zeggen. Nu we toch met het verleden bezig zijn, gaan we wederom naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, het Ex’pression businessplan, een kasteel en een ‘founder’ die van alle kanten belaagd wordt):

Volgens het business plan moet de beoogde school Ex’pression Center for New Media gaan heten. Eck’s tent, lees Ex’tent is het investeringsvehikel van Eckart Wintzen. Het business plan was enthousiast in elkaar gestoken en de liefde voor educatie droop er af. Hinderlijk waren slordigheden in de financiële spread sheets, waarschijnlijk het gevolg van verkeerde cel formules. Enfin, eerst maar eens de kat uit de boom kijken en uitvinden wat de samenstelling van de delegatie is. Even voor de ophaalbrug van het gebouw waar Ex’tent gevestigd is, kan ik mijn auto parkeren en ik moet zeggen dat wij hier over een echt kasteeltje (Moersbergen) praten, inclusief torens en gracht.

Daan, Eckart’s secretaresse, komt me oprecht stralend tegemoet. Vanachter haar grote brillenglazen blikt ze me olijk in de ogen en meldt dat de meute met ongeduld op me zit te wachten. “Wie zijn er binnen?” vraag ik. “Nou, Eckart natuurlijk, Frans van Mackelenberg, zijn financiële adviseur, Dawn Cardi, zijn advocaat uit New York, en in die functie adviseur van Gary. Dan is er ene Marty Cohen, die door Dawn erbij is gehaald als educatie expert, en Gary, uiteraard. Maar ga nu maar gauw naar binnen.” Ze klopt op de deur en zonder op een antwoord te wachten stapt ze naar binnen. Alle ogen zijn daadwerkelijk gericht op Kwatta. Ik sta in een immens kantoor, met een gigantische vergadertafel, veel verse bloemen en een open haard waar het vuur loeiend huis houdt. Maar ook een spanningsveld om U tegen te zeggen. Voordat Eckart aanstalten maakt om de introductie rituelen aan te vangen, heb ik de participanten al geïdentificeerd; de man met de paardenstaart herken ik onmiddellijk van de foto in het business plan; Gary Platt. Zijn lichaamstaal kan alleen maar geïnterpreteerd worden als een gigantische schreeuw om hulp. Hij zit er daadwerkelijk als een krakeling bij, met zwaar hangende schouders. Aangezien er maar een vrouw in het gezelschap is, moet de pittige zwartharige mid-veertiger Dawn Cardi zijn. De rustige man, die educatie ervaring uitwasemt is natuurlijk Marty Cohen. De slanke man met het knalgele aura (naar Van Kooten en De Bie) kan niemand anders dan Van Mackelenberg zijn. Eckart is zichtbaar opgelucht met de onderbreking en stelt me aan de aanwezigen voor. Zo te zien heeft hij met name voor zijn advocaat een zwak; hij stelt haar voor als mijn ‘fucking New York lawyer’ en staat even stil bij al haar kwaliteiten. De overige aanwezigen worden kortweg geïntroduceerd. Ik word naast Gary gepoot, waarna de aanvallen op het business plan furieus worden voortgezet. Gary geeft af en toe wat timide antwoorden, maar qua lichaamstaal vertegenwoordigt hij meer en meer een gigantische pretzel.

Over pretzels gesproken, twee van mijn pretzels zijn jarig vandaag. Party!

Mot dat nou?

Dinsdagmorgen vroeg lag ik warm en tevreden in m’n mandje met Astrid naar het journaal te kijken. Afsluitend: het weerbericht. Toen ik hoorde dat er motsneeuw viel, repte ik me naar het raam om dit spektakel te aanschouwen. Bleek gewoon (in mijn ogen) natte sneeuw te zijn, oftewel je ziet een sneeuwvlok maar op de grond is het gewoon een regendruppel. Ik vroeg me af of er dan ook motijs bestaat en kreeg dit beeld in m’n hoofd:

Schijnbaar heeft motsneeuw te maken met de omvang van de vlok en de hoogte waar de (sneeuw) vlokken een temperatuurgrens van meer dan nul graden overschrijden. Er zijn vier soorten sneeuw: droge sneeuw, natte sneeuw, motsneeuw en poedersneeuw. Heb ik weer, dat zoiets me intrigeert. Vooral de motsneeuw. Ik liet het los op het werkelijke leven. ‘Alles goed met jullie’, is zo’n veelgehoorde vraag. Antwoord: ‘ach, ja, we hebben een motrelatie’. Verbaasde blik: ‘je bedoelt een latrelatie’. Schouderophalend, ‘nee, ik weet niet of het vanavond nog aan is’. De avond van dezelfde dinsdag speelde FC Utrecht een ‘motwedstrijd’ thuis tegen de amateurs van Spakenburg. Alleen wisten ze dat toen nog niet. Verloren met maar liefst 1-4! Beetje leedvermaak hier in Loosdrecht. Waarom? Omdat FC Utrecht verdediger Klaiber de vrijdag daarvoor aanvoerder Auassar van Sparta een rode kaart aannaaide. Domme armzwaai van Auassar, maar toen Klaiber later verklaarde dat hij iets voelde en dacht ‘ik ga maar liggen’, wijzigde ik ietwat mijn standpunt. Ja, ja, je mot wat! Ach, hebben ze gisteren ook verloren? In de serie lunches met oude purkers uit het verleden, had ik afgelopen donderdag een zeer genoeglijke met Koen Bulsing, samen met mij uitkomend voor Alexandria ’66. Op één ‘motmoment’ na bijna perfect. Koen beklaagde zich er over dat hij weer eens in een onduidelijke foto (ererondje) in pak geblesseerd naast me liep. Ook de (bejaarde, maar aardige) serveerster voelde met hem mee. Charmeur Koen aan het werk. Maar goed, vereffen ik bij deze de rekening:

Uiterst rechts, kop boven het maaiveld en zéér geconcentreerd: Koen. Links (ontspannen) de reden waarom Koen het leuk vindt om ‘motgrappen’ over mijn haar te maken. In dezelfde categorie, maar dan oude purkers als in echtparen, waren Martin en Yvon Corsten gisterenmiddag voor een aangeklede borrel bij ons in Loosdrecht. Geen ‘mot afspraak’, loopt altijd goed af. Echter, recent kwam ik bij het ordenen van een serie foto’s een mooie tegen van Martin en mij, aangevuld met Snikkelfrits.


Wat?! Gedurende een aantal jaren gingen Martin en ik van 2e kerstdag tot nieuwjaarsdag skiën in Kirchberg. Daar kwamen we deze knakker bij een biertje tegen, en daarna regelmatig ook op de piste. De eerste keer kwam hij achter een boom vandaan met z’n jongeheer uit z’n broek. Martin was des duivels en uitte dat door te dreigen z’n skistok er doorheen te jagen. Dat leidde tot meer hilariteit. Het bleef bij een ‘motmomentje’. Ook gisteren werden weer mooie herinneringen gedeeld. Dat brengt me op de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, Eckart legt het Ex’pression businessplan uit):

Eckart bladert door het plan en stopt bij het programma curriculum. Na een gretige slok vervolgt hij, “de bedoeling is om studenten te werven die in geluid willen gaan of animatie, om ze vervolgens te onderwerpen aan wat wij noemen een leeromgeving van ‘total immersion’, oftewel een omgeving waarin alles dag en nacht ter beschikking is. Niet alleen de apparatuur, maar ook instructeurs en studenten.” Ik kijk hem vragend aan, doch zonder mij een blik waardig te keuren raast hij door en ik vang alleen nog flarden op als; “alleen voor de die-hards…. de kinderen die niet deugen voor de reguliere colleges….. typisch kids met piercings, tatoeages etc.” “Ho, ho,” stop ik hem, “hoe lang ben je hier al mee bezig?” “Wel,” zegt Eckart aarzelend, “een goed jaar, wellicht wat meer.”

Dit werd het begin van het Amerikaanse avontuur.