Wat kan het heerlijk zijn om op een willekeurige zondag, wanneer Sparta uit speelt, je alleen voor de buis te zetten en er helemaal tegenaan te gaan, zonder hinderlijk interrupties van niet kenners (in mijn ogen). Behalve broer Rob natuurlijk (oef!). Uit tegen Excelsior was mijn taalgebruik tot aan de theepauze niet geschikt voor jeugdige kijkers. Binnen een kwartier in de tweede helft gaf het scorebord 1-4 aan, wat een weelde. En wat een ‘boost’ voor mijn humeur. Wanneer het Algemeen Dagblad vervolgens drie Spartanen in het elftal van de week kiest, kan ook de maandag niet meer kapot.
Nou ja, wat ik wel merkwaardig vond was dat bondscoach Koeman onze excellerende keeper Olij niet bij de selectie opnam. Nota bene de speler van de maand januari, hetgeen een doelman bijna nooit overkomt. Hij nam bijvoorbeeld wel mislukte Ajax doelman Scherpen in de voorselectie. Uiterst merkwaardig. Maar om mijn humeur nog verder op te krikken, kon ik constateren dat ik nog twee creatieve individuen in mijn directe familie heb: kleinzoon Aren (4), die een prachtige opa tekening met hond maakte, en mijn eega Astrid die er een prachtige volumineuze keramische droppot van maakte. Stralend nam ik die in ontvangst:
Het moge duidelijk zijn dat ik veel vingers in de pap heb! Inmiddels is in Austin, Texas, het SXSW evenement begonnen. ‘South by Southwest® (SXSW®) celebrates the convergence of tech, film, music, education, and culture’. Een aantal bevriende Nederlandse relaties (Mr. Awesome, RAUWcc, Varias) nemen daaraan deel. Zelf had ik de eer om indertijd namens ons Koninkrijk deelnemende Nederlandse bedrijven te ondersteunen. Eén pik ik er even uit omdat ze nú steun nodig hebben. Foto genomen gedurende SXSW 2014 van een toen zorgeloze Taco Carlier, met zijn broer Ties oprichters van VanMoof.
Tomeloos gegroeid, plukken ze daar nu de wrange vruchten van. Geweldig product met ‘umfeld’ problemen. Moet toch oplosbaar zijn, zou je zeggen. Nu we toch met het verleden bezig zijn, gaan we wederom naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, het Ex’pression businessplan, een kasteel en een ‘founder’ die van alle kanten belaagd wordt):
Volgens het business plan moet de beoogde school Ex’pression Center for New Media gaan heten. Eck’s tent, lees Ex’tent is het investeringsvehikel van Eckart Wintzen. Het business plan was enthousiast in elkaar gestoken en de liefde voor educatie droop er af. Hinderlijk waren slordigheden in de financiële spread sheets, waarschijnlijk het gevolg van verkeerde cel formules. Enfin, eerst maar eens de kat uit de boom kijken en uitvinden wat de samenstelling van de delegatie is. Even voor de ophaalbrug van het gebouw waar Ex’tent gevestigd is, kan ik mijn auto parkeren en ik moet zeggen dat wij hier over een echt kasteeltje (Moersbergen) praten, inclusief torens en gracht.
Daan, Eckart’s secretaresse, komt me oprecht stralend tegemoet. Vanachter haar grote brillenglazen blikt ze me olijk in de ogen en meldt dat de meute met ongeduld op me zit te wachten. “Wie zijn er binnen?” vraag ik. “Nou, Eckart natuurlijk, Frans van Mackelenberg, zijn financiële adviseur, Dawn Cardi, zijn advocaat uit New York, en in die functie adviseur van Gary. Dan is er ene Marty Cohen, die door Dawn erbij is gehaald als educatie expert, en Gary, uiteraard. Maar ga nu maar gauw naar binnen.” Ze klopt op de deur en zonder op een antwoord te wachten stapt ze naar binnen. Alle ogen zijn daadwerkelijk gericht op Kwatta. Ik sta in een immens kantoor, met een gigantische vergadertafel, veel verse bloemen en een open haard waar het vuur loeiend huis houdt. Maar ook een spanningsveld om U tegen te zeggen. Voordat Eckart aanstalten maakt om de introductie rituelen aan te vangen, heb ik de participanten al geïdentificeerd; de man met de paardenstaart herken ik onmiddellijk van de foto in het business plan; Gary Platt. Zijn lichaamstaal kan alleen maar geïnterpreteerd worden als een gigantische schreeuw om hulp. Hij zit er daadwerkelijk als een krakeling bij, met zwaar hangende schouders. Aangezien er maar een vrouw in het gezelschap is, moet de pittige zwartharige mid-veertiger Dawn Cardi zijn. De rustige man, die educatie ervaring uitwasemt is natuurlijk Marty Cohen. De slanke man met het knalgele aura (naar Van Kooten en De Bie) kan niemand anders dan Van Mackelenberg zijn. Eckart is zichtbaar opgelucht met de onderbreking en stelt me aan de aanwezigen voor. Zo te zien heeft hij met name voor zijn advocaat een zwak; hij stelt haar voor als mijn ‘fucking New York lawyer’ en staat even stil bij al haar kwaliteiten. De overige aanwezigen worden kortweg geïntroduceerd. Ik word naast Gary gepoot, waarna de aanvallen op het business plan furieus worden voortgezet. Gary geeft af en toe wat timide antwoorden, maar qua lichaamstaal vertegenwoordigt hij meer en meer een gigantische pretzel.
Over pretzels gesproken, twee van mijn pretzels zijn jarig vandaag. Party!
