Shell omarmt de energiecrisis!

Wanneer je zo’n bericht leest gaat je bloed toch koken!

Hoe zitten die lui van het Shell management in de boardroom met elkaar te lullen, vraag je jezelf af. Zo stel ik me dat voor: “kerels, sorry Sinead,” begint CEO Wael Sawan, “zoals nummer 14 al zei, elk nadeel heeft z’n voordeel.” Tevreden vervolgt hij, “de volgende crisis mogen wij met dit prachtige resultaat van $40 miljard niet aan onze neus voorbij laten gaan. Suggesties?” Verwachtingsvol blik hij in de rondte. Chairman Andrew Mackenzie schraapt z’n keel en steekt van wal: “Wael, als volgt, informeer het Financieel Dagblad dat Europa voorlopig nog in de shit zit, dat lijkt me voldoende om ook dit jaar weer een prachtig resultaat te boeken.” CFO Sinead Gorman zwijgt in alle talen, maar je kunt haar als een tevreden poes horen spinnen bij het idee dat er weer ettelijke miljarden haar kant uitkomen. Als superboekhouder weet ze daar wel raad mee. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een greintje empathie is voor al die consumenten die de hoofdprijs betalen. Ik krijg meer het beeld van een polonaise rondom de gigantische vergadertafel al zingend, “een crisis, een crisis, een crisis, in heel Europa verdient er niemand meer dan wij.” (op de wijs van ‘m’n Opa’uit Ja zuster, nee zuster). Vervolgens lekker met al die boardmembers skiën op Mount Greed:

*Zucht* Hoe leuk is het dan om van onze twee oudste zonen een foto te ontvangen uit het skigebied van Lake Tahoe, waar ze naar hartenlust boarden en skiën, zonder inhalige bijgedachten.

Gaat het hart sneller van kloppen. Mooi ook om gade te slaan dat de (mega) investering in hun jeugd van beugels z’n vruchten heeft afgeworpen, maar dit terzijde. Astrid mocht veel positieve commentaren ontvangen naar aanleiding van het 5-jarig bestaan van haar Geboortesupport. En ook voor mij als planner (hoewel plannen met baby’s redelijk ondoenlijk is) pakte het niet ongunstig uit. Niet alleen genoot ik van een heerlijk diner bij De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht (sole meunière, yummie), maar ik mocht ook een vliegticket in ontvangst nemen naar onze zoons in Californië. Wow, ik ben nog in de war, maar blij als een baby in Astrids armen.

Wat zeg ik, twee baby’s. Ik heb ze geteld; 213 baby’s heeft ze de laatste 5 jaar bijgestaan in hun jonge bestaan. Maar ook de gelukkige ouders zijn daarbij niet vergeten; troost bij een lange huilnacht, advies over de voeding, te grote instroom van visite afkappen en vaders erop wijzen dat niet elk wissewasje een Google oplossing biedt. En dit alles zonder haar stem te verheffen. Je zou bijna zeggen dat ze ervoor geboren is. Wat heeft dat met Sparta te maken? Niets natuurlijk, maar deze vraagstelling heb ik geleerd bij ‘de slimste mens’. Gisteren op bezoek bij Fortuna Sittard liepen ze bijna tegen de eerste zeperd aan sinds mensenheugenis. Maar ondanks het verlies van jeugdige middenvelder Mijnans (€€€ naar AZ) hield Sparta goed stand. Helaas kan ik de Sparta Marsch, A5 op de jukebox, niet draaien omdat mijn Seeburg de geest (tijdelijk) gegeven heeft. Mijn luidkeelse ‘Rood Wit is onze glorie’ kwam niet zo goed aan bij Astrid, plotseling kon ze haar stem wel verheffen!