Elke week gebeurt er wel iets dat je gedachtewereld verplaats naar een gearchiveerde gebeurtenis, ergens ver weg in je leven, bijna vergeten. In mijn geval 1967. Oorzaak was het overlijdensbericht van Hans Eijkenbroek (84), de stoere captain van Sparta, en gedurende 12 interlands ook van het Nederlands elftal. Tot ik door een stupide brief mijnerzijds een einde daaraan maakte, mocht ik als amateur aansluiten bij de selectie van Sparta, met Wiel Coerver als hoofdtrainer. Bij mijn eerste trainingssessie, ik was lichtelijk nerveus, werd ik welkom geheten door Hans Eijkenbroek en diens verdedigende kompaan Gerrie ter Horst. Ze waren zo vriendelijk om me ook nog een flesje cola te overhandigen voor de dorst. De enigszins lichte kleur en de lauw aandoende fles droegen er aan bij dat ik schaapachtig lachend ze hartelijk bedankte voor de eer, maar dat ik van cola maagzuur kreeg. Voetbalhumor, niet zo sterk als de kaars van Johan Derksen, maar toch. R.I.P. Hans Eijkenbroek, zoals ik hem graag herinner (foto AD):
Astrid had afgelopen week één dag open tussen twee babydiensten: woensdag. We besloten om onderweg naar de kust het MH17 monument te bezoeken in Vijfhuizen. In eerste instantie een wat kalend ogende vlakte, waarbij je weet dat iedere geplante boom een omgekomen passagier vertegenwoordigt. Dat gaat pas werkelijk leven wanneer je langs zo’n boom loopt, de naam leest, alsmede de leeftijd, soms zo schokkend jong. Wanneer er een portret aan de boom hangt, dan komt het wel heel dichtbij. Het gedenkteken bevat alle namen van de 298 slachtoffers en is indrukwekkend in eenvoud:
De zonnebloemen doen denken aan het veld in Oekraïne waar de MH17 uiteindelijk zijn laatste bestemming vond. Met het groeien van de bomen zal dit monument keer op keer indrukwekkender worden en eer bewijzen aan hen die omkwamen. Aanvankelijk wat stilletjes zetten wij (Astrid aan het stuur) onze weg voort om uiteindelijk bij Bloemendaal aan Zee uit te komen. De wind en de wolken maakten het er niet echt gezellig op en het door ons uitgekozen Beach Chalet was in geen velden of wegen te bekennen. Wel een bord bij een hek met de mededeling dat het herbouwd werd. Geen man overboord, er waren er nog wel een paar. Het werd een rillerige lunch met een glaasje chardonnay wat inderdaad qua inhoud een glaasje was. In eerste instantie dachten we dat het glas nat was! Dat is enigszins overdreven, maar toch dichtbij. We vervolgden onze weg via Zandvoort waar de GP koorts al behoorlijk heerste. Geblokte vlaggen door het hele dorp en geen enkele ‘Zimmer Frei’ te bekennen. Max kan aan de bak. Tijd geleden dat we daar waren, maar het deed toch aan als een enigszins vervallen badplaats. Neem dan Jennifer Lopez, die ziet er niet vervallen uit, kon geconstateerd worden na haar scheiding met Ben Affleck. Twee jaar huwelijk slechts gedurende een knipperlicht soap die ook een twintigtal jaren beslaat. Het brengt me terug naar het jaar 2000, de Grammy’s in Los Angeles, waar Ex’pression sponsor was van het radio deel. Het TV gedeelte, met sterpresentatrice Jennifer Lopez, konden wij ver achterin bekijken. Hij/zij die aflevering 65 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ heeft gelezen, kan dit deel overslaan, hoewel best de moeite waard om het twee keer te lezen. Here we go:
………………hoe ik met mijn ‘All Access Pass’ toegang wist te verschaffen tot ‘backstage’. Het was een gokje met Gary dat ik er met m’n verlopen pas in zou slagen om het toneel te bereiken. We praten nu over het TV gedeelte, we schrijven 23 februari. Gary was ervan overtuigd dat ze me er met kop en schouders uit zouden smijten: “they’ll kick your ass, bud”, grijnsde hij. Ik stopte de pas een klein beetje onder m’n stropdas, precies dat deel waar ‘radio’ op stond, en begaf me onderweg. Toen ik zo’n beetje bij de eerste ‘kleerkast’ van een security man was, klopte m’n hart in m’n keel. Maar kleren en jovialiteit maken de man. “Yo, my man, everything under control”, gooide ik er nonchalant uit. En zowaar, hij keek half op m’n badge en wuifde me vriendelijk door. ‘Kleerkast’ twee, de laatste stop voor het gekrioel bij de bühne, keek niet eens, zo zelfverzekerd zag ik er uit! Tussen het verkeer door van technici, camera’s en gewichtige mannen met ‘headsets’, kom ik tot 20 meter, daar word ik opgehouden. Maar het uitzicht was schitterend omdat de ster presentatrice een opvallend, fris ogende groene jurk droeg
Het doet me nu denken aan het fris ogende gras waar je vanaf het Kasteel op uitkijkt en waar Sparta morgen de strijd aanbindt tegen Feyenoord. Broer Rob wordt vervangen door zoon Ivar, hetgeen me tevens er toe brengt eenieder te bedanken die me beterschap heeft gewenst met mijn opstandige rug. Stevige pijnstillers deden hun werk en inmiddels zit ik alweer in de afkickfase. Maandag bezoek ik een ‘oude’ strijdmakker uit mijn automatisering verleden en wederom zullen heldenverhalen vertaald worden in een lied: ‘Memories are made of this’.