Zo, Astrid en ik gingen er eens goed voor zitten. We verheugden ons op onze eerste filmdate van 2025. ‘Babygirl’ met Nicole Kidman in de hoofdrol en geregisseerd door de Nederlandse Halina Reijn. De trailer en menig recensie deden vermoeden dat het hier om een meesterwerk ging. Het begin was er niet een van ‘om je op weg te helpen’. Of misschien wel, we vielen onmiddellijk middenin een vrijpartij tussen Romy (Nicole Kidman) en haar man Jacob (Antonio Banderas). Romy, succesvolle CEO, lustte er zo op het oog (en oor) wel pap van. Daarna verzandde de film in een bepaald niet vernieuwend seksueel schouwspel, denk ‘fifty shades of grey’, maar dan saaier.
Op een gegeven moment zag ik Astrid op haar mobieltje kijken, waarna ik haar bestraffend toesprak, je kent me. Ze keek alleen maar hoelang de film nog zou duren, kejje nagaan! Misschien was ‘The End’ wel het beste deel en misten we de boodschap die Halina Reijn ons ongetwijfeld mee had willen geven. Daarna hadden we een hapje eten bij ‘Mout’ aan de andere kant van het (markt) plein in gedachten. We namen aan de rechterkant van de verwarmde voortent plaats, waar op dat moment slechts twee jongelingen de wereld aan het bespreken waren. De dienstdoende kelner vroeg of de heren wereldverbeteraars tevreden waren, negeerde Astrids zwaaigebaar en draaide zich om. Mijn ‘hallo, kunnen we wat bestellen’, sloeg wel aan, waarna hij mompelde ons niet gezien te hebben. Astrids reactie was Babygirl waardig: ‘het is hier ook nogal druk, ja?!’. Stoïcijns nam hij onze bestelling op, waarna na vijf minuten de glazen chardonnay onze tafel bereikten. Op een of andere manier was de pret eraf en we besloten ons te beperken tot een bittergarnituur. Laat dat garnituurtje nou het beste deel van de avond te worden! Zo zie je maar, soms verheug je je op kaviaar en blijkt een frikandel (figuurlijk) het evenement te redden. Ook het afrekenen verliep niet zonder hindernissen, onze kelner was ‘verdwenen’. Uiteindelijk vonden we iemand die zo vriendelijk was om tafeltje 204 af te rekenen. Zo zie je maar, een avondje Hilversum, je kunt niet zonder! Gisteren rond een uur of vier in de middag begon de reünie van een groepje senioren dat onder de naam Gympies in 2016 begon om de oude spieren middels listige oefeningen te versoepelen. Nee, nee, niet zo listig als in Babygirl!
2016, het jaar ook dat we ons weer wortelden in Nederland. Helaas vielen wat originele Gympies af wegens privé sores, en is inmiddels ook bijna een kwart van hen niet meer onder ons. Dat mocht de pret niet drukken omdat iedereen begreep dat dit nu eenmaal de ‘circle of life’ is. En dat werd ook nog eens haarscherp weergegeven toen Astrid gisteren de tweede baby qua verzorging kon afronden sinds oudejaarsdag 2024. Tien dagen op rij in de weer geweest met het nieuwe leven, en dat zag er zo uit:
Dat betekent dat er in heel wat groepjes senioren in Nederland iemand oma of opa is geworden. Treffender kon mijn reünie gisteren niet gevisualiseerd worden.