Dutch Game Garden swansongs

Dat klinkt enigszins dramatisch, geef ik toe, maar daar was woensdag best sprake van. Het was de Final Countdown (Europe) van 17 fantastische jaren die Dutch Game Garden (DGG) doorbracht in de fascinerende gameworld. Terwijl ik rustig zat te wachten op het moment dat ik als chairman op het podium geroepen zou worden, en de zaal langzaam volstroomde, bekropen allerlei muzikale gedachten me over dat magische nummer 17.

Met de groep Europe was ik daar eigenlijk al mee begonnen. Terwijl het geroezemoes achter me toenam, schoot Frank Sinatra in mijn ‘memories’: ‘when I was 17, it was a very good year…..’. En vreemd genoeg bleven de getallen 17 door mijn hoofd circuleren, weigerend om te aanvaarden dat het ‘end of show’ betekende voor DGG. Ik probeerde iets uit ‘mijn’ Beatles tijd: ‘well she was just 17….’ wetend dat DGG iedere vorm van menselijk leven met talent koesterde. Met moeite bracht ik mijn gedachten terug naar de vredelievende boodschap die ik zo dadelijk ten tonele zou brengen, want dat zou het thema van deze dag worden. Maar toch, met het oog op mijn gelaatsuitdrukking, konden de frustratie en onmacht van de afgelopen maanden niet geheel onder het oppervlak blijven:

Maar het thema van de avond zou gehandhaafd blijven en begon met de aanbieding van het speciaal vervaardigde fraaie boekje ‘Game Biz Stories – The legacy of 17 years Dutch Game Garden’ aan André van Schie, gedeputeerde van de Provincie Utrecht.

En het dient gezegd, de Provincie heeft ons voldoende financiële ruimte gegeven om dit (deel) jaar waardig af te ronden. De twee helden van de dag, en management, Christel van Grinsven en JP van Seventer, werden in de loop van de middag bedolven onder terechte complimenten en liefde, de getuigenissen waren imposant en roerend. We hielden het niet altijd droog. Bladerend door het boekje komt er bij het hoofdstuk ‘Incubees’ nog een song in gedachten, parodiërend op een liedje van Jimmie Rodgers: ‘How many kinds of sweet flowers grow in a Dutch Game Garden’. Wil je meer te weten te komen, druk hier op de website.

Echter, het is niet zo dat voor JP, Christel en het bestuur daarmee de kous af is. Na het feestgedruis dient alles netjes afgerond te worden, verantwoording worden afgelegd en uiteindelijk zal de ‘last (wo) man standing’ met onbevlekt blazoen het licht uitdoen. Activiteiten zonder enige glans, identiek aan de maanden vóór afgelopen woensdag, maar Christel en JP zijn gemotiveerd om een ‘eind goed al goed’ scenario te bewerkstelligen. Rest nog een belangrijk deel van de ‘Legacy’, wat gaat er met kroonjuweel ‘Indigo’ gebeuren? Stay tuned, kan opwindend worden. Kortom, het werd een dag om met plezier, trots en liefde op terug te kijken. In ieder geval was ik blij dat Astrid me op kwam halen! Last but not least, alle foto’s kwamen uit het toestel van Arno Landsbergen, sympatieke kerel. Een laatste PS: de film ’17 again’ bestaat al!