Category: Uncategorized

Omdat we nog maar één keer kunnen scoren: vanavond tijdens Sparta-RKC, voor zo’n 10.000 toeschouwers, komt deze oproep op een halve pagina in het Sparta programmablad:

De petitie dient om het Ministerie van Justitie en Veiligheid, bekend van Minister ‘Thailand’ Grapperhaus, te bewegen om Jaitsen Singh na 35 jaar gevangenschap naar Nederland terug te brengen. Niet iedereen kan erbij zijn op ons Kasteel, dus…… Klik_HIER_en_teken_de_petitie  Laten we proberen Singh uit zijn wrede omstandigheden te halen, om hem zo nog wat gelukkige jaren in Nederland te bezorgen! Inzake niet gerelateerd voetbalnieuws vraag ik me af welke zangpartijen PEC Zwolle trainer John Stegeman over zich heen gaat krijgen na zijn dronkenmansrit. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat Ria Valk een nieuwe versie van deze carnavalskraker uit gaat brengen:   Dronken-geweest    Je moet er wel op klikken! John is in ieder geval gewaarschuwd, en kan zijn borst natmaken! Over drinken gesproken, eens in de zoveel maanden bezoek ik de besloten bijeenkomst in de privé pub van zoon Rick:

Inderdaad, de Beinse Zot. Met een tiental buren/vrienden schalt de jukebox de hele avond, waarbij de muziek uitgekozen is door degene die de catering verzorgt. Mag ook wel, want er gaat heel wat doorheen. Rick zorgt dat alle 45 toerenplaatjes, inclusief labels, keurig geordend in de jukebox staan. Het meelallen gaat door tot ruim na middernacht, moppen en anekdotes schieten heen en weer over de stamtafel, en kameraadschap viert hoogtij. Dat er ook stevig gejend wordt, mag geen naam hebben. Prachtig, tot het moment dat de morgen aanbreekt en er nog een Luim vervaardigd dient te worden. Uiteraard kan ik mijn trouwe lezers niet tekort doen, dus geen gezeur, zeurtjes zijn er al in overvloed! Vanavond de kraker Sparta-RKC dus. Bij winst vergroot Sparta de marge op de rode lantaarndrager tot 10 punten, en dat is niet misselijk. Maar, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat in het rechterrijtje alles mogelijk is en dat de top van de linkerkant schier onmogelijk te verslaan is. Een kwestie van (kies het bijbehorende ABBA liedje), maar hier een hint: €€€€€€. Zondag breng ik Astrid naar Eindhoven vanwaar ze een Ryanair vlucht neemt naar Thessaloniki om daar met onze jongste spruit een aantal dagen door te brengen. Ivar komt maandag binnenvliegen uit Turkije, waar hij met de opa van een studentenvriend en nog wat makkers een eilandentrip per boot heeft gemaakt. Het joch lijdt wat af! Tinley en ik gaan er het beste van maken.

“Oh wat heerlijk om een paar dagen met die zwakke schakel van een baasje door te brengen,” lacht ze bovenstaand. “Daar kan nog wel een extra stukje worst vanaf.” Inderdaad, ze kent me door en door! Maar één ding is zeker, ze mag graag met me naar een potje voetbal kijken, en dat noem ik pure winst!

En natuurlijk is-ie er a.s. woensdag weer, de 28^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Zegt het voort, zegt het voort!

11 september 2001: op een normale zonnige Californische morgen vertrek ik om 06.15 van huis om bij Ex’pression, ‘the best place in the world to work for’, mijn taken als CEO uit te oefenen. Nauwelijks op Highway 24 aanbeland onderbreekt mijn favoriete nieuwszender KCBS het reguliere nieuws om te melden dat in New York een tweede vliegtuig in een van de Twin Towers is geramd. Ademloos luister ik naar het verslag, waarna ik Astrid bel om haar te zeggen dat ze de TV moet aanzetten omdat er iets vreselijks aan de hand is in New York. Op de automatische piloot rij ik Berkeley in om een ‘short cut’ naar Emeryville te nemen. Tijdens mijn rit rolt de ene na de andere verschrikkelijke boodschap uit de luidsprekers van de geluidsinstallatie. Met tollend hoofd parkeer ik de auto en loop bij Ex’pression binnen. Omdat Ex’pression een 24/7 school is, dag en nacht aan de bak dus, is er nog een behoorlijk aantal studenten die half huilend, half elkaar troostend rond de TV in de kantine geschaard zijn. Iedereen heeft wel familieleden of vrienden in New York, dit is Amerika, land van de onbegrensde mogelijkheden. Terwijl de TV onheil blijft weergeven, proberen we de normale gang van zaken te hervatten. Dat valt niet mee. Onze personeelszaken dame, Andromeda geheten, weigert over de Bay Bridge te reizen, hoewel die nu net als de Golden Gate Bridge bewaakt wordt. Zo suddert de dag door en tegen zessen besluit ik de rit naar huis te maken. Terug op Highway 24 schieten de tranen in mijn ogen wanneer  vaderlandslievende Amerikanen, zoals onder weergegeven, solidariteit met hun land verklaren en medeleven met hun landgenoten in New York.

Zeer emotioneel om mee te maken, en dat deel ik ook met Astrid en de kinderen. Vanaf dat moment bewaar ik de krantenverslagen, zoals ik wel meer doe tijdens historische gebeurtenissen. Uiteraard pakken die uit:

Het ongeloof dat zoiets in eigen land kon gebeuren, valt door alle media niet in woorden te vangen. En dan natuurlijke de schuldigen. Welnu in de dagen na 9/11 wordt er één uiteraard uitgelicht:

Osama bin Laden staat op Amerika’s lijst van meest gezochte mensen: levend of dood! Een predikant in San Francisco zegt niet ten onrechte dat Amerika ‘never, ever’ ooit nog hetzelfde zal zijn. Moet ik wel kwijt dat ze het met Trump niet eenvoudiger hebben gemaakt, maar dit terzijde. De rest van de week werd gekenmerkt door routineus alles te doen wat gedaan dient te worden, maar 9/11 beheerste alles, van de zoektocht naar een nieuw personeelspersoon tot de 10^e afstudeerklas op vrijdag de 14^e, inclusief onze pokeravond

dezelfde vrijdag, waar vrij lusteloos met fiches gesmeten werd. De schrik was groot toen dinsdag bleek dat sterarchitect John Storyk gemist werd, die onderweg was naar Los Angeles, het eindpunt van een van de vluchten die eindigde in de Twin Towers. Woensdag kregen we het verheugende bericht dat zijn vlucht, de volgende naar Los Angeles, in alle chaos uitgeweken was naar New Orleans. Aangezien na die verschrikkelijke dinsdag al het luchtverkeer verboden werd, voor hem geen mogelijkheid om naar ons te reizen, maar ook communicatie bleek de eerste dagen moeizaam te verlopen. Kortom een week die nimmer uit het geheugen gewist zal worden, dat is zeker!

Let op, woensdag alweer de 27^e aflevering van ‘Uit de

Amerikaanse school geklapt’, waar dit eigenlijk beknopt ook al een voorbode van was.

Makkelijk zat te verklaren, Ajax op bezoek om het verschil in kwaliteit, ook vertaald in €€€, aan te geven. Maar we heersten toch mooi het eerste kwartier, zodanig dat Ziyech een bal van de lijn moest halen. Ha! Maar het mooiste deel was het gesprekje na afloop met mijn kleinzoon, die me vergezelde in plaats van broer Rob: “Opa, waarom klapt het publiek nu de wedstrijd is afgelopen, en worden de spelers toegezongen? Ze hebben toch verloren!” Opa: “Jochie dat is een gelukkie, die les wilde ik altijd kwijt, je bent in Rotterdam, dus bij verlies maar wel geleverde strijd, is er niemand die je iets verwijt”. A la Zuiderzeeballade (voor de ouderen onder ons). Welnu, die redenering viel helemaal in goede aarde. Respect, ook voor opa! Over ouderen gesproken (de balsem dus), maandag weer onder bezielende leiding van juffrouw Olinda een lekker begin gemaakt met de oefeningen van ons sportkluppie, oftewel De Gezelligste Sportclub, ook wel de Gympies genoemd volgens de voorkaft van een aan mij gepresenteerd fotoboekje:

Onder eindverantwoording van lid Dorothea, linksonder met gulle lach, boden ze me dit aan ter gelegenheid van het einde seizoenfeestje, tevens verjaardagbijeenkomst, 1 juli j.l. En hoe treffend werd mijn liefde voor Sparta na al mijn ontboezemingen (tot ze er gek van werden) op de laatste pagina weergegeven:

Er werd zelfs gecontroleerd of onder A5 in mijn jukebox wel het Spartalied is ondergebracht! Maar, men had natuurlijk in de gaten dat wat ik beloof om te organiseren, ook nog eens een keer waargemaakt dient te worden. Dat werd dan ook duidelijk vastgelegd!

Serieus bezig met een belangrijke taak, dat kan je wel aan Astrid overlaten. Terecht in het zonnetje gezet! Meerdere malen reeds verklaard: kluppies (Sparta en ‘De Gezelligste’) voor het leven! Over ‘voor het leven’ gesproken, dat kan je ook zeggen over de straf die Jaitsen Singh uitzit, daar heb ik vele Luimen aan gewijd, om maar van de vele misstanden niet te spreken. Ook privé bracht het zelfs malheur, maar dit terzijde. Nu heb ik twee weken geleden geschreven dat mijn rol uitgespeeld is, maar toch wil ik jullie aandacht vragen voor de petitie die momenteel door PrisonLaw gevoerd wordt om Singh terug naar Nederland te brengen. Klik hier op https://petities.nl/petitions/breng-de-74-jarige-singh-terug-naar-nederland?locale=nl en onderteken de petitie, niemand verdient dit lot, laat staan wanneer je onschuldig bent!

Overigens, wie heeft er naar Nederland Duitsland gekeken? Ik was echt heel benieuwd hoe onze twee miljoenenboys, te weten Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt, het zouden doen. Met name de laatste, gezien de genadeloze kritieken op hem in Italië. Welnu, buurman Peter, die zijn voetbaluren dramatisch aan het opkrikken is, en ik gingen er eens echt voor zitten, maar konden van de eerste 45 minuten niet echt genieten. De tweede helft bracht ons de opwinding waar we zo naar verlangden, zeker op Duitse grond. Zelfs Astrid vond ons enthousiasme aanstekelijk. En Frenkie en Matthijs? Dat komt goed, neem dat maar van mij aan!

En, zoals altijd de herinnering om niet te vergeten dat a.s. woensdag alweer de 26^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal tot jullie komt. Er valt weer heel wat te beleven!

Vanavond geven Astrid en ik acte de présence bij een receptie ter gelegenheid van het 90-jarige bestaan van de lokale Vinkeveense voetbalclub.

Eén van de gebeurtenissen deze week die vele herinneringen met zich meebrengen. Allereerst omdat ik daar wijlen mijn schoonvader Toon Gruter leerde kennen, ver voordat ik kennis maakte met Astrid. Toon was dé concierge van Vinkeveen, maar ook dé grensrechter van Hertha. Immers, hij werd een legende door zijn perfectionering van het roemruchte ‘club in nood, vlag omhoog’. Daarnaast stond hij lijnrecht tegenover mij toen indertijd Hertha moest kiezen welk vlaggenschip van de vereniging prioriteit zou moeten krijgen: zondag 1 of zaterdag 1, dat een klasse hoger speelde. Ik hoor het ‘m nog zeggen: “gaat die hufter de zaterdagafdeling steunen”. Zondag won het, en ik ging met mijn onderneming zaterdag 1 sponsoren:

Naast mij rechts de legendarische voorzitter Harry van Genderen, aan mijn hand een zeer jeugdige zoon Eric

Wrok? Totaal niet, tot het laatste moment vrienden gebleven, wel kan ik me voorstellen dat hij veel verdriet gehad zou hebben nu de prioriteit van Hertha bij zaterdag 1 ligt. Tja, zaterdagavond wil de jeugd uitgaan, onthouding, zoals in mijn tijd (sprak opa), is er niet meer bij! Hertha, de club waar ik afbouwde en in 1980, in de altijd lastige uitwedstrijd tegen NITA 2, mijn knieschijf brak. Ook hier een uitlating van elftalleider Willem Spijker om in te lijsten. Terwijl ik met brokstukken zwervend in mijn rechterknie opkrabbelde, sprak hij de gedenkwaardige woorden “laten we het tot de rust aanzien, wellicht kan je nog door”. Niet dus. Uiteindelijk heeft ploeggenoot Cees Zaal me na de wedstrijd op z’n rug genomen en naar huis getransporteerd in zijn auto. Hertha, nog vele herinneringen, niet alleen van een meter bier of een broodje bal, maar ook van hechte kameraadschap. Hopelijk rijdt Astrid vanavond terug! Dan mijn oudste vriend en vriendin in dienstjaren, sinds dansles 1962/1963, Yvon en Martin Corsten, ouders van wereldberoemde DJ Ferry en getalenteerde Robbert. Een uitnodiging:

Dan is geen kattenpis; het kan dus wel! En niet alleen dansles, maar ook gezamenlijk cabaret, eetpartijtjes, en diepe vriendschap. Maar ook feesten met een thema:

Martin als Asterix en Yvon als Wilma (uit de Flintstones)

Vriendschap voor het leven! En dan hebben we donderdagavond nog:

Lubbers De Jong-grachtentocht. 

Aanvang donderdag 29 augustus om 17:00 uur bij Café ’t Smalle, Egelantiersgracht 12, 1015RL Amsterdam

Grote man Peter Keijzer van dit prachtige Tech PR bureau had een mooie verscheidenheid aan mensen uitgenodigd, o.a. de grondlegger Bert Lubbers, niet alleen briljant ICT journalist indertijd, maar ook de man die in 1988 mijn Luimenboek introduceerde, met tekeningen van de groten uit die periode van mijn broer Rob, die niet veel goeds met mij voor hadden.

En zo genoten Astrid en ik al rondvarend van menig anekdote en mooie mensen. En van het verzorgen van de inwendige mens had voornoemde heer Keijzer ook kaas gegeten. Vele schalen met lekkernijen werden door ons van ‘klandizie’ voorzien. Voor velen ook een quasi reünie om van te smullen. En nu willen twee van die oud journalisten met me mee naar een Sparta wedstrijd, hoe mooi is dat?! Gaat zondag niet lukken: UITVERKOCHT! Oude tijden herleven ook hier, nr. 3 tegen nr. 4 van de competitie, zij het dat Sparta nr. 3 is, en Ajax nr. 4! Nou ja, na zondag weten we meer over de nieuwe stand. Woensdag is het weer zover: aflevering 25 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De spanning hangt in de lucht, ik kan er zelf niet van slapen! Fijn weekend.

Waarom wil Minister Grapperhaus van Justitie wel naar Thailand vliegen om te trachten de heer en mevrouw Van Laarhoven naar Nederland over te brengen, en wordt Singh schriftelijk afgeschreven? Toegegeven, bij Van Laarhoven zijn nog ernstiger fouten gemaakt dan bij Singh, maar streep dat weg tegen de 35 jaar dat Singh al vast zit, vul dat aan met de misstanden rondom zijn zaak + zijn leeftijd, en je denkt toch op z’n minst…..merkwaardig. Miljonair versus pauper? Iets stinkt er. Helaas, Jaitsen Singh, ik ben nu buiten spel gezet, en met mij Ivar en Astrid, en Kaj (in volgorde):

Zoals de Amerikanen zeggen: “God bless”. Nu het tijdstip van onze China trip dichter en dichter bijkomt, en we verzekerd zijn van goede huis- en Tinleyhoeders in de personen van broer Rob ( u weet wel, die van Sparta) en diens gade Mariette (ruim 45 jaar schoonzus), leek het ons goed om de expertise in te roepen van iemand die al de route Beijing – Sjanghai gemaakt heeft. Tante Wilma (van Astrids kant) lichtte ons vol passie in over alles wat ons maar enigszins interesseerde, van maaltijden (geen vissenogen alstublieft) tot kleding, van contant geld tot het in je bezit hebben van de handige National Geographic reisgids voor China, die ze me plechtig overhandigde:

En natuurlijk nog wat pilletjes tegen nare maag- en darmaandoeningen. Je weet maar nooit! Voor de zekerheid namen we daarna nog maar een chardonneetje en een chippie, je moet immers voorbereid zijn! Waar kan je nu echt blij van worden zonder over geld of luxe zaken te praten? In mijn geval van een afgestudeerde student (2000), die een mooie baan bij Netflix verworven heeft, en die ik aanschreef naar aanleiding van een Netflix verzoek van een goede relatie. Zelfde dag nog een enthousiast antwoord terug, waarin hij schreef: “Peter!!! Such a welcomed blast from the past”. Hoe kun je nog een beter compliment krijgen na 20 jaar! Maar dat niet alleen, hij stuurde ook nog een restaurantfoto mee na een show waar we in 1999 een stand hadden, en waarbij goede studenten aan mee mochten werken op onze kosten:

Helemaal achteraan mede-aanstichter Gary Platt, links van mij Sound Director Duke Zafferey, die net een balletje wasabi doorgeslikt had, en derde van links industrie geluidsveteraan Dave Bell.

Daar werd ik zomaar helemaal blij van! De week werd gisteren goed afgesloten met een toertje langs de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) en de Dutch Game Garden (DGG). DGG direkteur JP van Seventer retourneerde de dienst die Professor Dr. Güven Çatak mij eerder dit jaar bewees in Istanboel, onder regie van het Nederlandse consulaat aldaar. Digital Game Design en educatie, daar draaide het allemaal om. In ieder geval maakt de goede professor een ‘selfie’ voordat we bij de HKU naar binnen gingen.

V.l.n.r. moi, JP van Seventer en professor Güven Çatak

Met het oog op het weer sluit ik vroeg af. Één verzoek: smeer je goed in! Uiteraard ook komende woensdag weer een editie van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’: nummertje 24. Ben je de draad kwijt, even terug ‘bladeren’. Begrijp je het niet; stuur een e-mail. En nee, er kan niet vooruit gebladerd worden!

Heel eerlijk, wanneer ik Peter Koelewijn ‘Oh Marijke’ hoorde zingen, dacht ik altijd aan Prinses Marijke die van naam wijzigde in 1963. Ze koos voor haar tweede naam: Christina. Datzelfde jaar was ik verliefd op Marijke van Doorn, die ik met plezier op mijn Tomos (armeluis Puch) van pretplek naar pretplek vervoerde.

Hier, gekleed in Beatle jasje, gezeten op mijn beminde Tomos in de Van der Poelstraat, waar ik geboren ben. Voor niet Rotterdammers: een zijstraat van de 2^e Middellandstraat, oftewel de arme kant van de Heemraadssingel. Maar dit terzijde. Christina en ik groeiden zo’n beetje parallel op, zij met 3 zussen op Soestdijk, ik met 3 broers op de zolder van pand 5B. Ik heb altijd een beetje met haar te doen gehad, had niets met die grappen over haar. Vond haar een beetje zielig. Maar nu, bij haar heengaan, komt toch Marijke weer bovendrijven. De macht van muziek. Rust zacht Marijke Christina, misschien kom je nu echt tot rust.

Bloeddoping: Voordat we naar China gaan probeer ik mijn linkerknie, die in november uitgewisseld wordt, zodanig in vorm te krijgen dat ik gezellig met Astrid en de groep over de muur meewandelen kan. Mijn voorstel aan de chirurg: wat te denken van een cortisone injectie? Na zo’n injectie in Amerika kon ik weer bergen beklimmen, beren bevechten, etc. Nee dus. Kan infectie veroorzaken en dan opereer ik je niet, was zijn duidelijke antwoord. Maar wat te denken van een injectie met bloedplaatjes verrijkt plasma? Natuurlijk, dat is een schot waard. Woensdag gedaan. Eerst wordt het bloed uit je arm getrokken, vervolgens behandeld en daarna weer verrijkt in de knie gespoten. Afgezien van het gepiel met de ietwat lange naald tussen de gewrichten door; eitje! Nu nog bezien of het net zo goed werkt als bij die atletiekmensen. Zo ja, dan over 3 weken nog een injectie. Over infecties gesproken, nooit geweten dat er een wereld handenwasdag bestond. Daar werd ik afgelopen week mee geconfronteerd. Een onderzoek uit 2015 had namelijk uitgewezen dat Nederlanders degene zijn die het minst hun handen wassen na gebruik van het toilet. Zie het resultaat van het onderzoek op onderstaande kaart:

Je begrijpt dat mijn Amerikaanse vrienden het geweldig vinden om me erop te wijzen dat die ‘o zo’ propere Nederlanders in de praktijk door de mand vallen. Ze hebben de volgende oplossing gevonden voor restaurants e.d.:

Dat zal je leren om na het dichtritsen van je gulp de handen te wassen. Inderdaad dames, mannen zijn hier het meest schuldig aan! Vanavond weer voetbal? Inderdaad, vriend George (ADO seizoenkaarthouder) komt me full service ophalen en brengt me weer thuis. Hopelijk ook na een Sparta overwinning! Later dit seizoen uiteraard hetzelfde ritueel op het Kasteel. Gaat leuk worden met een lekkâh broodje wogst vooraf, of een balletjâh gehak. Ik hoop wel dat het een betere wedstrijd wordt dan die zouteloze partijtjes die ons door PSV en Feyenoord voorgeschoteld werden. En dan de uitsmijter: ook a.s. woensdag (alweer) aflevering 23 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ digitaal geserveerd.

Menigmaal krijg ik de vraag of mijn standpunten/meningen mensen van me doen afkeren. Dat zal vast wel, maar stel dat iemand Trump als mens te vuur en te zwaard verdedigt, dan kan dit personage beter niet tot mijn vrienden-/kennissenkring behoren. Daar kom ik op omdat dit zo’n week was dat uit verschillende stadia van mijn leven mensen terugkeerden in mijn bestaan. Eerder gebeurde dit al, dankzij sociale media, maar deze waren in die zin bijzonder omdat ze verschillende werkmomenten in mijn leven behelsden. De oudste in jaren (1990) kwam van de week binnen op LinkedIn:

Marcell Ham  9:52 PM

· Hi Peter, inmiddels 30!! Jaar geleden (Top Sports Group) hoop dat alles goed gaat met je. Ik zag je naam voorbij komen bij Improved.

Marcell heb ik leren kennen bij de Top Sports Group, waar Inter Football onderdeel van uitmaakte. Maarten de Vos, gereputeerd journalist en oprichter van de Top Sports Group, die op enig moment o.a. de bordreclame- en TV rechten van het Nederlands elftal had, huurde mij in om orde op zaken te stellen, hetgeen uiteraard nogal wat in de pers teweeg bracht.

En ja, ik heb in Wassenaar bij Hans Breukhoven aan tafel gezeten, waar Vanessa koffie met stroopwafels serveerde, om dit te bespreken. Hoe het verder allemaal afliep is een Luim Special waard, maar nu niet aan de orde. Wel is zeker dat ik binnenkort met Marcell van een versnapering ga genieten, waar onder andere op zeker het celebrity WK1990 op de Orient Express ter sprake zal komen!

Altijd verfrissend wanneer je een verzoek krijgt om contacten tot stand te brengen in Californië van iemand waarmee je in het verleden contact hebt gehad. Via LinkedIn:

Vincent Laban  9:41 PM

Beste Peter, we hebben contact gehad tijdens mijn IA stage op de ambassade in DC in 2012 (onder Martijn en John in SF).

Ja, dat was indertijd ook mijn taak bij het Netherlands Business Support Office in San Francisco:

En tips en tricks, natuurlijk, hetgeen me brengt bij een presentatie in Groningen, vastgelegd door advocaat Henk Bethlehem:

· 22 mei 2017

Blog 2 over editie: Learn from Silicon Valley

Sprekers: Peter Laanen en Jarno Duursma

Een bijdrage namens Henk Bethlehem; advocaat op het gebied van ICT/IE bij Bout Advocaten.

Peter heeft 18 jaar in Silicon Valley gezeten en daar alles gezien wat er te zien valt. Zijn motto is: ‘wat we kunnen leren, nemen we mee’.

Henk benaderde me j.l. woensdag of ik interesse had in een zaak waar zij bij betrokken zijn, en waar ze wellicht mijn expertise bij kunnen gebruiken. Uiteraard onder geheimhouding. Wat ik eigenlijk met het voorafgaande wil zeggen is dat wat je ook doet, doe het professioneel en met égards, dan hou je de juiste mensen betrokken, hoe lang dat ook mag duren! Nu even terug naar de actualiteit van alledag: gisterenavond met broer Rob op een (bijna) uitverkocht Kasteel Sparta’s eerste thuiswedstrijd bijgewoond. Na een slappe eerste helft (1-0 achter in de rust), werd VVV op maar liefst vier doelpunten getrakteerd in de 2e helft. Zogezegd een vlaaitje van eigen deeg. Omdat het er zo lekker uitziet, het kind in mij, de stand in de eredivisie:

 Niet vergeten, a.s. woensdag wederom een digitale inkopper: aflevering 22 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Vergeet vooral niet vooraf een midazolam tablet in te nemen!

Waar ik afgelopen week van schrok was het overlijden van een van Nederlands beste pitchers: Loek van Mil, 34 jaar slechts. We leerden hem kennen bij de World Baseball Classic in 2013, tijdens een receptie in de residentie van de toenmalige Consul Generaal in San Francisco, Bart van Bolhuis. Prettig en enthousiasme uitstralend jong mens. Astrid en ik hebben dikwijls uit de grap de foto laten zien van hem tussen ons in, waarbij het lijkt of wij zitten en hij staat:

Ere wie ere toekomt, en een beetje troost voor de zo getroffen mensen van Gilroy. Neem dan de televisie wanneer Trump en Kim Jong-un ten tonele verschijnen, daar hebben ze het over de twee wereldleiders.

Schei toch even uit, hoe kun je dat moordzuchtige opperhoofd van een onderdrukt landje een wereldleider noemen? En Trump dan, die dictator in spé, hoor ik u zeggen. Daar laten ze het maar even bij, anders krijgen ze van Baudet via de tweede kamer te horen dat de NPO een linkse partij is. Weet je wat een leuke manier is om met mensen in aanraking te komen? Laat je uitnodigen door je wederhelft om de zomermarkt van Spakenburg te bezoeken. Na een honderdtal kraampjes besluiten de dames om zoon Rick en mij te stallen op een terrasje. “Nemen jullie maar de tijd,” roepen Rick en ik in koor. Bij elke bui, tussen de zonnestralen door, komen mensen bij ons aan het tafeltje asiel vragen. En iedereen praat, niemand staart op z’n schermpje. Sociaal ideaal! Laat ik nou uitvinden wat er na de overname van Super de Boer door Jumbo met al die centjes is gedaan. Mijn rikketik moest nog door Bergman Clinics onderzocht worden alvorens men tweede helft november ook de linkerknie gaat vervangen. Kom ik in Bilthoven onderstaande bewijzering tegen:

Ik durfde niet naar binnen te gaan, uit angst dat mijn hartje op hol zou slaan, hetgeen slecht voor mijn bloeddruk is. Oh, ter geruststelling, ik mag mee met Astrid maar China, en de operatie is ook goedgekeurd. Met dit hart kan je wel honderd worden, sprak de cardioloog monter. Kortom, jullie zitten nog even met me opgescheept! Maar daardoor ook de zekerheid dat a.s. woensdag aflevering 21 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in de digitale brievenbus gekieperd wordt. Lekker toch? Niet dan?

Ruim 42 jaar geleden, toen ik mijn eigen softwarebedrijf opstartte met twee kompanen, waren we natuurlijk zo trots als de gelijknamige hond met 7 luimen toen we onze eerste hard- en software configuratie verkochten.

Back-up van het computersysteem dat we in Apeldoorn geleverd hebben, was de #1 factor. Niet alleen het kopiëren van de harde schijf, maar ook hoe te handelen wanneer de computer het af laat weten. Immers, die facturen moeten de deur uit. De te innen vorderingen vormen het bloed van een onderneming. Gecompliceerd? Welnee, gewoon de schrijfmachines niet de deur uitdoen, manuaal de facturen typen, en later invoeren wanneer de computer weer gerepareerd is. Simpel toch?! Welnu, om bij dat voorbeeld te blijven in 2019, vervang schrijfmachines door tankwagens tot de nok gevuld met kerosine, en het probleem is verholpen. Naar de beelden kijkend van al die gestrande passagiers, kan ik me de woede die hier en daar tot uiting kwam, levendig voorstellen. Wat een blamage! De overheid heeft aangegeven dat het netwerk ‘essentieel’ is, zonder er condities aan te verbinden. Zoiets als verboden op het strand (tenten) te slapen, maar er geen boetes aan verbinden! Aha, met boetes werkt het wel vond de overheid snel uit:

140 euro boete: slapers op terrassen strandtenten Scheveningen gepakt

Met deze hitte had men best wel wat milder mogen zijn. Op sommige slaapkamers is het niet te harden. Even terugkomend op de problemen bij de kerosinevoorziening, moet ik zeggen dat ik wel benieuwd ben wat er echt aan de hand was, daar doen ze nogal geheimzinnig over. Russische cyberaanval? Noord Korea? Trump in de bocht? Zou kunnen, die is zo gek als een deur. Hij is nu weer boos omdat Zweden een Amerikaanse rapper niet vrij wil laten.

Trump gaf de Zweedse Minister President Stefan Lödven een belletje met het verzoek om rapper A$AP Rocky, die vastzit wegens mishandeling, vrij te laten. Trump wilde persoonlijk voor de rapper instaan, die hij overigens niet kent. Toen Lödven dat niet inwilligde omdat hij vond dat justitie haar werk moest doen, begon Trump weer te janken: “Wij doen zoveel voor Zweden, maar andersom is dat niet het geval. Zweden zou zich moeten concentreren op de echte criminele problemen.” Wat een ‘çry baby’! Op zich kwam de leukste reactie van mijn ‘vriend’ Justin Bieber in deze tweet:

Justin Bieber

?@justinbieber

I want my friend out.. I appreciate you trying to help him. But while your at it @realDonaldTrump can you also let those kids out of cages?

“Ik wil mijn vriend eruit hebben….ik stel het op prijs dat je hem probeert te helpen. Maar nu je er toch mee bezig bent @realDonaldTrump kan je dan ook die kinderen uit hun kooien laten”. Waarmee Bieber doelt op de kinderen die door Trumps stormtroepen ruw van hun ouders gescheiden zijn, en onder naargeestige omstandigheden in kooi-achtige constructies verblijven. En dan krijgen we naast Trump ook nog Boris Johnson op onze nek.

‘Star spangled banner’ en ‘God save the queen’ individueel mooie nummers, weliswaar gespeeld door de verkeerde artiesten, maar in combinatie een ramp. Ik raad mijn lezers aan om uit te zien naar aflevering 20 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Wederom a.s. woensdag digitaal verkrijgbaar.

We schrijven mei 2016 wanneer de 50 jaar en 5 maanden jonge Astrid Laanen-Gruter van sommige familieleden en vrienden te horen krijgt dat het voor een 50-jarige moeilijk is om nog aan de bak te komen. “Dat zullen we nog wel eens zien,” sprak Astrid monter met haar Paramedic papieren op zak en na meer dan 10 jaar werkzaam geweest te zijn bij American Medical Response (AMR) in 911 dienst. Vergelijkbaar met 112, maar dan gevaarlijker. Optimistisch gestemd belde ze BIG. BIG staat voor Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, in leven geroepen om de kwaliteit van de zorg te controleren.

Omdat ik erbij zat, en het graag parodieer bij presentaties, geef ik het gesprek weer zoals het in mijn oren klonk: “Met BIG.” “Ja, goedemorgen met Astrid Laanen, ik wil……” De hele santekraam. “Nou mevrouwtje, dat gaat niet lukken,” sprak de man van BIG kordaat. “Ja maar,” probeerde Astrid, “wanneer ik mijn diploma’s naar BIG stuur, dan hoor ik welke cursussen ik moet nemen om wel bevoegd te zijn.” Zucht aan de andere kant. “Mevrouwtje, dan komt dat op mijn bureau terecht, dus wordt het niets.” Verbluft hangt Astrid op, nou ja, ze klikt op het rode telefoontje.

Niet uit de weg geslagen gaat ze op de sollicitatietoer en verdomd, het lijkt wel of overal op de eerste pagina om je aan te melden naar jouw leeftijd gevraagd wordt. En jawel, de afzeggingen stromen binnen, zonder redenen die hout snijden. Even bij de pakken neergezeten. En toen op de Amerikaanse manier gewoon bij bedrijven binnengestapt, immers, ze is ook bevoegd doula, oftewel geboortebegeleidster. Komt ze binnen bij Kraam en Co., waar de eigenares haar binnen ziet komen en denkt ‘die moet ik hebben’. Vervolgens heeft Astrid het eerste jaar voor een opleidingsstuiver gewerkt, en binnen één jaar een driejarige opleiding afgewerkt.

Begin vorig jaar neemt ze het moedige besluit om voor zichzelf te gaan beginnen, met de wetenschap dat met name expats snakken naar kraamverzorgers die ook hun taal spreken. En dan bedoel ik niet ‘hou joe verclean ze luiers’, maar echt vakengels. Doorslaand succes, of het nu eenlingen zijn of tweelingen.

Nu, in haar tweede jaar, zou je bijna kunnen gaan zingen van ‘there’s no business, like baby business’. Maar het is iedere dag weer moeder en kind tevreden stellen, en er zijn voor prangende vragen. Hulde, deze bedrijfswagen is derhalve welverdiend!

Nog een held, mijn oudste zoon Rick. Niet door iedereen begrepen, en zeker niet gezien als een zwart/wit figuur:

Waarom? Rick is vrolijk, plagerig, houdt van het leven, met name muziek, en vergeet af en toe z’n huishoudelijke plichten. Maar is ook de commerciële topman die men live natuurlijk niet in actie ziet. En wat een kei hij wel is, bleek van de week toen hij een memorabele order afsloot, waar hij vele maanden voor aan het werk is geweest. Een mega order waar ik ondanks mijn smeekbeden niet het bedrag noch de naam van mag noemen, maar het is…… “Even niet flauw zijn, pa,” hoor ik Rick roepen. Bij deze de beker die wereldwijd actieve werkgever Orange hem gaf, waaraan ik helaas enig stufwerk heb moeten uitvoeren:

Mijn bankrekening is…………… Nee, even niet lullig, ik ben echt trots op m’n oudste, en dat hoop je als vader te zijn. Voor het einde bewaard, de 28^e verjaardag van Bo-Peter,

hier vastgelegd met tante Danielle, die hem van harte feliciteert:

Dat het gezellig werd is buiten kijf, maar graag wil ik aandacht vragen voor de marathon (42 kilometer en 195 meter) die Bo-Peter 3 november in New York loopt ten behoeve van een kinderprogramma:

KlikenStort!

Stort ruimhartig! Niet vergeten: a.s. woensdag komt aflevering 19 van ‘Uit de Amerikaanse School Geklapt’ uit met o.a.: Het einde van ma, maar niet geheel zonder strijd. Met een saffie, een jonkie en het WK voetbal 1998, beleeft ze nog een paar prettige dagen.