Category: Uncategorized

De laatste tijd kan ik me niet niet herinneren dat ik over Sparta in de Luim aan het zeiken ben. Komt natuurlijk ook omdat dat wij fans gewend zijn aan armetierig voetbal, maar om dat uit te dragen, daar hebben we Hugo Borst voor. Zondag 2 maart ging de voetbalhemel voor ons open, Sparta speelde de beste wedstrijd van het seizoen en versloeg Willem II overtuigend met 4-0. Broer Rob en ik in opperbeste stemming de Bosselaar in. Ik bestelde twee kleine pilsjes (zo klein dat ik twee verkleinwoorden gebruik), maar toch krachtig genoeg om mijn blaas de opdracht te geven zich naar de pisbak te begeven. Beter woord heb ik niet voor deze gore langwerpige metalen bak. En beter kan ik mijn weerzin niet weergeven:

Loop ik tegen een Stoere Steward aan, hetgeen me deed denken aan een Suske en Wiske titel. ‘U kunt hier niet in’, sprak de in geel uitgeruste steward. ’Watblief’, mompelde ik verbaasd. ‘U kunt hier niet plassen’, legde hij uit. ‘Waarom niet’, antwoordde ik nog steeds beleefd. ‘Omdat ik het zeg’. Mijn bloed begon een beetje te koken. ‘En wie heeft daar opdracht voor gegeven’, sprak ik op het randje van mijn geduld. ‘Gaat u niets aan, trouwens u had 10 minuten geleden ook kunnen plassen’. Omdat hij er niet uitzag alsof hij het buskruit had uitgevonden, besloot ik het diplomatiek aan te pakken: ‘het gaat je geen fuck aan wanneer ik moet plassen, en wanneer je vindt dat ik buiten moet plassen, dan zeik ik wel tegen Het Kasteel aan. Vriend (niet gemeend), de wedstrijd is een kwartier geleden afgelopen en iedereen zit in de Bosselaar bier te drinken, denk je dat ik de enige ben?’. ‘Niets mee te maken’, was zijn stoere antwoord. Ik ook niet af te bluffen, ‘ik blijf hier staan tot je me naar binnen laat, al moet ik tegen je poten aan zeiken’. Morrend laat hij me naar binnen, waar nog twee Spartanen zich ingedrongen hebben. Ervan uitgaand dat deze arme ziel in geel niet op eigen houtje deze actie begonnen is, vraag ik me af wie wel tot dit besluit kwam. Deze toiletten, al sinds jaar en dag een bron van ergernis, zijn te schandalig voor woorden na een urinaal uurtje. Enquête na enquête wordt hierover geklaagd, niets wordt eraan gedaan. Heerst er een gedachte van ‘ze komen toch wel’?. Denkend aan Sparta’s slogan, neigt de balans zeer over naar tegenspoed. Gedachte: hier schrijf ik Sparta over aan. Maandag gelijk gedaan. Sparta bevestigt ontvangst om 14.28.

Het ingezonden contactformulier wordt opgepakt en indien nodig, ontvangt u hier een reactie op.

Voornaam:	Peter
Achternaam:	Laanen
Email adres:	Peter@Laanen
Geboortedatum:	Forever Young
Telefoonnummer:	06-
Uw vraag::	Gisteren, na de geweldige overwinning op Willem II, wilde ik naar het toilet, 15 minuten na de wedstrijd. Zoals gewoonlijk hadden we een biertje gedronken in de Bosselaar, de ambiance was eindelijk eens euforisch. Voor de deur van het herentoilet stond een steward die me vertelde dat ik het toilet (bij de jaarlijkse enquete immer met NUL gewaardeerd) niet meer in kon. Op mijn verbaasde ‘hoe dat zo’, antwoordde hij dat het anders maar door zou blijven gaan. Toen ik hem vroeg van wie deze opdracht kwam, wilde hij geen antwoord geven. Na mijn verontwaardigde uitspraak dat de wedstrijd net een kwartier geleden beëndigd was, kreeg ik het antwoord dat ik maar wat eerder had moeten plassen of anders ergens buiten. Ik pikte dit niet en uitindelijk liet hij me door. Punt is dat dir natuurlijk niet kan, geredeneerd vanuit een volle Bosselaar waar volop bier geschonken wordt. Maar ook de manier waarop, tegen een veteraan van 78, die hard Spartaan, opgetreden wordt. En ik was niet de enige. Schande! Wat kan hier structureel aan gedaan worden omdat het niet de eerste keer is dat de toiletten veel te vroeg worden afgesloten. W.G. Club Card houder Vak 19 Rij 4 Stoel 2. In de Sparta C-tjes in 1958!!!

Netjes toch?! Vervolgens elke dag hoopvol uitgekeken naar een passend antwoord. Helaas, ik ben bang dat we met dit ongemak voorlopig nog te leven hebben…..’Rood-Wit is onze glorie….’. Plotseling doemde voor mijn geestesoog zo’n rood-witte misdaadtape op, die gewikkeld werd rond de ‘toiletten’. Een nieuwe crimiserie: ‘Flikken Kasteel’. Voordat hij de laatste adem uitblies, trachtte het slachtoffer detective Honds de oorzaak van zijn verscheiden aan te geven. Meer dan ‘uri…..’ kon hij niet uitbrengen. Alle gekheid op een stokje Sparta Management, menigmaal hebben de fans, wij ook dus, ‘kom op Sparta’ gezongen wanneer we weer eens een keertje achter stonden, mogen we dat ook eens van jullie horen wanneer het om schoon en tijdig (na ‘het laatste rondje’) urineren gaat?! Dan kunnen wij weer dromen van 1959!

Laat ik beginnen met wat ik al geschreven had voor de horrorshow van Trump en J.D. Vance. Nu mijn gezicht weer normale proporties heeft aangenomen, kunnen we weer overgaan tot de orde van de dag. Dus stappen we snel over naar ons volgende thema: ‘democratie naar de knoppen en meer ellende’:

Weet die grijnzende engnek met die cirkelzaag wel welk leed hij aanricht? Natuurlijk, je moet wel een wrede inborst hebben wanneer je op die manier vele gezinnen naar de ondergang forceert. Hypotheken kunnen bijvoorbeeld niet meer betaald worden, waarna mensen huis en have moeten verlaten en gedwongen zijn om in hun auto of op straat te leven. Ja, lieve lezers, zo gaat dat in de Verenigde Staten van Trusk. Gelukkig kraait het oproer ook. Met name Tesla moet het ontgelden, onderstaand plaatje liegt er niet om:

Met name de nazibewondering en -groet van Musk krijgen de aandacht (Swastikars). In Europa kelderde de Tesla verkoop met maar liefst 45%. Het zal de rijkste man van de wereld in zijn portemonnee niet al teveel pijn doen, maar zijn ego des te meer. Maar ik durf te wedden dat deze immigrant uit Zuid Afrika zeer tevreden tegen de buik van Trump schurkt, overdenkend wat hij als ongekozen machthebber nog meer kapot mag maken. Niet dat het er bij ons veel beter uitziet, maar gelukkig hebben we partijen die een zeker evenwicht trachten te bewerkstelligen. Hoewel, wat valt er te trachten wanneer je een domtokkel als Marjolein Faber als minister van Asiel en Migratie hebt. Je ziet zo’n mens met droge ogen nog vertellen dat Zelensky niet democratisch gekozen is. Sterker nog, ze kwam er speciaal voor terug om dat nog even in de microfoon te blaten. Wel daarna op sociale media verontschuldigingen (Wilders: ‘doe dat nou maar, Marjolein’). Ja, ja, en wij zien zeker zo bleek?! Wat ik wel heel leuk vond, even een zijstapje, was de overwinning van ‘David’ Go Ahead Eagles op ‘Goliath’ PSV, zonder dat de Heer daaraan te pas kwam (voor de gelovigen onder ons). Strijdlust en onuitwisbaar geloof in het eigen kunnen vormden de ruggengraat van de overwinning. Bravo! Daar kan mijn eigen cluppie, u weet wel, een voorbeeld aan nemen. Bijvoorbeeld morgen tegen Willem II. Broer Rob en ik houden jullie op de hoogte. Zoals jullie weten, tracht ik de Luim serieus te houden, hetgeen meestal wel lukt (ahum), maar deze opmerking van Richard Keijzer, gepensioneerde, vermaarde doch gevreesde tech journalist, bracht toch een glimlach teweeg; ‘Welke gek heeft bedacht dat we Claude moeten uitspreken als Cloud??’ Die gedachtegang volgend zou het inderdaad Kloot dienen te zijn die ons land vertegenwoordigd bij het Eurovisie songfestival. Hetgeen vervolgens weer een luikje opende naar Van Kooten en De Bie die een deelnemer aan een songfestival in het Oostblok interviewden. Weliswaar had deze geen hoofdprijs gewonnen, maar wel enige awards, waaronder die van zanger met de dunste beentjes, maar vooral was hij de ‘Bodje’ van het festival geworden. ‘Bodje?’ ‘Ja, dat kennen we hier niet, maar dat kun je het beste vertalen met kloodzak’. Hier was ik gebleven toen ik me bedacht dat het goed zou zijn om het debat/ de onderhandelingen aan te schouwen tussen Zelensky, Trump en J.D. Vance. Na enige minuten CNN dacht ik verkeerd afgestemd te hebben en dat ik in een Netflix serie beland was die ‘White House Hoodlums’ heette.

Die arme Zelensky, continu aangevallen door die intellectueel gestoorde Trump en schandknaap Vance (pas op, erger dan Trump) en wanhopig probeerde uit te leggen wie de agressor was. Geen kans, debilio Trump snoerde hem de mond met de kaarten die hij in z’n hand had, en Zelensky niet. Hij wilde wel de mineralen ontvangen, maar geen veiligheidsgaranties geven. Ik kan hier nog uren over verder gaan, maar voor mij resteert er maar één vraag: wat heeft Poetin voor bewijs tegen Trump dat hij hem zo in de zak heeft? 1 maart 2025 zal als de dag bekend staan dat Trump tot ‘Bodje’ van de wereld benoemd is, dat dan weer wel!

Waar te beginnen? Ik weet het niet precies, maar op zeker kwam ik voor mijn 10^e in aanraking met Amerikanen die in Rotterdam verbleven om ondersteuning te verlenen na beëindiging van de 2^e wereldoorlog. Wanneer we mensen Engels hoorden praten, gezeten op een bankje aan de Heemraadsingel, dan bleven mijn vriend Aat en ik opzichtig rond hen heen draaien. Moed verzamelen om een openingszin te formuleren. ‘Hou joe doe’, kwam het er dan aarzelend uit. Meestal veroorzaakte dat op z’n minst een vriendelijke glimlach en ontspon een handen en voeten conversatie. En soms had je het geluk dat ze je een stuiver of zelfs een dubbeltje gaven. Meestal wanneer ze het zat waren en ons met een armzwaai weg wuifden. Mooie tijden voor een straatjochie in Rotterdam. Na een tweetal korte baantjes als assistent boekhouder en assistent inkoper (bestelbonnen tikken, maar niet tekenbevoegd), landde ik bij…….het Amerikaanse leger. Eigenlijk begon daar mijn automatisering carrière, zij het met ponskaarten en programmeerbare panelen en machines die nogal wat ruimte in beslag namen:

‘Starring’ (op de voorgrond): de 407 accounting machine! In de Rotterdam terminal werden de manifesten vervaardigd die er voor zorgden dat de goederen van de GI’s op de juiste plaatsen in Europa afgeleverd werden. Tevens werkten mijn supervisor Joop Langhorst en ik aan onze toekomst door bij IBM in Amsterdam ons te bekwamen in Cobol, RPG en wat van dies meer zij. Ik beschikte over een brommer, niet het aangewezen voertuig, en Joop had, als rechtsback van Sparta, de beschikking over een auto. De certificaten stapelden zich op:

Later werd je een Cobol-krasser genoemd! Het waren ook tumultueuze jaren in de Amerikaanse geschiedenis, president Lyndon B. Johnson was de opvolger van de vermoorde John. F. Kennedy en in 1968 werden diens broer Robert F. Kennedy en Martin Luther King Jr. vermoord, Tevens woedde de Vietnam oorlog. Veel verschrikkelijke dingen gehoord en gezien in die tijd, en ik beschouwde Amerika als de ‘good cop’ van de wereld. Na bijna 4 jaar US Army solliciteerde ik, en werd aangenomen, bij Carp & Co, wijnkoper te Rotterdam. Zij beschikten over een Honeywell-Bull machine en er diende geprogrammeerd te worden in GESAL Geen probleem, vond ik, ken je de ene taal dan kan de andere niet moeilijk zijn. Met een mooi getuigschrift op zak ging ik verder de wijde wereld in.

Veel geleerd bij Carp en Co, Amerika in de gaten gehouden, maar nu ‘fast forward’ naar februari 1975, 50 jaar geleden dus. Ik was in dienst van softwarehuis Holland International Computer Services (HICS) en opgeklommen tot Divisie Manager. Computermerk #2 in de wereld (op afstand van IBM), DEC, o.a. gespecialiseerd in typesetting voor krantenbedrijven, was eveneens in mijn portefeuille. Twee krantenbedrijven, het Utrechts Nieuwsblad en het Nieuwsblad van het Noorden, stonden op het punt een researchreis in de V.S. te maken om nieuwe typeset computers van DEC bij krantenbedrijven te beoordelen. Daar wilden ze buiten een lokale DEC medewerker ook een onafhankelijke softwareman bij te hebben. Ik dus. Nog nooit buiten Europa geweest en tot op het bot gemotiveerd. Wel geleerd dat politiek beter niet aangeroerd kon worden, zeker niet na het Watergate schandaal en het aftreden van president Nixon in 1974. Een deuk in mijn Amerika gevoel. De trip was adembenemend, van Boston naar Maynard, naar Raleigh, New Orleans, Baton Rouge, Los Angeles, Texarcana en San Diego, kortom, van de oostkust naar de westkust. Eén rustdag in Boston (Red Sox), uitpuffen na een opwindende honkbalwedstrijd:

Met journalisten en managers op sleeptouw, zoog ik alles op tot in het diepst van mijn aderen, en mijn vertrouwen in ‘good old’ USA was weer helemaal hersteld. Na mijn terugkomst legde ik mijn baas, Joep Toth, een plan voor hoe door te gaan als een DEC systeemhuis. Hij weigerde, zag meer in de ‘uurtje factuurtje’ aanpak. Mid 1976 scheidden onze wegen en begon ik voor mezelf. De verschrikkingen die in de loop van 1975 bekend werden gemaakt over de Vietnam oorlog veroorzaakten diepe krassen in mijn USA vertrouwen. M’n hele leven heeft eigenlijk min of meer in het teken van een band met de V.S. gestaan, met hier en daar een verdraagbare deuk tot……. Over Multi Function Computers en de periode tot 1998 is al heel wat geschreven, kijk daar maar de bijna 1000 Luimen op na. Onze (familie) gang naar Californië leidde tot een verblijf van maar liefst 18 jaar in het land, correctie, de staat van onze dromen. Ook daar reeds veel over mogen vertellen, daarom rechtstreeks naar de twee voorvallen waarvan het een de Amerikanen verbonden, en de ander ze tot op het bot uiteen dreven:

Een ontroerende band van liefde en samenwerking rolde van de oostkust naar de westkust en meer eensgezind zijn de Amerikanen nimmer meer geweest. Het tweede kun je eigenlijk geen voorval noemen, maar meer een speling van de natuur:

Een veroordeelde crimineel die voor de tweede maal president van de V.S. mag spelen. Erger nog, die samen met een veroordeelde oorlogscrimineel in het land van een slachter, alias kroonprins, over het lot van Oekraïne beschikt. Eigenlijk de wereld. Maar het ultieme verraad van Trump jegens Oekraïne (zij begonnen de oorlog tegen Rusland – inleveren die gebieden) deed voor mijn Amerika gevoel de deur dicht: de ‘good cop’ van de wereld is nu de ‘bad guy’ geworden. Mijn band met de V.S. beperkt zich nu tot zoon Kaj en echtgenote Michelle in Sacramento, en een handvol Amerikaanse vrienden. Nooit gedacht dat ik Joop van den Ende als positieve regel aan het eind van de Luim zou gebruiken. Hij verzet zich namelijk tegen het kwaadaardige Kwik, Kwek en Kwak trio dat Trumps kont likt. Natuurlijk liggen Musk, Bezos en Zuckerberg daar niet wakker van, maar toch. Dappere Joop (daar is hij nu 82 voor geworden!).

‘Met excuses voor de overgeslagen Luim van vorige week, breng ik jullie, de trouwe lezers, verslag uit. Hoe het allemaal begon: zondagmorgen 2 februari bereid ik me voor om met broer Rob Het Kasteel te bezoeken. Plek van ontmoeting: De Meern, waar we met één auto verder gaan naar Rotterdam. Ik verstuur nog een laatste e-mail en merk dat mijn rechter ooglid halverwege mijn oog hangt. Werktuigelijk wrijf ik, maar dat helpt niet. Ik haast me naar een spiegel, waar een of andere bolkop me aanstaart. En, het dijt nog verder uit. Nadat ik het nog een half uur ‘aanzie’, en inmiddels op een van de AH hamsters lijk, besluit ik Rob af te appen. Zijn reactie: ‘wat een rotsmoes zeg’. In alle eerlijkheid, die drie letters voor ‘smoes’ vormen een eufemisme, kinderen lezen dit ook. Ik maak een selfie en stuur het naar Rob. Zijn prompte ‘sorry’ en de beslissing om naast mij op de bank naar Sparta – Groningen te kijken, ontroert me. Natuurlijk wint Sparta, zonder ons op de tribune, de eerste thuiswedstrijd van het seizoen. Gelukkig was het een rotwedstrijd (je weet nu waar ‘rot’ voor staat) en was het koud. Astrid komt thuis en vraagt vanaf de kamerdeur waarom ik niet naar Sparta ben gegaan. Ik hoef haar alleen maar aan te kijken. Overigens dacht ik dat het een bijwerking was van de Efudix crème die ik trouwhartig al een goede twee weken op mijn bol gesmeerd had. Dat, om voor eens en altijd van de door de zon berokkende schade af te komen. Maar de bijsluiter vermeldde bij het kopje ‘zwellingen’ dat daar niets over bekend was. Een allergische reactie dus. Mijn geluk! Plotseling denk ik het te begrijpen, ze waren bij het vullen van de tubes met crème in de war met Idefix! In zijn gezelschap wordt alles groter, vraag maar aan Obelix:

Astrid vertelt me dat ik ijl. Ik concentreer me nu uitsluitend op dinsdag, dan wacht me een met vreugde tegemoet geziene lunch. Helaas, het ‘hamsteruh’ effect heeft nu Obelix vormen aangenomen:

Zo kan ik me niet in het restaurant vertonen. Met pijn in mijn hart zeg ik af en parallel gaat er een e-mail met foto naar de huisarts en dermatoloog. ‘ONMIDDELLIJK STOPPEN’, schreeuwt de e-mail van de dermatoloog, waarna hij me vervolgens aan het zuur brengt. Fusidinezuur, om precies te zijn. Antibiotica. Halleluja, het werkt, langzamerhand begint mijn gezicht vertrouwde vormen aan te nemen, zodanig dat ik de lunchafspraak van vrijdag 7 februari na kan komen, zij het met pet op. Immers het oorspronkelijk proces, vernieuwing van de hoofdhuid opperschedel, gaat gewoon door. De lunch is met twee dienstmaten van de lichting 85-6 (november 1985), waarmee ik onderstaand door de uitbater van de Drie Gekroonde Laarsjes vastgelegd wordt.

Links Rob Terheggen, rechts Rick, mijn oudste zoon, die beiden nog voor mij bij Multi Function Computers gewerkt hebben. Rob, die al tijden werkzaam is in Californië, was even over en beide dienstmaten vonden het een goed idee om de oude baas in zijn thuishaven uit te nodigen voor de lunch. Buitengewoon genoeglijk, en menig oude koe werd uit de sloot gehaald. Ook zaterdag durfde ik me weer te vertonen bij de door Ivar opgezette radioshow rond Pistol Pete (ik dus), met Jos Kuijer als ‘mystery guest’. Het programma behandelde de piratenstations Veronica en Noordzee, inclusief de muziek uit die tijd.

Jos (midden) was aan boord bij Radio Noordzee toen het schip, de Mebo 2, op een bom getrakteerd werd. Om te weten hoe dat afliep, zal je toch echt de show moeten beluisteren:

https://soundcloud.com/radiotemponaopara/pistol-pete-08-02-2025

Inmiddels heb ik het idee dat ik een boek aan het schrijven ben, dus alleen nog wat ditjes en datjes (over Sparta hebben we het even niet). Broer Rob, scherp als hij is, liet me weten dat de drie voetbalploegen die onderaan staan in de eredivisie allemaal een (ex) Sparta trainer hebben. Zoon Bo-Peter had echt een mooie toen we het over (mogen wij even overgeven) crimineel Trump hadden. ‘Aangezien Trump Groenland wil hebben, willen wij New York terug Schoof kan aan de bak’, besloot hij. Eigenlijk zou ik nog uren kunnen doorschrijven, maar dat bespaar ik jullie. Wel een laatste waarschuwing (vader preekt); smeer je van de zomer goed in, want al die kopzorgen (figuurlijk) heb ik mezelf aangedaan. En waarom…..dat laat zich raden.

Vandaag, 1 februari, laat ik de waanzin rond de Verenigde Staten en Gaza aan me voorbij gaan en concentreer me op twee lekker positieve zaken en één Chat GPT resultaat. Allereerst het 7-jarig jubileum van Geboortesupport, Astrids trotse kraamzorgvehikel:

Toen Astrid mei 2016 na een succesvolle paramedic carrière op de ambulance in Californië de Nederlandse arbeidsmarkt betrad, zei menigeen dat het wel problematisch zou worden voor een 50-plusser om een geschikte baan te vinden. “Oh ja”, sprak Astrid dapper, “dat zullen we nog wel eens zien”. Moedig ging ze het gesprek aan bij een kraambureau en accepteerde een praktisch minimumloon positie om zich in te werken in de kraamzorg. De driejarige opleiding voltooide ze binnen een mum van tijd en, voilà, 300+ baby’s later en een ton aan dankbetuigingen, gaat ze haar 8^e jaar in, en daar mag best een strik omheen. Ik ben echt trots op haar in deze tijd waar pessimisme hoogtij viert. Onderstaand met de eerste baby van 2025:

Wie zou niet haar/zijn baby aan Astrid toevertrouwen?! Overigens waren de eerste 4 baby’s van 2025 allemaal jongetjes (mag dat nog?). Dat belooft nog wat! Over Dutch Game Garden (DGG) heb ik al het nodige geschreven. Blij waren we dat het maandelijkse lunchevenement overgenomen is door Dutch Games Association (DGA) en dat Dotslash, de startup hub in Utrecht, de huurprijzen blijft hanteren zoals die golden voor onze game companies. Bleef er nog een kroonjuweel en belangrijkste ‘legacy’ voor wat betreft DGG over: INDIGO, the leading game business and game showcase event in the Netherlands. Welnu, dit persbericht verblijdde gisteren een menigte aan mensen in de game industrie:

Nederlands grootste game-event voor ontwikkelaars blijft voortbestaan in 2025

Rotterdam (NL) – 31 januari 2025 – Het belangrijkste evenement voor game-ontwikkelaars in Nederland, INDIGO, gaat door in 2025 als 2-daags evenement en komt naar Rotterdam!
INDIGO is al meer dan 15 jaar het evenement van het jaar waar startende en gevestigde gamestudio’s uit de Benelux samenkomen en hun nieuwe projecten presenteren aan veelal buitenlandse uitgevers, investeerders en media. Dutch Game Garden (DGG) maakt bekend dat ondanks het de eigen activiteiten staakt, INDIGO doorgaat in een nieuwe onafhankelijke stichting.
INDIGO 2025 zal op 27 en 28 mei 2025 plaatsvinden in het World Trade Center te Rotterdam.

Onderstaand de vier die het bekokstoofden:

V.l.n.r. Geoff van den Ouden (BGPI), Martine Spaans (DGA), Christel van Grinsven (DGG) en J.P. van Seventer (DGG).

En in Rotterdam nog wel, stad waar ik geboren en getogen ben, dat kan niet fout gaan! Last but not least Chat GPT, het wondermiddel waar prachtige teksten en prentjes (lees foto’s e.d.) mee gemaakt kan worden. Zo werd mij Efudix voorgeschreven om mijn door de zon beschadigde schedelhuid wederom om te toveren tot een babyhuidje. Een procedure van 4 weken, waarbij het aanzicht menigmaal kots neigingen teweeg brengt. Ik vroeg Chat GPT om een afbeelding in mijn huidige status. Resultaat:

We blijven lachen, dat lucht in ieder geval op!

Dit verhaal is realistischer dan de Fabertjeskrant omdat het nóg meer non-fictie is. Zo kon het gebeuren dat drie machtige mannen, de Miljardairs, met beurzen die meer waard zijn dan het bruto nationaal product van menig land, zich onderwierpen aan de grillen en grollen van de man die ook bekend staat als ‘de Crimineel’. Dat is nu eenmaal de duiding van een veroordeeld persoon. Voor de eenvoud van het verhaal verplaatsen we de gebeurtenissen naar Nederland, omdat we zoveel gelijkenissen beginnen te krijgen met het land van oorsprong. De Crimineel, die niet bekend staat om zijn natuurlijke intelligentie, had de drie Miljardairs nodig om zijn gebrek aan intelligentie te camoufleren met Kunstmatige Intelligentie (K.I.). K.I. betekende vroeger voor hem Kunstmatige Inseminatie, waarover hij altijd gniffelend, met veel pathos, wist te vertellen dat persoonlijk wel af te kunnen. Maar goed, de op macht beluste Miljardairs wilden wel wisselgeld voor hun support. En zo kon het gebeuren dat de Cauberg werd omgedoopt tot Suikerberg, de Muskusrat beschermd werd verklaard, en aan een Bezoar operatie voorrang werd verleend. Zich verkneukelend wreef de Crimineel zich in zijn knuistjes, hij had behoefte aan een ‘shot’ van superioriteit. “Leave the king out of it’, mompelde hij voor zichzelf, terwijl hij zijn rode mobieltje contact liet maken met het geheime nummer van de Minister President. “Schoofy hier”, kwam het amper hoorbaar van de zenuwen door. De Crimineel had maar één vraag: “percentage”.

*Elke vergelijking met bestaande figuren berust op een vergissing.

Haastig bladerde Schoofy door zijn defensie notitieblok, waarna hij slissend “sree” antwoordde. “Not enough”, baste de Crimineel. “Four”, probeerde Schoofy nog. “The answer is five”, liet de Crimineel resoluut weten en verbrak de verbinding. Wetend hoe hij zijn slachtoffers in een staat van radeloosheid kon brengen, vergrootte zijn eetlust: twee Big Macs en een big shake werden in no-time verslonden, terwijl hij tevreden de herinnering opriep waarin hij tijdens de bestijging van de troon zijn oude voorganger met de grond gelijkmaakte. Tevreden boerend besloot hij de Miljardairs, die hij in de wandelgangen de drie Tenors noemde, omdat ze zo lekker vals zongen, bijeen te roepen voor spoedberaad. Spoed was er niet, maar gewoon voor de lol. Wordt vervolgd, maar voor nu toch een tijdelijk slot: ze leefden nog lang en ongelukkig. Tenzij wreedheid gelukkig maakt, maar we blijven het op de voet volgen. Omdat ik altijd met een positieve noot wil eindigen, het volgende: zoals uit de diverse Luimen geconstateerd kan worden, zijn onze zonen verbonden aan diverse leuke meiden uit alle windstreken van de wereld. Kaj met zijn Michelle in Sacramento, Ivar met zijn Arielle in Amsterdam Noord en Bo-Peter, zelf sinds kort wonende in de Jordaan, die dinsdag afscheid nam van Ileana die terugging naar Zuid Californië, waar ze elkaar over een maand of twee weer treffen. Hun afscheidsfoto’s troffen me, er sprak ware liefde uit!

Hoe mooi is dat?! En nog een uitsmijter: oudste zoon Rick en (klein) zoon Rico waren in Dublin voor de sales kick off van communicatiereus Orange. Een onderdeel is een soort van bal met een ‘opdracht’ om te verschijnen in een outfit die de sfeer van het land weergeeft. Rico had dit bedacht:

Applaus! Eind goed, al goed. Toch? Weet dat de Luim over jullie blijft waken.

Dat klinkt enigszins dramatisch, geef ik toe, maar daar was woensdag best sprake van. Het was de Final Countdown (Europe) van 17 fantastische jaren die Dutch Game Garden (DGG) doorbracht in de fascinerende gameworld. Terwijl ik rustig zat te wachten op het moment dat ik als chairman op het podium geroepen zou worden, en de zaal langzaam volstroomde, bekropen allerlei muzikale gedachten me over dat magische nummer 17.

Met de groep Europe was ik daar eigenlijk al mee begonnen. Terwijl het geroezemoes achter me toenam, schoot Frank Sinatra in mijn ‘memories’: ‘when I was 17, it was a very good year…..’. En vreemd genoeg bleven de getallen 17 door mijn hoofd circuleren, weigerend om te aanvaarden dat het ‘end of show’ betekende voor DGG. Ik probeerde iets uit ‘mijn’ Beatles tijd: ‘well she was just 17….’ wetend dat DGG iedere vorm van menselijk leven met talent koesterde. Met moeite bracht ik mijn gedachten terug naar de vredelievende boodschap die ik zo dadelijk ten tonele zou brengen, want dat zou het thema van deze dag worden. Maar toch, met het oog op mijn gelaatsuitdrukking, konden de frustratie en onmacht van de afgelopen maanden niet geheel onder het oppervlak blijven:

Maar het thema van de avond zou gehandhaafd blijven en begon met de aanbieding van het speciaal vervaardigde fraaie boekje ‘Game Biz Stories – The legacy of 17 years Dutch Game Garden’ aan André van Schie, gedeputeerde van de Provincie Utrecht.

En het dient gezegd, de Provincie heeft ons voldoende financiële ruimte gegeven om dit (deel) jaar waardig af te ronden. De twee helden van de dag, en management, Christel van Grinsven en JP van Seventer, werden in de loop van de middag bedolven onder terechte complimenten en liefde, de getuigenissen waren imposant en roerend. We hielden het niet altijd droog. Bladerend door het boekje komt er bij het hoofdstuk ‘Incubees’ nog een song in gedachten, parodiërend op een liedje van Jimmie Rodgers: ‘How many kinds of sweet flowers grow in a Dutch Game Garden’. Wil je meer te weten te komen, druk hier op de website.

Echter, het is niet zo dat voor JP, Christel en het bestuur daarmee de kous af is. Na het feestgedruis dient alles netjes afgerond te worden, verantwoording worden afgelegd en uiteindelijk zal de ‘last (wo) man standing’ met onbevlekt blazoen het licht uitdoen. Activiteiten zonder enige glans, identiek aan de maanden vóór afgelopen woensdag, maar Christel en JP zijn gemotiveerd om een ‘eind goed al goed’ scenario te bewerkstelligen. Rest nog een belangrijk deel van de ‘Legacy’, wat gaat er met kroonjuweel ‘Indigo’ gebeuren? Stay tuned, kan opwindend worden. Kortom, het werd een dag om met plezier, trots en liefde op terug te kijken. In ieder geval was ik blij dat Astrid me op kwam halen! Last but not least, alle foto’s kwamen uit het toestel van Arno Landsbergen, sympatieke kerel. Een laatste PS: de film ’17 again’ bestaat al!

Zo, Astrid en ik gingen er eens goed voor zitten. We verheugden ons op onze eerste filmdate van 2025. ‘Babygirl’ met Nicole Kidman in de hoofdrol en geregisseerd door de Nederlandse Halina Reijn. De trailer en menig recensie deden vermoeden dat het hier om een meesterwerk ging. Het begin was er niet een van ‘om je op weg te helpen’. Of misschien wel, we vielen onmiddellijk middenin een vrijpartij tussen Romy (Nicole Kidman) en haar man Jacob (Antonio Banderas). Romy, succesvolle CEO, lustte er zo op het oog (en oor) wel pap van. Daarna verzandde de film in een bepaald niet vernieuwend seksueel schouwspel, denk ‘fifty shades of grey’, maar dan saaier.

Op een gegeven moment zag ik Astrid op haar mobieltje kijken, waarna ik haar bestraffend toesprak, je kent me. Ze keek alleen maar hoelang de film nog zou duren, kejje nagaan! Misschien was ‘The End’ wel het beste deel en misten we de boodschap die Halina Reijn ons ongetwijfeld mee had willen geven. Daarna hadden we een hapje eten bij ‘Mout’ aan de andere kant van het (markt) plein in gedachten. We namen aan de rechterkant van de verwarmde voortent plaats, waar op dat moment slechts twee jongelingen de wereld aan het bespreken waren. De dienstdoende kelner vroeg of de heren wereldverbeteraars tevreden waren, negeerde Astrids zwaaigebaar en draaide zich om. Mijn ‘hallo, kunnen we wat bestellen’, sloeg wel aan, waarna hij mompelde ons niet gezien te hebben. Astrids reactie was Babygirl waardig: ‘het is hier ook nogal druk, ja?!’. Stoïcijns nam hij onze bestelling op, waarna na vijf minuten de glazen chardonnay onze tafel bereikten. Op een of andere manier was de pret eraf en we besloten ons te beperken tot een bittergarnituur. Laat dat garnituurtje nou het beste deel van de avond te worden! Zo zie je maar, soms verheug je je op kaviaar en blijkt een frikandel (figuurlijk) het evenement te redden. Ook het afrekenen verliep niet zonder hindernissen, onze kelner was ‘verdwenen’. Uiteindelijk vonden we iemand die zo vriendelijk was om tafeltje 204 af te rekenen. Zo zie je maar, een avondje Hilversum, je kunt niet zonder! Gisteren rond een uur of vier in de middag begon de reünie van een groepje senioren dat onder de naam Gympies in 2016 begon om de oude spieren middels listige oefeningen te versoepelen. Nee, nee, niet zo listig als in Babygirl!

2016, het jaar ook dat we ons weer wortelden in Nederland. Helaas vielen wat originele Gympies af wegens privé sores, en is inmiddels ook bijna een kwart van hen niet meer onder ons. Dat mocht de pret niet drukken omdat iedereen begreep dat dit nu eenmaal de ‘circle of life’ is. En dat werd ook nog eens haarscherp weergegeven toen Astrid gisteren de tweede baby qua verzorging kon afronden sinds oudejaarsdag 2024. Tien dagen op rij in de weer geweest met het nieuwe leven, en dat zag er zo uit:

Dat betekent dat er in heel wat groepjes senioren in Nederland iemand oma of opa is geworden. Treffender kon mijn reünie gisteren niet gevisualiseerd worden.

Die bestaat natuurlijk niet, maar eigenlijk wel (komt nog). Naast alle top-lijsten die ons de afgelopen weken via radio en TV bereikt hebben, is er één die weliswaar niet zo benoemd wordt, maar toch bekendheid geniet onder het kopje ‘droevig afscheid’ of ‘hen die ons ontvielen’, waarbij ik niet weet of ‘hen’ nog wel kan. Maar goed, ook ik heb in mijn agenda, één van de vijftig, bijgehouden welke BN’er of ‘beroemdheid’ heengegaan is waar ik een band mee had, of waar ik onmiddellijk een feit of anekdote van weet te melden. Dat houdt het wat luchtig. Om met Jules Deelder te spreken; ‘zou oud als Sparta word je nooit!’. Ik heb geen hitparade als zodanig, zou ook niet erg kies zijn, dus doe ik het selectief op datum. 5 januari: David Soul, hij werd 80. Leuke hit gescoord met ‘Don’t give up on us’, maar meer bekend van het detective duo Starsky and Hutch. De anekdote: inmiddels is Multi Function Computers (A.D. 1976) verhuisd naar het industrieterrein van Zoetermeer. Het is een druilerige avond, we schrijven dinsdag 18 april 1978, wanneer Peter Wijsman, een van de eerste zes uit 1976, en ik de laatste voorbereidingen treffen voor onze trip naar de Hannover Messe. Druk bezig met dozen te pakken, horen we vanonder de ijzeren trap die naar ons kantoor voert een trillerig, bangig ‘hallo’ roepen. Staan daar twee jonge agentjes met getrokken pistolen! Wijsman proest het uit en kan me nog net toevoegen dat we bezoek hebben van Starsky en Hutch. Er werd niet geschoten, tot opluchting van de agentjes, en na enige uitleg onzerzijds hebben we veilig Hannover bereikt. 24 januari: Melanie, ze werd 76.

Ik vond haar guitig aantrekkelijk en dat stemmetje te gek. ‘Beautiful people’ en ‘What have they done to my song’ zijn twee van haar vele liedjes die ik nog steeds goed kan consumeren. 16 april: Bernd Hölzenbein, hij werd 78. Speler van WK winnaar Duitsland in 1974. Bij de oudere voetballiefhebbers bekend als de grondlegger van de ‘schwalbe’. Zo ging Nederland de bietenbrug op. 12 juni: Françoise Hardy, ze werd 80. Aantrekkelijke Française met een hit die ik nooit vergeten zal; ‘Tous les garçons et les filles’. Kwam uiteraard door de gierende hormonen van deze toen 16-jarige. 19 juni: Jan Cremer, hij werd 84. Rode oortjes, meer wil ik er niet over kwijt. 20 augustus: Hans Eijkenbroek, hij werd 84. Stoere aanvoerder van Sparta.

De anekdote: In 1967 mocht ik als amateur aansluiten bij de selectie van Sparta, met Wiel Coerver als hoofdtrainer. Bij mijn eerste trainingssessie, ik was lichtelijk nerveus, werd ik welkom geheten door Hans Eijkenbroek en diens verdedigende kompaan Gerrie ter Horst. Ze waren zo vriendelijk om me ook nog een flesje cola te overhandigen voor de dorst. De lichte kleur en de lauw aandoende fles droegen er aan bij dat ik schaapachtig lachend ze hartelijk bedankte voor de eer, maar dat ik van cola maagzuur kreeg. Voetbalhumor! 7 oktober: Hans van Hemert, hij werd 79. O.a. bekend als producer en bedenker van Luv’ en Mouth & McNeal, maar ook aandeelhouder bij Multi Function Computers.

Opname met links De Aal (De zingende tandarts)

De anekdote: Begin 1986 verzocht hij me een tekst te schrijven voor Vulcano, bekend van ‘Een beetje van dit….’ op een door hem geschreven melodie. Moederdag moest de leidraad worden. Met mijn moeder in gedachten, en wetend dat het refrein de ‘hook’ van het liedje moet zijn, vloeide het volgende uit mijn ‘pen’: ‘Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht/ lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, één gedicht/ m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar/ als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar/ lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar’.  Kort daarop hield Vulcano op te bestaan, vóór moederdag nog. Hans heeft het me nimmer kwalijk genomen. 7 oktober: Johan Neeskens, hij werd 73 jaar. M’n gedachten gaan (weer) terug naar het WK van 1974 toen hij via een penalty (Cruijff) Nederland op 1-0 zette. Zo’n woeste uithaal met rondspattend penaltystip krijt. Held! In het begin had ik het over de R.I.P. hitparade, maar eigenlijk verwees ik naar de top-2000. #1 Queen, R.I.P. Freddy Mercury. #3 Eagles, R.I.P. Glenn Frey, en zo kan ik doorgaan. Waar het om gaat is de mooie herinneringen te koesteren van de geliefden die heengegaan zijn, en dat hoeven geen BN‘ers of ‘beroemdheden’ te zijn, maar wel………………..

Ik hou van Kuifje striptitels, vandaar. We schrijven zaterdag 6 september 1986, het personeel van Multi Function Computers viert uitbundig het 10-jarig bestaan van de onderneming in het volledig afgehuurde vakantieoord Les Gottales, plezierig genesteld in de Ardennen. Een heel weekend nog wel, met optredens van o.a. Tavares en Mai Tai, alsmede kanovaren en diverse uitstapjes. De regie voor dit geheel was in handen van jeugdige automatiseerders Ton Bunnik en Rob laanen (leden ook van het huidige gehaktballen) lunchkwartet), die daadwerkelijk alles uit de kast hadden getrokken. Echter, presentatie van het geschenk van de medewerkers voor mij, hadden ze overgelaten aan wijlen Cees Bevelander, één van de eerste personeelsleden in 1976. Met een gloedvolle speech overhandigde hij me stralend een voor die tijd uniek geschenk; een hologram.

Helaas zag ik in eerste instantie niets omdat het belicht diende te worden, maar toen dat eenmaal plaatsvond, bleek het een prachtig stukje geschiedschrijving te zijn:

Een moederbord van Digital Equipment (onze hardware leverancier) en een handheldterminal van het Zweeds Micronic, waar bedrijven als Miele hun verkopers mee uitrustten. Aan de onderkant ‘multi function’, mijn naam in het schermpje van de handheldterminal en tevens een vergrootglas om details nader te bekijken. Prachtig. Het kreeg dan ook een ereplaats in onze woning. Tot de dag kwam dat de spot slechts een donkere ruimte belichtte. Volgens de producent het gevolg van een te vochtige (?) ruimte. Gelukkig had hij een reserve exemplaar, dat we voor ‘weinig’ over konden nemen. Dat hologram verhuisde via Duitsland en België mee naar Californië. En zo kwam alles toch nog goed, dachten we. Helaas, toen de container met onze verhuisspullen mei 2016 in Loosdrecht aankwam, bleek het hologram zwaar beschadigd te zijn. Droefheid alom, niets aan te doen. Tot het volgende gebeurde; Anne, een vriendin van Astrid, meldde een maand of tien geleden dat haar man René, een fervent verzamelaar van hologrammen, in Eindhoven, op zoek naar aparte exemplaren, een hologram had ‘gespot’ met mijn naam erin. Er bleek een derde exemplaar te zijn. Astrid en Ivar waren onmiddellijk enthousiast, ik wat minder omdat de vraagprijs behoorlijk wat duizendjes bedroeg. Ivar bezwoer alles in het werk te stellen om het Laanen exemplaar in de familie te krijgen. Heel eerlijk, ik liet het lopen, ook al omdat de eigenaar geen krimp gaf qua prijsstelling. Het klapstuk van kerstavond (net voor Astrids verjaardag) bleek een cadeau voor mij te zijn. Een familieportret, dacht ik, wellicht in schilderijvorm. Uiteraard was de verrassing groot toen het hologram tevoorschijn kwam:

Tranen prikten in mijn ogen toen ik Astrid bedankte, de gulle gever. Hoe het tot stand kwam: Ivar heeft de verkoper maandelijks lastig gevallen om de prijs te verlagen, maar die gaf geen krimp. Tot de kerst naderde, Ivar speelde zijn laatste troeven uit; ‘m’n oude vader’ en de kerstgedachte. Het kwam goed, dus, ik heb niet naar de korting gevraagd! Ergo; ouderdom komt niet alleen met gebreken, maar ook met voordelen. Het hologram straalt momenteel boven mijn bureau, maar Astrids verjaardag, daags erna, was er ook een om niet snel te vergeten. Al met al was deze week er een met nauwe familiebanden en een verrassing die er zijn mocht. Om met René Froger mee te zingen: ‘Alles kan een mens gelukkig maken, een hologram dat verlicht wordt, een vers bakkie……(vul zelf in)’.