Laanen's Luim

Inderdaad, wanneer ik zo ’s ochtends een beetje aanrommel met ‘things to do’, heb ik NPO Radio 5 op de computer gedurende de ‘Arbeidsvitaminen’. Lekkere ouwe meuk waarvan ik meestal de muziek en de artiesten ken, waarmee ik gelijk gekwalificeerd ben voor de pub quiz van Omroep Max, maar dit terzijde. Toen Trini Lopez voorbij kwam met ‘I like to be in America’, uiteraard bekend van de West Side Story, gingen mijn gedachten terug naar onze laatste Californië trip, begin dit jaar. Tijdens de rit van San Francisco (verblijfplaats zoon Bo-Peter) naar Sacramento (verblijfplaats zoon Kaj) verbaasden we ons over de vele tentenkampen die zich naast en zelfs tussen ‘highways’ genesteld hadden. Veel ‘homeless’ mensen hadden zelfs BBQ’s en kleine solar panels op de vangrails gezet. Ook de wegen zelf waren nog even slecht onderhouden als zes jaar geleden, toen we terugkeerden naar Nederland. De afslag Ashby/Shellmound, voerend naar Berkeley en Emeryville, ziet er nu zo uit:

Waarom ik juist deze afslag erbij haal? Welnu, in mijn CEO rol van Ex’pression College (1998-2005), komend van Concord, was dit mijn dagelijkse afslag naar het gebouw waar we een prachtig bedrijf opgebouwd hebben. Links na de afslag naar Berkeley, rechts naar Emeryville waar na 150 meter aan de rechterkant ons gebouw opdoemde, 6601 Shellmound:

Toen: schone afslag, prachtig gebouw. Nu: een voorbeeld van wat de tegenstellingen in de huidige Amerikaanse maatschappij teweeg hebben gebracht. Het loopt vanaf Oakland tussen alle bruggen en viaducten door, en kan natuurlijk niet zonder problemen bestaan. Een foto samenvatting:

Oakland Fire Crews Contain Wood Street Encampment Blaze

5 Displaced, 2 Dogs Die in Latest West Oakland ‘Safe RV‘ Area Fire

Latest Wood Street Homeless Encampment Fire Claims One Life

Het kon natuurlijk niet uitblijven, mensenlevens gaan verloren. We gingen toch wat bedompt huiswaarts, ondanks een heerlijk verblijf bij onze zonen en schoondochters, onderbroken door een buitje Covid. M’n gedachten dwalen verder af naar m’n allereerste trip naar de V.S. in 1975. Met bonkend hart en vol energie werd Amerika van Boston naar New Orleans, en heel wat tussendoor, aangedaan. Kennismaking met honkbal op het hoogste niveau bij de Boston Red Sox en even uitrusten in de zon, na kennismaking met de ‘top brass’ van Digital Equipment Corp. (DEC), toen na IBM de nummer twee van de wereld.

Het leven was opwindend, evenals de vooruitzichten. DEC werd overgenomen door Compaq, Compaq vervolgens door Hewlett Packard (HP), en zo ging het in een rotvaart tot nu, het huidige Amerika. Als geïnspireerd door mijn gedachten zingt David Bowie ‘This is not America’, en denkend aan Oekraïne voel ik me op een of andere manier gesterkt met het idee hoe rijk m’n leven al was, en wat ik eventueel kan bijdragen ter ondersteuning van de slachtoffers daar of hier. Niet alleen geld dus!

Na vijf jaar Dutch Game Garden, dé incubator van de Nederlandse game industrie, van dienst te zijn geweest als boardmember, voelde ik me vereerd toen mij gevraagd werd om per 1 januari voor de komende drie jaar de rol van Chairman op me te nemen. Vele felicitaties vielen me ten deel, waarvoor alsnog mijn dank. Helaas moest mijn ‘maiden’ optreden van 11 maart j.l. geannuleerd worden wegens een tweetal gevallen van Covid binnen het bestuur. Vergadering verzet naar gisteren, 1 april dus. Wakker geworden was dit het eerste wat ik buiten aantrof, zij het niet onverwacht:

Dat wordt een videovergadering, mompelde ik teleurgesteld, want het is natuurlijk het leukste om samen met je medebestuurders aan de versterking van de ‘Garden’ te werken. Veel mensen hebben de indruk dat zo’n titel borg staat voor een glamoureus takenpakket. Niets is minder waar. Enige vergaderpunten om dat te onderbouwen: vaststelling van de agenda, accorderen notulen vorige vergadering, subsidiebeleid, cashflow, enz. Sexy toch?! W.v.t.t.k. heeft me vanaf dag één geïntrigeerd, krijg ik eindelijk wat te bikken, dacht ik in het begin van mijn lange loopbaan. Betekent dus ‘wat verder ter tafel komt’. In de begindagen wil je dan altijd nog iets slims bedenken om op te vallen, maar dat hoef ik bij m’n slimme(re) medebestuurders niet te proberen, die zijn gepokt en gemazeld. Dus eigenlijk loopt zo’n vergadering op rolletjes, niemand hoeft wie dan ook de loef af te steken. Boze tongen beweren dat mijn kennis van de gamewereld niet ver genoeg terug gaat, welnu onderstaand het bewijs van een kleine 50 jaar geleden:

Samen met jongste broer Rob, m’n Sparta maatje, speel ik een verwoed partijtje ‘Pong’. Lang verhaal kort; ik ben aanwezig om er mede voor te zorgen dat ook de noodzakelijke randzaken naar behoren verlopen. En hopelijk ervoor te zorgen dat de dagelijks aanwezige professionals het werk kunnen doen waar DUTCHGAMEGARDEN voor staat, niet allerlei papieren rompslomp. Uiteindelijk gaat het om het wel en wee van de jonge gamebedrijven die bij ons intrekken, dan wel de schoolverlaters die dringend om advies verlegen zitten. Ik zeg het nog één keer; ‘ik heb nooit gedroomd van succes, ik heb er hard voor gewerkt’. Gisteren ook een hele belangrijke jarige: Sparta! Opgericht 1 april 1888. 134 jaar jong, en ik mocht de helft daarvan fan zijn. Ook in den beginne nog, de betere jaren. Het laatste landskampioenschap was een tijdje geleden (seizoen ’58-’59), maar eens je cluppie, altijd je cluppie. 1888 ook de oprichtingsdatum van een bourbon die er goed bij me ingaat:

Onze terugkeer uit Normandië liep via Fécamp, even na Le Havre, waar we het ‘Palais Bénédictine’ wilden bezoeken. Helaas, laag seizoen, dus ‘fermé’ voor wat betreft de toer. Niet uit het veld geslagen begaven we ons naar het proeflokaal. Likeur Bénédictine met een mixje van cognac, dat leek ons wel wat, met name ook vanwege het jaartal!

Nu ik dit opschrijf, krijg ik al de kriebels voor morgen wanneer Sparta op Het Kasteel Heerenveen ontvangt. Winnen ‘we’ die wedstrijd, dan kan er daadwerkelijk omhoog gekeken worden. Ik geef toe dat met alles wat er nu gaande is, de Luim ‘klein bier’ is, maar de grootspraak laat ik aan BN’ers over, zij het dat ik onderstaand hart wederom onder de riem van Zelensky wil plaatsen:

Allereerst, wie misgunt Ajax als rechtgeaarde Nederlander een plaats in de kwartfinale van de Champions League? Niemand toch (denk ik). Maar ja, hoor je dan na afloop Ten Hag en Blind jammeren dat ze alles goed gedaan hadden, veruit de sterkste waren, en een onterechte vrije trap tegen kregen, dan krijg je er toch enigszins de smoor in. Een bekende en betreurde oud Ajacied zou gezegd hebben, “Portugezen kunnen niet van je winnen, maar je kan wel van ze verliezen”. Dus, alles goed gedaan gaat niet op wanneer je niet scoort, laat staan wanneer je keeper blundert. Dat laatste had Daley Blind niet opgemerkt, die meende voor de camera dat het eerst geanalyseerd moest worden. Echt, je hoort mij geen grappen maken over z’n achternaam. Zodra die schoenen omhoog gingen en Onana’s handschoenen zowel de bal als de speler miste, kon een liedje van 55 jaar geleden (maart 1967) van stal gehaald worden om daar een parodie op te maken. Gek, ik heb iets met muziek, en die band heet ook nog The Shoes! Luister maar:

OHNANA

Hoe simpel om daar Oh-Na-Na van te maken, de rest van de tekst mogen jullie zelf invullen. Maar, heel eerlijk, één speler maakt natuurlijk niet het verschil, Ajax had nog wel een uur of wat door kunnen voetballen en dan hadden ze nog niet gescoord, dat was de sores woensdagavond. Ajax is gewaarschuwd, in Rotterdam-Zuid zijn ze inmiddels continu aan het oefenen op hoge voorzetten, de zogenaamde ‘Onana special’. Wat ik ook heel speciaal, maar vooral moedig vond, was de protestactie van die Russische dame op staatstelevisie. Nogmaals dat plaatje:

Wat haar te wachten staat is ongewis, maar niet prettig. Je vraagt je sowieso af waar dat heen moet. Wanneer je Poetin hoort raaskallen en conform de Trump methode in een stadion de Russen voorliegt, opzweept, en tegelijkertijd bedreigt, dan lijkt het of alleen Xi, China dus, deze ‘madman’ kan beteugelen. Ook beangstigend. Volgende week gaan Astrid en ik de stranden van Normandië bezoeken, waar de geallieerden in 1944 begonnen met hun moeizame bevrijdingstocht van Europa. Eigenlijk een soort van bedevaart. In deze sombere tijden werkt het weer aan alle kanten mee om het ons wat aangenamer te maken, ook best opvallend. Wel hoop ik dat de NAVO en EU landen niet het statement van Ten Hag overnemen; ‘we hebben alles goed gedaan’, om vervolgens te constateren dat Oekraïne volledig in de puin ligt en dat de bloedige slager Poetin uiteindelijk ten koste van talloze mensenlevens (aan beide zijden) z’n zin gekregen heeft. Drs. P. zou zingen ‘trojka hier, trojka daar, Oekraïne is de sigaar’. Hopelijk krijgt Poetin, conform de wens van Zelenski, een enkeltje Den Haag naar het Internationaal Strafhof. Gebeurt dit, dan zal ik de eerste zijn die zegt ‘God bestaat’.

Zoveel al gezegd en geschreven over Oekraïne dat ik daar niets meer aan toe te voegen heb, althans, na Rutte gisteren aangehoord te hebben, moet me toch iets van het hart. Hij zei dat het wel jaren in beslag zou kunnen nemen tot Oekraïne toegelaten zou kunnen worden tot de EU. In zijn regeerperiode was Kroatië het enige land dat, na 9 jaar kandidaat-lid te zijn geweest, in 2013 toegelaten werd. Dan denk ik ‘wat een eikel om dat überhaupt aan te snijden’, of in zijn gesprekken met Zelenski hem enige hoop te geven, maar dat had hij verkeerd begrepen. Onbeholpen Engelse taal waarschijnlijk. Met het tempo waarin het nu gaat is Oekraïne tegen die tijd volledig verwoest en zijn onnoemelijk veel levens verwoest, en dan voldoen ze vast niet meer aan de EU normen. In wezen kan moordenaar Poetin gewoon z’n gang gaan, en ‘wij’ maar veroordelen en sancties treffen. Welk land volgt, dat is de vraag, geen onzekerheid. Had ik vandaag zo leuk willen vertellen dat wij met onze zonnepanelen, maart vorig jaar geïnstalleerd, een deukje hadden geslagen in de gastoevoer vanuit Rusland. De vele ramen in ons huis verwarmen het zonder de thermostaat nog maar aan te raken en de zonnepanelen produceren met dit mooie weer gemiddeld 17 kWh per dag. Daarnaast namen we ons voor om de thermostaat bij slecht weer op z’n best op 18 graden af te stellen. Beetje koud, lekker een vest aan. Piano spelen of iets anders doen waarbij je je vingers nodig hebt, doe als ‘Piano Man’ Davide Martello, die Oekraïners welkom heette in Polen en zich niets aantrok van winterse temperaturen:

Overgenomen uit The Independant

Zo kan het ook, wat een held. ‘All we are saying, is give peace a chance’. Helaas, met die dementerende havik aan het hoofd in Rusland; kansloos. Om het maar over een wat plezieriger boeg te gooien; vanmiddag naar Het Kasteel:

Uiteraard met broer Rob, selfie kan rond 16.30 verwacht worden, waar Sparta het opneemt tegen Go Ahead Eagles. Wederom een ‘must win’ wedstrijd, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Wel zo gezellig, en wanneer we winnen, dan wacht de Bosselaar op ons. Overigens bij puntenverlies ook, want anders waren we er in de loop der jaren bekaaid vanaf gekomen. Gisteren kon ik de verjaardagen vieren van twee van mijn zonen. Inderdaad ja, goed opgemerkt, op dezelfde dag. Zoals u weet, ik ben een man van regelmaat. Dan overvalt het je dat wanneer de almachtige (welk geloof dan ook) me in Oekraïne had laten opgroeien, al mijn vijf zonen gemobiliseerd zouden zijn, een nogal beklemmende gedachte, maar zo simpel is. En ik maar denken dat het erg is dat m’n oudste zoon tot het Feyenoord geloof bekeerd is. Zo klein kan een mens zijn. Voorlopig zitten we nog goed in ons kikkerlandje, maar ik houd m’n hart vast. Laten we maar lekker genieten van het lenteweer en hopen dat iemand in het Kremlin een heldendaad verricht.

Wat was het weer heerlijk om in het zonnetje weer op Het Kasteel aanwezig te zijn bij Sparta. Broer Rob en ik namen plaats op onze vaste plaatsen, met naast ons ‘de Italiaan’ en diens zwager die onder de alias ‘Titanic’ zijn gif te pas en te onpas spuit op de Sparta Fanzine ‘ITWM’. Het laatste staat voor ‘In The Winning Mood’, hetgeen in ons geval enigszins overdreven lijkt. Maar goed, voor ons kwamen onze acht sportvrienden en -vriendinnen uit Berkel ons enthousiast begroeten terwijl achter ons jongste zoon Ivar aanschoof, vergezeld van zijn vriendin Arielle en een aanhang van internationale oud studenten. Kortom, de sfeer zat erin, en hoewel een nederlaag tegen PSV ons niet zou verbazen, hing er toch magie in de lucht. Na de rituele selfie en de Sparta Marsch, gingen de broers er lekker voor zitten.

En verdomd, de gasten uit Eindhoven werden vanaf de aftrap bij de strot genomen en waren helemaal van het padje. Helaas kon arbiter Manschot het niet over z’n hart krijgen Sparta een penalty te geven na een wilde trap van een PSV’er (Mauro jr), binnen de 16, in het gezicht van onze spits Thy. Niet eens een gele kaart, waarna hij naarmate de wedstrijd vorderde toch rijkelijk mee strooide. Ik dwaal af, ook al omdat Sparta op voorsprong kwam door eerdergenoemde Thy, hetgeen ook de ruststand was. Het stadion zoemde van de opwinding, behalve natuurlijk in het vak van de uitsupporters. Ook 010 Zuid werd acuut fan van Sparta (voor insiders). De eerste 10 minuten van de 2^e helft hetzelfde beeld, tot ‘onze’ Belg Verschueren een rode kaart sliding inzette, hetgeen, omdat ik ongelooflijk de pest erin kreeg, me stante pede deed denken aan de Belg uit mijn Ex’pression saga. Meer hierover later. Sparta kwam dus met 10 man te staan, en dat werd ons fataal. PSV kwam relatief snel op een 1-2 voorsprong en verdedigde die voorsprong. Kejje nagaan! De nummer 2 van de eredivisie ging zelfs tijdrekken tegen de nummer 17, die nota bene met 10 man stond. Het bracht me tot een Suske en Wiske titel: ‘De Laffe Lampies’. En ja, die andere Belg, of was het een Turk, die een hoofdrol speelt in ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, heeft de reputatie die wij hem indertijd toedichtten, volledig waargemaakt (overgenomen uit het magazine ‘De rijkste Belgen’ van 7 januari 2022):

De huidige burgeropstand in de Kazachse hoofdstad Almaty wordt gesmoord in een bloedbad. Het dictatoriaal regime slaat hard toe. De Oostendse investeerder Frank Monstrey mocht al kennis maken met de weinig gangbare praktijken in de Russische satellietstaat. Monstrey maakte fortuin met de Kazachse olieraffinaderij Nostrum Oil. Daarbij raakt hij betrokken in een hard dispuut tussen de stad Almaty en de bankier Mukhtar Ablyazov en Ilyas Khrapunov, schoonbroer van Ablyazov en zoon van Viktor Khaprunov, de vroegere burgemeester van Almaty. Monstrey betaalde 440 miljoen dollar aan Ablyazov en Khrapunov via een offshore rekening op de Britse maagdeneilanden. Normaal beslist een rechtbank in New York volgende maand of het hier al dan niet om een witwasoperatie gaat. Monstrey verklaart voor de rechtbank dat hij door Khrapunov werd bedreigd: “Meneer Khrapunov vertelde me op een boze manier, zijn stem verheffend, dat als ik niet de nodige regelingen zou treffen om snel te betalen ‘hij een aantal andere ‘speciale’ mensen zou sturen om achter mij aan te komen’ en dat ik zou snel beseffen dat ik naar hem had moeten luisteren. Hij zei dat het niet mogelijk zou zijn om ‘dat soort mensen’ te controleren als ik niet snel deed wat werd gevraagd.”

Lees het volledige verhaal op https://derijkstebelgen.be/nieuws/nieuw-frank-monstrey-440-miljoen-dollar-en-de-brute-kracht-van-kazachstan waarbij het niet zal verbazen dat ook Trump hierbij een rol speelt, alsmede ‘troublemaker’ Rusland. ‘Onze’ Spartaan, vanwege het voorafgaande, gepromoveerd tot knuffel Belg, heeft gisteren wegens zijn schorsing niet meegedaan tegen Vitesse, en gelet op de stand in blessuretijd, 0-1, werd hij niet gemist. Echter, nadat het thuispubliek (alias schorem) achter doelman Okoye overging tot het gooien van (plastic) bierglazen, Okoye werd geraakt, alsmede een vuurwerkbom nadat de spelers van het veld waren, werd de wedstrijd gestaakt. Een cameraman moest behandeld worden voor gehoorschade. Daar ging de V van Vrede voor Oekraïne die voor de wedstrijd zo hoog in het vaandel stond. Overigens, scheidsrechter Dieperink was een absoluut Dieptepunt, het aardigste woord dat ik verbaal naar de TV kon smijten was ‘kale neet’, maar ik mag dat. Ondanks dat degradatie blijft dreigen, ben ik trots op dit strijdvaardige Sparta. Het kan nog (meer dan ooit). En, het is maar een spelletje (nu ben ik het voor het moment met Astrid eens), daarom een kort slotwoord; steun allemaal Oekraïne ruimschoot op Giro555.nl De uitdrukking broodnodig schiet hier tekort.

Uit onmacht over die twee schurken, Trump steunt Poetin, die op z’n Engels ‘birds of a feather’ heten, ben ik een beetje met de gecombineerde letters van hun naam aan het ‘spelen’ gegaan. Puzzel met me mee. Troep komt er als eerste uit. Geen wonder, dat is hetgeen deze ‘wereldleiders’ altijd produceren, had ook prut kunnen zijn. Poet slaat op de buit die beide wereldrovers tijdens hun aanwezigheid op deze aardkloot illegaal vergaard hebben. Pimp (pooier) slaat sowieso op Trump, Poetin lijkt aseksueel. Moer, kan het ze niet schelen wanneer het gaat om het aantal slachtoffers dat ze maken. Roet geeft de kleur van hun ziel (indien aanwezig) aan. Toupet, zou beide heren niet misstaan, zie onderstaand model:

Ik zag gisteren een oude man huilend naast z’n auto staan, vluchtend uit Kiev, hij vervloekte Poetin en hoopte dat hij dood zou vallen. Onmiddellijk kwam in mijn muziekbrein ‘Only the good die young’ op van Billy Joel, aangevend dat dit soort misdadigers altijd een lang leven beschoren lijkt. Laat me daarom nog één woord samenstellen, ter ondersteuning van de oude man, en wel op z’n Frans: ‘Mort’. Macron, die aan die lange tafel met Poetin voor de kat z’n staart aan het onderhandelen was, begrijpt het als geen ander. Naast belastingen is het die andere zekerheid in het leven, en daar proosten we op: vashe zdorov’ye! Ter afsluiting, laten we een groot hart hebben wanneer het om hulp gaat voor al die onschuldige Oekraïners die huis en haard hebben moeten verlaten. Laat het een pakket zijn dat wel slaagt, in tegenstelling tot het ‘zwaarste’ pakket van de politici.

Roken en koken, twee zaken die me heden ten dage niet beroeren, of eigenlijk nooit beroerd hebben. Nou ja, soms een bralsigaar bij een feestelijke aangelegenheid, hoewel ik daar na 1999, het jaar dat mijn Amerikaanse levensverzekering inging, ook niet meer de fik in gestoken heb. Ik was ervan overtuigd dat de verzekeringsmaatschappij na mijn verscheiden me open zou halen, opzoek naar alles dat ook maar de schijn van nicotine had. Koken? Ammehoela, daar zijn restaurants toch voor, was mijn redenatie. Als semi pensionado, die genoeg tijd heeft om uitbundig de olympische spelen aan te gluren, kreeg ik na een diepgaand gesprek (raden met wie) het natuurlijke verlangen om me de kookkunst eigen te maken. Daar zou ik gisteren mee beginnen. Vanwege ‘Eunice’ ging de uitwedstrijd Fortuna Sittard tegen mijn geliefde Sparta vrijdagavond niet door, hetgeen me tijd verschafte om het recept te bestuderen van mijn eerste (geplande) meesterstukje:

Dat betekende allereerst aanschaf van een rolmaat (ik ben ook geen klusser). Bij 2. liep ik al tegen de eerste vragen aan. Veel ingrediënten moeten gesneden worden in plakken of stukken van 0,5 cm. Op m’n gevoel ga ik er dan maar vanuit dat dit lengte x breedte x hoogte is, dus eigenlijk kleine dobbelsteentjes. Doorlezen; ‘snipper de ui en snijd de knoflook fijn’. Wat is nou het verschil tussen snipperen en fijn snijden? We hebben in ieder geval een papierversnipperaar, die kan ik wellicht gebruiken. Geen goed idee, vond Astrid, en stilzwijgend reikte ze me een apparaatje aan waar ik het bestaan wel van kende, maar niet de functie. Eerlijk gezegd dacht ik dat het iets van doen had met kraamzorg.

‘Uienversnipperaar’, zei ze kortaf. Toen durfde ik niet meer te vragen hoe fijn de knoflook dan wel gesneden moest worden. ‘Goudbruin in een wok’ en ‘zachtjes pruttelen’ begreep ik wel, dus aan de bak. En, niet onbelangrijk, twee mensen die als proefkonijn aan tafel komen; ‘mijn’ Astrid en uit Amerika teruggekeerde overbuurvrouw spijtoptant Mariska. Toen gisterenmorgen bleek dat ‘Eunice’ onze stek redelijk intact had gelaten, kon het kookavontuur beginnen, met coach Astrid aan de zijlijn:

‘Wablief?’. Toen schoot me plotsklaps dat oude gezegde te binnen: ‘het zijn niet allen koks die lange messen dragen’. Uiteindelijk had ik de beschikking over 4 messen om de diverse producten aan te vallen. Met name de paprika bood nogal verweer bij het verwijderen van de zaadlijsten. Nadat alles schoongemaakt, gesnipperd en fijngesneden was, had ik een hoeveelheid die voldoende was om een weeshuis te voeden. Echter, waren dit de Olympische Spelen dan had mijn coach met twee vuisten naar boven gezwaaid. De voorbereidingstijd van 30 minuten was maar liefst met 90 minuten overschreden! Maar alles was wel tot op de millimeter correct gesneden. Conform de oude Olympische gedachte ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ schoof ik de hele handel in de wokpan. Uiteraard onder toezicht van mijn coach, dit vanwege stijlpunten. Lang verhaal kort, na het laatste gepruttel begon gast Mariska voorzichtig een klein bordje Tikka Masala op te scheppen, maar na een verrukt ‘heerlijk’ bediende ze zich een tweede keer. Ik voelde me de koning van de Gastronomische Spelen en heb heerlijk geslapen vannacht, dromend dat ik de Nederlandse vlag uit het stadion mocht dragen wegens deze prestatie. Hashtag: ‘nooit te oud om te leren’.

Wat geniet ik van de Olympische Spelen. Zeker nu ik last heb van m’n nervus ischiadicus, oftewel de lange beenzenuw. Ja, ja, de langste zenuw van je lichaam, eigenlijk olympisch van kracht. Die geeft je hier en daar een optater die je verschrikt stil doet staan. Aangezien m’n gedachten dan alle kanten opgaan, deed het me denken aan een aantal Sparta spelers bij een Feyenoord aanval, ze stonden verschrikt stokstijf stil. Bij twee doelpunten gleden Spartanen uit. Waarschijnlijk nog de dozen om hun schoenen, zou Willem van Hanegem zeggen. Morgen tegen Willem II is het erop of eronder. Broer Rob en ik hebben geanalyseerd dat deze gewonnen moet worden om minstens kans te maken om de nacompetitie te halen. Morgen kijk ik bij hem in Culemborg, dan heeft Astrid geen last van mijn gemopper en getier, dan wel uitbundige vreugde kreten (dat komt wel eens voor). Arme Mariette (m’n schoonzus). Maar ik dwaal af, terug naar de Olympische Spelen. Wat doen ‘we’ het goed. Zo trots! En wat ben ik blij met die Italianen, die met namen als Fontana en Lollobrigida hoog bij me scoren. Dat is toch wat anders dan Roest en Bergsma. Lollobrigida roept herinneringen op uit m’n jeugd:

Ja, heel eerlijk, als ontluikende teenager stond ik daar natuurlijk met wijd geopende ogen naar te staren. Nooit met het idee hoe een schaatspak haar zou staan, en een fototoestel voor een selfie had ik ook niet. Bij Fontana dacht ik niet alleen aan die bekende fontein in Rome, die door Feyenoord supporters in 2015 verbouwd werd, maar ook de hit van Wayne Fontana; ‘The game of love’. Heerlijke hersenspinsels voortkomend uit sores met de lange beenzenuw. Je moet er het beste van maken. Dat vond die Zweed Nils van der Poel gisteren ook toen hij op de 10.000 meter een wereldrecord reed. Simpel verklaard; Nederlandse grootvader. Zou je het ook grensoverschrijdend gedrag kunnen noemen? Zo ja, dan claimen we ook een deel van die gouden medaille. En wat zong Patrick?

Beetje flauw, maar te wijten aan de nervus ischiadicus. Is overigens een lelijke rakker die wel vier weken kan sarren. Inmiddels ben ik in week twee aanbeland en niet al te chagrijnig, met dank aan de door Astrid aangevoerde pijnstillers. Ook mocht ik van collega gympie Mariska een heerlijke pan kippensoep in ontvangst nemen en liet Marianne G., echtgenote van gympie Chris G., Tinley uit. Plenty hulptroepen wanneer Astrid op de babytoer is, en dat doet deugd. Overigens kreeg ik een klacht naar aanleiding van de inkoop van twee van mijn GELUL boekjes (zie Luim vorige zaterdag) van overbuurman Peter Kamp, die van mening was dat zijn ‘laatste’ exemplaar een klein fortuin waard was. Begrijpelijke teleurstelling, maar zo is het leven. Zoals ik reeds stelde, onrustig weekje met te veel gebeurtenissen, zowel qua grensoverschrijdend gedrag als het overlijden van een buurman in onze kleine hechte gemeenschap. Excuses dus voor deze warrige Luim, maar er zijn ergere dingen in het leven. Nil Desperandum!

Heel lang geleden (meer dan 33 jaar) werd er een boekje van mijn hand gepubliceerd onder de titel ‘Geheel Exclusief Laanens Unieke Luimen’, als geadverteerd in de Automatisering Gids (AG) waarin mijn wekelijkse Luim indertijd verscheen. De gerenommeerde oud journalist Richard Keijzer beweert tot op de dag van vandaag dat de redactie van AG nimmer de advertentie geplaats zouden hebben indien zij het anagram (Richard corrigeert dat wel) ontwart zouden hebben: GELUL. Maar dit terzijde. Buurvrouw Natalie verwittigde Astrid dat het boekje van haar man (ik dus) te koop stond op Marktplaats. Astrid ging daar onmiddellijk achteraan, en verdomd:

Vijf grappige boekjes voor €5. Dat moet het tekenwerk van mijn broer Rob teweeg hebben gebracht, immers, wie kent de (nog levende) automatiseringshelden van de mid 80-er jaren nog? Deze herinnering, ooit geprijsd voor fl. 14,95, doet nu dus nog maar één euro. “Nou, die willen wij wel hebben,” besloot Astrid, “het laatste gave exemplaar heb je aan buurman Kamp gegeven.” Astrid in conclaaf met Thea Haak (geen familie van), die mededeelde dat ze zelfs twee exemplaren had. Huh?! Nu komt het (tromgeroffel); toen ze hoorde dat Astrid degene is aan wie het boekje opgedragen was ‘Opgedragen aan Astrid die ondanks al m’n Luimen van me blijft houden!’ smolt haar hartje en gaf ze de boekjes gratis weg. Dat is toch een sprookje? Zo komt genereuze Thea Haak in het illustere gezelschap van Nico, Guus en Kapitein Haak. The End. Nee, nee, nee, nu Henk Fraser na dit seizoen Sparta verlaat, laat ik de volgende complottheorie los. Schmidt vertrekt bij PSV, Slot gaat van Feyenoord naar PSV en Fraser gaat naar zijn droomclub; Feyenoord. Of; hij wordt bondscoach. Hij heeft natuurlijk in zijn nog twee jaar doorlopende contract een clausule dat hij weg mag wanneer hij zich kan verbeteren. Gezien de huidige positie van Sparta een eitje! Over eitjes gesproken; mijn aandacht werd getrokken door de volgende kop in het AD van gisteren:

Rotterdammers willen superjacht Bezos bekogelen met eieren: ‘Kan niet zomaar alles maken’

Rotte eieren wel te verstaan. Zou het gesponsord worden door Amazon.nl? Van de Hef blijf je af, dat is de boodschap. Nu we toch in Rotterdam zijn; morgen Feyenoord-Sparta om 12.15. Nou effe afwachten hoe gemotiveerd Fraser ‘onze’ jongens het veld instuurt. Een proeve van bekwaamheid. En laten we het nu dan hebben over sportiviteit. Voor u gelezen in de Gooi- en Eemlander (je merkt wel dat ik nogal wat vrije tijd heb):

Hockeybond KNHB betreurt de manier waarop de nacompetitie in de zaal zondag eindigde. Bij de vrouwenwedstrijd tussen Bloemendaal en Laren besloten beide teams in de slotfase, bij een stand van 4-3, de klok te laten aflopen zonder verder te spelen. Beide teams hadden aan die stand genoeg om in de hoofdklasse te blijven.

Vanaf de tribunes in Den Haag zagen de hockeysters van Ring Pass verbouwereerd toe hoe de speelsters van Bloemendaal en Laren de laatste 1,5 minuut stil bleven staan op het veld, zonder de bal te beroeren. “Onsportief!”, werd vanuit het publiek geroepen. Bloemendaal won met 4-3, waardoor Ring Pass degradeerde.

Helaas gebeurde iets soortgelijks ook bij Nederland-Ierland (WK ’90), maar  die speelden toen nog de bal op het middenveld heen en weer. Overigens ook schandalig, maar na de 1-1 gingen beide landen door. Voor straf lootte Nederland vervolgens tegen Duitsland en die nemen geen krijgsgevangenen. Frank Rijkaard kreeg rood nadat hij Völler maar liefst twee maal in z’n krullen gespuugd had. Uiteindelijk werd Duitsland wereldkampioen. Hoe kom ik nu na dat sprookje waar ik aan begon aan dat vreselijke einde? Het weer, dat is het. Dus, blijf zonnig en laat je niet meeslepen door complottheorieën (behalve de mijne). Happy Olympics!

Sparta zonder publiek wil spelen omdat 1/3 supporters in het stadion niet lonend is. Het is (nog) niet zeker, maar mocht dat zo zijn, dan overweeg ik om m’n seizoenkaart niet te verlengen. Dit is het tweede seizoen dat we amper wat terug krijgen voor de waarde van onze zuurverdiende €€, en dat heet terecht ‘liefde voor Sparta’. Moet wel van twee kanten komen, oftewel ‘it takes two to tango’. Sparta is gewaarschuwd! Zo kwam mij indertijd ook ter ore dat in de ‘steamy’ clip van ‘Paradise by the dashboardlight’ dat meisje in de uitdagende witte outfit helemaal niet zong ‘what’s it gonna be boy’.

Dat werd gezongen door Ellen Foley, die eruit zag als een kostschoolmeisje. Voorzichtig nu. Recenter kwam me ter ore dat Meatloaf zelf ten onder ging aan COVID, zonder gevaccineerd te zijn (niet bevestigd). Van het bovenstaande zijn er twee van horen zeggen, dus onder voorbehoud. Dat van de clip is 100%. De komende tijd zal leren hoeveel waarheid ‘ter ore’ bevat. Interessante proef. Afgelopen maandag weer lekker met m’n seniorenploegje getraind. Leuk om die vertrouwde gezichten weer te zien (zwoegen). The Voice was natuurlijk weer een dankbaar onderwerp, zeker ook omdat wij, de Gympies, ons als één m/v hebben teruggetrokken uit The Voice Senior. Als gedoodverfde winnaar, volgens een anoniem jurylid (Anouk), waren wij reeds in het bezit van de gouden microfoon. Welnu, men heeft mij gevraagd die te retourneren, hetgeen ik volgaarne doe.

Wederom een klap van jewelste voor het bastion van De Mol. Inmiddels bereiden de Gympies een cover voor van de Monkees met als titel ‘Hey, hey, we’re de Gympies’. GooiTV krijgt de primeur voor de clip. Van oud naar jong. Ik voel me vereerd om de komende drie jaar als Chairman of the Board bij Dutch Game Garden de kar te helpen trekken die jonge bedrijven voortstuwt in de vaart der volkeren. Een evenement dat zijn schaduw ver vooruit werpt is de Game Developers Conference (maart) in San Francisco. Daar heb ik tijdens mijn consulaatjaren veel mee van doen gehad. Het doet me deugd dat de Dutch Game Association de gamers die de trip aanvaarden prepareert, en dat ze mij uitgenodigd hebben om wat van m’n expertise ter beschikking te stellen. ‘Giving back’, noemen ze dat in Amerika, en zo hoort het ook. Er worden door ons nog, zó bekend met de Engelse taal (not!), te veel fouten gemaakt door woorden te verzinnen of te misbruiken. Grappen als ‘I fok horses’ doen de ronde, of deze:

maar fouten met centimeters en Celsius in plaats van inches en Fahrenheit kunnen je de kop kosten. Mij is ter ore gekomen dat in getallen punten en komma’s ook van plaats wisselen. Bij verkeerd gebruik kan dat een massa geld schelen. Ik bedoel maar! Overigens is deze ‘ter ore’ een feit. Gisteren scheen zowaar de zon, iets dat ik jullie allemaal de komende dagen en weken gun. Blijf gezond, blijf op je hoede.