The Pride of Hull, 06.00: vanuit mijn bunk bed bedien ik de lichtknop, hetgeen een schrille kreet van Rick in het bovengelegen bunk bed oplevert. Moet ik toegeven, vanuit het pikkedonker naar stadion verlichting valt niet mee. Volgens Rick is er opzet in het spel, hetgeen ik grijnzend negeer. Met het oog op de ruimte gaat Rick zich eerst opfrissen om vervolgens op het bovendek een saffie op te steken. Daarna is het ontbijt aan de beurt. Dat geeft mij de tijd om me ook opgefrist in de kleren te steken. M’n gedachten dwalen af naar John en Sue Arnold, waar we de komende nacht door gaan brengen. Goede vrienden sinds 1976, na een woelige computerperiode met onze toenmalige zakenrelatie, het in Leeds gevestigde Systime. De leiders van Systime waren van plan ons (Multi Function Computers) in 1978 failliet te laten verklaren omdat we weigerden te betalen voor computers met schijven die grove gebreken vertoonden. Even snel terug naar gisteren, onder gierend gelach toverde Rick gisteren voor Dannis en Merieke onderstaande advertentie tevoorschijn:
“92.500 gulden voor een computer met 64K”, snikte Dannis van het lachen, “m’n iPhone heeft meer en kan meer”. Leuk hoor. Het probleem lag ‘em aan de harde schijven van 4,8 Mbytes, een verdubbeling van de voorgaande schijven, echter één brok ellende. Ik zie me nog daar zitten voor hun bestuursraad van drie in Leeds: “we will bankrupt you Peter,” sprak de hoogste financiële man, John Parkinson. En een voor een, onder aanvoering van oprichter en Managing Director John Gow, benadrukten ze dat ze ons echt failliet gingen verklaren wanneer we niet snel met 100.000 Engelse ponden over de brug zouden komen. Op een gegeven moment werd ik het zo beu dat ik de telefoon van Gow’s bureau griste en vol sarcasme zei dat als ze nu gelijk zouden bellen, de deurwaarder misschien morgen nog wel tijd vrij kon maken. John Arnold, verkoopdirecteur, die er als getuige bij moest zijn, bleef koel onder al dit geweld en verklaarde droogjes dat de computers inderdaad kuren vertoonden. Doodse stilte. Uiteindelijk goed afgelopen, zij het dat Systime zelf mid 80-er jaren uit het beeld verdween onder een wolk van zware beschuldigingen, zoals het illegaal leveren van computers aan Rusland. Dat betekende voor de heertjes bestuursleden het einde van hun Rolls Royces en helikopters. Historisch werd de volgende uitspraak van mijn held John Arnold: “everybody talks bullshit once in a while, their problem was that they believed their own bullshit”. M’n gemijmer werd luidruchtig onderbroken door Rick, maar zeer welkom, met een grote beker koffie en een croissant. Een metalen stem meldt niet veel later om ons naar dek 7 te begeven, waar de Audi geparkeerd staat, om ons gereed te maken voor de paspoort controle. Stoere Rick vatte beide koffers beet en liep de trap af vanaf dek 10. In de auto aangekomen en wachtend op onze beurt om van boord te gaan, vond hij me wat stilletjes. Schokschouderend met een glimlach dacht ik aan een soort van zoete wraak naar aanleiding van de advertentie die hij gisteren ‘zomaar’ in zijn mobieltje had. 1986, toen Multi Function 10 jaar bestond, trad Rick op. Bloednerveus en met een kapsel waar hij nu jaloers op is:
Hij zong een aangepaste versie van ‘Multifunctioneel’. Best schattig. Ach, hoe heerlijk, de macht van de pen. Nietsvermoedend stuurde Rick aan de verkeerde kant van de weg zijn voiture naar Darrington, en rijden kan hij. Ruim voor de geplande tijd meldden we ons bij Huize Rosedale, waar we letterlijk en figuurlijk warm werden ontvangen. Ons geluk, we kwamen aan op de heetste dag ooit gemeten in Engeland. “Tea, lads”, vroeg John tevergeefs. Het werd koffie en terwijl Sue de lunch vervaardigde, een goed restaurant waardig, pakte John z’n zorgvuldig door Astrid vervaardigde verjaardagscadeau uit. Allemaal kaasjes en andere lekkernijen omdat John, een voormalig stevige innemer, sinds een jaar of zes droog staat. Landerig brachten we onder een parasol de middag door, met hier en daar een versnapering en vooral foto’s van ons en de woningen waar John en Sue ons bezocht hadden. Van Wilnis, via Loosdrecht, Hilversum, Dusseldorf, Lommel, en de Verenigde Staten (Walnut Creek, Concord, Alamo) terug naar Loosdrecht. Memory Lane, echt wel.
Rond 19.00 was een pub diner georganiseerd wegens John’s aanstaande verjaardag en de komst van de Dutchies. Aanwezig waren inwonende zoon, vrouw en kleindochter, alsmede een inwonende kleinzoon van dochterlief, die later ook aansloot, alsmede de geblesseerd voetballende vriend van kleindochter en een gepensioneerde techneut van Systime. Een bont gezelschap, waarvan ik gelukkig het gros kende, terwijl Rick, absoluut niet schuw, naadloos aansloot. Het was zo ‘bloody hot’ dat de Fish als het ware de Chips voorging qua temperatuur. Maar de moed hielden we erin:
Later was het goed toeven in de tuin met een klein whiskietje, ook goed voor de slaap. De warmte binnen was te intens om zonder slaapmutsje de slaap te vatten. Het leven van een reiziger is soms niet te benijden. STOP, ik ben ver over de grens van m’n aantal woorden. Zaterdag het verhaal afmaken, denk ik. Maar, zoon Kaj is dan niet alleen jarig geweest (gisteren), hij is met zijn geliefde Dodge Dart ook nog eens behoorlijk van achteren aangereden. Zoveel te vertellen, zo weinig tijd!
