Laanen's Luim

Menigmaal krijg ik de vraag of mijn standpunten/meningen mensen van me doen afkeren. Dat zal vast wel, maar stel dat iemand Trump als mens te vuur en te zwaard verdedigt, dan kan dit personage beter niet tot mijn vrienden-/kennissenkring behoren. Daar kom ik op omdat dit zo’n week was dat uit verschillende stadia van mijn leven mensen terugkeerden in mijn bestaan. Eerder gebeurde dit al, dankzij sociale media, maar deze waren in die zin bijzonder omdat ze verschillende werkmomenten in mijn leven behelsden. De oudste in jaren (1990) kwam van de week binnen op LinkedIn:

Marcell Ham  9:52 PM

· Hi Peter, inmiddels 30!! Jaar geleden (Top Sports Group) hoop dat alles goed gaat met je. Ik zag je naam voorbij komen bij Improved.

Marcell heb ik leren kennen bij de Top Sports Group, waar Inter Football onderdeel van uitmaakte. Maarten de Vos, gereputeerd journalist en oprichter van de Top Sports Group, die op enig moment o.a. de bordreclame- en TV rechten van het Nederlands elftal had, huurde mij in om orde op zaken te stellen, hetgeen uiteraard nogal wat in de pers teweeg bracht.

En ja, ik heb in Wassenaar bij Hans Breukhoven aan tafel gezeten, waar Vanessa koffie met stroopwafels serveerde, om dit te bespreken. Hoe het verder allemaal afliep is een Luim Special waard, maar nu niet aan de orde. Wel is zeker dat ik binnenkort met Marcell van een versnapering ga genieten, waar onder andere op zeker het celebrity WK1990 op de Orient Express ter sprake zal komen!

Altijd verfrissend wanneer je een verzoek krijgt om contacten tot stand te brengen in Californië van iemand waarmee je in het verleden contact hebt gehad. Via LinkedIn:

Vincent Laban  9:41 PM

Beste Peter, we hebben contact gehad tijdens mijn IA stage op de ambassade in DC in 2012 (onder Martijn en John in SF).

Ja, dat was indertijd ook mijn taak bij het Netherlands Business Support Office in San Francisco:

En tips en tricks, natuurlijk, hetgeen me brengt bij een presentatie in Groningen, vastgelegd door advocaat Henk Bethlehem:

· 22 mei 2017

Blog 2 over editie: Learn from Silicon Valley

Sprekers: Peter Laanen en Jarno Duursma

Een bijdrage namens Henk Bethlehem; advocaat op het gebied van ICT/IE bij Bout Advocaten.

Peter heeft 18 jaar in Silicon Valley gezeten en daar alles gezien wat er te zien valt. Zijn motto is: ‘wat we kunnen leren, nemen we mee’.

Henk benaderde me j.l. woensdag of ik interesse had in een zaak waar zij bij betrokken zijn, en waar ze wellicht mijn expertise bij kunnen gebruiken. Uiteraard onder geheimhouding. Wat ik eigenlijk met het voorafgaande wil zeggen is dat wat je ook doet, doe het professioneel en met égards, dan hou je de juiste mensen betrokken, hoe lang dat ook mag duren! Nu even terug naar de actualiteit van alledag: gisterenavond met broer Rob op een (bijna) uitverkocht Kasteel Sparta’s eerste thuiswedstrijd bijgewoond. Na een slappe eerste helft (1-0 achter in de rust), werd VVV op maar liefst vier doelpunten getrakteerd in de 2e helft. Zogezegd een vlaaitje van eigen deeg. Omdat het er zo lekker uitziet, het kind in mij, de stand in de eredivisie:

 Niet vergeten, a.s. woensdag wederom een digitale inkopper: aflevering 22 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Vergeet vooral niet vooraf een midazolam tablet in te nemen!

Waar ik afgelopen week van schrok was het overlijden van een van Nederlands beste pitchers: Loek van Mil, 34 jaar slechts. We leerden hem kennen bij de World Baseball Classic in 2013, tijdens een receptie in de residentie van de toenmalige Consul Generaal in San Francisco, Bart van Bolhuis. Prettig en enthousiasme uitstralend jong mens. Astrid en ik hebben dikwijls uit de grap de foto laten zien van hem tussen ons in, waarbij het lijkt of wij zitten en hij staat:

Ere wie ere toekomt, en een beetje troost voor de zo getroffen mensen van Gilroy. Neem dan de televisie wanneer Trump en Kim Jong-un ten tonele verschijnen, daar hebben ze het over de twee wereldleiders.

Schei toch even uit, hoe kun je dat moordzuchtige opperhoofd van een onderdrukt landje een wereldleider noemen? En Trump dan, die dictator in spé, hoor ik u zeggen. Daar laten ze het maar even bij, anders krijgen ze van Baudet via de tweede kamer te horen dat de NPO een linkse partij is. Weet je wat een leuke manier is om met mensen in aanraking te komen? Laat je uitnodigen door je wederhelft om de zomermarkt van Spakenburg te bezoeken. Na een honderdtal kraampjes besluiten de dames om zoon Rick en mij te stallen op een terrasje. “Nemen jullie maar de tijd,” roepen Rick en ik in koor. Bij elke bui, tussen de zonnestralen door, komen mensen bij ons aan het tafeltje asiel vragen. En iedereen praat, niemand staart op z’n schermpje. Sociaal ideaal! Laat ik nou uitvinden wat er na de overname van Super de Boer door Jumbo met al die centjes is gedaan. Mijn rikketik moest nog door Bergman Clinics onderzocht worden alvorens men tweede helft november ook de linkerknie gaat vervangen. Kom ik in Bilthoven onderstaande bewijzering tegen:

Ik durfde niet naar binnen te gaan, uit angst dat mijn hartje op hol zou slaan, hetgeen slecht voor mijn bloeddruk is. Oh, ter geruststelling, ik mag mee met Astrid maar China, en de operatie is ook goedgekeurd. Met dit hart kan je wel honderd worden, sprak de cardioloog monter. Kortom, jullie zitten nog even met me opgescheept! Maar daardoor ook de zekerheid dat a.s. woensdag aflevering 21 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in de digitale brievenbus gekieperd wordt. Lekker toch? Niet dan?

Ruim 42 jaar geleden, toen ik mijn eigen softwarebedrijf opstartte met twee kompanen, waren we natuurlijk zo trots als de gelijknamige hond met 7 luimen toen we onze eerste hard- en software configuratie verkochten.

Back-up van het computersysteem dat we in Apeldoorn geleverd hebben, was de #1 factor. Niet alleen het kopiëren van de harde schijf, maar ook hoe te handelen wanneer de computer het af laat weten. Immers, die facturen moeten de deur uit. De te innen vorderingen vormen het bloed van een onderneming. Gecompliceerd? Welnee, gewoon de schrijfmachines niet de deur uitdoen, manuaal de facturen typen, en later invoeren wanneer de computer weer gerepareerd is. Simpel toch?! Welnu, om bij dat voorbeeld te blijven in 2019, vervang schrijfmachines door tankwagens tot de nok gevuld met kerosine, en het probleem is verholpen. Naar de beelden kijkend van al die gestrande passagiers, kan ik me de woede die hier en daar tot uiting kwam, levendig voorstellen. Wat een blamage! De overheid heeft aangegeven dat het netwerk ‘essentieel’ is, zonder er condities aan te verbinden. Zoiets als verboden op het strand (tenten) te slapen, maar er geen boetes aan verbinden! Aha, met boetes werkt het wel vond de overheid snel uit:

140 euro boete: slapers op terrassen strandtenten Scheveningen gepakt

Met deze hitte had men best wel wat milder mogen zijn. Op sommige slaapkamers is het niet te harden. Even terugkomend op de problemen bij de kerosinevoorziening, moet ik zeggen dat ik wel benieuwd ben wat er echt aan de hand was, daar doen ze nogal geheimzinnig over. Russische cyberaanval? Noord Korea? Trump in de bocht? Zou kunnen, die is zo gek als een deur. Hij is nu weer boos omdat Zweden een Amerikaanse rapper niet vrij wil laten.

Trump gaf de Zweedse Minister President Stefan Lödven een belletje met het verzoek om rapper A$AP Rocky, die vastzit wegens mishandeling, vrij te laten. Trump wilde persoonlijk voor de rapper instaan, die hij overigens niet kent. Toen Lödven dat niet inwilligde omdat hij vond dat justitie haar werk moest doen, begon Trump weer te janken: “Wij doen zoveel voor Zweden, maar andersom is dat niet het geval. Zweden zou zich moeten concentreren op de echte criminele problemen.” Wat een ‘çry baby’! Op zich kwam de leukste reactie van mijn ‘vriend’ Justin Bieber in deze tweet:

Justin Bieber

?@justinbieber

I want my friend out.. I appreciate you trying to help him. But while your at it @realDonaldTrump can you also let those kids out of cages?

“Ik wil mijn vriend eruit hebben….ik stel het op prijs dat je hem probeert te helpen. Maar nu je er toch mee bezig bent @realDonaldTrump kan je dan ook die kinderen uit hun kooien laten”. Waarmee Bieber doelt op de kinderen die door Trumps stormtroepen ruw van hun ouders gescheiden zijn, en onder naargeestige omstandigheden in kooi-achtige constructies verblijven. En dan krijgen we naast Trump ook nog Boris Johnson op onze nek.

‘Star spangled banner’ en ‘God save the queen’ individueel mooie nummers, weliswaar gespeeld door de verkeerde artiesten, maar in combinatie een ramp. Ik raad mijn lezers aan om uit te zien naar aflevering 20 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Wederom a.s. woensdag digitaal verkrijgbaar.

We schrijven mei 2016 wanneer de 50 jaar en 5 maanden jonge Astrid Laanen-Gruter van sommige familieleden en vrienden te horen krijgt dat het voor een 50-jarige moeilijk is om nog aan de bak te komen. “Dat zullen we nog wel eens zien,” sprak Astrid monter met haar Paramedic papieren op zak en na meer dan 10 jaar werkzaam geweest te zijn bij American Medical Response (AMR) in 911 dienst. Vergelijkbaar met 112, maar dan gevaarlijker. Optimistisch gestemd belde ze BIG. BIG staat voor Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg, in leven geroepen om de kwaliteit van de zorg te controleren.

Omdat ik erbij zat, en het graag parodieer bij presentaties, geef ik het gesprek weer zoals het in mijn oren klonk: “Met BIG.” “Ja, goedemorgen met Astrid Laanen, ik wil……” De hele santekraam. “Nou mevrouwtje, dat gaat niet lukken,” sprak de man van BIG kordaat. “Ja maar,” probeerde Astrid, “wanneer ik mijn diploma’s naar BIG stuur, dan hoor ik welke cursussen ik moet nemen om wel bevoegd te zijn.” Zucht aan de andere kant. “Mevrouwtje, dan komt dat op mijn bureau terecht, dus wordt het niets.” Verbluft hangt Astrid op, nou ja, ze klikt op het rode telefoontje.

Niet uit de weg geslagen gaat ze op de sollicitatietoer en verdomd, het lijkt wel of overal op de eerste pagina om je aan te melden naar jouw leeftijd gevraagd wordt. En jawel, de afzeggingen stromen binnen, zonder redenen die hout snijden. Even bij de pakken neergezeten. En toen op de Amerikaanse manier gewoon bij bedrijven binnengestapt, immers, ze is ook bevoegd doula, oftewel geboortebegeleidster. Komt ze binnen bij Kraam en Co., waar de eigenares haar binnen ziet komen en denkt ‘die moet ik hebben’. Vervolgens heeft Astrid het eerste jaar voor een opleidingsstuiver gewerkt, en binnen één jaar een driejarige opleiding afgewerkt.

Begin vorig jaar neemt ze het moedige besluit om voor zichzelf te gaan beginnen, met de wetenschap dat met name expats snakken naar kraamverzorgers die ook hun taal spreken. En dan bedoel ik niet ‘hou joe verclean ze luiers’, maar echt vakengels. Doorslaand succes, of het nu eenlingen zijn of tweelingen.

Nu, in haar tweede jaar, zou je bijna kunnen gaan zingen van ‘there’s no business, like baby business’. Maar het is iedere dag weer moeder en kind tevreden stellen, en er zijn voor prangende vragen. Hulde, deze bedrijfswagen is derhalve welverdiend!

Nog een held, mijn oudste zoon Rick. Niet door iedereen begrepen, en zeker niet gezien als een zwart/wit figuur:

Waarom? Rick is vrolijk, plagerig, houdt van het leven, met name muziek, en vergeet af en toe z’n huishoudelijke plichten. Maar is ook de commerciële topman die men live natuurlijk niet in actie ziet. En wat een kei hij wel is, bleek van de week toen hij een memorabele order afsloot, waar hij vele maanden voor aan het werk is geweest. Een mega order waar ik ondanks mijn smeekbeden niet het bedrag noch de naam van mag noemen, maar het is…… “Even niet flauw zijn, pa,” hoor ik Rick roepen. Bij deze de beker die wereldwijd actieve werkgever Orange hem gaf, waaraan ik helaas enig stufwerk heb moeten uitvoeren:

Mijn bankrekening is…………… Nee, even niet lullig, ik ben echt trots op m’n oudste, en dat hoop je als vader te zijn. Voor het einde bewaard, de 28^e verjaardag van Bo-Peter,

hier vastgelegd met tante Danielle, die hem van harte feliciteert:

Dat het gezellig werd is buiten kijf, maar graag wil ik aandacht vragen voor de marathon (42 kilometer en 195 meter) die Bo-Peter 3 november in New York loopt ten behoeve van een kinderprogramma:

KlikenStort!

Stort ruimhartig! Niet vergeten: a.s. woensdag komt aflevering 19 van ‘Uit de Amerikaanse School Geklapt’ uit met o.a.: Het einde van ma, maar niet geheel zonder strijd. Met een saffie, een jonkie en het WK voetbal 1998, beleeft ze nog een paar prettige dagen.

Laten we beginnen met de WK finale vrouwen; USA 2 Nederland 0. Is moeilijk wanneer je beide landen als ‘home’ kunt beschouwen. Uiteraard krijgt Oranje te allen tijde de voorkeur. Met buurman Peter en 4.999.998 mede Nederlanders de wedstrijd bekeken. En tja, er viel op de overwinning van USA niets af te dingen. Maar harde koppen, dat hebben we wel!

Er ging een kreet van afschuw door het stadion toen Lieke Martens en Kelley O’Hara elkaar tijdens een kopduel hard raakten. Lieke kon door, Kelley moest na de rust afhaken. Hoogstwaarschijnlijk om verzekeringsredenen, iedereen kent Amerika’s cultuur van juridisch vervolgen dan wel aanklagen. Ofschoon, wanneer Neymar er bij betrokken zou zijn geweest had-ie zeker 5 buitelingen gemaakt. Waarschijnlijk is hij dan ook de meest geparodieerde voetballer wat dat betreft:

Maar genoten hebben we van onze meiden. Zeker weten! Leuk ook is dat ik na publicatie van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ reacties krijg van Amerikanen die het door Google translate halen. Geeft inspiratie om ermee door te gaan. A.s. woensdag alweer aflevering 18! Wel gek dat je het weer opnieuw beleeft, dat je al die momenten kunt terughalen. Beetje hak op de tak, maar tussen alle herinneringen door knalde het onweer gisteren dermate hevig dat Tinley aan kwam rennen en onder mijn bureau dook:

Ja, dan is het baasje weer je beste vriend! Inderdaad, goede observatie, het minifietsje blijf onder mijn bureau staan omdat ik het later dit jaar weer nodig heb. Na de succesvolle vervanging van mijn rechterknie, heb ik besloten dat het een goede zaak zou zijn om de kraakbeenarme linkerknie ook te vervangen. Gaat 2^e helft november gebeuren, na onze trip

naar China. Ben ik net op tijd klaar voor het WK 2022 in Qatar. Hoewel, naar die autoritaire vrouwonvriendelijke zandbak, waar al honderden doden zijn gevallen bij de bouw van de stadions, ga ik bij nader inzien niet heen. Om van de omkoping om het daar gehouden te krijgen nog maar niet te spreken.

Ja, daar is veel van terecht gekomen! Vandaag is mijn voormalige buurvrouw jarig, ze is 91 geworden. Waarom is dat zo bijzonder? Welnu, in het seizoen 1985-1986 ben ik een jaar alleen, zonder partner dus, door het leven gegaan. Hoe kan dat nu, hoor ik u zeggen, zo’n aantrekkelijke man (niet kotsen). Lang verhaal, iets voor een openhaardvuursessie. Van belang is dat deze dame en wijlen haar echtgenoot, toen ik nog in Wilnis woonde, uitstekend voor me gezorgd hebben. En dat zal ik nooit vergeten. Dus ga ik haar a.s. dinsdag persoonlijk opzoeken in haar bejaarden appartement om nederig mijn felicitaties aan te bieden. Voelt goed. Waar ik ook blij van word, is onderstaande foto:

Twee jonge verliefde mensen die afgestudeerd zijn op de fiets, onderweg naar een blije toekomst. En ik geef het eerlijk toe, het is onze jongste, Ivar, met Italiaanse vriendin Natalia, die eveneens in Rotterdam studeert. En natuurlijk, bloed is veelal dikker dan water. Zei ik veelal? Soms prevaleert vriendschap! Maar dit gelukkige plaatje is zeker posterwaardig. En met deze laatste ‘happy’ regel ga ik gelukzalig het weekend in. Oh ja, woensdag natuurlijk #18 weer op de diverse sociale kanalen!

Zo kon het gebeuren dat ik zo’n drie jaar geleden Astrid meldde dat ik me aan ging sluiten bij een gymklupje voor oudere jongelingen. Die viel bijna omver, omdat het zonder enige druk harerzijds door mij besloten was. Na een zware keuring, 15 oktober 2016, waar ik uiteraard probleemloos uitkwam – sterker nog, ze vroegen me zelfs of ik niet te jong was voor deze categorie. Oké, uitgeprobeerd bij Astrid, maar die tuinde er niet in. 24 oktober, de eerste les onder leiding van juffrouw Olinda, troffen zo’n 16 vreemdelingen elkaar voor het eerst, met uitzondering van buurman Chris, die me stomverbaasd vroeg wat ik daar kwam doen (die geloofde wel mijn verhaaltje!). Enfin, onderstaande foto, eerder genomen dit jaar op verzoek van de stagiaires (wedden dat je ze er niet uithaalt), laat een groepje mensen zien dat elkaar door dik en dun steunt.

Waarom ik dit ook vertel is om aan te tonen dat je een stel oudere mensen bijeen kunt zetten zonder dat het uitdraait op een wedstrijd wie de meeste pillen gebruikt, of het fluisteren over de kwalen van andere mensen. Wanneer je ze een voor een natrekt, dan hebben ze allemaal hun portie ellende gehad, het overwonnen en weer volle goede moed de toekomst in gemarcheerd. En daar waar wij als groep ondersteuning konden geven, hebben we niet verzaakt. Maandag was het einde van het seizoenfeestje, hetgeen dit keer bij ons thuis plaats vond. Het werd een genoeglijke boel, mede dankzij de inzet van Astrid (BBQ en andere lekkernijen), waar optimisme hoogtij vierde.

V.l.n.r. Ger, Astrid, Dorothea en PL die soesjes en minitompoezen serveert

Oh ja, het was ook genieten met de koffielikeur uit Ruurlo. Vind je het gek dat onze App-naam de ‘Gezelligste Sportclub’ is?! Astrid wil er ook graag bij, maar die is nog te jong. We moeten streng zijn. Twee van onze oudste leden tikken volgend jaar de 80 aan, en ondeugend dat ze zijn! Laten we het eens over Nederland-Zweden hebben tijdens het WK voetbal voor vrouwen. Op mijn verjaardag, hetgeen uiteraard in het voordeel van onze Leeuwinnen speelde. En, trouwe lezers, alle cijfers wezen op 1-0 voor Nederland. Immers de datum 3-7 maakt opgeteld 1-0. Mijn geboortejaar maakt opgeteld 1-0, evenals mijn leeftijd. Mijn leeftijd raden? Wie van de drie: 55, 73 of 64. Roept U maar! Zondag gaat het er om:

Ook die datum, 7-7, voorspelt de uitslag. Gaat echt spannend worden! En dan iets dat eraan kwam, onze Benjamin, Ivar geheten, is afgestudeerd! Trots verlaat hij de Erasmus Universiteit als International Bachelor of Science in Communication and Media. Da’s een mond vol en waard om gevierd te worden (uiteraard bij Het Drechthuis):

Trotse moeder Astrid met beduusde Bachelor Ivar

Dat beduusde was er na het tweede glas wijn wel af! In ieder geval voor ons ouders weer iets om tros op te zijn, en wanneer ze zich allemaal gaan gedragen als voornoemde ‘oudjes’, dan komt het helemaal goed! In ieder geval ben ik a.s. zondag vanaf 17.00 een paar uurtjes niet te storen! En niet vergeten, volgende week woensdag komt digitaal ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ nummertje 17 uit!

Begon natuurlijk al met lekker vaarweer op de Loosdrechtse plas. Beetje heet, maar a la. Het was goed toeven met kapitein Astrid en ketelbinkie Tinley (die haar kop introk):

Uiteraard werd de ontvangst van de Sparta (eredivisie!) seizoenkaart 2019-2020 met gejuich ontvangen, althans door het mannelijke deel van ons gezin.

Competitie begint ook gelijk leuk 4 augustus: Feyenoord-Sparta in de Kuip. Mocht Sparta in de competitie even veel geluk hebben als onze leeuwinnen tegen Japan, dan worden ze landskampioen. Overigens hoop ik wel dat onze voetbalmeiden Italië verslaan en dan gelijktijdig een plaats voor de Olympische Spelen bemachtigen. Duimen dus! Zondag kwam RevenYOU, een bedrijf dat beleggers middels algoritmes laat scoren op de beurzen, op RTL7 bij Harry Mens op de buis. Het effect was dermate groot dat mensen die geïnteresseerd raakten, na de presentatie van mede oprichter Michiel Stokman, de website van RevenYOU gingen uitpluizen – www.revenyou.io – Komen ze bij ‘advisory board’ mijn postzegel tegen. Wisten we niet, kreeg ik te horen. Sorry, bij deze nu wel! Dinsdag onder ‘erbarmelijke’ omstandigheden (32 graadjes, maar lekker koel in de auto) een bezoek gebracht aan Kampen. Kampen? Ja Kampen, dat prachtige middeleeuwse hanzestadje aan de IJssel.

Daar nemen we Amerikanen naar toe om het eivolle Amsterdam te ontlopen, en ze te laten zien dat er nog veel meer te bewonderen valt in Nederland (buiten Rotterdam). We bezochten de enige en echte stadsgids Reinier de Wit die met zijn Kampen and Beyond behoorlijk aan de stadswallen timmert – www.kampenandbeyond.com – Hij verzorgt op buitengewoon boeiende wijze stadswandelingen en overige arrangementen. Een ware professional! Bij restaurant ‘De Bottermarck’ ook zo’n pareltje, natuurlijk gelegen aan de Botermarkt, genoten we van een voortreffelijke lunch en bespraken toekomstplannen. Heerlijk om klankbord te zijn, waarbij Astrid zich ook niet onbetuigd liet! Warm afscheid genomen, airco op vriezen en lekker ‘cool’ weer in Loosdrecht beland. ’s Avonds Japan zien verliezen tegen lucky Nederland. Maar wat een klasbakken, buigen naar het publiek na de onverdiende nederlaag, en ook nog de kleedkamers opgeruimd. En de happy week denderde maar door: donderdag als bestuurslid van de Dutch Game Garden aanwezig bij de presentatie van de Games Monitor 2018, waarin het wel en wee van de Nederlandse Game industrie geanalyseerd is. Goede drie jaar achter de rug in vergelijk met de Game Monitor van 2015.

Managing Director JP van Seventer en Operations Manager Christel van Grinsven in opperbeste stemming na het ‘baren’ van deze klus!

De opluchting straalt van hun gezichten, ook vanwege de prima resultaten van de gamewereld ten opzichte van de vorige Games Monitor. Een week zonder een enkele smet, da’s niet mogelijk zou je zeggen. Toch wel. ’s Middags op weg naar Leidschendam waar wederom een roadshow van RevenYOU plaatsvond. En weer een prima presentatie:

Enthousiaste oprichters Colin Groos en Michiel Stokman begeesteren potentiële investeerders

Komt een man naar me toe wiens naam ik niet kan noemen (Joop van Rossum) die zich voorstelde “u kent mij niet, maar u krijgt de groeten van mijn vrouw.” Blijkt Ida van den Herik te zijn met wie ik in de 80-er jaren samengewerkt heb met de organisatie van computershows. Een werd er nog geopend door Pieter van Vollenhoven. Onder het genot van een glaasje chardonnay hebben we ruim een uur heerlijke verhalen opgehaald. Of we elkaar al jaren kenden! Uiteraard sloot de week goed af met de winst van de V.S. op Frankrijk, hetgeen bij winst vanmiddag van Nederland een plaats op de Olympische Spelen garandeert. Nogmaals: duimen! En niet vergeten: a.s. woensdag komt aflevering 16 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ in de digitale brievenbus.

Tevreden keek Heer Drumpf in de spiegel. Eindelijk kon hij zijn ware ik aan de massa prijsgeven.

Er staken weliswaar nog wat stukjes van de blonde fakepruik door het zwart, en ook de hoorntjes had hij niet helemaal kunnen verdoezelen, maar al met al kon Lucifer trots op hem zijn. Stiekempjes was hij altijd jaloers geweest op de snor van veiligheidsadviseur John Bolcom, alleen dat middenstuk, daar bleven de zwarte haren maar doorheen prikken. 73 jaar geleden was hij op de wereld gezet om uiteindelijk de machtigste duiv….. eh mens op aarde te worden. En man, oh man, wat had hij er voor moeten knokken. Allereerst moest hij natuurlijk leren om met geld om te gaan, en toen hij op een gegeven moment er een miljard doorheen geslingerd had, moest Lucifer in 1994 weer ingrijpen. Maar daarna was het een stuk makkelijker geworden, met name in het bankwezen. De Germaansche Bank zat op een gegeven moment zo dik in de ‘scheisse’ dat ze hem maar lekker aan lieten lenen. Toen begon hij mensen en politici te kopen, hetgeen makkelijk was omdat ze zo ongelooflijk ijdel zijn. “En eikels,” gniffelde Heer Drumpf erachter aan. Hoewel de ‘tegenpartij’ recentelijk een overwinning behaald had, fake natuurlijk, had hij in de senaat, die notabene de minderheid van het klootjesvolk vertegenwoordigt, de schildpad zitten, die alles gewoon tegen kon houden; wat een lachertje deze democratie.

Mitch McTurtle in volle glorie.

En, omdat hij een schildpad is, is het natuurlijk makkelijk verdedigen dat alles zo langzaam gaat. Wat een giller! Hij had nog één tegenstander van formaat: een lispelende vrouw wiens feeëngezicht niet haar leeftijd verraadde. Nana Pellegrosi.

Wel naar dat het een vrouw is, die kon hij niet zo vernederen als al die anderen die hij inmiddels al voor de bus gegooid had. Ook wel griezelig, zo’n vrouw die niet voor hem kroop. En dan dat vingertje! Helaas kon hij voor wat betreft Pellegrosi niets uit zijn duim zuigen, in zijn geval uit zijn hoorn, om haar in een kwaad daglicht te stellen. Hoewel, ze hadden pas een speech van haar dermate veranderd dat het leek of ze dronken was. Een kleinigheid omdat ze van nature slist. Of, dacht Heer Drumpf er geniepig achteraan, omdat haar gezicht te veel gelift was. Zijn badge als Junior Lucifer had hij met verve behaald. Hoge cijfers voor alle vakken: #Bedriegen #Overspel (uitmuntend zelfs) #Frauderen #Liegen in extremis #Trouweloos #MeToo (zonder veroordeeld te zijn) #Bully. Kortom; Drumpf Sr zou er uitermate tevreden over geweest zijn. Het enige dat overbleef was de eis om te regeren zonder limiet. Lukte dat, dan kon hij op bevel van Lucifer ook het Vaticaan aanpakken. Heer Drumpf houdt niet van een paus die een mening geeft over iets waar hij niet bij betrokken is. Voor wat betreft de Islam moest hij nog uitvogelen wie de ‘good guys’ zijn. Daarvoor hoefde hij natuurlijk alleen maar op z’n (geheime) bankrekening na te gaan wie het meest gestort had. Maar goed, allereerst maar eens er voor zorgdragen dat er nog maar één partij bestaat, met uitsluitend goede figuren. In ieder geval moeten ook de mannen met de witte puntmutsen beloond worden. En zeker de Heer Drumpf bikers niet vergeten! Nu Lucifer even contacten om hem te melden dat een van zijn grootste projecten, het scheiden van kinderen en ouders aan de grens, een groot succes was geworden. En dat pakte faliekant verkeerd uit. Of het nu Lucifers eigen verleden betrof, of toch nog het engelachtige restant in hem, wie zal het weten, maar wel deed hij het voorkomen of hij Heer Drumpf beloonde. Immers, diens grootste wens was van boven af de aarde te blijven bezien en controleren. Dat werd ingewilligd, echter niet zoals Heer Drumpf voorzien had!

Let op: a.s. woensdag glijdt ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 15 in de digitale postbus!

Welnu, ik zou van de 5 heertjes (mijn zonen) nog een update foto sturen, maar daar gunden ze me slechts 1 (zegge een) indruk van tijdens hun broertjesavond/nacht:

Heel verstandig namen ze die vroeg op de avond. Verdere details werden me onthouden. Ach ja, we zijn allemaal jong geweest (geen details). Omdat wij als gezin ook amper of nooit vanwege de afstand echt tezamen zijn, namen we de gelegenheid te baat om ons vijf, pardon 6, ook even goed vast te leggen:

Het spul is allemaal weer uitgevlogen, hetgeen Astrid en mij weer als ‘empty nesters’ achterlaat. Op Tinley na, natuurlijk! Maar wat een heerlijkheid om weer compleet bijeen te zijn, en om zelfs op menig avond een fanatiek potje ‘Mens erger je niet’, zoals in vroegere tijden, te kunnen spelen. En dan bereikt je het vreselijke bericht dat de zoon van een van jouw sportvriendinnen overleden is. Woorden schieten uiteraard tekort, maar iedereen kan zich voorstellen wat zo’n groot verlies betekent. Tel je zegeningen mensen, concentreer je op het goede wat je hebt en laat je leven niet gedomineerd worden door minder prettige zaken. Donderdagmiddag had ik een lunchafspraak met Ton Bunnik, zelfstandige ICT ondernemer, die ik ooit als jonge twintiger aannam bij Holland International Computer Services in Den Haag. Hij in de eerste helft twintig, ik in de tweede helft van twintig. Dat waren de wildwest tijden in de automatisering, tijden waarin je razendsnel promotie kon maken. We hadden het, buiten onze voetbal ‘carrieres’, met name over mensen die in onze tak van sport stinkend rijk waren geworden, maar als mens omgekeerd evenredig naar (mild uitgedrukt). Dat kan van deze jeugdige automatiseringspioniers niet gezegd worden:

Bedrijfsfeest HICS 1975: Ton Bunnik links, rechts PL als presentator van een modeshow

Ook daar kwam weer aan de orde dat het zo fijn is om veel prettige mensen van het eerste uur nog te kennen. Dat we met alle bergen en dalen in het leven toch tevreden achterom kunnen kijken, en wellicht nog positiever naar de toekomst. Tevreden knabbelden we aan ons broodje kroket bij Van der Valk in Breukelen. Nog keurig opgediend ook, en geholpen door een dame die daar al 25 jaar werkt. En lief was ze ook nog. De volgende afspraak wordt bij Ton in de buurt van Zoetermeer, op voorwaarde dat ze er een broodje bal serveren. Ook over ons mogen Simon and Garfunkel ‘Old Friends’ https://youtu.be/sovVYInjHjw zingen. Over bal gesproken; ik kijk best met veel vreugde naar onze Leeuwinnen. Toegegeven, het was wat armoedig tegen Nieuw-Zeeland, wel lekker 3 punten, maar ik verwacht de echte Leeuwinnen vanmiddag tegen Kameroen. Nu ik wekelijks op elke woensdagmorgen ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ publiceer, merk ik aan alles van het voorafgaande, al struinend door de geschiedenis in Californië, dat eens temeer het gezegde ‘tel je zegeningen’ opgeld doet. Echte vrienden aan overgehouden en naarlingen achter me gelaten. Wat dat betreft zou ik identieke verhalen kunnen vertellen over de Duitse Arcade periode of de San Francisco consulaat periode. Wie weet, echter, zo weinig tijd, zoveel verhalen! In ieder geval a.s. woensdag alweer de 14^e

aflevering van ’Uit de Amerikaanse school geklapt’ en later in het seizoen zal achter elke aflevering wat leermomenten geplaatst worden, zodat jeugdige entrepreneurs er iets mee kunnen. Zo hoop ik iets van mijn zegeningen te delen met hen die het ontberen. Het lijkt me passend om nu met Amen af te sluiten: Amen.

Nou, dat was nu echt het weekje waar dit gezegd mocht worden. Nadat kort na elkaar de AmeriLaantjes Bo-Peter en Kaj voor resp. werk en vakantie binnengevlogen waren, kwam het aantal Laanen broers (van dezelfde vader) weer op 5. Laatste keer dat ze gezamenlijk op de gevoelige plaat gingen was 21 september 2017 (heuglijke gebeurtenis).

 

Van Ivar links, naar Rick rechts, een kleine 30 jaar verschil, maar dat mag de pret niet drukken. Immers, de heren hebben gisteren broertjesdag gevierd, en zijn misschien nog wel aan het feestvieren, dus ik ben benieuwd welke foto van de heertjes daaruit voort mag vloeien. Ik hou jullie op de hoogte. Alles begon vorige week met een tripje op het water met ons trouwe sloepje ‘California Dreamin’’. Schipper Bo-Peter had er geen moeite mee om z’n ouders mee te laten genieten van zijn afgetrainde body:

Uiteraard bleef ik bij al dit geweld bescheiden op de achtergrond! Inmiddels waren Kaj en Michelle voor een weekje ertussenuit naar Kreta vertrokken. Lekker toch, zou je zo op het oog zeggen. Klopt, tot het moment dat ik verwarrende foto’s binnenkreeg:

Deze viel nog wel mee, het kon zijn dat Michelle Kaj de les las over iets. Maar de volgende maakte me wat angstig:

Lacht ze hem nu uit en loopt ze hard weg. En, lacht Kaj stoer alsof het hem niets doet? Vervolgens lijkt het alsof ze het weer goed hebben gemaakt:

Totale verwarring aan mijn kant, wat probeerden ze mij te vertellen (of Astrid)? Ik bedoel, we hebben allemaal weleens onenigheid, maar dan laten we dat niet fotograferen. Toch?! Gelukkig kwam het antwoord niet veel later:

Een verloving op een Grieks strand, hoe romantisch is dat! Op z’n Amerikaans betekent dat ‘engaged to be married’, dus, je bent verloofd, dan ga je ook trouwen. Allemaal alvast sparen voor de trip! Astrid en ik zijn heel gelukkig voor het jonge stel. Aan de andere kant van de familie hebben we nog één tante, zus van mijn moeder, waar Spartabroer Rob me over belde omdat hij vond dat we haar weer eens op zouden moeten zoeken. Dat klopte, het was alweer een jaar geleden, en ze wordt er ook niet jonger op. Wij dus de gebruikelijke weg naar Rotterdam gevolgd, iets eerder eraf, afslag Ommoord. Hartelijk ontvangen door neef John en Tante Bep. En ja, even op de foto met de bijdehante 99-jarige (!):

Ze leest nog zonder bril, is helemaal op de hoogte van wereldzaken (Trump, bah!), en hoopt een groot feest te geven wanneer ze 100 wordt. Ze heeft er zin in, evenals haar 71 jarige zoon John:

John linksboven op deze door mij genomen selfie, hetgeen geen kwaliteitsgarantie betekent. John verzorgde de koffie (Rob), wijn (Peter, Rob ook), gebakjes (allemaal) en de lekkere hapjes daarop volgend. Omdat Rob en ik nogal gezond leven, menen wij wel in de voetsporen van tante Bep te kunnen treden. Haal ik met Astrid ook nog op mijn sloffen ons 50-jarig huwelijk! Enfin, a.s. woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, de 13^e alweer!