Meestal reageer ik niet op de veelal prijzende commentaren die mij ten deel vallen naar aanleiding van mijn wekelijkse zaterdagmorgen gebroddel.
Ja, een op een, dat wel.
Niet alleen kom ik even terug op de drie die ik vorige week ontving qua inhoud, maar ook vanwege het gegeven dat ze van alle hoeken van de wereld kwamen.
Eigenlijk werd het ‘getriggerd’ door een opmerking van Sandra B. uit Amsterdam, doch momenteel zonder vaste woon- of verblijfplaats rondzwervend in Zuid Afrika.
Zij stelde het volgende:
Waarom start je niet eens een blog Laantje in plaats van deze mail acties, dan kunnen wij UW lezers ons commentaar op uw krabbels eens delen.
Dit overigens na een zeer geestig verhaal over de Zuid Afrikaanse rugbyers (naar aanleiding van mijn India 15 ei vermelding) dat ik jullie niet wil onthouden.
Vanuit het land van de millie pap benen (benen door inname van maismeelpap zo rond als mijn taille en u weet ik ben geen vespa) heb ik net De Bokkies voor de tweede maal zien winnen van de All Blacks(Kiwi’s) in de TriNations.
U begrijpt ik hou van deze sport waar de mannen zich niet tooien in pakken schuim en helmen maar waar het bloed vloeit. Waar tegelijk de scheidsrechter ultiem respect ten deel valt en waar de teams elkaar na afloop hulde brengen.
Waar mannen als Bakkies Botha 120 kg , JP Pietersen 98 kg(aka The Beast) en Bismarck de Plessis 112 kg heden gelaten keken naar de indrukwekkende haka van de Oceanische opponent om ze vervolgens te verslinden. Als ze niet wat ei en pap gaan eten in India zullen mijn geliefde Bokkies ze vat en plat druk (vastgrijpen en tackelen.
This just in from South Africa:
JOHANNESBURG, South Africa—Just before a recent game, South African rugby player Schalk Burger stated his belief that a rugby match isn’t a rugby match unless it “starts with a bang.” After less than a minute of play, Mr. Burger was sin-binned, or penalized, for what looked like an attempt to gouge an opponent’s eyeballs.
Far from condemning the act that earned Mr. Burger an eight-week ban, South Africa’s head coach Peter de Villiers suggested that the offended parties “go to the nearest ballet shop, get some nice tutus and get a great dancing show going.”
Vanuit Australie werd mij monter het volgende gemeld:
Mooie, mooie foto van Obama; hij ziet er nu al uit als een soort Ghandi!
We genieten van de Big Down Under.
Enne, 1984 was van George Orwell…
Inez H. (bekend schrijfster) uit het aanpalende Orinda meent dat laatste zinnetje nog even toe te moeten voegen (enne.).
Dat enne deed pijn; of ik niet wist dat het George Orwell was; het stond nota bene in het artikel dat ik bijvoegde.
Poeh, om me dat nou helemaal uit Australie te melden!
[TRANSLATED] pijn suzanne – youp van ‘t hek [TRANSLATED]Dat doet pijn Inez!
Vervolgens de heer Paul C., woonachtig in Florida en voormalig kantoorgenoot van Bunnik (zie column van 13 juni j.l. inzake het dildo incident).
Hij meende een aantal onjuistheden in mijn column aan te treffen (zeer wel mogelijk) en sloot als volgt af, waarbij de slotzin hem inderdaad redde van verwijdering.
Oh, en ook ‘potentieele’ (zakenpartners) moet ik helaas afkeuren voor gebruik in scrable (en semie-overheids blogs, ‘for that matter’).
~ Paul, taal-purist.
Met dank voor je zaterdagse column, zeer gewaardeerd, houd me op je lijst.
Nadat ik hem luchtigjes wees op het gegeven dat scrable met meer dan 1 b geschreven werd, reageerde hij als volgt:
Verdorie … dat heb ik nu altijd als ik mensen aan ’t verbeteren sla .. begin ik zelf te blunderen.
Je hebt volledig gelijk, ’t is scrabble (OOK meer waard dan scrable!).
Vandaar Sandra B. dat ik er geen openbare blog van maak omdat
a) de exclusiviteit van de lezerskring weg is en b) alle kommentaren enorm zouden afleiden van datgene waar het nu eindelijk om gaat..
Eh…wat was dat ook al weer?
A senior moment:
‘WHERE is my SUNDAY paper?’ The irate customer calling the newspaper office loudly demanded, wanting to know where his Sunday edition was.
‘Sir,’ said the newspaper employee, ‘"Today is Saturday. The Sunday paper is not delivered until tomorrow, on Sunday.’
There was quite a long pause on the other end of the phone, followed by a ray of recognition as he was heard to mutter, ‘Well, shit… so that’s why no one was at church today.’