The day after……op naar de 29!

Dat was me het dagje wel, gisteren. Via de sociale media stroomden de gelukwensen binnen, hetgeen me deed denken aan de dag zelf, nu 28 jaar en een dag geleden. Om te beginnen met m’n mooie bruid, nog net 21, die inmiddels al heel wat van de wereld had gezien en moedig de handschoen oppakte toen ik zei “waarom zou jij de bruiloft speech niet geven”:

clip_image002

De wandeling en binnenkomst op de keitjes van Kasteel Sypesteyn gaf reeds een gevoel van opwinding over de zaken die ons nog te wachten stonden, met de vele jaren die wij ons inziens voor de boeg hadden.

clip_image004

Het “grappige” was dat toen reeds mensen meenden dat het, gezien het leeftijdsverschil, geen stand zou houden. Gelukkig konden ze het feest wel waarderen! Maar ook, al bladerend door dat album van 28 jaar geleden, al die geliefden en vrienden die wij in die tunnel van tijd verloren hebben. Jeetje! Of hoe had kunnen denken dat die knaap links, oudste zoon van mijn oudste vrienden in dienstjaren, Martin en Yvon, de razend populaire DJ Ferry Corsten zou worden?

clip_image005

Overigens is broer Robbert ook lang geen onverdienstelijke DJ/Mixer. Eigenlijk is ons leven daarna in een behoorlijke stroomversnelling terecht gekomen waarin wij woonplaatsen als Loosdrecht, Hilversum, Dusseldorf, Lommel, Walnut Creek, Concord (2x) en nu dus Alamo ons eigen konden maken. We deden, dankzij het honkbal, oorden als Taiwan, Cuba en Zuid Korea aan. Konden mensen als Fidel Castro practisch aanraken, gooide een eerste bal bij de Olympische Spelen, en kregen drie mooie zonen zonder het contact met de andere zonen te verliezen. En nu de grote beslissing om terug te keren naar het vaderland. Met nog ruim 9 maanden voor de boeg lijkt het nog ver weg, maar Funda wordt nu met arendsogen gevolgd, waar wij een vijftal huizen rond Hilversum ‘bewaard’ hebben en waarbij we hopen dat onze nummer 1 keuze voor ons behouden blijft. “Moet je in december kopen”, dringt Astrid aan, zodat we tegen juni gedekt zijn bij onze terugkomst. Hoe het ook zij, ons motto blijft ‘soms is het leven een frikandel, soms een Rolls Royce’. In de roze stemming waarin wij zijn houden we het even op het laatste:

clip_image007

Proost!