Trump first, America second! De winter eindigt abrupt.

Ik wilde maar eens met gisteren beginnen, waar ik na me uitvoerig gebadderd te hebben een overhemd uit wilde zoeken dat geschikt was voor mijn presentatie bij de erestudenten van de RSM (Rotterdam School of Management). Hierover meer later. Even uitbundig zoeken in mijn overhemdenkast:

clip_image002

Tevreden constateerde ik dat mijn Sparta overhemd trots de rij aanvoerde, maar naarmate ik meer naar achter ‘bladerde’ bekroop mij een naargeestig gevoel. En daar trof ik een overhemd dat ik amper ooit gedragen heb. Ik trok het naar me toe en van schrik viel het overhemd bijna op de vloer nadat ik het label zag:

clip_image003

Geen wonder dat ik het nooit droeg, Astrid moet het ergens in Californie bij een soort van Zeeman voor een prikje gekocht hebben. Een geintje van haar kant. Toch nieuwsgierig geworden, even kijken waar het gefabriceerd is. Zal toch wel ergens in de Verenigde Staten zijn:

clip_image004

Ah, Indonesie, dat verklaart het! Lubach had met zijn filmpje ‘America first, the Netherlands second’ gelijk, immers voor Trump, met zijn gelimiteerde kennis van geschiedenis, behoorde Indonesie nog steeds tot Nederland. Briljant! Toch maar voor de zekerheid even op het BBQ vuur gooien:

clip_image005

Want dat kan weer, de winter is voorbij. Vorige week plotsklaps een drietal behoorlijke vriesdagen en voila, iedereen bestormde het ijs. Het was mooi om te zien hoe dat verbroedert, alhoewel Tinley hier Astrid kordaat mededeelt dat een hond van Californie niet op het ijs thuishoort!

clip_image007

Na dus een passend overhemd uitgekozen te hebben (“dat Spartahemd”, hoorde ik mijn broer Rob nog piepen) voor mijn “do’s and don’ts” presentatie, togen overbuurman Peter Kamp en ik Rotterdamwaarts.

clip_image009

Het was, als altijd, verfrissend om een dertigtal hongerige studenten toe te spreken die eind van deze maand Silicon Valley aan gaan doen. Het geeft me echt energie, alsof ik als een Dracula op leeftijd het jonge bloed tot me neem. Maar wel werd mij door professor Hulsink als dank iets anders roods overhandigd:

clip_image010

De kaars heb ik er voor de sfeer, romanticus als ik ben, naast geplaatst. Professor Hulsink vernam ook nog tot z’n schrik dat ik verklapte dat hij al 5 jaar oud was toen ik mijn eerste automatiseringsbaan begon bij het Amerikaanse leger in 1967. Een leuk weetje voor de studenten, toch?! Kleinzoon Rico, die als eerstejaars student opa’s presentatie mocht bijwonen, vermaakte zich ook volgens mij. Geestig om een zoon en kleinzoon op dezelfde universiteit te hebben. Uiteindelijk eindigde het net als na de Sparta wedstrijden bij Kade4 aan de Oude Haven, waar Ivar me voorstelde aan zijn Italiaanse “schoonmoeder”. Een vader maakt wat mee. Californische vriend Paul Nijssen wipte ‘s ochtends nog even aan om het laatste nieuws van Jaitsen Singh te brengen. Fysiek gaat het steeds minder met hem, hetgeen betekent dat ik bij mijn volgende geplande bezoek bij BuZa er op aan moet dringen dat ondersteuning van de nieuwe minister, Stef Blok, bittere noodzaak is.

clip_image012

13 is mijn geluksgetal en eigenlijk zou men voor gratie dienen te gaan bij Gouverneur Brown van Californie. Immers, zelfs wanneer het parool toegekend wordt komt Singh pas maart volgend jaar vrij. Bij gratie is dat onmiddellijk. Hij heeft lang (35 jaar) genoeg onschuldig vastgezeten, HELP hem. Na alle mooie dingen van deze week, toch weer even terug naar een stukje bittere realiteit. Nu de rug weer rechten en vol goede moed het weekend in!