Eindhoven 28 december 2019: wat een geluk dat Astrid uit voorzorg speciale assistentie had aangevraagd in verband met het nog niet geheel naar behoren functionerende linkerbeen. Nadat we als een soort kudde naar de betreffende uitgang werden verordonneerd (een uur vertraagd), kreeg ik vanwege die assistentie een stoel aangeboden naast de twee dienstdoende ticket controleurs. En die zeiden iets tussen hun breedsprakige conversatie door dat m’n oren op volle ontvangst zette: “ja, Ryanair verkoopt budget reizen, dan krijg je ook een budget behandeling”. Zo, die hakte er in, en hoewel niet geheel ten onrechte, leek het me niet de taak van de twee heren om dat zo luid ten gehore te brengen. Omdat de Boeing 737 dicht bij de gate stond, ben ik voor de zekerheid er maar met Astrid als lieve pakezel heen gehobbeld. Stel je voor dat die rolstoel ook budget is…… Portugal was super, met heerlijk zonnig weer. Wanneer je aankomt op de JJJ Ranch, met de gelijknamige JJ Johns Boulevard, dan weet je dat er over je gewaakt wordt:
Al rondscharrelend, uiteraard moest ik blijven oefenen, zag ik achter me de tevreden gastheer en gastvrouw aan hun glaasje nippen, en dan voel je zowel de warmte van de Portugese zon als de gastvrijheid.
Voordat we naar Freek en Oscar in Lagos vertrokken de 30e, beleefden we een heerlijke warme dag waar, sorry Marja en Astrid, muziek een hoofdrol speelde. We speelden heel wat muziek af op Jan’s favoriete AMI jukebox, terwijl Astrid van de zon genoot aan de rand van het zwembad.
Mijn oog viel op wat goede B-kantjes van de 100 selecties in de jukebox, die ik dan ook intoetste. En of het daaraan lag weet ik niet, maar wel is zeker dat er plotsklaps een doodse stilte viel. Ook even tussen Jan en mij, en wat Jan ook probeerde, no go. Gelukkig dat er nog twee Wurlitzers waren. Hierover later meer. De volgende dag de trip naar Lagos dus, waar we uiterst hartelijk door Freek en Oscar ontvangen werden in hun Casa da Papoilas.
V.l.n.r. Freek, Oscar, man die een zonnebril nodig heeft, en Astrid
Na hun prachtige woning ‘geïnspecteerd’ te hebben, met een bijbehorend openingswijntje, stelde Freek voor om aan het strand van een lokaal drankje te genieten terwijl Oscar op de bestelde loodgieter zou wachten. Het genieten werd bewaarheid, de loodgieter echter niet, hetgeen niet ongebruikelijk schijnt te zijn in Portugese kringen. Dat was het moment dat het Trio Portugesa een dansje inzette (soort van).
We kregen er geen Oscar voor, maar het plezier was er niet minder om. Over Oscar gesproken, die had een heerlijke maaltijd bereid waarin konijn een hoofdrol speelde. De rest van de avond vulde zich met veel anekdotes, aangevuld met whisky. Wat een combinatie! Voordat we de volgende dag de pas er weer inzette naar Silves, namen we als echte ouwe makkers afscheid: hugs and kisses. Oudjaar op de JJJ Ranch werd in eerste instantie gevierd onder een stralende zon, waarbij aanvankelijk ook de dochter des huizes, Nathalie, en haar partner Paul bij aanwezig waren, alsmede vrienden Eric en Joyce. Alles ging van een leien dakje met muziek uit Wurlitzer I, tot ik wat titels op Wurlitzer II intoetste. NIETS! Wederom oorverdovende stilte. Het werd toch nog een gezellige avond en om elf uur vierden we het eerste nieuwjaarsfeestje, omdat Nederland een uur voorloopt, en daarna Portugees nieuwjaar, met vuurwerk in de omgeving. Omdat deze Luim qua aantal woorden uit de hand gaat lopen, wil ik wel kwijt dat we gezellig nog even in Silves centrum gezeten hebben, en dat dit plaatje ter afronding de sfeer in de JJJ Ranch qua diversiteit goed weergeeft:
Tenslotte (1) moet mij van het hart (1) dat de warme Portugese assistentie op het vliegveld van Faro me zeer raakte, daar kunnen ze in Eindhoven nog een puntje aan zuigen. Hart (2), speciale dank aan Astrid die met alle bagage zeulde. Topvrouw. Tenslotte (2): woensdag is-ie er weer, aflevering 40 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De Luim wenst u tenslotte (3) een fabeltastisch 2020! Oh ja, Ryanair was op de terugweg op tijd, met vriendelijke bemanning. Hulde!
Comments are closed.