De jongste memorabele decemberdag is van gisteren: Astrids 55e verjaardag. Dankzij Covid-19 de kleinste viering sinds ik de eerste van m’n schat meemaakte (haar 21e!). Desondanks intiem en zeer gezellig; ’t had wat! Onwillekeurig dwalen m’n gedachten terug naar Rotterdam, kerstmis 1961. De geur van dennennaalden en kaarsvet penetreren m’n neusgaten. Geen wonder; de kerstboom staat in brand. Goede raad is duur, broer Aad en ik halen uit de keukenkastjes alles wat maar water kan bevatten, en krijgen de klus geklaard. De waterschade is minimaal en een nieuw behangetje is nooit weg.
Ja, dat waren nog de dagen dat er kaarsjes, met van die kleine knijpertjes met kaarshouders, voorzichtig op de wat sterkere takken werden geplaatst. Is jaren goed gegaan. Ik kan me ook niet herinneren dat we hartelijk bedankt werden voor onze heldendaad. Misschien omdat we de kaarsen nog niet aan hadden mogen steken. Overigens was ik dat jochie links. Maar, heel eerlijk gezegd; ’t had wat! December 1976, net Sinterklaas achter de kiezen: het jonge door mij opgerichte bedrijf Multi Function staat op omvallen omdat een factuur van fl. 100.000 voor een geleverde computer niet betaald wordt. Samen met drie drieste collega’s vatten we het plan op om de computer middels een list (douane) in onze handen te krijgen. Uiteindelijk leidde het tot een paginagroot artikel in de kerstkatern van Computable in 1985.
Eerder dit jaar werd ik gevraagd om jurylid te worden ter beoordeling van kandidaten voor de Computable Awards, hetgeen ik met plezier gedaan heb. Hoofdredacteur Sander Hulsman hoorde enigszins afgeleid door andere zaken mijn verhaal aan. Uiteraard resoneerde het niet bij hem, hij was net uit de luiers. Dat een computer toen de omvang had van een middenklas auto, met minder capaciteit dan een iPhone, boeide hem niet echt. Maar desondanks, vele tientallen jaren later, kan gerust gezegd worden “’t had wel wat”. Tja, en dan aanstaande woensdag alweer aflevering 91 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Wanneer onze kinderen zo af en toe een aflevering lezen, krijgen we een commentaar als bijvoorbeeld van Bo-Peter: “dat is nog wat! wij dan lekker met Opa en Oma, en weten niks”. Zo gaat dat met ouders, die willen de spanningen toch onderhuids houden. Valt niet altijd mee. Maar, één ding is zeker, we zijn er niet minder door geworden, en dat heeft wel wat! De laatste Luim van 2020, en dat is maar goed ook. Wellicht sluiten we een der naarste jaren in ons bestaan, zeker voor veel jongeren, af met de hoop dat na voldoende vaccinaties dat licht aan het einde van de tunnel rap dichterbij komt. Tot die tijd, blijf verstandig en gezond, want dat heeft wel wat!