Poetin en Trump: twee boeven, één gietvorm

Uit onmacht over die twee schurken, Trump steunt Poetin, die op z’n Engels ‘birds of a feather’ heten, ben ik een beetje met de gecombineerde letters van hun naam aan het ‘spelen’ gegaan. Puzzel met me mee. Troep komt er als eerste uit. Geen wonder, dat is hetgeen deze ‘wereldleiders’ altijd produceren, had ook prut kunnen zijn. Poet slaat op de buit die beide wereldrovers tijdens hun aanwezigheid op deze aardkloot illegaal vergaard hebben. Pimp (pooier) slaat sowieso op Trump, Poetin lijkt aseksueel. Moer, kan het ze niet schelen wanneer het gaat om het aantal slachtoffers dat ze maken. Roet geeft de kleur van hun ziel (indien aanwezig) aan. Toupet, zou beide heren niet misstaan, zie onderstaand model:

Ik zag gisteren een oude man huilend naast z’n auto staan, vluchtend uit Kiev, hij vervloekte Poetin en hoopte dat hij dood zou vallen. Onmiddellijk kwam in mijn muziekbrein ‘Only the good die young’ op van Billy Joel, aangevend dat dit soort misdadigers altijd een lang leven beschoren lijkt. Laat me daarom nog één woord samenstellen, ter ondersteuning van de oude man, en wel op z’n Frans: ‘Mort’. Macron, die aan die lange tafel met Poetin voor de kat z’n staart aan het onderhandelen was, begrijpt het als geen ander. Naast belastingen is het die andere zekerheid in het leven, en daar proosten we op: vashe zdorov’ye! Ter afsluiting, laten we een groot hart hebben wanneer het om hulp gaat voor al die onschuldige Oekraïners die huis en haard hebben moeten verlaten. Laat het een pakket zijn dat wel slaagt, in tegenstelling tot het ‘zwaarste’ pakket van de politici.

Roken en koken als topic

Roken en koken, twee zaken die me heden ten dage niet beroeren, of eigenlijk nooit beroerd hebben. Nou ja, soms een bralsigaar bij een feestelijke aangelegenheid, hoewel ik daar na 1999, het jaar dat mijn Amerikaanse levensverzekering inging, ook niet meer de fik in gestoken heb. Ik was ervan overtuigd dat de verzekeringsmaatschappij na mijn verscheiden me open zou halen, opzoek naar alles dat ook maar de schijn van nicotine had. Koken? Ammehoela, daar zijn restaurants toch voor, was mijn redenatie. Als semi pensionado, die genoeg tijd heeft om uitbundig de olympische spelen aan te gluren, kreeg ik na een diepgaand gesprek (raden met wie) het natuurlijke verlangen om me de kookkunst eigen te maken. Daar zou ik gisteren mee beginnen. Vanwege ‘Eunice’ ging de uitwedstrijd Fortuna Sittard tegen mijn geliefde Sparta vrijdagavond niet door, hetgeen me tijd verschafte om het recept te bestuderen van mijn eerste (geplande) meesterstukje:

Dat betekende allereerst aanschaf van een rolmaat (ik ben ook geen klusser). Bij 2. liep ik al tegen de eerste vragen aan. Veel ingrediënten moeten gesneden worden in plakken of stukken van 0,5 cm. Op m’n gevoel ga ik er dan maar vanuit dat dit lengte x breedte x hoogte is, dus eigenlijk kleine dobbelsteentjes. Doorlezen; ‘snipper de ui en snijd de knoflook fijn’. Wat is nou het verschil tussen snipperen en fijn snijden? We hebben in ieder geval een papierversnipperaar, die kan ik wellicht gebruiken. Geen goed idee, vond Astrid, en stilzwijgend reikte ze me een apparaatje aan waar ik het bestaan wel van kende, maar niet de functie. Eerlijk gezegd dacht ik dat het iets van doen had met kraamzorg.

‘Uienversnipperaar’, zei ze kortaf. Toen durfde ik niet meer te vragen hoe fijn de knoflook dan wel gesneden moest worden. ‘Goudbruin in een wok’ en ‘zachtjes pruttelen’ begreep ik wel, dus aan de bak. En, niet onbelangrijk, twee mensen die als proefkonijn aan tafel komen; ‘mijn’ Astrid en uit Amerika teruggekeerde overbuurvrouw spijtoptant Mariska. Toen gisterenmorgen bleek dat ‘Eunice’ onze stek redelijk intact had gelaten, kon het kookavontuur beginnen, met coach Astrid aan de zijlijn:

‘Wablief?’. Toen schoot me plotsklaps dat oude gezegde te binnen: ‘het zijn niet allen koks die lange messen dragen’. Uiteindelijk had ik de beschikking over 4 messen om de diverse producten aan te vallen. Met name de paprika bood nogal verweer bij het verwijderen van de zaadlijsten. Nadat alles schoongemaakt, gesnipperd en fijngesneden was, had ik een hoeveelheid die voldoende was om een weeshuis te voeden. Echter, waren dit de Olympische Spelen dan had mijn coach met twee vuisten naar boven gezwaaid. De voorbereidingstijd van 30 minuten was maar liefst met 90 minuten overschreden! Maar alles was wel tot op de millimeter correct gesneden. Conform de oude Olympische gedachte ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ schoof ik de hele handel in de wokpan. Uiteraard onder toezicht van mijn coach, dit vanwege stijlpunten. Lang verhaal kort, na het laatste gepruttel begon gast Mariska voorzichtig een klein bordje Tikka Masala op te scheppen, maar na een verrukt ‘heerlijk’ bediende ze zich een tweede keer. Ik voelde me de koning van de Gastronomische Spelen en heb heerlijk geslapen vannacht, dromend dat ik de Nederlandse vlag uit het stadion mocht dragen wegens deze prestatie. Hashtag: ‘nooit te oud om te leren’.

Een onrustig Olympisch weekje

Wat geniet ik van de Olympische Spelen. Zeker nu ik last heb van m’n nervus ischiadicus, oftewel de lange beenzenuw. Ja, ja, de langste zenuw van je lichaam, eigenlijk olympisch van kracht. Die geeft je hier en daar een optater die je verschrikt stil doet staan. Aangezien m’n gedachten dan alle kanten opgaan, deed het me denken aan een aantal Sparta spelers bij een Feyenoord aanval, ze stonden verschrikt stokstijf stil. Bij twee doelpunten gleden Spartanen uit. Waarschijnlijk nog de dozen om hun schoenen, zou Willem van Hanegem zeggen. Morgen tegen Willem II is het erop of eronder. Broer Rob en ik hebben geanalyseerd dat deze gewonnen moet worden om minstens kans te maken om de nacompetitie te halen. Morgen kijk ik bij hem in Culemborg, dan heeft Astrid geen last van mijn gemopper en getier, dan wel uitbundige vreugde kreten (dat komt wel eens voor). Arme Mariette (m’n schoonzus). Maar ik dwaal af, terug naar de Olympische Spelen. Wat doen ‘we’ het goed. Zo trots! En wat ben ik blij met die Italianen, die met namen als Fontana en Lollobrigida hoog bij me scoren. Dat is toch wat anders dan Roest en Bergsma. Lollobrigida roept herinneringen op uit m’n jeugd:

Ja, heel eerlijk, als ontluikende teenager stond ik daar natuurlijk met wijd geopende ogen naar te staren. Nooit met het idee hoe een schaatspak haar zou staan, en een fototoestel voor een selfie had ik ook niet. Bij Fontana dacht ik niet alleen aan die bekende fontein in Rome, die door Feyenoord supporters in 2015 verbouwd werd, maar ook de hit van Wayne Fontana; ‘The game of love’. Heerlijke hersenspinsels voortkomend uit sores met de lange beenzenuw. Je moet er het beste van maken. Dat vond die Zweed Nils van der Poel gisteren ook toen hij op de 10.000 meter een wereldrecord reed. Simpel verklaard; Nederlandse grootvader. Zou je het ook grensoverschrijdend gedrag kunnen noemen? Zo ja, dan claimen we ook een deel van die gouden medaille. En wat zong Patrick?

Beetje flauw, maar te wijten aan de nervus ischiadicus. Is overigens een lelijke rakker die wel vier weken kan sarren. Inmiddels ben ik in week twee aanbeland en niet al te chagrijnig, met dank aan de door Astrid aangevoerde pijnstillers. Ook mocht ik van collega gympie Mariska een heerlijke pan kippensoep in ontvangst nemen en liet Marianne G., echtgenote van gympie Chris G., Tinley uit. Plenty hulptroepen wanneer Astrid op de babytoer is, en dat doet deugd. Overigens kreeg ik een klacht naar aanleiding van de inkoop van twee van mijn GELUL boekjes (zie Luim vorige zaterdag) van overbuurman Peter Kamp, die van mening was dat zijn ‘laatste’ exemplaar een klein fortuin waard was. Begrijpelijke teleurstelling, maar zo is het leven. Zoals ik reeds stelde, onrustig weekje met te veel gebeurtenissen, zowel qua grensoverschrijdend gedrag als het overlijden van een buurman in onze kleine hechte gemeenschap. Excuses dus voor deze warrige Luim, maar er zijn ergere dingen in het leven. Nil Desperandum!

Zomaar een Luim uit de losse pols om het (on) weer te vergeten!

Heel lang geleden (meer dan 33 jaar) werd er een boekje van mijn hand gepubliceerd onder de titel ‘Geheel Exclusief Laanens Unieke Luimen’, als geadverteerd in de Automatisering Gids (AG) waarin mijn wekelijkse Luim indertijd verscheen. De gerenommeerde oud journalist Richard Keijzer beweert tot op de dag van vandaag dat de redactie van AG nimmer de advertentie geplaats zouden hebben indien zij het anagram (Richard corrigeert dat wel) ontwart zouden hebben: GELUL. Maar dit terzijde. Buurvrouw Natalie verwittigde Astrid dat het boekje van haar man (ik dus) te koop stond op Marktplaats. Astrid ging daar onmiddellijk achteraan, en verdomd:

Vijf grappige boekjes voor €5. Dat moet het tekenwerk van mijn broer Rob teweeg hebben gebracht, immers, wie kent de (nog levende) automatiseringshelden van de mid 80-er jaren nog? Deze herinnering, ooit geprijsd voor fl. 14,95, doet nu dus nog maar één euro. “Nou, die willen wij wel hebben,” besloot Astrid, “het laatste gave exemplaar heb je aan buurman Kamp gegeven.” Astrid in conclaaf met Thea Haak (geen familie van), die mededeelde dat ze zelfs twee exemplaren had. Huh?! Nu komt het (tromgeroffel); toen ze hoorde dat Astrid degene is aan wie het boekje opgedragen was ‘Opgedragen aan Astrid die ondanks al m’n Luimen van me blijft houden!’ smolt haar hartje en gaf ze de boekjes gratis weg. Dat is toch een sprookje? Zo komt genereuze Thea Haak in het illustere gezelschap van Nico, Guus en Kapitein Haak. The End. Nee, nee, nee, nu Henk Fraser na dit seizoen Sparta verlaat, laat ik de volgende complottheorie los. Schmidt vertrekt bij PSV, Slot gaat van Feyenoord naar PSV en Fraser gaat naar zijn droomclub; Feyenoord. Of; hij wordt bondscoach. Hij heeft natuurlijk in zijn nog twee jaar doorlopende contract een clausule dat hij weg mag wanneer hij zich kan verbeteren. Gezien de huidige positie van Sparta een eitje! Over eitjes gesproken; mijn aandacht werd getrokken door de volgende kop in het AD van gisteren:

Rotterdammers willen superjacht Bezos bekogelen met eieren: ‘Kan niet zomaar alles maken’

Rotte eieren wel te verstaan. Zou het gesponsord worden door Amazon.nl? Van de Hef blijf je af, dat is de boodschap. Nu we toch in Rotterdam zijn; morgen Feyenoord-Sparta om 12.15. Nou effe afwachten hoe gemotiveerd Fraser ‘onze’ jongens het veld instuurt. Een proeve van bekwaamheid. En laten we het nu dan hebben over sportiviteit. Voor u gelezen in de Gooi- en Eemlander (je merkt wel dat ik nogal wat vrije tijd heb):

Hockeybond KNHB betreurt de manier waarop de nacompetitie in de zaal zondag eindigde. Bij de vrouwenwedstrijd tussen Bloemendaal en Laren besloten beide teams in de slotfase, bij een stand van 4-3, de klok te laten aflopen zonder verder te spelen. Beide teams hadden aan die stand genoeg om in de hoofdklasse te blijven.

Vanaf de tribunes in Den Haag zagen de hockeysters van Ring Pass verbouwereerd toe hoe de speelsters van Bloemendaal en Laren de laatste 1,5 minuut stil bleven staan op het veld, zonder de bal te beroeren. “Onsportief!”, werd vanuit het publiek geroepen. Bloemendaal won met 4-3, waardoor Ring Pass degradeerde.

Helaas gebeurde iets soortgelijks ook bij Nederland-Ierland (WK ’90), maar  die speelden toen nog de bal op het middenveld heen en weer. Overigens ook schandalig, maar na de 1-1 gingen beide landen door. Voor straf lootte Nederland vervolgens tegen Duitsland en die nemen geen krijgsgevangenen. Frank Rijkaard kreeg rood nadat hij Völler maar liefst twee maal in z’n krullen gespuugd had. Uiteindelijk werd Duitsland wereldkampioen. Hoe kom ik nu na dat sprookje waar ik aan begon aan dat vreselijke einde? Het weer, dat is het. Dus, blijf zonnig en laat je niet meeslepen door complottheorieën (behalve de mijne). Happy Olympics!