Geen week voor de lachebekjes

Zoveel al gezegd en geschreven over Oekraïne dat ik daar niets meer aan toe te voegen heb, althans, na Rutte gisteren aangehoord te hebben, moet me toch iets van het hart. Hij zei dat het wel jaren in beslag zou kunnen nemen tot Oekraïne toegelaten zou kunnen worden tot de EU. In zijn regeerperiode was Kroatië het enige land dat, na 9 jaar kandidaat-lid te zijn geweest, in 2013 toegelaten werd. Dan denk ik ‘wat een eikel om dat überhaupt aan te snijden’, of in zijn gesprekken met Zelenski hem enige hoop te geven, maar dat had hij verkeerd begrepen. Onbeholpen Engelse taal waarschijnlijk. Met het tempo waarin het nu gaat is Oekraïne tegen die tijd volledig verwoest en zijn onnoemelijk veel levens verwoest, en dan voldoen ze vast niet meer aan de EU normen. In wezen kan moordenaar Poetin gewoon z’n gang gaan, en ‘wij’ maar veroordelen en sancties treffen. Welk land volgt, dat is de vraag, geen onzekerheid. Had ik vandaag zo leuk willen vertellen dat wij met onze zonnepanelen, maart vorig jaar geïnstalleerd, een deukje hadden geslagen in de gastoevoer vanuit Rusland. De vele ramen in ons huis verwarmen het zonder de thermostaat nog maar aan te raken en de zonnepanelen produceren met dit mooie weer gemiddeld 17 kWh per dag. Daarnaast namen we ons voor om de thermostaat bij slecht weer op z’n best op 18 graden af te stellen. Beetje koud, lekker een vest aan. Piano spelen of iets anders doen waarbij je je vingers nodig hebt, doe als ‘Piano Man’ Davide Martello, die Oekraïners welkom heette in Polen en zich niets aantrok van winterse temperaturen:

Overgenomen uit The Independant

Zo kan het ook, wat een held. ‘All we are saying, is give peace a chance’. Helaas, met die dementerende havik aan het hoofd in Rusland; kansloos. Om het maar over een wat plezieriger boeg te gooien; vanmiddag naar Het Kasteel:

Uiteraard met broer Rob, selfie kan rond 16.30 verwacht worden, waar Sparta het opneemt tegen Go Ahead Eagles. Wederom een ‘must win’ wedstrijd, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Wel zo gezellig, en wanneer we winnen, dan wacht de Bosselaar op ons. Overigens bij puntenverlies ook, want anders waren we er in de loop der jaren bekaaid vanaf gekomen. Gisteren kon ik de verjaardagen vieren van twee van mijn zonen. Inderdaad ja, goed opgemerkt, op dezelfde dag. Zoals u weet, ik ben een man van regelmaat. Dan overvalt het je dat wanneer de almachtige (welk geloof dan ook) me in Oekraïne had laten opgroeien, al mijn vijf zonen gemobiliseerd zouden zijn, een nogal beklemmende gedachte, maar zo simpel is. En ik maar denken dat het erg is dat m’n oudste zoon tot het Feyenoord geloof bekeerd is. Zo klein kan een mens zijn. Voorlopig zitten we nog goed in ons kikkerlandje, maar ik houd m’n hart vast. Laten we maar lekker genieten van het lenteweer en hopen dat iemand in het Kremlin een heldendaad verricht.