Arbeidsvitaminen: ‘I like to be in America’

Inderdaad, wanneer ik zo ’s ochtends een beetje aanrommel met ‘things to do’, heb ik NPO Radio 5 op de computer gedurende de ‘Arbeidsvitaminen’. Lekkere ouwe meuk waarvan ik meestal de muziek en de artiesten ken, waarmee ik gelijk gekwalificeerd ben voor de pub quiz van Omroep Max, maar dit terzijde. Toen Trini Lopez voorbij kwam met ‘I like to be in America’, uiteraard bekend van de West Side Story, gingen mijn gedachten terug naar onze laatste Californië trip, begin dit jaar. Tijdens de rit van San Francisco (verblijfplaats zoon Bo-Peter) naar Sacramento (verblijfplaats zoon Kaj) verbaasden we ons over de vele tentenkampen die zich naast en zelfs tussen ‘highways’ genesteld hadden. Veel ‘homeless’ mensen hadden zelfs BBQ’s en kleine solar panels op de vangrails gezet. Ook de wegen zelf waren nog even slecht onderhouden als zes jaar geleden, toen we terugkeerden naar Nederland. De afslag Ashby/Shellmound, voerend naar Berkeley en Emeryville, ziet er nu zo uit:

Waarom ik juist deze afslag erbij haal? Welnu, in mijn CEO rol van Ex’pression College (1998-2005), komend van Concord, was dit mijn dagelijkse afslag naar het gebouw waar we een prachtig bedrijf opgebouwd hebben. Links na de afslag naar Berkeley, rechts naar Emeryville waar na 150 meter aan de rechterkant ons gebouw opdoemde, 6601 Shellmound:

Toen: schone afslag, prachtig gebouw. Nu: een voorbeeld van wat de tegenstellingen in de huidige Amerikaanse maatschappij teweeg hebben gebracht. Het loopt vanaf Oakland tussen alle bruggen en viaducten door, en kan natuurlijk niet zonder problemen bestaan. Een foto samenvatting:

Oakland Fire Crews Contain Wood Street Encampment Blaze

5 Displaced, 2 Dogs Die in Latest West Oakland ‘Safe RV‘ Area Fire

Latest Wood Street Homeless Encampment Fire Claims One Life

Het kon natuurlijk niet uitblijven, mensenlevens gaan verloren. We gingen toch wat bedompt huiswaarts, ondanks een heerlijk verblijf bij onze zonen en schoondochters, onderbroken door een buitje Covid. M’n gedachten dwalen verder af naar m’n allereerste trip naar de V.S. in 1975. Met bonkend hart en vol energie werd Amerika van Boston naar New Orleans, en heel wat tussendoor, aangedaan. Kennismaking met honkbal op het hoogste niveau bij de Boston Red Sox en even uitrusten in de zon, na kennismaking met de ‘top brass’ van Digital Equipment Corp. (DEC), toen na IBM de nummer twee van de wereld.

Het leven was opwindend, evenals de vooruitzichten. DEC werd overgenomen door Compaq, Compaq vervolgens door Hewlett Packard (HP), en zo ging het in een rotvaart tot nu, het huidige Amerika. Als geïnspireerd door mijn gedachten zingt David Bowie ‘This is not America’, en denkend aan Oekraïne voel ik me op een of andere manier gesterkt met het idee hoe rijk m’n leven al was, en wat ik eventueel kan bijdragen ter ondersteuning van de slachtoffers daar of hier. Niet alleen geld dus!