Wanneer komt dat nog voor? Je vertrekt uit Mexico (San Jose del Cabo) om in de V.S. (Salt Lake City) een tussenstop van drie uur te maken, om exact op de geplande tijd, na 5 uur aan de grond en 11,5 uur in de lucht, op Schiphol aan te komen. We schrijven 15 oktober, 14.25. Broer Rob, u weet wel, die van Sparta, staat reeds aan de andere kant van het glas op ons te wachten. Nu de bagage nog even en we gaan onderweg naar ‘home, sweet home’. Dat is te zeggen, na een uur wachten verschijnt er een koffertje op het scherm boven de bagageband ten teken dat de koffers eraan komen. Vreugde alom. Helaas, het betekent dat de koffers inmiddels uit het vliegtuig (dreamliner) geladen zijn, zo meldt ons een grondstewardess. En yes, na nog een klein uur verschijnen de koffers, die door Astrid met kracht van de band verwijderd worden. Je bent inmiddels voor wat betreft Schiphol al zover dat je blij bent wanneer de koffers daadwerkelijk aankomen. We vallen Rob in de armen en gaan huiswaarts. Het gaat erop lijken dat een perfecte vakantie toch nog een zwart randje krijgt. Nee, niet vanwege de koffers, maar omdat die zaterdag de moeder van zwager Aldert op 79-jarige leeftijd is overleden, alsmede Patrick de Zeeuw, vader des vaderlands voor vele honderden startups. Hij mocht slechts 54 jaar worden. R.I.P.
Patrick de Zeeuw 1968-2022
Hoe het begon: stipt om 07.00 bracht buurvrouw Jolanda ons 29 september deftig met de Porsche naar Schiphol. Ruim op tijd ter plekke. Ons vertrek naar San Francisco kon na redelijk snel inchecken van de bagage niet meer fout gaan. Ruim op tijd ook aan boord, dus vooruit met de geit (zwaan?). Maar nee, toch vertraging. Dit keer niet vanwege beveiliging of bagage afhandeling, maar omdat er geen ‘push off’ voertuig ter beschikking was. Vijf kwartier later dan gepland vertrokken we alsnog om uiteindelijk redelijk op tijd (windvoordeel) in San Francisco aan te komen, waar Bo-Peter ons met een ‘big smile’ opwachtte. Net Cool Blue! Als de sodemieter via de nog steeds slecht onderhouden highway 101 naar het mooie appartement in San Francisco, waar Tiphanie ons opwachtte met een der betere chardonnays; La Crema.
Nou, dan wil je wel wakker blijven, weg met de jetlag. Om er zeker van te zijn dat we nog wakker zouden zijn, hadden ze een Japans restaurant gereserveerd om 18.00. En nu de waarschuwing voor iedereen die San Francisco aan gaat doen, zowel privé als zakelijk, de prijs die je ziet, is niet de prijs die uiteindelijk berekend wordt. In dit geval stond onderaan dat de prijs van het gerecht ($30) vermeerderd zou worden met gratuity (fooi ad 20%) en stadsbelastingen (circa 16%), hetgeen betekent dat je dus voor dit hapje zo’n $41 neertelt. Lust u nog peultjes?!Fooi was vroeger tussen de 15 en 20%, indien je tevreden was, nu dus verplicht. Is niet overal zo, maar pas op! Zeker nu de dollar circa €1,04 waard is. Na wat potjes 31 gespeeld te hebben, kropen we dik tevreden ons mandje in. Vrijdag moet Tiphanie aan de (Dropbox) bak en togen Bo-Peter, Astrid en ik met een dekentje en wijn naar een gratis bluegrass festival in het Golden Gate Park. Geweldige atmosfeer, mooie vogels in zonderlinge kledij en 3 podia, waarbij wij kozen voor het bijwonen van het concert van de Rainbowgirls. Dekentje gespreid, wijntje ingeschonken en genieten maar. En dat deed het nobele trio!
De girls deden een geweldige show, politiek getint, maar hey, dit is San Francisco, niet bepaald een Trump bastion. Nadat het applaus weg geklaterd was, rolde de San Francisco ‘fog’ in, hetgeen betekent dat het kil wordt. Na nog wat rondgescharreld te hebben, keerden we huiswaarts waar Tiphanie de raclette reeds op scherp had gezet. Smullen met kaas dus. Wederom dient het potje kaarten dat 31 heet als slot activiteit van de avond. “Carbid” kraait Bo-Peter terwijl hij triomfantelijk z’n drie kaarten op tafel smijt. ‘Carbid’ is het woord dat z’n veel te vroeg overleden Opa Toon (2008) gebruikte om aan te tonen dat hij 31 in z’n handen had. Ter zijner nagedachtenis leeft het eeuwig voort.
Volgende aflevering (een dezer dagen): de weg naar Sacramento.
