Terug van weggeweest-2: Sacramento

Omdat we slechts 4,5 dag in de Bay Area zouden zijn, en die tijd eigenlijk zo goed mogelijk willen besteden met onze jongens en aanhang, hebben we onze komst zorgvuldig privé gehouden. We houden van te veel mensen die we niet willen kwetsen, en die wellicht het idee zouden kunnen krijgen dat we hen niet willen ontmoeten. Goed, dat is van mijn hart. Met z’n viertjes in de Toyota Yaris Hybrid, vanwege de kleur ‘Peach’ gedoopt, op weg naar Kaj en Michelle in Sacramento. Even na de Bay Bridge passeren we de afslag Berkeley/Emeryville, een afslag die ik honderden malen genomen heb om dan na zo’n 200 meter bij Ex’pression aan te komen, waar de pers al heel snel liefdevol over schreef:

Nu is de afslag bezaaid met tenten waar daklozen een onderkomen hebben gevonden. Even terug naar wat ik nog steeds barbaars vind, onze aansprekende ‘wall of fame’ is door AES vernietigd. AES is de partij die Ex’pression voor een grijpstuiver (zelfs ettelijke miljoenen durf ik zo te noemen) heeft overgenomen. Dé muur waarop studenten, staf en beroemde artiesten als Bon Jovi, Train, Jack Johnson en Alan Parsons hun handtekening achterlieten.

Links Marc Bode, student van het eerste uur, rechts Alan Parsons.

AES, in de wandelgangen als diplomafabriek bestempeld, had geen boodschap aan historie, zelfs niet aan de Oscar winnaar die eruit voortgekomen is. Wat had het anders kunnen lopen, weten de lezers van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. In ieder geval zou onze durfinvesteerder wijlen Eckart Wintzen zich in z’n urn omgedraaid hebben. Dieper in Contra Costa County aanbeland, is het Astrid die Memory Lane aandoet. Hier heeft ze bij haar afscheid van AMR in 2016, met collega paramedic Kaj in de ambulance, haar laatste rit gemaakt.

Leuker kan het toch niet, moeder en zoon die later in de ambulance luidkeels ‘een beetje verliefd’ van André Hazes eruit zouden persen. Terug naar de realiteit, de skyline van Sacramento komt in zicht en Bo-Peter geeft aan dat de temperatuur nu al naar 30 graden kruipt. Behendig manoeuvreert hij ons naar Kaj’s trots, de mooie alleenstaande woning die hij met Michelle bijna twee jaar geleden gekocht heeft. Op z’n Amerikaans; met zwembad. Kaj moet bij de deur gestaan hebben, zodra Bo-Peter de ‘Peach’ geparkeerd heeft, komt hij met een lach van oor tot oor ons begroeten. Echte liefde! Michelle is zich nog even aan het verfraaien bij de nagelboer, mijn interpretatie van de manicure, omdat we vandaag tevens haar 29e verjaardag vieren. Haar ouders sluiten wat later aan. Het wordt een typisch Amerikaanse verjaardag viering, zodra schoonouders David en Cindy gearriveerd zijn. In gezelschap van hun dochter Julie en kleinzoon Nathan, begeven we ons naar een mega outdoor Pizza tent. Bestellen met QR code en ieder voor zich. Daar moeten we nog steeds aan wennen, ondanks dat we er 18 jaar gewoond hebben. De schoonouders, ‘in-laws’ dus, hebben wel een machtig mooie taart meegenomen, die we later op de dag bij het zwembad nuttigen. Nadat ze vertrokken zijn, besluiten we de avond met een potje……inderdaad, thirty-one voor Michelle, en voor Tiphanie trente-et-une. Of we onze talen spreken! Voordat we de nacht ingaan klinkt nog menigmaal het eindsignaal voor 31; carbid! Zondag moeten we redelijk vroeg op pad, nou ja 10.30, omdat Kaj voor ons 12 kilometer ‘railroad biking’ had gearrangeerd. Ja hoor, fietsen op de rails van een hopelijk niet meer in gebruik zijnde spoorbaan. En we gingen wonderbaarlijk snel, met snelheden oplopend tot tegen de 50 kilometer.

De jongeren gingen daar nog knap overheen, maar eerlijk is eerlijk, Astrid nam bij ons het leeuwendeel van het trapwerk voor haar rekening. Oh ja, een elektro motortje nam ook bij tijd en wijle over, maar dat mocht geen naam hebben. Na dit inspannende evenement werd het tijd voor een ontspannende lunch aan het water, en dat kan je aan Kaj overlaten. Aan de Sacramento River had hij een plek voor zes gereserveerd bij Alamar Marina, waar het retedruk was.

Maar niet voor ons (vette grijnslach). Even op Tiphanie’s t-shirt letten: ‘Life is sweeter with Bo-Peter’, is dat lief of wat?! Ik mag wel zeggen dat we uitgebreid gelunched hebben, dus toe waren aan wat uitbuiken bij het zwembad van Kaj en Michelle, hetgeen ons moeiteloos afging. Voordat Bo-Peter en Tiphanie de weg terug naar San Francisco in zouden slaan, stonden ze erop nog wat spelletjes 31 te doen, hetgeen we mokkend aanvaarden. De nacht kwam als een welkome vriend; heerlijk geslapen.

Laatste aflevering (zaterdag): terug naar San Francisco en de Mexico trip.