Terug van weggeweest-3: San Francisco, vamos a México

Een goede nachtrust doet wonderen. Nog een goede dag San Francisco en morgen de vlucht naar San José del Cabo in Mexico. Kaj brengt ons naar Bo-Peter en Tiphanie in S.F. en onderweg gaan we Michelle bij haar oma in Pinole ophalen. Kaj is trots op z’n nieuwe auto, een Toyota Rav4 Hybrid, die hij aan heeft moeten schaffen nadat zijn allereerste auto, de Dodge Dart, een tweetal maanden geleden total loss werd gereden door een onachtzame chauffeur, die hem van achteren ramde. Gelukkig geen persoonlijk letsel, en nu een auto die veel voordeliger rijdt. Ook in de V.S. wordt steen en been geklaagd over de sterk gestegen benzineprijzen. Na een goed uur pikken we Michelle op en rijden door naar Kaj’s brandweerkazerne in South San Francisco, waar we gastvrij ontvangen worden door de shift supervisor. En ja hoor, Astrid kan het niet laten om met Kaj nog een keertje in de ambulance te poseren:

‘When in Rome’…… Na een hartelijk afscheid van de brandweerfamilie tuffen we in het trage verkeer naar het appartement van Bo-Peter en Tiphanie. Vanmiddag ontvangen we daar de enige gasten van deze trip, Maria en Fred van Buiten. Fred is m’n grote buddy in Californië en sinds onze ‘home coming’ in NL, 2016, wisselen we wekelijks onze bevindingen van die week uit. Zou als boek gepubliceerd kunnen worden, maar er zijn fragmenten……. De opmerkzame lezer zal onmiddellijk opmerken dat dit dezelfde Fred moet zijn die ik jaarlijks op de pooltable versloeg, tot….. Juist, dat is hem. Astrid had groots ingekocht en bereidde een mooie collage voor van heerlijke snacks terwijl de boys met aanhang zich anderszins vermaakten. Het werd weer het feest van de herkenning, waarbij menig anekdote de revue passeerde. Fred, die Bo-Peter en Tiphanie complimenteerde met hun prachtige appartement, was uiteindelijk het meest trots op het gegeven dat hij voor het eerst in z’n leven een pitbull durfde aan te halen:

Een Laanen pitbull, Sukie geheten, door Kaj en Michelle meegenomen, heeft ook hun DNA; warmte dus voor de echte vrienden. Moet ik wel zeggen dat het zich op de foto laat aanzien dat pitbull Sukie echt ontzag heeft voor Fred! Wetend dat je elkaar wederom vele maanden niet zal zien, is het afscheid van Fred en Maria enigszins weemoedig, maar wel getuigend van ware vriendschap. Om in stijl ons Bay Area bezoek af te sluiten, geven we ons zessen nog eenmaal over aan een paar potjes 31. Daarna werd het tijd om afscheid te nemen van Kaj en Michelle, een traantje wordt weggepinkt. Dinsdagmorgen afscheid van Tiphanie, hoewel we die nog in november zullen zien. Bo-Peter startte de ‘Peach’, laadde onze koffers in en bracht ons naar SFO, waar we met een Alaska vlucht naar Mexico zouden vertrekken. Niet alleen Schiphol dus, ook daar was behoorlijk sprake van chaos. Aangezien de ‘buitenlanders’ niet online konden inchecken, kwamen we in een optocht terecht met o.a. mensen die een vlucht gemist hadden, en met slechts twee balies open bewogen we voetje voor voetje voort. De beveiliging ging op zich vrij vlot, we werden als een kudde voortgedreven, dat wel. Maar m’n twee kunstknieën brachten merkwaardige piepgeluiden voort. Individuele check dus van mijn lichaam, maar daar werd, als gewoonlijk, ook niets gevaarlijks aangetroffen. Daarna liep alles op rolletjes, zo ook de kleine drie uur durende vlucht naar San José del Cabo. Na alle plichtplegingen moesten we eerst nog in de aankomsthal alle Mexicanen van ons afschudden die ons voor weinig dollars ‘waar dan ook’ heen wilden brengen voordat we ons eigen Solarisbusje bereikten. Het ritje was vermakelijk met de joviale Amerikanen Bob, Tammy, Jim en Linda. Voordat we het wisten stonden we in de lobby van resort Solaris, waar we als oude vrienden werden begroet; ‘welcome home amigos’. Nieuwsgierig naar de kamer die ze ons na het douchedeur incident toegezegd hadden, gingen we inchecken. Even een flashback:

Ja, dat zag er inderdaad uit als een ‘crime scene’, en dat bloed is van Astrid. Kamer 512 werd het, en gelijktijdig hadden ze ons ingeschreven voor het galadiner die avond. Okay, we gaan het zien. Welnu, het openen van de deur en de welkomstdrankjes gaven reeds een goede indicatie wat we de komende 9 dagen mochten verwachten:

Ja, ja, ik heb de foto van de flessen genomen na een initieel slokje ‘Jack’. Goede ruime kamer met fijn balkon. Tevredenheid alom. Na wat rustige uren maakten we ons gereed voor het gala, waar we aan een lege tafel voor 10 gezet werden. Daar bleef het bij, wij met z’n tweetjes. Isolatie? Nu was het wel zo dat de live muziek van de violist en de dame aan de harp dermate luid was dat een goed gesprek sowieso niet mogelijk zou zijn geweest. Witte wijn was van het gehalte azijn, dan maar rood, maar de soep was prima. Zo ook de kwaliteit van de ‘surf en turf’, zij het dat het op z’n best lauw was. De dame, meisje eigenlijk, die ons bediende vond het ook jammer, zo te zien aan de uitdrukking op haar gezicht, maar deed er verder niets aan. Ons Spaans was ook niet toereikend, helaas. Echter, dit zijn kleine bultjes onderweg die we sinds dat we er komen (2005) met een korrel zout genomen hebben omdat we in de voortreffelijke restaurants voor de leden (socios) toch wel aan onze trekken komen. Zie hier Astrid smullen van mijn sterrenbeeld bij ons lievelingsrestaurant Marco Polo:

En zo begon voor ons een supervakantie, waarbij het merendeel van het personeel ons persoonlijk kwam verwelkomen, zo lang werken die daar al. Een goed teken. Heerlijk lange dagen met veel lezen, Astrid op het strand onder de palapa’s, ik veelal in mijn kantoor (moet van Dr. Tupker zoveel mogelijk uit de zon blijven):

Zo wist men mij ook te vinden: ‘Señor Laanen? Si, officina’. Met uitzicht op de kooplieden op het strand. Aan voedsel geen gebrek, veelal de dag afsluitend in de ‘sociosbar’, waar we met nieuwe vrienden kennismaakten. ‘Dolce far niente’, zeker weten. Op een ander werelddeel te weten komen dat Sparta met 3-1 van Emmen wint, werd gepast gevierd met een vino blanco. Astrid maakte een wandelingetje naar het dorp (mij te heet) en scoorde nog wat snuisterijen voor het thuisfront. Er wordt ons ook nog een carnavalesk galabal voorgeschoteld waar we kennismaken met een tweetal Amerikanen met een eigen wijngaard in Napa Valley. Hebben van de door hen meegebrachte chardonnay genoten. ‘Friends with benefits’. Bij de ‘sociosbar’ probeert een jeugdige Amerikaan uit Bakersville aan te pappen met Astrid. Ondanks dat ik vlak naast haar zit, doet hij z’n uiterste best om indruk op haar te maken. Uiteindelijk poeiert Astrid hem vakkundig af. Ik vond het wel geinig, is uiteindelijk een mooi compliment. De volgende dag komt die eikel naar me toe en vraagt waar ‘my wife’ is. Ik heb hem toen maar gezegd dat ze dacht dat hij nog in de ‘kid’s club’ was. Ach ja! Die dag is er een massage voor 2 voor de prijs van 1. Hollandser kan het niet, wij zijn erbij! En ik moet zeggen dat m’n lichaam na afloop jubelde. En dan komt Bo-Peter ons gezelschap houden. Hij heeft een bruiloft in Cabo San Lucas en het leek hem leuk om ons nog drie dagen gezelschap te houden. Het werk kon dat niet verhinderen, dat kan overal waar goed internet is. Het bewijs:

Relaxter kan het niet! ’s Anderendaags gaat hij met Astrid ziplinen, hetgeen ik aan me voorbij laat gaan, immers, reeds teveel levens van mijn negen opgebrand. Wel genoten van hun verhalen. Hoe je het ook wendt of keert, er breekt een laatste volle dag aan. Bo-Peter speelt nog een partijtje volleybal, vanuit mijn kantoor goed te volgen, en Astrid trekt nog een baantje in de ‘adultpool’.

Feestelijk slotdiner bij Marco Polo, ontroerend afscheid van maître Victor en hup, de laatste trip naar de ‘sociosbar’. Daar is het behoorlijk druk met Canadese ‘socios’, die al enigszins boven hun theewater zijn. De stemming is goed. Astrid wil zich voorbereiden (pakken) op de vlucht van morgen en besluit na twee drankjes naar de kamer te gaan. Inmiddels heeft Bo-Peter zich meester gemaakt van de muziekapparatuur. Eerst maar even wat Canadese artiesten lijkt ons het beste. De keus valt op Gordon Lightfoot en Bryan Adams. Dat slaat aan. Vervolgens gaat Bo-Peter muziek draaien die meer bij deze tijd past (dank u!) en de menigte komt echt in beweging. Zo ook bartender Alfonzo. Om 00.30 besluiten Bo-Peter en ik de Canadezen te verlaten, dit dreigt drank technisch behoorlijk uit de hand te lopen. Ik wil niet zeggen dat er tranen vloeien, maar wel deden ze hun uiterste best ons ter plekke te houden. Wij houden voet bij stuk en zoeken onze kamer op. Mooi geweest. Ja, en dan wacht de andere dag het busje om ons naar het vliegveld te brengen, de laatste dollars aan fooien wisselen van eigenaar en niet veel later gaan we aan boord van een Delta vlucht naar Salt Lake City. Daar hebben we een overstap naar Amsterdam (3 uur wachttijd) en dan zijn we aanbeland bij het begin van ’Terug van weggeweest-1’. Een ‘loop’ als je het mij vraagt. Volgende week weer een reguliere slanke Luim. Veel plezier van het weekend (SP-AR-TA).