Donderdagavond keek ik op NPO1 naar het programma ‘Uit het leven’ en mijmerde enigszins mistroostig dat wanneer je het gros van de mensen (her)kent die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn, dan je toch echt op leeftijd bent. Daar wilde ik vandaag over schrijven, immers melancholie en het huidige weer gaan goed samen. Toen werd er roet in het eten gegooid middels twee gebeurtenissen. Allereerst kwam gisteren het bericht over het heengaan van één van mijn grootste voetbal helden: Pelé. Grootheden als Neymar, Messi en Mbappé reageerden in koor waar het de grootheid van de voetballer Pelé betrof, gelardeerd met een foto van hen naast de maestro. Laat ik nou ook een Pelé verhaal hebben, zij het in karikatuur, maar wel naast hem.
Toen ik in 1989 aftrad als voorzitter van de KNBSB, schonk men mij als afscheidscadeau een te vervaardigen karikatuur naar keuze van de topper in dat genre: Dik Bruynesteyn. Tijdens een mini interview vroeg hij me in welke richting ik dacht. “Didi, Vava, Garrincha en Pelé”, riep ik vol geestdrift. “Wablief”, stamelde Dik. Ik legde hem uit dat de karikaturen van deze spelers indertijd deel uitmaakten van de (nota bene) door hem vervaardigde kwartetkaarten van alle deelnemende WK teams van 1958. Wereldkampioen Brazilië was natuurlijk de grote favoriet, en je moest heel wat kauwgum kauwen (en kopen) voordat je een kwartet bij elkaar had. Onmiddellijk na de door Brazilië gewonnen finale tegen Zweden gingen we op straat voetballen, waarbij de putten als doelpalen gebruikt werden. Eén van de weinige auto’s in de (Van der Poel) straat die ons het voetballen enigszins belemmerde, was van meneer Hoogstraten. Die beloofde ons een flinke opdoffer wanneer we z’n auto zouden raken. Gelukkig was zijn loopsnelheid omgekeerd evenredig aan z’n slagkracht. Maar goed, iedereen wilde Pelé zijn (niemand keeper). Dat vond Dik een mooi verhaal en aldus creëerde hij deze dierbare prent. En dan te bedenken dat Pelé maar zes jaar ouder was dan ik, en zeven jaar ouder dan Cruyff. Nu toch nog even terug naar 1e kerstdag, de verjaardag van het kindeke……eh, Astrid. Is toch mooi wanneer er niet alleen berichten van de zoons in Californië je bereiken, maar ook bijvoorbeeld een paar mooie leren handschoenen van oudste zoon Bo-Peter. Nou, dan wil mama in haar rode kerstoutfit wel poseren.
Het werd een mooie dag met ontroerende cadeaus, waarbij het geschreven woord van deze en gene (je weet wie je bent) ook een traantje teweeg bracht. Machtig mooi. Dan kom ik nu toe aan de tweede gebeurtenis die me emotioneel van m’n stuk bracht. Zit ik afgelopen woensdag met m’n oudste zoon Rick op zijn uitnodiging (maakt het nog lekkerder) te lunchen bij Oud Zuid in Loenen, waarbij hij me nonchalant mededeelt donderdagavond aanwezig te zijn bij Top 2000 Café in Hilversum. Leuk, we zijn zeer gesteld op muziek. Of ik het in de gaten wilde houden, geinig om naar te kijken op een of ander Ziggo kanaal. “Tuurlijk”, beloofde ik achter m’n bal gehakt in jus. Helemaal door mijn hoofd gegaan, Astrid en ik zaten in een goed gesprek bij een aperitiefje en hadden de TV uitgezet. Wanneer ik langer op was gebleven, had dit bericht mij als een ‘love is all you need’ mokerslag geraakt:
En volgens betrouwbare getuigen was dit inderdaad het geval:
Nu natuurlijk nog verantwoording afleggen bij (schoon) vader, dat begrijpt u! Het moge duidelijk zijn dat we heel blij zijn, uiteindelijk is 15 jaar een hele tijd, maar het goede nieuws is dat de aanhouder wint. Na al het nieuws op de (sociale) media van het gelukkige stel, ben ik inmiddels de ‘vader van’ geworden, en zo hoort het ook. Eind goed al goed, en zo gestemd rij ik op m’n witte hengst de zonsondergang tegemoet!