Met excuses dat ik de Luim weer te laat opdien, maar de hitte veroorzaakt een kleefeffect tussen mijn vingers en het toetsenbord met als resultaat dat mijn tweevinger repertoire aanzienlijk vertraagd wordt. Vorige week mocht ik berichten dat Astrid en ik opgelucht waren dat Kaj weer heelhuids thuis aangekomen was vanuit ‘Burning’ Oregon. Niet veel later informeerde Bo-Peter dat hij met vriendin Tiphanie vast zat in de woestijnmodder van ‘Burning Man’. Je kunt ze ook niet even alleen laten! Niet zulke zorgen als bij Kaj, maar toch. Het begon allemaal zo mooi tijdens dit ‘love fest’:
Lief toch?! De brillen waren toen nog bedoeld als bescherming tegen het woestijnzand. Toen dat veranderde in modder, zaten ze eerst vast en nadat er gereden mocht worden, zag het er meer zo uit:
Ruim zeven uur later meldde Bo-Peter ons dat hij de highway zag, en dat na een afstand van nog geen 3,5 kilometer modderschuiven. Dat kan spanningen teweeg brengen in een partnerschap. ‘Love is all you need’, kraait Robert ten Brink derhalve. En over ‘love’ gesproken, daar weet Astrid alles van, zij verzorgt immers de producten in hun eerste week:
Een tweeling nog wel. Onvermijdelijk dringt de vraag zich op wat die twee te wachten staat in een wereld in beweging. Eén ding is zeker, hun eerste week was dankzij Astrid een bliksemstart, een ‘burning sensation’, so to speak. Eigenlijk had ik best een spannende week achter de rug, maar ik kan er (nog) niet veel over vertellen. Wel lullig, dat begrijp ik, maar later maak ik het goed; echt waar. Dat geeft ons wat meer tijd om even terug te gaan naar 1998, waar de Ex’pression saga ontstaat.
Vervolg van 06-09-23
“We doen wat er gedaan moet worden,” neemt ze met een kus afscheid van me. Dat stelt me gerust.
KL605 wordt geacht me veilig naar San Francisco te brengen, en dat gebeurt ook. KLM-blauw is weliswaar geen Martinair-rood, verschil economy star class, maar wel zeer dragelijk. Het verkeer naar San Francisco op de 101 is ‘killing’ en het duurt ruim twee en een half uur alvorens ik de sleutel in de deur van het appartement steek. M’n tweede ‘home sweet home’. Merkwaardig hoe snel een mens went. Zondag breng ik grotendeels door op kantoor om de berg weg te werken die daar op me wacht. Ah, Eckarts gezicht staart me aan van de voorpagina van de San Francisco Business Time. Dit vervolgverhaal zal hem goed doen:
Voorts veel waar aandacht aan besteed dient te worden, maar m’n aandacht wordt getrokken naar een memo van Gary. Pete Bandstra, de beoogde Director van het Digital Visual Media programma heeft nog een item toegevoegd aan de waslijst van wensen en eisen die hij toch al bij ons had neergelegd om hem van Full Sail los te weken. Of we maar het verlies op z’n huis willen compenseren mocht dat bij verkoop ontstaan. Een GVD ontsnapt me, de inhalige bastaard wil echt het onderste uit de kan en bederft ook nog eens m’n zondag. De Management Team meeting op maandag verloopt rumoerig, enerzijds omdat we verheugd zijn dat Craig Deonik ons trots mededeelt dat we reeds meer dan 20 ingeschreven studenten hebben, en we rustig kunnen rekenen op 45 eind november, anderzijds door het kinderachtige gedrag van Gary die luidruchtig probeert om Pete Bandstra alsnog z’n zin te geven. Ik hou m’n poot stijf, die aasgier wil ik niet aan boord hebben. Daarnaast hebben we een kandidaat van concurrent San Francisco Institute of Art aan de haak, ene Rob Gibson. Tijdens een lunchafspraak zullen Gary en ik hem deze week aan boord trekken, daar zijn we van overtuigd. Gary oogt weer wat ontspannener, hij heeft z’n ei gelegd, hoewel het me een lunch kost om hem weer op de rails te krijgen. ‘The things we do for love!’ Wat we die week voor elkaar krijgen grenst aan het ongelooflijke, en hoewel ik mijn gezin zeer mis, draagt het alleen zijn er toe bij dat er zoveel productie gedraaid wordt. Immers, we hebben Rob Gibson aangesteld als Director van het Digital Visual Media Program, de ontmanteling van het interieur van ons gebouw is in volle gang, en we hebben gastheer gespeeld bij een Wired/Yahoo party. Ook hebben we met The Martin Group zoete broodjes gebakken en bij de Summit Bank een speciaal studenten account aangemaakt. Wat een goed gevoel om je volledig verkleed in de Halloween party bij The Plant te storten. Ik durf te stellen dat Gary en ik er top uitzagen en veel complimenten mochten oogsten:
Gary en Peter gereed voor Halloween
Vele artiesten in macho outfit, ook dames in soms zeer ondeugende pakjes, moesten wel om ons lachen, maar klaarblijkelijk vielen we als sex objecten uit de toon! Zondag 1 november, Ivars verjaardag, begon derhalve wat traag, maar rond half twee wist ik me toch achter m’n bureau te wringen voor de wekelijkse update:
Omdat Frans van Mackelenberg nog niet officieel geïnformeerd is over z’n komende afscheid, is me verzocht hem er nog steeds bij te blijven betrekken. Spelletje spelen? Ik speel mee. De komende week wordt nogal heftig met bezoeken aan Silent Planet in Orlando en The Plant in Sausalito. Niet alleen qua reizen, Orlando via Saint Louis, maar ook omdat Bram Zwagemaker in mijn kielzog gaat bekijken hoeveel aandelen we krijgen voor onze investeringen. De Management Team meeting maandagmorgen hou ik kort, niet alleen vanwege de presentatie van het stock option plan voor onze key staff members, maar ook omdat ik Gary separaat moet informeren dat het ook voor hem geldt. En wat ik vrees, gebeurt: Gary ontploft. “That motherfucker Eckart Wintzen fucked me again, now I have to pay for the shares he promised me.” Ik probeer hem tot bedaren te brengen door uit te leggen dat bij een aandelengift hij gelijk belasting moet afdragen. Geld dat hij op zeker niet heeft. Gary bedaart, en wat hem waarschijnlijk het meest overtuigt is dat het ook voor mij geldt. Zo langzamerhand begin ik me een dompteur in een circusarena te voelen. We doen ter afsluiting een snel drankje omdat morgenochtend wel heel erg vroeg mijn wekker zal afgaan. Met gezwollen ogen van de slaap sleep ik me dinsdagmorgen kwart voor zes aan boord van Trans World Airlines 482 naar Saint Louis, waar ik overstap op vlucht 450 van dezelfde maatschappij, en route naar Orlando. Daar zullen Bram Zwagemaker en ik elkaar lokale tijd rond kwart over vijf ‘s middags treffen, waarna we door Loyd Boldman en John-Erik Moseler van Silent Planet op sleeptouw zullen worden genomen. Hun voornaamste taak zal zijn om Zwagemaker ervan te overtuigen aandelen Silent Planet te kopen, waar ik volledig achter sta. Het zal fantastisch zijn om deze twee creatieve grootheden aan onze zijde te hebben.
De jeugdige John-Erik deelde me al mede dat het voor hem een hoogtepunt zou zijn in zijn prille entrepreneur bestaan. “Flight attendants take your position,” klinkt het vanuit de cockpit. We staan op het punt te landen en ik moet zeggen dat mijn eerste trip met deze iconische luchtvaartmaatschappij, opgericht door de legendarische Howard Hughes, goed bevallen is.
Wordt vervolgd 13-09-23