Met man en macht werk ik me, enige ischiaspijnscheuten verbijtend, door de vele tientallen felicitaties die me te deel zijn gevallen. Ondanks dat men mij voor gek verklaart, probeer ik iedereen die verder komt dan ‘van harte’, van een passend antwoord te voorzien. Omdat ik dat niet red, kom ik niet aan mijn reguliere Luim toe. Maar, Gnelck gaf mij als verjaardagscadeau toestemming om het met hem afgenomen interview van zondag j.l. in z’n geheel af te drukken. Gnelck?! Misschien niet overal bekend, misschien zelfs meer in het buitenland dan hier, maar in Den Haag noemt men hem al de Banksy van de lage landen. Toch kon ik via-via een redelijk recente, soort van pasfoto van hem te pakken krijgen:
Schijnt met een telelens bij een of ander festival in Cannes genomen te zijn. Duidelijk is dat hij niet van publiciteit houdt, met een regenjas over zijn hoofd gedrapeerd komt hij haastig de afgesproken route via de achterdeur naar binnen. Schichtig kijkt híj om zich heen ter verzekering dat wij daadwerkelijk met z’n tweeën zijn. Ietwat op z’n gemak neemt hij plaats en geeft een teken dat ik mijn eerste vraag kan stellen. Een rustig begin, had ik mezelf voorgenomen: ‘waarom gebruik je niet je volle naam’, was mijn eerste vraag. Als door een horzel gestoken veerde hij overeind; ‘wat is dat nou voor een stomme vraag, die heb ik nooit gehoord bij Madonna, Sting of Prince, laat staan Banksy die jullie zelfs nimmer gezien hebben’. ‘Okay’, mompel ik gedwee, ‘maar Vincent v….’, verder kwam ik niet, ‘concentreer je op mijn werk’, walste Gnelck over mijn onafgemaakte vraag. ‘Is het waar dat jouw eerste werk, eind vorige eeuw, door jou aangewend werd om schuldeisers tevreden te stellen’, vervolgde ik. Gnelck haalde weerbarstig zijn schouders op en verkondigde dat die lijkenpikkers nu op Ibiza feest aan het vieren waren van de vruchten van zijn creatieve uitbarstingen. ‘Men zegt dat de Haagsche school als basis jouw werk heeft gebruik, zonder jou daarvoor erkenning te geven, klopt dat’, kon ik niet nalaten te vragen. Met nauwelijks verholen woede perste hij eruit dat je klaarblijkelijk eerst dood moet zijn om voor zoiets in aanmerking te komen. ‘Maar de gewone man, kan die zich nog een Gnelck veroorloven,’ vroeg ik hoopvol. Dat bleek een gevoelig punt te zijn, de harde lijnen in zijn gezicht ontspanden zich enigszins. ‘Ik heb een zestal Acryl schilderijen ter expositie aangeboden bij Varia, Art & Expo, Loosduinse Hoofdstraat 315 in Den Haag’. Hij liet een stilte van een volle minuut vallen alvorens hij met een soort van ‘tateta’, meldde dat ze niet duurder waren dan €175, een bedrag waarvoor hij zelfs zijn helikopter niet startte. ‘En,’ vervolgde hij, ‘de leading woman is een van mijn dierbaarste minnaressen, dame met rode hoed’.
Daarmee was voor hem het interview beëindigd en verliet hij met een korte hoofdknik de interview ruimte, mij verbluft achterlatend. Fact checking: op de expositie na, en de 6 schilderijen die daar momenteel publiekelijk tentoon gesteld staan, is alles uit de Luim duim gezogen. Echter, Gnelck bestaat wel degelijk en heet in het dagelijks leven Gerard Nelck, artiest, en omgekeerd evenredig aardig aan de door mij ‘geschilderde’ Gnelck, zoals wij hem graag mogen noemen. Dus, slaat zijn werk aan, ga naar Den Haag of maak een afspraak met hem om de vele tientallen kunststukken te bekijken die privé opgeslagen zijn. Voor de volledigheid; dit is een Superconnector verbinding, oftewel ‘free of charge’ van mijn kant.
