Tijd om het verleden een handje te helpen, vergezeld van memories.

Zo heb ik een groot deel van mijn uitgebreide verzameling vinyl langspeelplaten onder mijn zonen verdeeld, hetgeen soms leidde tot ongeregeldheden leidend tot ‘kop of munt’:

De oudste en de jongste strijden hier om Kate Bush, maar dit terzijde. Puur ook omdat zo de herinnering blijft, daarnaast hebben ze allemaal een klasse geluidsinstallatie met dito platenspeler. Dus, bij wie ik ook op bezoek ga, ik krijg mijn muziek te horen, al was het alleen maar uit beleefdheid. ‘De herinnering blijft’, galmde Ben Cramer in m’n oren, en toen viel mijn oog op de zwaar vergulde replica Chunma Chong Kroon van de oude Silla dynastie uit de 5^e eeuw.

Dat is een hele mond vol, maar het was een cadeau van in-Chui CHOI, President van de Zuid Koreaanse honkbal organisatie, en de verantwoordelijke man voor honkbal tijdens de Olympische Spelen van 1988 in Seoul. En omdat het Nederlandse team zich geplaatst had als Europees kampioen, waren ‘we’ erbij, dus Astrid en ik ook, zij het op eigen zak wegens de financiële krapte bij de bond. Maar goed, het leek het beste om dit kleinood eeuwigheid te geven in het museum van de KNBSB, waar helden en heldendaden van honk- en softballers de plek krijgen die ze verdienen. 31 juli zal ik de Kroon (waarschuwing: lange zin volgt), die reisde van Seoul naar Loosdrecht, vervolgens Hilversum aandeed om daarna de grens over te steken naar Düsseldorf en toen……Lommel, het bruggenhoofd voor de grote oversteek naar Californië, waar Walnut Creek, Concord en Alamo ‘home’ kon worden genoemd, om vervolgens in 2016 weer in Loosdrecht te belanden. Die Kroon ga ik dus overhandigen aan Samuel de Leeuw, voorzitter van het Nederlands Honkbal en Softbal museum. In Seoul behaalde het Nederlandse team een keurige 5^e plaats, met als beste prestatie een 6-1 overwinning op Taiwan, waar wij niet veel van wonnen. Zoals iedere honkbalkenner weet, is de samenwerking pitcher/catcher de basis voor een goed resultaat. Eén van de pitchers in Seoul was Bart Volkerijk, één van de catchers Gerlach Halderman, een blok beton. Van de voorzitter van de Taiwanese honkbalbond, P.P. Tang, kreeg ik een grappig tweetal figurines van die posities:

Het doet me deugd om deze te overhandigen aan Gerlach Halderman en Bart Volkerijk. En, dat je het weet, wat X is voor Musk en Truth Social voor Trump, onbetrouwbare types, is de Luim voor mij, de enige uitlaat waar alles na ‘fact checking’ klopt. Over P.P. Tang gesproken, die zat met zijn Taiwanese delegatie in het chique Intercontinental hotel, wij (geldgebrek) in een soort van armoedige B&B, waar in eerste instantie geen bedden stonden, maar matjes op de vloer lagen. Afijn, zoals gesteld, veelal verloren we van Taiwan, en toen ik P.P. Tang vertelde over de status van ons hotel, bood hij met een vette lach hun kamers aan, mochten wij winnen. Nou, dat heeft hij geweten, direct na de laatste wedstrijd van Taiwan moesten ze terug en namen de heer en mevrouw Laanen hun volledig betaalde kamers over. God bestaat! Leuk was de belangstelling van de jeugd voor die buitenlandse bobo’s. Zodra Mr. HCAW, wijlen Ron Jaarsma, en ik op de tribune plaatsnamen, werd een blik jeugd opengetrokken en voor ons neergezet voor wat fotomomenten.

Wat ook speelde was het gevecht tussen NOC voorzitter Henk Vonhoff en Judoheld Anton Geesink, die zelf het voorzitterschap ambieerde. Het resultaat is bekend; Geesink trok zich uiteindelijk terug en Vonhoff nam de benen.

Moet ik zeggen dat wijlen Piet de Bruin, voorzitter NeVoBo, en ik daar een actieve rol in hebben gespeeld. Die Vonhoff had zoveel van dit soort baantjes dat hij tijdens een NOC vergadering het woord nam met ‘meneer de voorzitter…..’ stilte in de zaal, en dat toen haastig corrigeerde met ‘oh nee, dat ben ik zelf’. Laat ik afsluiten met een geestige anekdote. Alle voorzitters van de sportbonden waren door het organisatiecomité uitgenodigd voor een maaltijd begeleid door geisha’s. Zonder vrouwen. Astrid vond dat helemaal niks, dat gedoe met die geisha’s. Hoewel dat daar simpelweg (nette) gastvrouwen zijn. Sportief bracht ze me naar de trein die me naar het restaurant zou brengen. Ik ben nimmer daar aangekomen aangezien de trein precies de andere kant op reed. Het fijne daarvan is nimmer boven water gekomen, Astrid beweert dat ze het aan een van de dames had gevraagd die een bordje droeg met ‘I speak English’. Aangezien die geen woord Engels spraken, zette ik daar mijn vraagtekens bij. Maar ja, dat is 37 jaar geleden, dus ons huwelijk heeft er niet onder geleden. Zoals Dean Martin zong: ‘memories are made of this’.