Category: Uncategorized

Even een recapitulatie. Uit m’n column van 19 september 2015;

Jaitsen Singh: wat deze man doorgemaakt heeft valt met geen pen te beschrijven en zijn wilskracht houdt hem in leven. Deze man had al vrij kunnen zijn als hij bekend had, want dan valt er met de aanklager een deal te maken. Immers, dan heeft hij z’n dader te pakken. Jaitsen weigert dat, hij heeft het niet gedaan, dus bekent hij niet. Mede dankzij een negatieve brief van de NL overheid “we nemen hem niet terug” (daar kwam het op neer), werd zijn verhoor tot vrijlating negatief gehonoreerd en komt hij daar over drie jaar weer voor in aanmerking. Dan is hij 74, kan waarschijnlijk helemaal niet meer lopen, en uitgeblust.

Even uitleggen, omdat ik jullie anders verlies: het Ministerie van Buitenlandse Zaken (BuZa) zou april vorig jaar bij het Ministerie van Veiligheid en Justitie (V&J) lobbyen voor resocialisatie van gevangene Singh. Helaas lukte dat niet op dat moment omdat het Consulaat in San Francisco niet in staat was om BuZa in beweging te krijgen. PrisonLaw, eigenlijk de enige partij die Singh door dik en dun ondersteund heeft, wendt zich tot de Nationale Ombudsman. Ombudsman vraagt V&J om opheldering, waarna V&J naar BuZa wijst (wat een bekend gevoel!). BuZa, in het nauw vanwege kamervragen, meldt formeel dat ze Singh politiek gaan ondersteunen. Waar heeft dit toe geleid? Minister Koenders trekt een grote broek aan en stelt het gratieverzoek van Singh te ondersteunen. Geweldig toch?! Koenders gaat een brief naar Goeverneur Brown sturen. De volgende truc was bedacht; Minister Schultz bezoekt Californie in november en in haar slipstream zal Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt persoonlijk de brief van Minister Koenders (overigens geschreven in San Francisco en ondertekend door Von Meijenfeldt) overhandigen. Helaas, er wordt geen passende datum gevonden en het bezoek gaat niet door. Eerste gemiste kans. Uit mijn blog van 15 november na mijn bijna wekelijkse bezoekje aan Singh:

Het gesprek gaat maar over een ding; het gratieverzoek aan Goeverneur Jerry Brown dat Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt persoonlijk gaat overhandigen.

Gaat CG Hugo von Meijenfeldt San Francisco met een mega verrassing verlaten?

Jaitsen Singh praat 2 uur lang op me in om ‘alstublieft’ met Hugo mee te gaan. ‘U kent hem Peter’. Ik beloof hem Hugo vandaag te bellen. Na ruim twee uur ga ik uitgewrongen en met een hug voor Jaitsen de gevangenis uit, en de zon in. Tijdens een klein uur rijden naar huis gonzen de gedachten door mijn hoofd. Zou hij na 31 jaar gevangenis als geschenk voor zijn 71e verjaardag volgende maand het mooiste kado van z’n leven krijgen? Geef hem gratie Goeverneur Brown, de man heeft meer dan genoeg geleden en is bovendien onschuldig!

Von Meijenfeldt is niet in staat om Goeverneur Brown te bezoeken en persoonlijk de brief te overhandigen en schrijft mij het volgende:

“Brown zag tot zijn spijt geen mogelijkheid mij lijfelijk de hand te drukken, maar heeft de ondersteuningsbrief voor de gratie wel persoonlijk door zijn PA in zijn handen gedrukt gekregen en weet inmiddels hoe zwaar dit door de Nederlandse regering wordt opgepakt.”

Tweede gemiste kans. 25 december, het is kerstmis, schrijft Von Meijenfeldt het volgende aan Singh:

“Het meest krachtige signaal zou afkomstig zijn van onze minister-president Marc Rutte. Hij is van plan 31 januari 2016 in San Francisco aan te komen en op die dag of vlak daarna een ontmoeting te hebben met governor Jerry Brown. Inmiddels zijn de signalen van het Governor’s Office dat de ontmoeting doorgaat positief. Er staan heel wat onderwerpen op de agenda, maar ik ben er in geslaagd ook uw zaak op de agenda te krijgen. Een belangrijk aandachtspunt was nog wel het gevaar dat de governor bij het definitief maken van uw Parole request gelijk uw Gratieverzoek zou afwijzen. Die datum ligt namelijk vroeg in januari. Inmiddels ligt er een brief van Ambassadeur Schuwer uit Washington bij Governor Brown om de besluitvorming over beide zaken op te schorten tot de ontmoeting met onze Minister-President Rutte. Op deze manier denk ik er alles aan gedaan te hebben wat in mijn macht ligt uw zaak tot op het hoogste niveau te bepleiten.”

Ook deze brief wordt, als gebruikelijk, door Sr. Consulair Medewerker Marco van Vemden naar Singh gestuurd. Marco is al zo’n kleine 20 jaar bekend met de zaak Singh (ook vanuit zijn consulaire periode in Los Angeles) en kent hem waarschijnlijk van haver tot gort. Okay…….tromgeroffel, gaat het onze Minister-President lukken om Singh vrij te krijgen?

Rutte gaat voor de grootste vis, daar ben ik na het laatste schrijven van Von Meijenfeldt van overtuigd. Toch?! Eigenlijk ben ik best benieuwd hoe ze daar in Las Vegas op zouden wedden. Is drie keer echt scheepsrecht of blijft Singh achter met de grootste kater uit zijn gevangenis leven. We weten het binnen twee weken; allemaal duimen, bidden of wat je geloof ingeeft. Ik heb het Tinley gevraagd, maar die was er niet zo zeker van. In ieder geval een leuk plaatje ter afsluiting van een serieus relaas.

Bowie’s lichaam was nog warm toen Patricia Paay de wereld toevertrouwde dat ze seks bedreven had met de bewierookte Engelsman. Mede met het oog op de gevorderde leeftijd van Paay, en veel artiesten uit haar tijd, kunnen we nog het een en ander verwachten uit haar Gouden Gids van bedgangers. Na de ‘B’ van Bowie komt de ‘C’. Wie staat er op de rol? Glen Campbell, denk ik. Zal wel country style geweest zijn; de koe bij de horens vatten. Die andere ‘C’ is te jong; Curry. Oh nee, dat weet iedereen al, was een Curry/Paay reality show. Bowie’s song van 45 jaar geleden moet haar in gedachten hebben gehad; “Queen Bitch”. Een imago om trots op te zijn:

Gisteren in een kroeg afscheid genomen van een van de eerste sound instructors van Ex’pression College, Dave Bell. De nieuwe eigenaren van Ex’pression hebben bedacht dat iedereen die les geeft een Master’s Degree moet hebben. Oftewel hun masterplan om zoveel mogelijk duurdere leraren het pand uit te jagen. Een sound instructor met een Master’s Degree; die kan nooit veel ervaring hebben opgedaan. Buiten de bitterheid heerste er ook veel warmte met betrekking tot de gouden eerste jaren van Ex’pression en dat uitte zich ook in een van de foto’s die van de groep gemaakt werd:

Midden achter, met het droevige gezicht, Dave Bell, die op z’n 65e te horen kreeg dat hij overbodig was geworden, een jaar voor zijn officieele pensioenleeftijd. Sociale jongens die nieuwe eigenaren. Dave was aan boord toen Ex’pression’s eerste klas van start ging, 11 januari 1999. Dit jaar is het 18 jaar geleden dat wijlen Eckart Wintzen me belde om een handje te helpen met de oprichting van toen Ex’pression Center for New Media. Samen met Gary Platt bouwden we iets moois waar veel studenten afstudeerden en prijzen op velerlei gebied wegsleepten, met als hoogtepunt de Oscar van Alex Henning in 2012 voor de visuele effecten van de film “Hugo”.

Zonder Master’s degree……. Nog eentje; begin 2000 moesten wij Jack Douglas inhuren als lab instructor (niet als leraar dus) omdat hij zelfs geen Bachelor’s degree had! Jack Douglas: Producer voor John Lennon, Cheap Trick, Aerosmith, Supertramp, om er maar een paar te noemen.

Jack omringd door de heren van Aerosmith. Jack hield van de studenten, en zij waren dol op hem. U begrijpt het, zoals ik vele malen aangehaald heb:

Voor Gary en mij, twee derde van het illustere oprichterstrio, was het een zoet/zure avond, veel schouderklopjes, verhalen over die goeie ouwe tijd, enzovoort, maar het kon de bitterheid niet wegspoelen van het gegeven dat een unieke school verworden is tot een ordinaire diplomafabriek.     Toch nog even poseren:

Yee Ju was onze eerste aangetrokken commercieele kracht in 1998 en gaf er de brui aan in 2005. Gary is de trotse eigenaar van de Happy Note studio in Berkeley. Thuisgekomen waar een overenthousiaste Tinley me begroette, de realiteit van de dag; Astrid’s ambulance werd na 12 uur sappelen (van 08 tot 20 uur) weer op de weg gecommandeerd, heteen betekende dat ze rond 11 uur uitgeput thuis kwam. Ja, daar stond ik natuurlijk met een kleintje Scotch voor haar klaar, maar vanochtend om 04.00 ging de wekker weer zodat ze haar 05.00 – 17.00 shift kon beginnen. Wat een kanjer! In ieder geval is het grote aftellen begonnen, eind april komt ze in Nederland aan en tekent ze, mede namens mij, de definitieve overdracht van ons nieuwe onderkomen, en overdracht van geld, dat wel! Ik blijf hier nog een week of wat om de laatste details af te kaarten, maar meer nog om Astrid niet voor de voeten te lopen tijdens de kleine aanpassingen aan onze watervilla. Kortom; in het grote geheel genomen bestempelen we ons als zeer bevoorrecht.

Vandaag (vrijdag) ben ik een voorzichtig beginnetje aan het maken met deze Luim. Reden? Zaterdag schuif ik aan bij de traditionele Heerenlunch die gehouden wordt bij Chef Chu’s in Los Altos.

Ah, hoor ik jullie zeggen, toe maar, een Chinees restaurant; Laanen gaat op chic. Echter, dit is het neusje van de (wok) zalm wanneer het op Chinese restaurants aankomt. Onderstaand enige figuren die er ook mogen komen wanneer wij schitteren door afwezigheid.

We hebben dat rotjoch van een Bieber laten royeren nadat hij vorig jaar onze Heerentafel had besmeurd met ‘sweet and sour’ saus. Normaal gesproken vindt onze lunch plaats tussen Kerst en Oud en Nieuw. Vanwege mijn verblijf in de Lage Landen, en het feit dat wij daar mei a.s. ook terugkeren, heeft men het verplaatst naar zaterdag. Ik voel me derhalve zeer vereerd. Marnix Dillenius, een van de senior Heeren (ouder dan ik dus), die bij Chef Chu kind aan huis is, verzorgt alle gangen, hetgeen uitmondt in een ware fijnproeverij. Dat we ook een weinig drinken mag geen naam hebben. Ondertussen vraag ik me af waar al het mannelijke Laanentuig uithangt. Even turven: Ivar is met vriendinnetje Natalia, Italiaanse dus, in Turijn en heeft het zo naar z’n zin dat hij onderstaande foto stuurde.

‘Zonder woorden’ stond er vroeger onder dergelijke plaatjes. Volgens mij is hij aan het afkoelen! Kaj en Eric sturen mij vanuit ski oord Solden korte filmpjes waarbij ze hartelijk elkaars valpartijen van kommentaar voorzien. Maar zo te zien zijn ze aan het eind van de dag weer helemaal verbroederd.

Bo-Peter zit in Den Haag te becijferen hoe hij, na aftrek van de 20.000 Euri studiebeurs van de gerenommeerde Johns Hopkins Universiteit, de rest van de kosten financiert om zijn volgende Master’s binnen te slepen. Hij gaat Laanen-theBrand verder optuigen! Alleroudste zoon Rick bereidt zich voor op een nieuwe carriere bij Orange en loopt zich warm in Beinsdorp, om precies te zijn in zijn eigen kroeg, de Beinse Zot.

Kortom, iedereen is op zijn eigen wijze onder de pannen, hetgeen me toch weer even brengt op die paar fantastische weken die we in Nederland hebben doorgebracht, met als hoogtepunt de Astrid ‘50’ party. Allereerst dank voor de warmte die we ontvingen van alle familieleden en vrienden. Dank aan onze speciale gasten die waren in komen vliegen van Californie, Portugal en Engeland. Speciale dank valt ten deel aan JJJohns die een country gastoptreden verzorgde dat alle aanwezigen op de been bracht.

Natuurlijk mag zijn gade Marja hier links naast Astrid, die de techniek verzorgde, bij deze ook hartelijk bedankt worden.

Het stralende feestvarken zelf was zo te zien zeer verguld met de fiets die ze als kado kreeg van de mama, haar zussen en de jongens van de koude kant. Het roze mandje voorop maakte het geheel af.

Vooruit dan maar, hier zijn de zussen en de mama vereeuwigd met Astrid, ook mijn dank voor de lieve en leuke kerstkado’s en de snoeperijen.

Afsluitend de Laanen mannen, en inderdaad er ontbreken nog een paar neefjes, maar ik kan me zo voorstellen dat we voordat dit decennium over is we nog een Laanen reunie beleggen.

Eigenlijk had ik nog wat kwijt gewild over mijn lezing bij de Kamer van Koophandel in Amsterdam, waar ik een mevrouw iets hoorde vertellen over de V.S. aan een man of 70, waarvan helemaal niets klopte. Nou ja, haar versie was niet onjuist, maar zo moet je het dan ook niet doen. Mijn punt; mensen willen luisteren over feiten inzake een land waar ze heen willen gaan, en dan komt er iets op tafel waardoor ze misleid worden. Wat betekent dit? Dat er voor mij nog een hoop werk aan de winkel is om mensen beter voor te bereiden VOOR ze de stap naar de V.S. maken. Werk voor een terugkerende ‘baby boomer’! Foxy Foxtrot grijpt z’n kansen!

Op veler verzoek onderstaand de tekst (melodie ‘Op een mooie Pinksterdag’) als gezongen door het trio de Young Laanens, alsmede de foto die beschikbaar is gesteld door hun management, The Brand Productions.

Op een mooie Kerstmisdag

50 jaar gelee

Ging de vlag uit toen Astrid was geboren (en) heel Vinkeveen was zeer tevree

Gingen sneeuwklokjes plukken, bootje varen, eindeloos

Kijk nou toch ze zit voorop, lekker te duimen, wat is papa groos

Vader was een mooie held, moeder was de haas

Astrid was een duidelijke mengeling van (een) verpleegster en ‘n baas

Ben je bang voor Astrid, Astrid bijt niet

Rietma zegt dat zij niet bijt

Op een mooie Kerstmisdag, met de kleine meid

Toen ons Astrid groter werd, schoonheid in de knop

Zou je tegen alle grote jongens willen zeggen "handen thuis en lazer op"

Heb u dat nou ook meneer, of u mevrouw

Precies als iedereen

Op een mooie Kerstmisdag

Laat ze je alleen

En dan kan ze zwanger zijn

Als ‘t haar behaagt

‘t Kan van die Rotterdammer zijn, die (zo) lekker leuk kan zijn

Maar niemand uit Den Haag

Toonpa kan gaan smeken en gaan preken tot hij purper ziet

Moeder zegt "pas op m’n kind, die kale bijt"

Ze luistert niet

Vader zingt het hoogste lied

Moeder die schiet vol

Astrid kreeg drie jongens met veel liefde, en werd ook (nog) een knappe bol

Riet wou dat ze nog een keer met (haar) Asje aan het handje lopen kon

Op een mooie Kerstmisdag samen in de zon

Op een mooie Kerstmisdag samen in de zon

Samen in de zon

Wederom een dagje later vanwege mijn bezoek gisteren aan Jaitsen Singh, de reeds bijna 32 jaar onschuldig gevangen zittende Nederlander. Moest hem het nieuws brengen dat het Ministerie van Veiligheid en Justitie hem ook in de ‘herhaling’ niet terug wenst. Keurig gebaseerd op regeltjes, dat wel! Ja Jaitsen, namens Minister van der Steur; “Prettige Kerstdagen”. Dat schrijft hij natuurlijk zelf niet, daar laat hij een overijverige ambtenaar iets leuks van bakken, en als beloning mag de brave borst het ook nog ondertekenen. Blijf geven, druk op GEEF op mijn vorige column en je gaat automatisch naar de betreffende website. Ik zag vorige week na het drama in San Bernardino, een cartoon over de Amerikaanse politicus, zie onderstaand, en ik dacht; verdomd, het is niet alleen in Nederland:

NRA staat voor National Rifle Association die menig politicus in zijn broekzak heeft, en zodoende de lucratieve wapenhandel in de V.S. draaiende houdt. Mijn laatste Luim had alleen op LinkedIn al ruim over de duizend views op dinsdag, en ik weet niet of het de kop “Sint L.” was of “Sparta”, wat ik wel weet is dat Sparta periodekampioen is en fier de bierleague leidt!

LinkedIn: Tuesday December 8, 3:15 pm: 1k+ views on your update "Sint L. voor het laatst op pad in de Bay Area…"

En zo klooien we lekker aan! Mijn finale Sint avonturen in San Francisco en Berkeley ook weer overleefd, en ik moet zeggen, het werd enigszins emotioneel! Vrijdag nog even goede vriend Fred van Buiten (zie foto vorige week) in een ‘best of seven’ poolbiljart met 4-1 platgespeeld. Ik moet zeggen dat ik lichtpuntjes in z’n spel zag. Goed blijven oefenen Fred!Gisteren met mijn rechtse buurman nog even onze kleine buurt onveilig gemaakt, en voor de zekerheid plaats ik nog even de foto die nog niet op facebook stond, namelijk met Piet Ivar:

Het motto; de originele Sinterklaas komt controleren of die dikzak van een neef van hem het wel goed doet in Amerika. Je had de ogen van die kinderen moeten zien toen we na luid gebonk van Santa Chip binnen kwamen. Pakket van Twee-In-Een. Maar dit was daadwerkelijk de laatste keer dat ik het Sint Nicolaaspak aangetrokken heb. Mooi geweest! Dat lijkt me een mooie afsluiting voordat ik over een paar uur met de KL606 naar Amsterdam vertrek! Natuurlijk niet, onderstaand de ultieme afsluiting voor mijn laatste column in 2015; gezondheid:

Vandaag is het zover, m’n laatste optreden als Sint Nicolaas in San Francisco. Hoewel ik in topvorm ben, gaat het me toch zeer aan het hart. En de aankondiging bij SFDutch.com verstevigt dat:

5 dec 2015! GRANDE FINALE LAANENSINT!
http://www.sfdutch.com/dutch-in-sf/sinterklaas.html

Twee maal uitverkocht! Morgen met de boot aankomst in Berkeley, tenzij de regen roet (geinige woordspeling 😉 in het eten gooit. Voor de 15e keer, en dat alles onder de onvermoeibare regie van de deze week 78 jaar geworden Mother Theresa van de Bay Area; Henny Neys! Maar vrees niet Bay Area, er is een waardige opvolger gevonden. Wie mag nog niet bekend gemaakt worden, daar komt nog een mega persconferentie over. Gisteren, tussen een hoop gegrom van Ivar en mij over de kwaliteit van de computer streaming, zeg maar het bevriezen van de beelden van Sparta tegen Volendam, vielen we elkaar na 90 minuten in de armen. Tjonge jonge, wat hebben we de afgelopen jaren Sparta in de laatste minuten dit soort wedstrijden zien prijs geven. Het ‘We Believe’ bordje kan uit de kast gehaald worden. Vanmorgen kwam jongste broer Rob, de begenadigde schrijver, met deze hartenkreet:

Yes, ik ga nu echt geloven in een prachtig jaar. De Laanens terug in Nederland en Sparta terug in de Eredivisie. Big Spartahug,  Robeneus

Dat laatste slaat natuurlijk op onze prominente neus, niet te verwarren met de criminele neus van Holleeder. Maar dat we blij zijn staat als een paal boven water! *Rilling* Nog maar 20 wedstrijden te gaan, maar Pastoor heeft het geloof bij veel Spartanen van het eerste uur terug gebracht. En hij heeft bijgetekend; de Sparta gelovigen zijn blij, da’s zeker! De droogte in Californie heeft een zeker wedstrijd element gekregen nu de verantwoordelijke overheidspartij, EBMUD, ons het volgende liet weten:

Your Home Water Report

for Sep 23, 2015 – Nov 18, 2015

 

Your WaterScore

Nice work, WaterSaver.
Take action to save even more.

Gallons Per Day (GPD)

23 CCF = 301 GPD

Top 20%: 249 GPD

You: 301 GPD

Average Households: 399 GPD

Your water use is compared to homes in EBMUD’s service area with 4 occupants and a similar yard size and climate. 1 gallon = ca, 3,6 liter

We doen het zeer goed wanneer je naar het gemiddelde kijkt, maar het kan beter. “Ivar je staat een kwartier onder de douche, UIT!”. We sparen het eerste geproduceerde –koude- water in emmers die we voor de planten gebruiken. De voortuin is conform het motto van Goeverneur Jerry Brown geworden; “brown is the new green”. Korte Luim want ik moet me qua stem gaan voorbereiden op mijn rol als de goedheilig man. Dat komt natuurlijk ook van binnenuit (dat goedheilige)! Tussen twee haakjes, onze heerlijk viervoeter Tinley bakt ze ook bruin. Ik was het bed nog niet uit of ze had m’n plekkie al ingenomen:

Snap je hoe mensen zo’n lief aanhankelijk wezen naar het asiel kunnen sturen wanneer ze gaan verhuizen? Wij niet, ze gaat volgend jaar lekker mee naar Nederland! Aju paraplu, de Sint moet op pad!

Dinsdag bracht ik kleinzoon Rico (15) naar SFO International voor de lange vlucht naar Amsterdam.

Na een week Amerikaans werken bij TFC (The Financing Company), waarbij hij een mooie beoordelingsbrief mee naar Schiphol kon nemen, kan rustig gesteld worden dat hij een arbeidsethiek had vertoond die haaks stond op wat men tegenwoordig zo van de jeugd denkt. Oftewel alleen maar de handjes aan de toetsenborden om games en dergelijke te spelen. Er is hoop! Dat hij me op WhatsApp nog een ‘geweldige opa’ noemde hielp natuurlijk enorm met de beoordeling! De dag daarvoor had Bo-Peter reeds afscheid genomen, uiteraard wat verder in zijn carriere naar de “top”, maar ook een lichtend voorbeeld voor neefje Rico. Dat zijn dan de momenten waar Amerikanen vol trots zeggen “I’m blessed”. En, het mooie is dat er nog een aantal Laanen “produkten” zijn die aan dit predikaat voldoen! Hoe bedoel je bevooroordeeld?! We zijn in het melancholieke deel van het jaar gekomen en dat betekent een lunch hier en een diner daar. Afgelopen woensdag met Fred van Buiten, de man, en grote vriend, die me elke vrijdag via YouTube een lied stuurt met de motivatie waarom we hier moeten blijven.

Voor het eerst dienen we dit jaar ons traditionele eindejaars biljarttoernooi buitenshuis te spelen; Astrid kreeg een goed bod op ons biljart, en omdat we het toch niet mee kunnen nemen waren de dollars welkom. Tevens geeft het Fred de mogelijkheid om eindelijk eens de felbegeerde beker mee naar huis te nemen. Not! Donderdag vierden we Thanksgiving met de traditionele kalkoendis bij Rico’s bazen, de Breitbarts, in Danville. Ivar en ik togen op pad terwijl Astrid met haar ambulance levens aan het redden was. Gisteren weer op pad geweest naar de troosteloze gevangenis van Jaitsen Singh in Vacaville, jullie kennen de plaatjes. Nogmaals, er is dringend geld nodig voor verdere ondersteuning dus klik op onderstaand GEEF en laat je hart en portemonee spreken. Met veel dank aan de mensen die dit reeds gedaan hebben, jullie weten zelf wel wie jullie zijn!

GEEF

Tot grote vreugde van iedereen die met Singh begaan is, werd zijn advocate, Rachel Imamkhan, door Elsevier afgelopen week uitgeroepen tot ‘Stijger’ van de week wegens ontlastend bewijsmateriaal dat ze in een andere zaak boven water kreeg.

Ze werkt hier met tomeloze energie aan en stopt er veel eigen geld in; “Singh moet vrij”, dat is haar motto. M’n eigen tomeloze vrouw wordt volgende maand 50, en dat gaan we even energiek vieren! PS: Sparta staat nog steeds bovenaan!

Hoor ik Astrid nu echt, of droom ik het terwijl ik aandachtig dit plaatje bekijk:

“Ben je daar niet te oud voor geworden?” – “Sparta aan kop”, mompel ik slaapdronken. Ofschoon wellicht wat kinderachtig, ben ik nog steeds blij dat ik de overtuiging heb dat bepaalde zaken ten goede kunnen komen, zo ook die van Jaitsen Singh, waar minister Koenders plotsklaps ondersteuning heeft gegeven voor diens gratie aanvraag. Wat ook belangrijk is, zoals Astrid meldde op facebook, dat alle ‘likes’ geweldig zijn, maar dat er daadwerkelijk geld gestort dient te worden om Singh verder te helpen om zijn onschuld te bewijzen, en eventueel in hoger beroep te gaan. Klik op onderstaand ‘GEEF’ en je wordt naar de website gevoerd van PrisonLaw, waarin je op ‘DONEER NU’ klikt en daar geld kan storten, al dan niet anoniem. Die 31 jaar gevangenschap kunnen we niet wegnemen, maar we kunnen hem nog wel een gezegende oude dag bezorgen!

GEEF

De volle week van stagiere aktiviteiten bij The Financing Company voor kleinzoon Rico zit er op en maandag gaan we zijn brief ophalen, waarin zijn vorderingen vermeld staan. Spannend! Op onze morgentrips naar San Ramon, waar TFC gevestigd is, komen alle wereld aspecten aan de orde, zo ook aardbevingen. Er ging weer een lichtje voor hem op toen ik vermeldde dat aardbevingen hier net zoals het weer dagelijks vermeld worden:

Goed om te weten, hoewel wij, als oude stomp Californiers, er nog amper aandacht aan besteden! Ook Bo-Peter bracht deels bij ons zijn week door, pendelend tussen Alamo, San Francisco en Mountain View waar een aantal van zijn wekzaamheden plaats vonden. Vergat ik bijna nog te vermelden dat hij de week daarvoor op een beurs in Ierland stond, en wie bracht hem daar een bezoek?

Juist, Prins Constantijn! Ook hij viel voor Bo-Peter’s commercieele vaardigheden. We gaan er een lekker ontspannen dagje van maken, eerst met de kleinzoon naar ‘Spectre’ op het grote scherm, daarna vanavond met ons drietjes lekker ‘Jappen’, oftewel weer eens met stokjes eten. Even lekker het wereldleed van ons af laten glijden. Dan gaan we dat fris en vrolijk maandag weer aanpakken. Zoals ik graag mag zeggen; “wanneer je niet bang bent voor wat je droomt, dan droom je niet groot genoeg!”

Kinderen zijn voor mij veelal een bron van inspiratie, als het ware een extra ‘shot’ oxygeen om dat 69-jarige frame weer op de rit te krijgen. Wablief? Vrijdag kwamen zowel oudste V.S. kind Bo-Peter (studerend te Leiden) als 15-jarige oudste kleinzoon Rico ons verblijden op een roerig weekend. Beide heertjes komen hier voor zaken, jawel, en vergastten ons op een vrolijke zaterdagmiddag/avond nadat ze herenigd waren met Kaj en Ivar, om zodoende een mooie combinatie van broers en neefje te vormen. Niet helemaal de Backstreet Boys, maar toch (ik mocht ook nog leuk meedoen, en Astrid had de grootste moeite om er een fatsoenlijke foto uit te persen!)

Tja, vrijdagmiddag zat ik op m’n gemakje naar Radio 1 te luisteren (Wales – Nederland), hetgeen ik graag mag doen wanneer ik de komende week voorbereid. Het nieuws over de aanslagen in Parijs kwam eerst tijdens de wedstrijd mondjesmaat binnen, waarna de dodentallen beangstigend snel opliepen. Al doorluisterend na het voetballen viel me op hoe schrikbarend slecht de dienstdoende radioman ter plekke zijn interviewtjes deed. Pietluttige commentaartjes, gestotter, enz. Die moet nog maar eens een keer stage gaan lopen bij CNN. Ik wil er op dit moment niet al te veel over schrijven, velen hebben reeds hun afschuw uitgesproken en op facebook geven de profiel foto’s ook aan hoe het leeft. Nog eenmaal: ‘Vive la France’ in de hoop dat het terrorisme een stop toegeroepen wordt.

Deze week was ook speciaal omdat Astrid en ik onze handtekeningen hebben laten legaliseren door een lokale notaris, zodat de aankoop van onze ‘watervilla’ nu een feit is! Loosdrecht, ‘here we come’!

Inmiddels hebben we ook stiekempjes het oog laten vallen op een kleine sloep. Wie weet?! Om nog maar eens het verschil aan te geven tussen waar wij gaan wonen en het huidige onderkomen van de reeds 31 jaar gevangen zittende Jaitsen Singh; onderstaand nogmaals diens riante zijaanzicht:

Daar loop ik zo’n beetje langs wanneer ik hem bezoek, zoals gisteren. De procedure: aanmelden waarbij een document uitgeprint wordt waarop de gegevens staan van Singh, alsmede zijn foto. Kledij: geen blauw (daar zijn de gevangenen in uitgedost), geen groen (daar zijn de bewakers in uitgedost), geen wit t-shirt. Schoenen en riem uit, overdracht van doorzichtig plastic zakje waar alleen losse dollars in mogen zitten en kwartjes, tot een maximaal bedrag van $50. Daar mag je chocolade en andere lekkere dingen voor de gevangenen kopen uit automaten waar ze zelf niet aan mogen komen. Door het poortje *piep*, ah, m’n horloge. Alles in orde nu. Dienstdoende mevrouw schijft op wat ik bij me heb: kettinkje, horloge, autosleutel (meer sleutels mag niet), trouwring, leesbril en twee documenten. De eerste keer werd me bars medegedeeld dat wanneer ik zonder een van die zaken terug zou komen, ik van de bezoekerslijst geschrapt zou worden. Stalen deur gaat open, ik mag naar buiten. Stalen deur sluit, ijzeren hek gaat open. Op naar de overkant. Rijbewijs afgeven, stalen hek gaat open. Zelf dicht doen. Stempel die je bij binnenkomst op binnenkant van je pols krijgt onder blauw licht laten zien, stalen deur gaat open. Voila, je bent binnen. Langs gezellig keuvelende en etende gevangenen met vrouwen, moeders, kinderen, enz. naar de dienstdoende officier, waar je het bij binnenkomen verkregen document afgeeft. Er wordt een plaats aangegeven en je wacht circa een kwartier tot ‘jouw’ gevangene vanuit zijn cel jou mag ontmoeten. Na de 4e keer in Vacaville raak ik er aan gewend. Bizar toch?! Het gesprek gaat maar over een ding; het gratieverzoek aan Goeverneur Jerry Brown dat Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt persoonlijk gaat overhandigen.

Gaat CG Hugo von Meijenfeldt San Francisco met een mega verrassing verlaten?

Jaitsen Singh praat 2 uur lang op me in om ‘alstublieft’ met Hugo mee te gaan. ‘U kent hem Peter’. Ik beloof hem Hugo vandaag te bellen. Na ruim twee uur ga ik uitgewrongen en met een hug voor Jaitsen via de omgekeerde procedure de gevangenis uit, en de zon in. Tijdens een klein uur rijden naar huis gonzen de gedachten door mijn hoofd. Zou hij na 31 jaar gevangenis als geschenk voor zijn 71e verjaardag volgende maand het mooiste kado van z’n leven krijgen? Geef hem gratie Goeverneur Brown, de man heeft meer dan genoeg geleden en is bovendien onschuldig! Wanneer ik thuiskom hangt de opkikker van de dag op onze koelkast; jongste kleinzoon Felix (ik heb er maar twee) heeft wat lekkere dingetjes en een boodschap meegegeven voor Tinley, zijn lievelingshond:

Er is nog toekomst mensen, er zijn genoeg jeugdige lieden die de kar van optimisme en hoop kunnen gaan trekken! Nil desperandum!

Beginnend met de (helaas) finale van het WK honkbal voor clubs; Kansas City Royals in New York tegen de New York Mets. Ga ik toch missen volgend jaar in NL, de hype vooraf met het Amerikaanse muziek idool, de 89-jarige Tony Bennett op het veld;

Krakend en piepend, gesteund door het achtergrondkoortje, gooit hij er ‘America the Beautiful’ uit voor een razend enthousiast publiek. ‘Idols never die…..’!

LUISTER!

Dan de de volksliederen voor elke wedstrijd, kippenvel;

Zoals gewoonlijk gezongen door een lid van de New York brandweer, de ‘forever’ helden na de aanslagen op het World Trade Center, 11 september 2001. Lekker zo voor de mega HD TV die mooi meegaat naar NL volgend jaar mei. Ach, de Mets verloren met 7 – 2 en dat gaan we dus niet analyseren, wel was het de dag dat onze Benjamin (Ivar dus) 19 jaar werd! En laat hij nou de voorpagina van de Contra Costa Times gehaald hebben omdat zo net na 9/11 (Amerikaanse aanduiding), brandweermannen voor Halloween de grote helden warden:

Grote jongen geworden, met veel elan en talent, maar dit plaatje vergeten we nooit meer. Met drie delegaties deze week in de Bay Area leek het wel weer werken! Maar wat je er zelf onderweg weer bij leert. Fenomenaal! Het leukste blijft toch om een lezing voor studenten te houden, ditmaal op het consulaat in San Francisco. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik een verhaal kan opdissen dat heen en weer teruggaat van de 60-er jaren naar de huidige tijd, met sappige voorbeelden en dito plaatjes. In ieder geval had ik in de studenten van de Saxion Hogeschool (Deventer) een gewillig en kritisch oor. Helaas moest ik ze wel mededelen dat Sparta binnenkort Go Ahead Eagles voorbij gaat! En dan als sluitstuk het bezoek van Astrid en mij gisteren aan Jaitsen Singh in diens gezellige onderkomen in Vacaville.

Zoals ik al eerder zei bij onderstaande foto, ze plakken er een gezellige achtergrond aan waarbij het lijkt alsof je in een vakantieoord bent; niets is minder waar!

Wanneer we vertrekken, nadat Astrid nog een ijsje voor Jaitsen uit de machine getrokken heeft, voelen we ons leeg, uitgeperst. Waarschijnlijk door de onmacht die je bekruipt, het ambtenarensysteem dat traag reageert, en waarbij je soms het idee krijgt dat ze de regeltjes bestuderen onder het motto ‘hoe komen wij hier onderuit’! Ik blijf er op hameren, mensen GEEF, laat deze man niet wegrotten!

GEEF!

Aan het eind van de middag toasten we op elkaar, met een glaasje chardonnay, kijken naar onze mandarijnenboom, die weer volop aan het produceren is en dan zeggen we; ‘wat hebben we het toch goed’! Hopelijk kan Singh ook nog bloeien nadat hij 31 december a.s. zijn 71e verjaardag ‘viert’.