Category: Uncategorized

OAKLAND — It was delirium at its best.

TOR@OAK: Crisp’s sac fly wins it in the 15th

Tot even na 12 uur vannacht, dus een kleine 5 uur in de wedstrijd, besliste A’s centerfielder Crisp de wedstrijd door 2e honkman Weeks met een sac fly binnen te halen om zodoende een record aantal walk off overwinningen voor Oakland te boeken. En wat krijg je dan als eerbetoon?

Juist, de gebruikelijke walk off pie! Met dank aan A’s homerun king Josh Reddick, vanaf nu bekend als Piederman. Noot: onder het mompelen van “kunnen die A’s niet eens een keer op tijd eindigen”, schommelde Astrid na 11 innings hoofschudden bedwaarts.

Wat een fantastisch eind voor een week die op z’n Amerikaans met een ‘dut’ begon. Wat zeg ik, twee dutten. Gisteren was een vrije dag, maar als ideale werknemer zou ik toch deelnemen aan een Amerikaanse posten conference call, onder leiding van “Den Haag”. Alle posten stipt om 08.00 (17.00 in de lage landen) aanwezig en voorbereid; “Hallo Den Haag, hallo Den Haag……” eh….niets dus. Papierwinkel terug in de diplomaten attachekoffer. Maar goed, mijn 3e kado van Astrid voor mijn verjaardag (inmiddels een maand geleden) lag verleidelijk op me te wachten:

A four hour wine carriage tasting with gourmet picnic lunch! Het goede leven dus! Dacht ‘t niet; we kregen een telefoontje van de eigenares dat het paard plotsklaps kreupel was geworden. In ieder geval stond de trip naar de KNBC (Koninklijke Nederlandse Borrel Club) in Palo Alto vast; gegarandeerd zeker, zoals belastingen en de dood. Spontaan vormde zich daar een klein comite (nee, nee, niet na al te veel alcohol) met als motto “Peter moet blijven”.

V.l.nr. Denise, Jeanette en Madeleine. Onder bedreiging van de diverse partners heb ik de achternamen achterwege gelaten. De soundclip komt later deze dag op YouTube uit.

Ter ere van Kaj, die afgelopen donderdag 20 werd maar dit heugelijke feit bij de NAVY vierde in Illinois, hadden we een kleine party met Kaj’s vriendin Michelle en wat Waterworld vrienden. Bo-Peter kwam over uit Berkeley ter ondersteuning van zijn moeder en werd derhalve danig door haar verwend:

Oh wat is het toch fijn om als enig kind (op dat moment) bij moeders te zijn! Gezellige BBQ. Eigenlijk is er de afgelopen week zoveel gebeurd, ook qua Olympische Spelen; wie had er nou gedacht dat er bij badminton gesjoemeld zou worden? Of in de politiek; heeft Romney, de republikeinse kandidaat voor het presidentschap nu echt 10 jaar lang geen belasting betaald?

Dus stop ik er maar mee; moet Kromo’s gouden race gaan bekijken en zelf ook nog een half uurtje fietsen, waarna de eerste 2 weken een feit zijn. Yeah! “Peter moet blijven”. Nu weet ik waar; in leven!

Nu 17 november met rasse schreden nadert (ja, ja, ik ben de honoree op Dutch Heritage Day), dringt het feit zich aan me op dat het een gala is met een ‘black tie’ voorschrift. Nadat ik me stiekempjes zondagmorgen vroeg in m’n smoking gewurmd had (de grootste van de twee die ik bezit), bleek snel dat ik al geruime tijd dergelijke evenementen aan mij voorbij had laten gaan. Nadat ik het colbert alsnog sluitend had gekregen, sprong het verbindingsknoopje er af. Harde aktie bleek noodzakelijk. Sinds maandag 23 juli fiets ik dus (stationair) van 05.00 tot 05.15 en gedurende het weekend een half uur. 3 kilo afgevallen dus, gemeten van zaterdag tot zaterdag, maar ook de patatten laten staan, en dat doet pijn (geestelijk).

Op het memoblaadje schrijf ik dagelijks trouwhartig het aantal minuten, de afstand en de verbrande calorieen. Juffrouw Astrid schreef achter de donderdag sessie; “goed zo beest”! Deed me aan zo’n vlinderstempeltje van vroeger (Sint Maria School, Rotterdam) denken. Met grote tevredenheid heb ik me zojuist met een stroopwafel beloond. Doorzetten nu!

Nu Kaj de ouderlijke woonstee heeft verlaten voor NAVY bootcamp, hebben we inmiddels vriendin Michelle en nog een viertal ‘Waterworld’ vrienden te eten gehad, nasi met pindasaus, en ook wat jeugdbeelden van Kaj vertoond. Dat laatste is belangrijk, het is materiaal dat we bewaren mocht hij ooit trouwen. “Oh, oh, wat zit hij toch schattig met z’n piemel te spelen in dat badje”.

Met moeder overste voorop toch wel een leuk groepje! Nu we Kaj’s Chrysler 300 ingeruild hebben (wat moet je er mee op een boot?), hebben we dat geld in een potje gestopt om dergelijke kosten te bestrijden, het zogenaamde ‘feed Kaj’s friends fund’.

Ivar is inmiddels volgens goed Chinees gebruik naar het moederland getogen om aldaar een bruid te vinden, en inmiddels is de eerste foto op facebook opgedoken:

Ook buitenstaanders bemoeien zich er mee en dringen bij de a.s. schoonmoeder aan om astronomische bedragen te eisen:

o

Nancy de Jager Jij krijgt minstens 40 kamelen, 33 koeien, 87 schapen en 331 kippen voor je dochter hoor! Voor minder moet je het niet doen! X Voor die uitgestoken tong wil ik toch wel een flinke korting bedingen! Grappig was dat het eerste wat Ivar aan me vroeg toen ik samen met onze Consul Generaal het Giants stadion mocht betreden om Sir Bam Bam te huldigen, “je droeg toch geen Giants pet, he?!” Vele jaren geleden toen ik bij Little League een van zijn coaches was, werden wij als Giants ingedeeld en Ivar droeg het hele seizoen met grote tegenzin zijn Giants uniform, alhoewel hij op onze buddy picture er nog wel een glimlach uit kon persen.

Go A’s! Na de sweep van de Yankees zijn we ook aan de Oostkust bekend! Na het uitdunnen der kinderen in Huize Weltevree (Kaj in Great lakes, Illinois, Bo-Peter in Berkeley en Ivar ‘God weet waar’ in Nederland), begeven Bo-Peter en uw scribent zich a.s. dinsdag naar de door de Chamber of Commerce van Emeryville gesponsorde A’s versus Rays game. En daarom ter afsluiting een A’s foto van de Bopper zoals hij populair genoemd wordt omdat ik anders klachten krijg van het thuisfront!

Ach, konden ze altijd maar zo blijven!

Die gedenkwaardige dag, 28 augustus 1987, kreeg ik, vanwege ons leeftijdsverschil, er een behoorlijk aantal jongere ooms en tantes bij. What joy! En na een aantal inwerkmaanden (lees drankinname) bleek dat ik met het merendeel meer dan goed op kon schieten, hetgeen niet altijd meevalt bij Vinkeveners. Een van hen was Berry, getrouwd met mijn schoonmoeder’s zus Wilma. Berry is afgelopen woensdag na een behoorlijke lijdensweg gestorven; slechts 62 jaar oud. Nog geen anderhalf jaar geleden stond hij te stralen bij de zeventigste verjaardag van schoonmoeder Riet.

En nu is lange, slungelige Berry, gezegend met een droog gevoel voor humor, er niet meer. Van een afstand waren we er al bang voor gezien de update e-mails die Wilma de familie deed toekomen. Als het een feit wordt, dan veroorzaakt het een shock. Wilma, Janneke en Ilse, woorden schieten natuurlijk altijd te kort, maar vanuit Californie, huis tot huis, veel liefde en dito sterkte.

Voorafgaand vonden er een aantal zaken plaats die ook onder de kop ‘Toen ik met Astrid trouwde…’ thuis horen. 3 jongens later, en aan het begin van hun levensloop, beginnen ook daar contouren zich af te tekenen. Zaterdagavond vond de gezamenlijke party plaats van Kaj’s afscheid naar de NAVY en Bo-Peter’s 21e, een ‘big thing’ in de USA, want…..je mag legaal drinken! Tevens vond de ceremonie plaats van Kaj’s ontharing, omdat het anders toch bij de NAVY zou gebeuren. Kaj voor de ceremonie met de vriendenploeg die uiteraard met vreugde dit gingen aanschouwen:

Kaj ‘the morning after’ aan het ontbijt, met vriendin Michelle, die het wel ‘cool’ vond (liefde…..). Kaj keek toch enigszins beteuterd, hoewel, hij is geen ochtendmens. Kijken hoe ze daar bij de NAVY over denken!In ieder geval gaat hij de medische kant op, waarin hij met zijn EMT diploma (Emergency Medical Technician) een eerste stap heeft gezet.

Bo-Peter, daarentegen, heeft wat haar toegevoegd en denkt aan een carriere in internationaal recht. In ieder geval op de goede weg bij UC Berkeley. Aan herzelfde ontbijt met vriending Katarina, ook een hardwerkende student.

In the meantime (ik blijf aan jullie Engels werken) vertoeft anchorman-in-spe Ivar in de schaduw van de IJffeltoren, omdat Oom Jacco vond dat er ook leven is buiten Vinkeveen:

Even terugkomend op dat ontbijt; na een kort rondje door het huis bleek dat er nog 6 medestudenten, danwel collega’s van Waterworld her en der in het huis een slaapplek hadden gevonden. ‘Momsy’ aan het ontbijt met adoptiekind Zach:

Weet je, er is zoveel te melden, maar na een emotioneel afscheid van Kaj (zakdoekenparade) en het onthutsende bericht over Berry, gaan Astrid en ik even de batterijen in Sonoma opladen. Gelukkig zijn er altijd mensen die bereid zijn om ‘for the time being’ van onze compound te genieten en het te onderhouden. Daarom ook maar afsluiten met een song die ik zeer na aan het hart heb blijven houden:

In my life (klik op In)

Nadat we op de residentie (ja, ik kom nog eens ergens) het afscheid ‘gevierd’ hadden van Plaatsvervangend Consul Generaal Jaap Veerman en zijn familie, begaven Consul Generaal Bart van Bolhuis, Jaap’s zoon Thomas en ondergetekende zich op weg naar de Giants. Niet om zomaar de wedstrijd Giants tegen de Astros te bekijken (hallo, ik ben een A’s fan), maar om hitting coach Hensley Meulens officieel te benoemen tot Ridder binnen de Orde van Oranje Nassau; op het veld! Een unicum, niet eerder werd het versiersel (ja vrienden, zo heet dat) op deze ludieke wijze opgespeld. Nadat Bart lovende woorden had gesproken over Hensley’s verdiensten voor het vaderlandse honkbal, alsmede zijn bijdrage ten aanzien van de Giants’ eerste wereldkampioenschap in San Francisco, nam een ontroerde Hensley ook het woord.

v.l.n.r. dochter Michelle, echtgenote Gyselle met dochter Mia, Peter Laanen met NL pet, Thomas Veerman, Hensley Meulens en Bart van Bolhuis. Foto: S.F. Giants

Prachtig was natuurlijk de ontvangst in de dugout van Giants spelers en coaching staff; een avond om nooit te vergeten.

Foto: S.F. Giants Heel even heb ik maar, onder bestraffende blik van CG Bart van Bolhuis, ‘Let’s Go Oakland’ geroepen. Uiteraard gaan we dit momentum aangrijpen om geld op te halen voor de Nederlandse WK ploeg voor 2013. Wij zijn de regerende wereldkampioenen en willen dat ook blijven. Heb ik al verteld dat Sir Bam Bam (Hensley’s bijnaam als aktief speler) en ik binnenkort een gelddrive beleggen? “Trek je poeplap”, zouden Jacobse en Van Es zeggen (de jongeren onder ons moeten dit maar ‘googelen’.

Tijd om het weer te bespreken; vandaag weer aangenaam in Concord met een graadje of 28, maar van de week was het af en toe met 30+ wat al te warm. Wat was het dan heerlijk om onder het genot van een glaasje chardonnay Astrid te begroeten, om haar na de oven hete ambulance lekker in het zwembad af te laten koelen. Meer dan verdiend!

Tja, in Nederland gebeurt dat met natuurlijk regenwater; we zijn jaloers.

Overigens begonnen we de week ook heerlijk met een TEDx Binnenhof ontbijt op het consulaat. TED staat voor Technology, Entertainment en Design. 14 Nederlanders hadden in Den Haag reeds als visionair het woord gedaan en wij hadden de 4 beste sprekers er uitgehaald om die op het scherm te tonen aan een gevarieerd publiek van Nederlanders en Amerikanen. Mooi panel en moderatie door, he, alweer die Bart van Bolhuis! Ga eens naar www.tedxbinnenhof.nl om ze allemaal te bekijken. Rob Baan en Daan Roosegaarde vond ik persoonlijk het leukst en  best (de onderste 2 van het rijtje), maar er waren meer kroonjuweeltjes.

Om even terug te komen op Jaap Veerman, ik was blij dat er een paar speechjes waren en dat ik niet bij hoefde te dragen. Misschien wel, maar ik was niet in de stemming. “Partir c’est mourir un peu”, daarom nog even de Jaap waar ik veel mee op pad toog, en wat hij als Plaatsvervangend Ambassadeur in Mexico City wellicht niet kan doen:

Rondje Belden (onze favoriete restaurantensteeg).

Volgende week staan ons nog meer emotionele momenten te wachten, dus sluit ik maar af met een oud gezegde: “Het leven is als een pijp kaneel, ieder zuigt er aan en krijgt zijn (verdiende?) deel”.

Je kent dat gezegde vast wel: “Poeh, lekker maandag weer aan het werk, dan kan ik uitrusten van de vakantie”. Nou, zo voelt het wel aan! De afgelopen maandag was alleen al spannend omdat ik 2 maal met Ivar uit rijden ben gegaan, dat wil zeggen hij reed en ik zat naast hem, de ruim 15.5 jarige. ‘s Avonds deed hij de meest opmerkelijke uitspraak; “2 maanden geleden was ik maar een scholier, en nu rijd ik van mijn werk (lifeguard zwembad) naar huis!” En toen werd het 3 juli, de dag dat mijn leeftijd 2/3 van satan’s nummer representeerde, oftewel ‘the mark of the beast’, zoals ze hier zeggen.Nou wil het toeval dat Astrid mij vele jaren geleden een kamerjas schonk waarop zij het volgende had laten borduren; “’t Beest”.

Aangezien ik wist dat de kamerjas af en toe door een van de boys gedragen werd, ben ik daar naarstig naar op zoek gegaan. Ha, in Bo-Peter’s kamer. Dus maar even op de gevoelige plaat (kan je dat nog zeggen digitaal) vastgelegd, met mijn computer op de achtergrond als bewijs dat het authentiek is. Astrid heeft toch een zekere occulte gave, dat dient gezegd te worden! Maar om de party nou zo te noemen:

Eh, nee dus, voor de kleine intieme bijeenkomst werd ‘Route 66 Party’ unaniem door mij als thema bestempeld. En dan komt ter voorbereiding mijn duvelstoejager (burgernaam: Astrid) in aktie; er wordt gesleept, getimmerd, ingekocht en klaargemaakt, je zou er moe van worden!

En dat alles met een gulle lach! Voor zover ik me dat kan herinneren (geintje) was het een geweldig partijtje, waarbij het Route 66 thema zowel in voedsel als kleding helemaal tot zijn recht kwam:

‘t Beest, foto: Bart van Bolhuis

Een verrassend additioneel hoogtepunt werd het optreden van de Platt Band, featuring Dylan Platt. Een kado’tje van oud partner Gary Platt, de aanjager van de band.

Een groot applaus viel hen terecht ten deel, en hou die naam in de gaten. The 4^th of July, oftewel ‘Independence Day’ hebben de Laanen Boy’s (zit ik dus ook in) gebruikt om er getuige van te zijn dat onze eigen Oakland A’s de Boston Red Sox de 3e nederlaag op rij zouden toedienen, hetgeen ‘sweep’ heet. En jawel, de onzen wonnen en de Bostonians konden met de staart tussen de benen het stadion verlaten. Alhoewel ik zeggen moet dat mijn eerste sweep door de tuin ‘s ochtends vroeg anders verliep!

The morning after! Herstelpilsje? Donderdag met Kaj naar zijn ‘Navy Open House’. Best indrukwekkend. Gisteren weer zo’n indrukwekkend moment; Astrid gaat voor het eerst mee naar de A’s en zag hen in een bloedstollende wedstrijd na 11 innings (3.5 uur wedstrijd) de Seattle Mariners met 4 – 1 verslaan. Een daverende walk off 3 run homerun van Chris Carter bezegelde de wedstrijd. En wat was ze happy!

Ongelukkigerwijs besloot Astrid het gelukkige paar onmiddellijk op facebook te plaatsen, in plaats van de primeur bij Laanen’s Luim te laten plaatsvinden. Commentaren dus van heel lief: Ed Niskanen Our favorite couple. Always brings a smile and warm fuzzies when I see you two together. Yes, Life is good… tot: Mark van Geenen Beetje veel gezopen? Jullie hebben zo’n blauwe kop 🙂 wat minder dus. Nee heer van Geenen, dat zuipen hadden we al achter ons, avondwedstrijden veroorzaken dit soort tinten. En als klap op de vuurpijl kwam A’s babe Kara (quiz, stadionvermaak) vragen waar de boys waren en of Ivar al naar Nederland was (ik word gek).

En ze is echt goed, nadat ik Astrid als mijn vrouw voorstelde zei ze; “oh, the other guy (Kaj) must be the cousin” er van uitgaand dat jeugdig uitziende Astrid niet zo’n oude zoon kon hebben. In ieder geval vertrekt Ivar morgen naar Oma Riet in het pitoreske Vinkeveen en nam aldus afscheid van broer Kaj die hij tot de kerst niet meer ziet:

Mooi he! Maar wacht, kijk naar Slinky, hij heeft ‘666’ in z’n ogen, hij is het Beest! Volgende week wordt Kaj uitgezwaaid dus het ‘empty nesters’ gevoel komt reeds over Astrid en mij.

Rechts van mij, ja, ja; Benji!

Allereerst, terwijl mijn vingers de toetsen strelen en de stroopwafel op mijn kop koffie aan het smelten is van vreugde, ik ga een weekje vakantie tegemoet. Joepie! En wat een week; relaxen in je eigen ressort, zon, zwembad en een gevulde koelkast, wat wil een mens nog meer?!

Daar ga ik dadelijk lekker in de schaduw m’n krantje lezen en wordt vanmiddag een droog glaasje chardonnay geconsumeerd. In de hoek staat de BBQ al gereed voor Independence Day.

De zon kruipt al traag onze heuvel in, zodat ik daar later op de dag aan mijn ‘tan’ kan werken, hetgeen natuurlijk een ‘must’ is voor mijn Route 66 party op dinsdag!

Ah…..het leven van een heer op stand! Dan neemt Astrid mij op mijn verjaardag mee naar de pedicure alwaar vlijtige Vietnamese vingertjes m’n nagels tot in de perfectie behandelen, alsmede mijn kuiten een heerlijke massage geven. ‘s Avonds een intiem feestje met als thema ‘Route 66’. De volgende dag heeft iedereen vrij in Amerika, immers, 4^th of

 July, oftewel Independence Day. Op die dag in 1776 werden de Verenigde Staten (toen nog maar 13 staten) onafhankelijk van het Koninkrijk van Groot Brittannie. Officieel wordt daar zo tegen aangekeken:

Officieus (let nog even op onze BBQ) geeft het onderstaande plaatje het ook perfect weer:

Maar, aan mijn lippen hangende lezertjes, terwijl Astrid die dag studeert om haar test de donderdag daaropvolgend boven de 80% te volbrengen, gaan de heertjes Laanen (Amerikaanse tak) naar de A’s die ‘s middags de Red Sox uit Boston bekampen.

De eerste 10.000 bezoekers krijgen deze Independence Day pet (die past ons allemaal). 5 juli brengt ons naar het Open Navy camp waar ‘ons’ Kaj 18 juli a.s. in (reserves) dienst gaat treden en ons voor een 5-tal maanden bootcamp verlaat. Tegen die tijd zal ik wel rapporteren hoeveel tranen er geplengd zijn. Alle zakdoeken aantreden! Vrijdag de 6e op kledingjacht met supervisor Astrid, ook met het oog op 17 november a.s. (mijn zaligverklaring). Last but not least hebben wij deze week afscheid genomen van onze innemende, stralende en professionele ambassadeur; Renee Jones-Bos.

Zelden heb ik zo’n topper van Buitenlandse Zaken meegemaakt, to the point, met aandacht voor iedereen! En ja, vraagt men mij dan, welke plaatjes zie jij nou het liefst voor Independence Day?

 

Toch?!

Dit is toch wel grappig hoor; veel mensen hebben mij gevraagd waarom ik (zo geopinieerd) niets heb geschreven over ‘ons’ Nederlands team bij het E.K. Weet je, ik had het 2 jaar daarvoor al geschreven tijdens het W.K. 2010.           Zie Luim 10 juli 2010:

Wat hebben Van Marwijk en Van Persie behalve de “Van” gemeen? Persie neem ik aan slaat op het voormalige Perzie en Marwijk is waarschijnlijk een slaperig dorpje in de Betuwe. Was Van Marwijk te “groot” om dit mankind uit de basis te laten? “Je moet Sneijder wisselen”, snauwde hij Van Marwijk toe toen hij (terecht) uit het veld werd gehaald. Was het motto daarna; “hij zal toch wel een (1) wedstrijd goed spelen”. Ook ik had onderstaande foto parmantig bij de TV geparkeerd met dezelfde gedachte. Eerst moest hij zijn ritme vinden, volgens de geleerden, en daarna zijn gemodder kwijtraken (neem ik aan). Zelfs geen kopduel kon hij winnen, het was echt pijnlijk om hem te zien acteren vandaag. Daarom vind ik hem, naast een zeikerdje, de ‘loser’ van dit WK.

En dan ‘ons’ Arjen; de enige keer dat hij echt mocht vallen, gaat-ie door en loopt ook nog tegen een gele kaart aan. Grappig om te constateren dat hij intuitief (niet nadenken) goed weet te scoren en wanneer het om denken gaat, de weg kwijt raakt (zie ook zijn eerdere kans).                           Luim 25 juni 2010: Van Marwijk luistert niet naar mijn tip inzake het in een team opstellen van Sneijder en Van der Vaart. Oh ja, en hou in vredesnaam die verdediging dicht, dat ziet er af en toe uit als een Franse gatenkaas. Erger kan ik het vergelijk niet maken, toch?!

Kortom; pas het jaartal aan en we zijn dan 2 jaar ouder geworden, maar niet wijzer. Zeker Van Marwijk niet die mijns inziens het ‘mooie’ Nederlandse voetbal de nek heeft omgedraaid en totaal niet in staat bleek om die ‘egomaniacs’ in toom te houden. De Washington Post gaf het als volgt weer: ‘Holland goes home, no points, no class’

Dinsdagavond mocht ik aantreden bij de SVForum Visionary Awards die uitgereikt werden op het grasveldje van zo’n $30 miljoen onderkomen in Los Altos. Dat had mijn moeder nog eens mee moeten maken! Een van de 4 ontvangers: Elon Musk, CEO and Product Architect of Tesla Motors and CEO/CTO of Space Exploration Technologies (SpaceX), where he is the chief designer, overseeing development of rockets and spacecraft. Elon co-founded PayPal. En deze week is het Tesla S-model uitgekomen, een waanzinnig succes.

Omdat ook ik (op het nippertje) uitgenodigd werd als een der Who’s Who van Silicon Valley, mocht ik ook officieel op de foto:

Links naast mij Alexis, strategisch opperhoofd van Nokia (heeft ‘t dus al moeilijk genoeg) en die dame drukte zich er ook even in. Maar onder dit kopje kreeg ik toch de mooiste foto:

Holland Invades Silicon Valley

Temidden van de 2 Hollandse reuzen, links Julian van de Steeg, rechts Boyd Sleeman, van REVL (hou die naam in de gaten), die het helemaal gaan maken in Californie e.o. Kortom; geinig partijtje. Na deze column gestart te hebben met die waterverf raspaardjes van Oranje, deed het me buitengewoon veel plezier om met Astrid j.l. donderdag de jaarlijkse vergadering van de Emeryville Chamber bij te wonen bij de echte raspaardjes op Albany’s Golden Gate Fields. Weer zo’n aanrader en hoe prachtig zijn deze elegante viervoeters.

Terwijl we zo aan het mijmeren waren over het aanschaffen van zo’n volbloed, uiteraard na een IPO (beursgang) van het Koninkrijk der Nederlanden, vermoedde Astrid dat wellicht gokken op het juiste paard een snellere methode zou kunnen zijn:

En dat is ter afsluiting wellicht het beste advies voor Van Marwijk, wed eens op het juiste paard en, om in dierentermen te blijven; ‘haal die oude koeien niet uit de sloot’ en ja, dan heb ik het over zijn schoonzoon en aanvoerder Van Bommel. Even serieus, het beste is dat Van Marwijk, net als Koeman, een club gaat trainen met jonge kerels die nog ontzag voor hem hebben en nog niet zo ondergeklad met tatoeages zitten. Al dat inkt kan toch niet goed zijn mensen!

Het is onbegrijpelijk dat ook een rijper mens als ik gegrepen wordt door het gegeven dat de NAF het behaagd heeft me te eren op Dutch Heritage Day, 17 november a.s. Voor aanvullende informatie: www.thenafsocal.org Alhoewel, over rijper gesproken, mijn moeder was altijd de mening toegedaan dat een man geestelijk nooit ouder wordt dan een jaar of 12! Ik voel me vereerd dat imposante mensen uit m’n ‘verleden’ als Alan Parsons (denk Beatles, Pink Floyd en uiteraard z’n eigen Alan Parsons Project) en Bill Champlin (de Sons of Champlin, Chicago en een Grammy met Earth, Wind & Fire) inmiddels ook bevestigd hebben acte de presence te geven. Onderstaand Alan Parsons die de ‘wall of Fame’ bij Ex’pression College for Digital Arts tekent, waar wij ook een studio naar hem vernoemd hebben.

Nog belangrijker is het dat m’n best vriend in de Valley, Fred van Buiten (Hewlett Packard), op zeker aanwezig zal zijn, alsmede goede TVVDM borrel vriend Antwan van der Stap (Oracle), die de volgende uitspraak deed; “al moet ik naar L.A. kruipen”. Als dat geen warm gevoel geeft! ‘Mother Theresa van de East Bay’ (en eerdere honoree) Henny Neys kondigde prompt aan 8 kaarten voor kinderen en kleinkinderen te kopen. De Rabobank’s eigen Erik Storteboom kondigde aan maar liefst 2 tafels te sponsoren. Astrid en ik zijn nu koortsachtig onze klerenkast aan het uitpluizen om er zeker van te zijn dat we ook waardig gekleed zijn. “Jasses, waarom gaat dat knoopje van m’n smoking niet meer dicht?” Dat wordt dus nieuwe spullen aanschaffen en voorts ook nog hopen dat onze boys die avond niet met een persiflage op mijn leven komen in zang of voordracht! Dichter bij huis, het consulaat, mochten wij kennis maken met onze nieuw Plaatsvervangend Consul Generaal Ard van der Vorst, en eerlijk gezegd, dat viel niet tegen. Zeker ook omdat wij in Jaap Veerman (zie eerdere Luimen) een heerlijk mens in ons midden hadden. Gisteren werd afscheid genomen van ons oude kantoor in San Mateo met een schuur- en verfpartijtje en Ard speelde zijn partij met verve mee:

Het moet me van het hart dat ik dat kantoor, waar ik toch een paar enerverende jaren heb doorgebracht, voor geen meter mis. Wel vond Consul Generaal Bart van Bolhuis, jarig vandaag (54), het nodig mij vast te leggen in mijn oude kantoor met een speciaal door hem ontworpen wijnflesopener:

Het gaat stil worden in huize Laanen; Ivar vertrekt 8 juli naar Oma in Vinkeveen voor een week of 5, Kaj vertrekt 17 juli voor een aantal maanden naar Great Lakes in Illinois om zijn Navy bootcamp af te werken en Bo-Peter woont en studeert in Berkeley aan z’n 2e Major. Het empty nesters gevoel bekruipt ons reeds! Vrijdag voor een week bezochten Kaj en ik Arlington Cemetery:

Hoeft verder geen nadere uitleg, dunkt me. Bij het graf van de onbekende soldaat werden wij ‘getracteerd’ op een onverwachte ceremonie van de Navy, die een omgekomen makker de laatste eer brachten:

Dat brengt alles weer in perspectief!

Welcome to the website of the Southern California Chapter of the Netherland-America Foundation The Southern California Chapter of the Netherland-America Foundation builds on the enduring heritage and values shared between the peoples of the Netherlands and the United States, and seeks to further strengthen the bonds between our two countries through exchange in the arts, sciences, education, business and public affairs.

SAVE-THE-DATE

The Netherland-America Foundation

Southern California Chapter

is proud to honor

Peter Laanen

Entrepreneur and International Trade Director of

The Netherlands Business Support Office

at our annual

Dutch American Heritage Day

Gala Dinner Dance

Please come and join us on

Saturday, November 17, 2012

California Club, Los Angeles

A separate invitation will follow.

Individual ticket NAF member: $175

Individual ticket non-member: $225

Tables seating 10:

Platinum Table: $6,000

Gold Table: $4,500

Silver Table: $3,000

For additional information, please contact:

Jeff Keasberry (jeffkeasberry@yahoo.com)

The NAF Southern California Chapter

The Netherland-America Foundation, Inc.

Supporting the Arts, Education and Cultural and Business Exchange

De week begon zoals altijd met avontuur. Ivar, onze Benjamin, die 1 mei j.l. 15 ½ jaar oud werd, mag met z’n ouders uit rijden gaan. De wet heeft de verantwoording, na een eerste rijles, volledig bij de ouders neergelegd. En, ik moet zeggen dat het hem de eerste keer niet slecht af ging.

De tweede keer werd m’n billenknijperij nog minder en werd Ivar enigszins arrogant. Tijd om in te grijpen en hem in te laten parkeren. Na zo’n 5 keer proberen werd het hem duidelijk dat hij er nog niet helemaal was! Wordt vervolgd. Dinsdag kwam de NextStage delegatie uit Amsterdam binnenrollen; het begin van een aantal dagen gevuld met interessante bezoeken en dito indrukken. Arthur van Hoff, Dutch Pride CTO at Flipboard, verraste de vragensteller inzake de mogelijke exit van Flipoard als volgt:

“Why are you so obsessed with money?”

Het was een genot om Pascal Finette van Mozilla (Firefox) aan te horen over ‘big gorilla’ Microsoft en de strijd van Calimero Mozilla om de browserwereld in evenwicht te houden. Deze dreumes, met wereldwijd 6oo mensen en een budget van zo’n $120 miljoen, wist in de strijd tegen de miljarden van Microsoft en Google een marktaandeel van 25% te veroveren. Waarom? Omdat zij een non-profit zijn met een groep van techneuten die de big boys een poepje willen laten ruiken, en om te bewijzen dat het niet alleen ‘stock & options’ is wat de klok slaat.

Pascal Finette aan de evangelisatie.

Ons KNBC (Koninklijke Nederlandse Borrel Club) lid Peter den Hartog leidde ons rond over Stanford en liet ons duizelen met cijfers over de presidenten, senators, gouden medaille winnaars, etc. voortgebracht uit huize Stanford. Voor een goede $300.000 komt Uw kind daar met een bachelor’s degree uit en een wereld van alumni om op terug te vallen. Ho even, wat zie ik daar achter Peter’s lesgevende lichaam:

Even uitlichten om aan te geven wat mevrouw Stanford daar voor wijlen manlief liet aanleggen (een indrukwekkend grote kerk):

Ach, zal mijn Astrid dat ook voor mij doen? Nou, een kapelletje kan toch wel! Het Google bezoek was er meer een van ‘mooie campus, vanilla uitleg’. En toen……tromgeroffel…..donderdagmiddag het netwerkevenement op het consulaat waar de participanten hun elevator pitch van 60 seconden aan het verzamelde, geselecteerde, volk kwijt konden. Een fijn moment voor mij persoonlijk omdat het bij tijd en wijle moeilijk bleek om de NextStage delegatie overal op tijd te krijgen. “Nog even een rokertje, nog even een Starbucksje”….enfin, U begrijpt het. Maar, 60 seconden is, inderdaad, 60 seconden. Menigeen had daar wat moeite mee, behalve ik. Het werd een fantastische bijeenkomst waar afspraken werden gemaakt en banden werden gesmeed. Het laatste bezoek werd gebracht aan Ex’pression College for Digital Arts, waar nog even werd stil gestaan bij Oscar Winnaar Alex Henning (Visual Effects “Hugo”). Vervolgens afsluiting bij de plek waar ik sinds 1998 in Emeryville kind aan huis ben; de Town House. Dank aan super PR man Peter Keijzer die de gelagjes voor zijn rekening nam!

Misschien kan Astrid dit toch beter als een soort van herinnering aan mij achter laten!