Vandaag, beste beeldbuiskinderen, springen wij van hot naar her, dus maak de veiligheidsgordels maar goed vast want het wordt een wilde rit tussen nu en 1959.
Al die associaties kreeg ik toen mijn oog getroffen werd door het blikseminslaande artikel dat Barbie 50 jaar geleden (9 maart 1959) aan den volke gepresenteerd werd in New York . Volgens het artikel had ontwerper Ruth Handler haar geschapen naar het voorbeeld van een Duitse pop, met alle vrouwelijke glooingen, inklusief borsten.
14 juni 2007
Badend van het zweet sla ik mijn ogen op, mijn zaalzuster vraagt mij hoeveel pijn ik heb op een schaal van 1 tot 10.
Inmiddels weet ik dat hoe meer pijn ik veins, hoe meer morfine ik krijg. Ik verman me en fluister 6 langs mijn oxygeenbuisje.
“Niet meer?” vraagt ze bezorgd.
Ik knik nee, en nadat ze de barcode op mijn pols gescand heeft (ik voel me net een supermarktartikel), krijg ik een weldadig aandoend shot in een van de pijpjes die in mijn lichaam gemonteerd zijn.
Als een warme douche!
Oh, hoe ik in het ziekenhuis beland ben?
Nou, de zondag daarvoor hadden wij een potluck end-of-the-season baseball party van onze jongste Ivar.
Alle ouders maken dus hamburgers, kip, hotdogs, en wat van dies meer zij. Toen ik ‘s avonds na aanschouwing van de laatste aflevering van de ‘Soprano’s’ ziek werd dacht ik onmiddellijk aan salmonella.
Klinkt als die reklame van Buitoni, maar dan minder fris.
Na twee dagen gemartel en gewichtsverlies van zo’n 3 kilo , brengt mijn vrouw me naar de ER (hoor ik een TV serie?) van het John Muir ziekenhuis in Walnut Creek .
Nou, die zagen gelijk dat de oude heer Laanen behoorlijk ziek was, en spoten me gelijk onder de morfine. Prachtige regenbogen en spuitende fonteinen waren het onmiddellijke resultaat. Heerlijk!
De operatie ging wat minder soepel, nadat men met een camera van speldenknopomvang gekonstateerd had dat mijn galblaas onderhevig was aan een rottingsproces en bovendien aanhing tegen een slagader naar mijn lever (dat prachtige orgaan), nam men geen halve maatregelen.
Via een soort van keizersnee werd ik verlost van het orgaan.
Twee handen er in, “niet laten vallen” want dan verspreidt het gal zich door het gehele lichaam, en dan zou Laanen wel eens meer passé kunnen zijn.
Daar heb ik natuurlijk niets van gemerkt; mijn vrouw des te meer, uur na uur sloop voorbij, maar uiteindelijk werd haar medegedeeld dat het oude onkruid (lees Laanen) zijn naam weer eer aan had gedaan.
Nadat de zuster mijn voorhoofd heeft afgelapt, verlaat ze mijn kamer en enigszins hallucinerend draai ik me om naar de 24-uurs klok op mijn nachtkastje.
De cijfers staan op 19.59, bijna 8 uur ‘s avonds dus.
1959, niets in mijn verwarde hoofd maakt een sprongetje naar Barbie, wel naar mijn kluppie Sparta uit Rotterdam .
Mijn rood witte hart barst weer van trots; dat was het jaar dat Sparta voor de laatste maal landskampioen werd.
Vanaf dat moment bepaalt de klok. tussen sluimermomenten door, mijn hele denken. De serie ‘24’ gaat daar over; alles wat er kan gebeuren binnen 24 uur.
Mijn hele leven wordt geprojekteerd op de klok!
20.05: onrustig woel ik weer door de lakens, mijn laatste jaar bij Ex’pression College for Digital Arts in Emeryville.
Monotoon klikken de cijfers voort.
De morfine doet zijn werk en ik val in een diepe slaap tot 4.07.
Het Amerikaanse Leger, daar werkte ik voor in Rotterdam gedurende de Vietnam Oorlog als Administrative Accounting Machine Operator.
Mijn eerste geprogrammeer met kabeltjes was op een IBM accounting machine 407.
Ik druk op de knop naast mijn bed en haastig komt een zuster aangesneld.
Na mijn verhaal aangehoord te hebben glimlacht ze en verzekert me dat dit bij het proces hoort.
Als ik weer ontwaak is het 9.11, het moment waarop van de Verenigde Staten, volgens eigen zeggen, de onschuld werd ontnomen.
En laten we wel wezen, die 11e September heeft de hele wereld geraakt. Op het moment dat het tweede vliegtuig de toren invloog zat ik in de auto onderweg naar Ex’pression, en ik heb nog nooit zo’n koude rilling gehad.
De stemming op de school was er een van totale droefenis en onredderin. Iedereen in de V.S. heeft wel familie wonen in een staat aan een van de kusten; het werd dus overal gevoeld, zonder aanziens des persoons. Huilende studenten worden getroost en als ik ‘s avonds naar huis rij staan mensen op bruggen over de highway met stars and stripes vlaggen te zwaaien; het is onmogelijk om zonder betraande ogen thuis aan te komen.
19.46, zo heb ik dus bijna 24 uur doorgebracht, ijlend (letterlijk en figuurlijk) van dieptepunt naar hoogtepunt en terug, rollercoaster style.
1946, mijn geboortejaar (ook van Bill Clinton en Dolly Parton), terug dus bij af.
En aan de waanzin komt geen eind, we zwalken van de getuigenis van een Sudanese soldaat hoe vrouwen gedood moeten worden in Darfur, en meisjes vanaf 13 verkracht, naar de mega boosheid deze week dat er een Barbie op de markt is gebracht met een tatoeage.
Maar; er is hoop! 
Oftewel zoals wij hier zeggen; Obama is “Da Bom”!
Volgende week minder van de hak op de tak, maar het lucht wel op!