Month: June 2009

Koningen verdwijnen waar medicijnen verschijnen!

Na de King of Rock ‘n’ Roll is nu ook de King of Pop van het toneel verdwenen. En lijkt het logisch dat ook ik m’n Michael Jackson ei leg.

Natuurlijk ben ik niet zo verrast als eenieder die in tranen uitbarst, danwel kaartjes had gekocht voor de ‘concerts to be’.

Michael had sinds 1997 niet meer opgetreden en was inmiddels de 50 gepasseerd.

Halloooooooooo!!!

Weet je wat een moonwalk, en wat van dies meer zei, voor een vijftigjarige betekent?!

De repetities alleen al voor de komende toer van 50 concerten in de U.K. moeten op zich zelf killing geweest zijn.

En vervolgens het nieuws dat hij ook waarschijnlijk nog een shotje Demerol tot zich had genomen (als toetje?).

Dit zegt drugs.com o.a. over Demerol:

Indications and Usage for Demerol

For the relief of moderate to severe pain

For support of anesthesia

Omdat niemand het durft te zeggen, wil ik het volgende kwijt; ondanks dat de autopsie nog zes weken op zich zal laten wachten, lijkt het gerechtvaardigd te stellen dat Michael Jackson, net zoals zijn reeds overleden ‘father in law to be’ Elvis Presley, waarschijnlijk een wandelende medicijnkast was.

Zie beneden wat men bij de autopsie van Elvis aantrof!

Voor wat betreft Michael’s trieste jeugdleven vind je de beste clue in het boekje behorend bij de dubbel CD ‘Past, Present And Future, BOOK 1’. Wow, dat is nogal een veelzeggende tekst!

Het verklaart mijns inziens de wijzigingen die hij ‘face wise’ onderging van zijn 20e tot zijn 28e en duidelijk weerspiegeld warden in de album covers van ‘Off The Wall’, ‘Thriller’ en ‘Bad’.

De drie albums zijn dus van mij (vinyl) en heb ik dus gekocht omdat zijn muziek mij boeide (in ‘mint condition’ maar niet te koop!).

Mijn favorieten:

‘Off The Wall’

YouTube – Michael Jackson – Don’t Stop ‘Til You Get Enough

YouTube – Michael Jackson – She’s Out Of My Life

‘Thriller’

YouTube – Michael Jackson – Beat It

YouTube – Michael Jackson – Billie Jean

‘Bad’

YouTube – Michael Jackson – The Way You Make Me Feel

YouTube – Michael Jackson – Man in the mirror

Over wijzigingen gesproken; beneden een plaatje van die andere King met aan zijn linkerzijde nog een shotje van Lisa Marie, de latere mevrouw Jackson.

Beneden Elvis in Las Vegas met wat wijzigingen die ik eerder al aanroerde.

Omdat mijn gedachten op zo’n zaterdagmorgen nogal her en der heenspringen, moest ik eigenlijk plotsklaps aan Eckart denken die ook nogal van uiterlijk wijzigde.

Dat klinkt vreemd, maar hij ging van ‘kantoor’ type meer naar ‘glamour’ type ondanks zijn eenvoudigheid in zijn status van multi miljonair.

Foto uit het BSO boek “Het Hoofd Sprak”

Persfoto

Striking, toch?!

En ik?

Van mij zeggen ze altijd dat ik niet veel ouder word.

Op wat rimpels na en een grijzende snor hebben ze gelijk.

Het voordeel van vroeg kaal worden!

Saai?

Zekers, maar toen kaal ‘in’ begon te worden, was ik weer helemaal het ventje.

Zoals de liftboy reeds zei over het leven: “het kent z’n ups en downs”.

PS: Ik was indertijd weg van Farrah Fawcett!

Het nieuws van zaterdag 20 juni 2009; een zomers begin

De koffie pruttelt naar het hoogtepunt en ik open een vers pakje stroopwafels.

Gezellig!

Wat een naar nieuws; snel maar even doorbladeren naar mensen die het wat beter hebben.

Heeft U dat nou ook; die mensen die een iPhone hebben en je te pas en te onpas de diverse applicaties demonstreren?

Ze vingeren je fluitend door de diverse mogelijkheden.

Een veeg met de vinger en je weet wat voor weer het in Nederland is.

Vooral Hollanders in Silicon Valley vinden dat geweldig.

Kijk; je kan er ook een aansteker van maken.

En een zaklantaren.

Maar ik moet zeggen dat tijdens onze laatste trip naar Washington het apparaat feilloos een geschikt restaurant vond, inklusief de weg er heen.

Kudos voor mevrouw Laanen die mijn Blackberry maar een oudemannen apparaatje vindt.

Echter, koning, keizer, admiraal….ook al heet je Steve Jobs en ben je Apple’s Messias, dan nog ben je niet onkwetsbaar (en Steve drinkt zelfs niet….).

Report: Apple CEO Steve Jobs had liver transplant in Tennessee

MediaNews

Posted: 06/19/2009 09:43:54 PM PDT

Updated: 06/19/2009 10:41:32 PM PDT

1 of 1Full Size

Apple Chief Executive Steve Jobs, on a medical leave from the company, received a liver transplant about two months ago, The Wall Street Journal reported on its Web site Friday night.

The newspaper said Jobs is recovering and is expected to return to work later this month as Apple has previously said, but that he may work part time for some time after his return.

"Steve continues to look forward to returning at the end of June, and there’s nothing further to say," Apple spokeswoman Katie Cotton told the Journal.

The newspaper reported that some company directors knew that Jobs, 54, who had taken a leave of absence from the company after being treated for pancreatic cancer, had the surgery, which took place in Tennessee.

Dat brengt ons natuurlijk (honger, kado’s, ziekte) naar vaderdag en onze held: Barack Obama.

Zijn verhaal is iets waar ik me in kan vinden.

Niet dat het mijne zo diep was, maar ik kan me eigenlijk ook weinig van mijn vader herinneren, behalve dat ook ik zijn naam draag.

Hij stierf toen ik 12 was na een langdurig ziekbed.

Daarvoor was hij eindeloos met bus en trein op pad om bedrijfskleding aan de man te brengen.

En wij, mijn oudere broers en ik, moesten dat dan weer afleveren en geld incasseren als hij iets verkocht had.

Op pad met het moordenaartje van de Rosestraat in Rotterdam Zuid.

Het moordenaartje een soort tram/trein die naar de eilanden (Goeree-Overflakkee) ging, en alle dorpen daartussen, en zo vernoemd werd vanwege de vele ongelukken in de loop der jaren.

Dat blijft je bij; of, als je lekker aan het voetballen was dat je drie flesjes bier bij kruidenier Suiker moest halen als vader thuis was en dorst kreeg.

Op de pof, dat wel.

De goede dingen die mijn moeder deed komen natuurlijk pas ter sprake bij de volgende moederdag. Okay, zal ik een moederskindje geweest zijn!

Nou ja, kortom, ik probeer in ieder geval een betere vader te zijn, en dat is moeilijk zat.

Toen mijn oudste zoon Rick dan ook ter opluistering van mijn 50e verjaardag .Papa live vertolkte golfde er heel wat door me heen!

En, mocht je de clip spelen, Papa – Stef Bos. Eerbetoon aan mijn vader. dan zie je ook wat dit lied bij kinderen teweeg brengt die hun vader verloren hebben.

Hoe het ook zei, geniet van het onderstaande Obama verhaal en maak er morgen wat moois van, want uiteindelijk zijn hij en ik er niets minder van geworden (hij wat meer)!

Obama tells men what kind of dads they should be

AP – FILE — This undated photo released by Obama for America shows Barack Obama and his father, also named …

By CALVIN WOODWARD, Associated Press Writer Calvin Woodward, Associated Press Writer – 1 hr 52 mins ago

WASHINGTON – Barack Obama got a basketball, his first name and ambition from his father. Little else. The son gave back more than he received: a lifetime of ruminations about the man who abandoned the family, a memoir named "Dreams from My Father," and endless reflections on his own successes and shortcomings as a parent of Sasha, 8, and Malia, 10.  As a candidate and now president, he’s been telling men what sort of father they should be. It’s become his Father’s Day ritual. He’s asking American men to be better fathers than his own.   The president showcased fatherhood in a series of events and a magazine article in advance of Father’s Day this Sunday. He said he came to understand the importance of fatherhood from its absence in his childhood homes — just as an estimated 24 million Americans today are growing up without a dad. Fathers run deep in the political culture as they do everywhere else, for better and worse. Michelle Obama has said many times how her late dad, Fraser, is her reference point and rock — she checks in with him, in her mind, routinely, and at important moments.      Obama’s presidential rival, John McCain, called his own memoirs "Faith of My Fathers," tracing generations of high-achieving scamps. The father-son presidencies of the George Bushes were bookends on Bill Clinton, whose father drowned in a ditch before the future president was born and whose stepfather was an abusive alcoholic nicknamed Dude.  A Kenyan goatherder-turned-intellectual who clawed his way to scholarships and Harvard, Barack Hussein Obama Sr. left a family behind to get his schooling in the United States. He started another family here, then left his second wife and 2-year-old Barack Jr. to return to Africa with another woman. His promise flamed out in Africa after stints working for an oil company and the government; he fell into drink and died in a car crash when his son was 21, a student at Columbia University.

                                                                                                                                    I “I don’t want to be the kind of father I had," the president is quoted as telling a friend in a new book about him.

Concord Pavilion, donderdag 11 juni, 2009.

De dag dat ruim 400 Northgate High School studenten hun diploma uitgereikt krijgen en een eerste stap hebben gezet op hun weg naar morgen.

Er wordt een spektakel eerste klas van gemaakt beginnend met –uiteraard- de The Star Spangled Banner: America’s National ….

Mijn gedachten dwalen gedurende de speeches soms alle kanten op, zeker op de momenten dat de rode golf van toga’s hun meegesmokkelde strandballen opblazen en vrolijk in de rondte boksen.

Dit tot soms groot genoegen van de 4.000 familieleden en vrienden, en tot enig ongenoegen van de in zwarte toga’s uitgedoste faculteitsleden.

Hoewel sommigen bij tijd en wijle een lach niet kunnen onderdrukken.

Het is prachtig en ontroerend en gelukkig kan ik mijn zakdoek weer kwijt aan egaa Astrid.

Want, een van die studenten is onze bijna 18 jarige zoon Bo-Peter.

Bo-Peter poseert alvorens zijn diploma in ontvangst te nemen

Ik meen me te herinneren dat ik mijn diploma in een manilla envelope thuisgestuurd kreeg.

Mijn ouders knikten goedkeurend en gingen weer over tot de orde van de dag.

Immers, als na-oorlogskind lagen de banen opgeschept, enne…..doe maar gewoon, dit wordt van je verwacht.

Wij zwellen van trots; in deze tijd met al zijn verleidingen en een wereld in chaos, mag je je verheugen dat jouw kind deze belangrijke eerste stap heeft gezet.

Vreemd genoeg bedenk ik me plotsklaps dat mijn oude makker Peter Wijsman komende maandag de respectabele leeftijd van 58 bereikt.

Hij kwam als een soort briljante vlegel onder mijn “chef” vleugels in het jaar 1974; 35 jaar geleden. Auw!

Zo werd hij althans geintroduceerd door Joep Toth, oprichter en direkteur van Holland International Computer Services.

Joep was inderdaad de zus van Sylvia Toth en is helaas lelijk berooid aan zijn einde gekomen.

Zelf was ik daar 1973 in dienst getreden als systeemanalist/programmeur voor het ruime maandelijkse bedrag van fl. 2.250.00.

Na een bliksemcarriere (gewoon je uit de naad werken) werd ik benoemd tot Division Manager en kreeg ik genoemde Peter Wijsman onder mijn hoede, evenals ene Ton Bunnik (later ook wel de professor genoemd).

Wijsman groeide uit tot Oracle hot shot, en Bunnik is momenteel eigenaar van Bunnik Business Intelligence.

En nu weet ik weer waarom dat allemaal in mijn hoofd schoot; Bunnik, ook onder mijn vleugels, heb ik eens moeten vermanen omdat hij lucht dildo’s (later vervangen door air guitar) gooide naar een mede collega,  waarna programmeuse Agatha Koot zich bij mij beklaagde over hun gedrag, omdat zij ook in dat kantoor zat.

Wijsman presteerde het om onderweg naar ons favoriete barretje “t Haasje” op de tramrails, bij het tramhuisje, leuke dames op te pikken onder het mom dat de tram vertraagd was.

Zat ik echt aan het stuur?

Peter Wijsman, Ton Bunnik en mode presentator Peter Laanen bij HI “5”

Deze jongelui zijn uitgegroeid tot betrouwbare zakenpartners!

Daarom heb ik zoveel hoop dat zoon Bo-Peter uitgroeit tot een aanwinst van deze maatschappij.

Natuurlijk kan ik het niet nalaten om Peter Koelewijn er tegen aan te gooien, hoewel dat meer past in de tijd dat oudste zoon Rick opgroeide.

Heb ik daar vorige week nog voor gewaarschuwd, en nu dit!

Premier Jan Peter Balkenende zei vrijdag dat kiezers met hun grote steun aan zowel anti- als pro-Europese partijen een duidelijk signaal hebben willen geven, maar de signalen zijn wel „heel verschillende en soms zelfs tegengesteld”. „Dat is goed voor het debat over Europa”, zei Balkenende vrijdag na afloop van de ministerraad.

Hoorde ik daar de vooroorlogse (WO2) Minister President Colijn weer?

‘Ik verzoek den luisteraars dan ook, wanneer zij straks hun legersteden opzoeken, even rustig te gaan slapen als zij dat ook andere nachten doen. Er is voorshands geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn’.

Hendrikus (Hendrik) Colijn (1869–1944)

Offe….omdat we gewoon zo zijn?!

YouTube – Fluitsma & Van Tijn: 15 miljoen mensen with subtitles

Terug naar (laatste vrije aflevering….hoewel….) waar we waren gebleven!

Mama

De rit naar Rotterdam kan ik wel dromen.

Het mooiste deel vind ik wanneer je vlak voor de Van Brienenoordbrug de Maasboulevard opdraait. Wat een prachtige sky line.

Rotterdam heeft zich daadwerkelijk van een lelijk eendje tot zwaan getransformeerd.

Previous user photo Next user photo

Ik heb nog mid vijftiger jaren gevoetbald op de puinhopen die de Duitsers achter lieten in het gebombardeerde hart van Rotterdam.

En vlotje gevaren in de onder water gelopen kelders van het in aanbouw zijnde Dijkzigt ziekenhuis.

Nog een Godswonder dat ik uit m’n jeugd ben gekomen met ‘slechts’ een gebroken pols en hier en daar wat littekens.

Het appartement waar mijn moeder woont ligt aan de Wijnkade, ze werden eind zeventiger jaren gebouwd ter vervanging van oude, lelijke pakhuizen.

Met mijn stiefvader, die 6 augustus vorig jaar overleed, terwijl wij op vakantie in Malta waren, heeft ze daar zo’n twintig jaar gelukkig gewoond.

Ook mijn moeder is behoorlijk aan het kwakkelen, en ofschoon ze 85 jaar werd afgelopen januari, is ze geestelijk meer dan behoorlijk bij.

Ze maakt van het bezoek altijd een mini feest; blokjes kaas al gesneden, whiskietje ingeschonken en een geldersch worstje achter de hand voor de zekerheid.

Hans van Hemert, onder andere bekend als producer van Mouth & McNeal en Luv’, vroeg mij een aantal jaren geleden om de tekst te schrijven voor de groep Vulcano, met als thema moeder (dag).

Hans houdt van thema’s, bijna al zijn groepen zijn als zodanig samengesteld.

Maar ja, als je, zoals Hans, van de royalties kan leven, dan doe je het goed.

Onmiddelijk moest ik aan mijn moeder denken; het refrein vloeide uit mijn pen:

“Lieve, lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjes gezicht,

lieve, lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, een bericht,

m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar,

als ik dalijk thuiskom, bezoek ik haar,

lieve, lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar”

Helaas hield Vulcano kort daarop te bestaan, hetgeen hopelijk niets van doen had met mijn tekst.

Mijn moeder zoemt de buitendeur open en staat al bij de ingang van haar appartement te wachten.

God, wat is ze klein geworden, en mager, rilt het door me heen.

“Ha die moeke,” luidt mijn standaard tekst.

“Dag jongen, kom maar gauw binnen, daar brandt de kachel.”

Zodra ik zit, komen de lekkernijen een voor een op tafel.

Zelf neemt ze een jonge jenever van een wit merk.

Even valt er een stilte en dan beginnen we tegelijk te praten.

Lachend kijken we elkaar aan en dan zegt ze, “weet je nog dat pa altijd zei dat de dood een reden moest hebben?”

“Ja ma, omdat hij altijd zware van de weduwe rookte, meende hij in ieder geval zijn eigen reden te hebben gecreeerd.”

Ze haalde haar schouders op ten teken dat ze echt iets op haar lever had.

“Weet je,” begon ze, “weet je, wil je me beloven dat als ik iets van kanker heb of zo, dat je me niet toestaat om zo’n chemo kuur te doen.”

Beiden wisten we hoe vorig jaar de chemo kuur mijn stiefvader’s leven wellicht met enkele maanden verlengd had, maar de kwaliteit verkort.

Zijn biertje, zijn lust en leven, was volgens hem door ons aangelengd, achter zijn rug om.

Omdat hij hardhorend was, bestempelde hij alles dat voor hem onverstaanbaar was, als een vorm van roddel, met hem in de hoofdrol.

Mijn moeder had het er, mede gezien haar gevorderde leeftijd, knap lastig mee.

Ongemakkelijk tuur ik in mijn cognac kleurige whisky; ik ben niet goed in praatjes over de dood, ondanks dat ik er al te veel mee geconfronteerd ben geweest.

Ik schraap mijn keel, “ma, je wordt vast honderd, ik beloof echter mijn poot stijf te houden als je er om vraagt. Mijn beurt om wat in te schenken.”

In de eikenhouten keuken neem ik me voor om haar een light versie te vertellen van hetgeen op dit moment gaande is.

Het Arcade verhaal had haar reeds geschokt.

Mijn moeder leed aan het grote enveloppen syndroom, zoals ik dat noemde; voor haar waren grote, of blauwe, enveloppen het teken van naderend onheil.

Soms moet ik ze openmaken, om haar dan geruststellend voor te lezen dat het om een geringe verhoging van de onroerend goed belasting gaat, of iets dergelijks.

Binnengekomen doe ik haar verslag van de ontwikkelingen, waarna ze zegt dat pa en zij de mening waren toegedaan dat ik altijd op mijn pootjes terecht zou komen.

Pa Jan en Ma in feeststemming (1960)

“Goed om te weten, ma,” zeg ik, om vervolgens op haar een toast uit te brengen, waarbij haar felle grijze, opmerkelijk sprankelende ogen goedkeuring uitstralen.

Nadat we de familie doorgenomen hebben, besluit ik op te stappen omdat het me toch wel weer een uurtje kost, op dat tijdstip, om rond zeven uur terug te zijn bij Eckart en consorten.

Na een innige omhelzing en nog wat nazwaaien op het balcon, verdwijn ik om de hoek, opgelucht dat het beter ging dan verwacht, alhoewel ik weet hoe goed mijn moeder toneel kan spelen.

Weer terug naar de Maasboulevard, waar het verkeer zich stapvoets voortbeweegt naar de Van Brienenoordbrug.

Tijd ook om even zoon Rick te bellen dat de plannen helaas gewijzigd zijn.

“Met Rick,” schalt het door mijn auto.

“Vader hier, ik moet me helaas afmelden voor vanavond.”

De teleurstelling klinkt in zijn stem door als hij om het ‘waarom’ vraagt.

Ik leg hem de situatie uit en Rick draait om; hij is altijd nogal avontuurlijk aangelegd geweest.

“We doen dit snel over,” beloof ik, “hou jij intussen een oogje op oma?”

Rick is gek op oma, en toen opa nog leefde gingen hij en zijn vrouw Imelda bijna wekelijks langs voor een potje klaverjas.

“Zekers, veel sukses vanavond,” sluit Rick af.

Het diner

Nadat ik de altijd openstaande deur van Eckart’s keukeningang dichttrek, lijkt de stemming aanmerkelijk opgeklaard te zijn.  

Zijn het de cocktails, of is de kleine filmdiploma viering van Eckart’s stiefzoon Jan Diederik, waar Gary een namaak Oscar heeft uitgereikt, de oorzaak?

Hoe het ook zei; Gary oogt heel relaxed en we beginnen een interessante discussie over de beoogde school en de bands die we gezamenlijk kennen.