Zo kon het gebeuren dat ik afgelopen zondag met mijn 17 jarige beer van een zoon Kaj uit vliegen ging.
Dat wil zeggen; hij vloog en ik zat er achter.
Nou, als dat geen ‘food for thought’ geeft, dan weet ik ‘t niet meer.
En om te demonstreren dat ik niet alleen ouwe lullen muziek draai, geeft “Metro Station” onderstaand weer wat ik toen dacht: (vergeet niet te klikken).
Metro Station – "Seventeen Forever" Music Video
Ik dacht nog even aan Rober Long en diens “Je bent pas 17”, maar zijn partnerkeuze was toch niet geheel mijn genre.
Niets ten nadele van Robert Long; al zijn vinyl staat nog steeds in mint conditie in mijn album verzameling.
Al vliegend over de Bay Bridge, San Francisco, de Golden Gate Bridge en Alcatraz, borrelde herinneringen in mij op hoe ik als 17 jarige, we schrijven 1963, met mijn Tomos (armeluis Puch) Parijs aandeed.
Samen met mijn broer Aad, en vriend Aat de Boon, reden we uur na uur in de stromende regen; eerst naar Luxemburg.
Aat de Boon was 25 dagen jonger dan ik en werd geboren in het aanpalende perceel in de Van der Poelstraat; yes Sir, in Rotterdam.
Wij waren echte vrienden, maar na uren in de regen, met een vaartje van zo’n 35 tot 40 kilometer kon hij het bloed onder je nagels vandaan halen met zijn gezuig over niemandalletjes.
Zeiknat aangekomen in Luxemburg, ondergebracht in een huurtent die ook het vocht niet bij kon houden, werd de stemming er niet bepaald beter op.
Nadat de primus ook nog eens dienst weigerde, ging ik op m’n gemak een boterhammetje met sardines klaarmaken.
Mijn hele brommerzijtas zat volgepropt met die blikjes, waar ik dol op was.
Aat de Boon was gewoon chagreinig en maakte allerlei opmerkingen over de stank van mijn sardines.
Ik was in opperbeste stemming en nam de rol van zuiger over tot het moment dat Aat zei “nog een opmerking en ik sla je boven op je bek”, hetgeen mijnerzijds een hilarisch gelach ten gevolge had.
En daar kwam Aat de Boon met gebalde vuist op mij afzetten, en er ontstond een waar gevecht, waarbij broer Aad zenuwachtig vredestichtend tussendoor sprong, “jongens, jongens, stop er mee”. Tussen twee haakjes; wat missen jullie wat niet van deze tijd is? Inderdaad, geen mes, knuppel of pistool aanwezig bij dit robbertje!
Nadat de tent onder de sardines en bijbehorende olie kwam te zitten, inklusief penetrante geur, werd de vrede uiteindelijk mokkend getekend.
Vanaf dat moment werd de drooggarantie verzekering van de tent slechts een regel in de huurovereenkomst en lekte het vrolijk op alle plekken waar de sardines en de olie zich verspreid hadden..
Kaj verstoorde mijn gemijmer door me op het Presidio te wijzen waar George Lucas enige jaren geleden zijn imperium vestigde, amper een kilometer van de Golden Gate Bridge verwijderd.
Toen wist ik plotsklaps weer waar ik absoluut over wilde schrijven vandaag; veiligheid, waar de Amerikanen zo krampachtig bezig mee zijn op vliegvelden.
Na Kaj vastgelegd te hebben voor het nageslacht, met checklist (brandstof op peil, flappen okay, lampen doen het, etc.), en ik tussen de tientallen Cessna’s en Pipercups scharrelde, werd ik als door de bliksem getroffen.
Als regelmatige reiziger doe ik immers geroutineerd m’n schoenen uit, m’n riem af en verdwijnen alle metaalwaren in een bakje tijdens het inchecken op een vliegveld.
Hier in Concord niets van dit alles.
Kaj zei dat ik z’n vader was, waarna men mij gemoedelijk toeknikte om Kaj vervolgens de sleutels van het vliegtuig te geven.
Deze 17 jarige jongen opende vervolgens de deur naar de runway met de hem verstrekte code en papa dribbelde in zijn kielzog mee.
Geen hond meer in zicht; niet om mijn rijbewijs gevraagd ter identificatie, of mijn mobiele telefoon aan- en uitgezet ter controle. Niets, niente, nada, zilch!
Twee weken daarvoor hadden twee Nederlandse vrienden, waarvan een op het laatste moment instapte, zich daar ook over verwonderd.
Toch profilering?
Had ik er zo moeten uitzien om achterdocht te wekken?
Het zat me toch dwars en daags daarna heb ik een e-mail gestuurd naar Homeland Security.
Ik was er van overtuigd dat er met loeiende sirens gereageerd zou worden en dat alle vliegscholen tot nader order gesloten zouden worden.
Interview na interview werkte ik af en de koppen in de kranten en magazines schreeuwden over de ‘alien’ die het gat in de beveiliging gevonden had.
Niets van dit alles, slechts de sound of silence viel mij ten deel.
Er zijn waarschijnlijk duizenden vliegscholen in de Verenigde Staten en neem van mij aan dat het overal van hetzelfde laken een pak is.
Schande!
Overigens gaat het verhaal dat niet controleren (brandstof) ook John Denver de das omgedaan heeft!
John Denver – Leaving on a Jet Plane
Morgen lekker op de boot een cruise maken naar Mexico, H1 en weer.
N1 ik zal er geen grappen meer over maken maar volgende week kunnen jullie een gouwe ouwe tegemoet zien.
