Month: October 2009

We schrijven 1967, het jaar dat ik op 21 jarige leeftijd voor de U.S. Army in Rotterdam aan de slag ging.

Zonder enig besef hoe dit de rest van mijn leven zou beinvloeden.

Als administratieve terminal werd ons de taak toebedeeld om alle G.I.’s in Europa te voorzien van hen toekomend meubilair, voertuigen en anderszins. Tevens de voorraden (o.a. drank- en rookwaren) die gezonden werden naar de belastingvrije G.I. shops. Soesterberg is derhalve altijd een van mijn lievelingsplekken gebleven!

De terminal kreeg dag en nacht ‘ponskaarten’ binnen vanuit diverse havens in de V.S. welke wij sorteerden op bestemming, en waar vervolgens manifesten van gedraaid werden. Het centrale brein was de IBM 407 accounting machine, waar wij middels het bedrade programmeerbare paneel immer weer wondertjes uitwrongen.

De ruimte waarin dit alles zich afspeelde was immens, en we hadden twee punch ladies die continu bezig waren om ponskaarten te voorzien van retourhavens of treinvervoer bestemmingen. Wat mij van die periode is bijgebleven, en ik bedoel in mijn hersens gegrift, is de veerkracht van de Amerikanen.

Vele G.I.’s die gedurende de Vietnam oorlog gewond waren geraakt werden naar een administratieve terminal als de onze gestuurd. Daar konden zij op adem komen en werden zij voorbereid op een job in de maatschappij indien hen geen verdere carriere in het leger voor ogen stond.

Zelfs de zwaarste ‘gevallen’ waren bereid om de handen uit de mouwen te steken en je daadwerkelijk te ondersteunen bij de dagelijkse werkzaamheden, hetgeen met name bij sorteeraktiviteiten geweldig uitkwam. Geestdodender werk kon je je bijna niet bedenken. Getier als er een bak met honderden ponskaarten van de sorteermachine kukelde. Dat was weer een kolommetje of tien opnieuw sorteren.

Sommige nachtshiften waren heel licht als schepen uitbleven of de telefoonlijnen stoorden, zodat er geen data on-line gestuurd kon worden die bij ons automatisch tot ponskaarten werden verwerkt. Dan werd er hartstochtelijk gespeeld op de tafeltennistafel, en dan moest je wel voorzichtig zijn dat je niet de verkeerde snaar raakte. Als middelmatige speler moest ik mij van andere taktieken bedienen, bijvoorbeeld door mijn tegenstander uit balans te halen door ‘trash’ te praten, en om totaal vanuit de verdediging te operen. Dat viel niet altijd in goede aarde en menigmaal heb ik een sprint door de gangen moeten trekken om een lichtgeraakte G.I. van me af te houden. Good times, good times!

Maar zoals gezegd, die veerkracht, dat optimisme en het op de juiste wijze naar buiten weten te brengen, heeft een blijvende indruk op me gemaakt.

Fast forward naar 2009.

Fay Hartog-Levin heeft 22 juli 2009 haar opwachting gemaakt bij de senaatscommissie voor buitenlandse zaken in Washington, DC.

Het behaagde President Obama om haar voor te dragen als ambassadeur van het Koninkrijk der Nederlanden. En Fay is trots op haar Nederlandse achtergrond.

Zij verwijst naar de banden tussen de V.S. en Nederland, hetgeen zich dit jaar uit met allerlei festiviteiten in de Verenigde Staten. Dit om te vieren dat Henry Hudson met het Nederlandse schip de Halve Maen het huidige Manhattan aandeed. Haar ouders ontvluchtten Nederland gedurende de tweede wereldoorlog en vonden bij terugkomst niets meer wat hen deed denken aan de ‘eigen haard’ die zij in 1937 in Den Haag opgebouwd hadden.

En, zoals miljoenen immigranten voor hen bouwden zij een nieuw leven op in de V.S. Ofschoon Fay opgroeide met Amerikaanse waarden, blijven de banden met het vaderland bestaan. Geen wonder dat zij gloeide van trots dat haar nominatie omgezet werd in een aanstelling.

En ja, wij zijn de vierde investeerder in de V.S. en “ons” Schiphol en Rotterdam zijn de voornaamste verkeerspunten in het vervoer van Amerikaanse goederen. Het mooie aan dit alles is dat na een gedwongen vertrek vanuit Nederland, de V.S. Fay’s familie een “home” gaf van waaruit zij terugstuiterden tot gerespecteerde mensen met een positief toekomstbeeld.

Als wij momenteel naar Silicon Valley kijken, van waaruit ik Nederlandse EVD belangen waarneem voor bedrijven die zich hier willen vestigen, of gewoon zaken willen doen, dan kom je er niet onderuit dat de werkeloosheid een absolute piek bereikte in juli; 11,8%

En hoe onwaarschijnlijk dat ook moge klinken, er heerst optimisme. Vele ‘pink slippers’ hebben zich op FaceBook, Twitter of de iPhone gegooid met applicaties en wat van dies meer zij. Facebook’s CEO Marck Zuckerberg verwacht zijn personeelsbestand op korte termijn met maar liefst 50% uit te breiden. ’s Werelds grootste op het gebied van ‘Human Resources’, de Society for Human Resource Management, verwacht dat september voor de service sector de vijfde opeenvolgende maand wordt dat de aannames de ontslagen zullen overtreffen.

Er heerst een ongelofelijke ‘buzz’, en op een of andere rare manier loopt de Valley over van bedrijvigheid. Met de huidige werkeloosheid kan de Valley worden bestempeld als een mestvaalt; maar groeien daar soms niet de mooiste (high tech) bloemen?!

Nou schreef ik dit stuk dus voor een van mijn favoriete hoofdredacteuren, Adriaan Meij van ‘High Tech Analysis’. Na publicatie in het zojuist uitgekomen najaarsnummer, bleek dat mijn serieuze kant er uitgesneden was (vanaf ‘Fast Forward naar 2009’). Klaarblijkelijk hoort dat niet bij mijn profiel.

Aangezien ik dit stuk ruim vier weken geleden geschreven heb, was het een waar genoegen om te konstateren dat ‘Time’ Californie nog steeds als Amerika’s toekomst profileerde in de November uitgave.

Mark Muro van het Brookings Institution’s Metropiltan Policy programma, sloot het als volgt af: “Californie heeft de volgende economie alweer verzegeld, en het is weer verbazing wekkend”.

Eigenlijk ben ik dus een ziener!

Onderstaand de column als geplaatst (snik).

Dear Mr Jacobus Laanen, On behalf of United Airlines, please accept my apologies for the inconvenience you experienced on delayed Flight 137. I was made aware that your flight from Chicago was delayed because of inclement weather en route. While weather is a factor beyond our control, I do understand how frustrating and upsetting it can be to have your travel plans suddenly altered. I know that in choosing air travel you do so with time constraints in mind, and I am truly sorry if we did not provide the level of service that you expect or deserve from United. Thank you for your patience as we made preparations to get you safely on your way. While I cannot replace the time lost while waiting, I am pleased to offer you this goodwill gesture as a means of expressing my appreciation for your patience. I hope you will afford United another opportunity to serve your travel needs in the near future. Sincerely, Keith Fisher United Airlines Customer Relations

Ik moet zeggen dat dit een van de weinige keren is dat een airline onmiddellijk na de vlucht excuses aangeboden heeft.

Okay, aandachtige lezer, mijn eerste voornaam is Jacobus en mijn tweede Petrus, hetgeen Peter als roepnaam tot gevolg had.

Alles buiten mij om in 1946 geregeld.

Na het wereldschokkende “nine eleven” werd ik gedwongen om “Jacobus” te gebruiken op alles dat riekt naar officieel, maar dit terzijde.

Wij vlogen naar Ottawa, Canada, nadat Hare Majesteit al haar daar voor in aanmerking komende nijvere werkers opgetrommeld had voor het halfjaarlijkse handelsoverleg.

Dat betekende twee dagen reizen voor twee dagen overleg omdat Ottawa vanaf San Francisco niet rechtstreeks te bereiken is.

Heen met Air Canada via Toronto naar Ottawa verliep vrij geruisloos, zij het dat 5 uur ‘s ochtends opstaan niet geheel als een goed begin van de dag beschouwd kan worden.

Dat goud in de mond van de morgenstond heb ik nooit helemaal begrepen.

Aangezien de besprekingen “classified” zijn kan ik daar niet over uitweiden, wel dient gesteld te worden dat de receptie bij Ambassadeur Wim Geerts, en diens charmante egaa Thea, een hoogtepunt was.

Wim Geerts geheel links in actie voor het vaderland

Niemand kan zich voorstellen hoe een Nederlander in den vreemde verwend wordt met bitterballen en haring.

Mijn ervaring van tientallen jaren in het omgaan met mensen leverde me dan ook menig extra bitterballetje op.

Ottawa zelf deed me sterk aan Engeland denken, met name aan het noordelijk gelegen Leeds, met vele wat armoedig aandoende bakstenen huizen.

Wel prachtige parlementsgebouwen; chapeau.

Collega Frans en ik waren afgelopen donderdag natuurlijk keurig op tijd om de terugreis te aanvaarden van Ottawa International.

Opvallend was de vriendelijkheid van de Canadese beveiligingsbeambten in vergelijking met hun Amerikaanse TSA counterparts, en de griezelig aandoende stilte bij de check in balies.

Behalve een; United Express, daar stonden twee dames op irritant langzame wijze een in lengte aandikkende rij passagiers te helpen.

Nadat praktisch iedereen tevergeefs had gepoogd zijn e-ticket voor een boarding pass te verzilveren in de daarvoor ter beschikking staande automaten, vertragingstaktiek nummer een, sloot men mokkend aan.

Het duurde zeker tien minuten per passagier om in te checken.

En ik durf er op te zweren dat, na een der dames bestudeerd te hebben, er hier sprake was van een zekere vorm van dyslexia.

En dan voel je langzamerhand de irritatie bij je binnensluipen.

Eerst maak je nog de nodige grappen over het “Express” deel in de naam United, je doet met je mede passagiers een kleine wave als een passagier binnen de tin minuten ingechecked is, maar je wordt toch enigszins bozig.

Nou ja, je bent ruim op tijd, dus het komt helemaal goed.

Dat is te zeggen; ruim twee uur vertraging wegen hondenweer in Chicago waar we een overstapje moeten maken.

Dat is tegenwoordig het lot van de luchtreiziger, dus laten we ons ‘verwennen’ met een laf bakje soep (ze noemen het bisque) en een soort van Croque Monsieur (of Madame), voor een twintigtal Canadese Dollars.

In de stromende regen verlaten we Ottawa, waar het voor de tijd van het jaar uiterst mild was.

En toen begon de chaos.

Een halve marathon dienden we af te leggen op Chicago’s O’Hare vliegveld alvorens onze vertrekterminal te bereiken.

Aangezien ze ons in Ottawa niet wilden (of konden) doorchecken naar San Francisco, dienden we ons aan de balie te vervoegen.

Aldaar geduldig gewacht, terwijl het aantal stand by passagiers gestadig naar het magische getal van 77 groeide en mensen overal hingen en stonden in afwachting van nadere mededelingen.

Daarna werd ons medegedeeld dat we ons bij een United dame in de hoek diende te vervoegen die in haar eentje als een soort marktkoopvrouw diverse lieden bediende (“upgrades, wie wil er upgrades”), terwijl in de tussentijd diverse United medewerkers gezellig met alkaar aan het babbelen waren alsof er niet rijen mensen smeekten om service.

Nadat ze aankondigde de laatste twee tickets te vergeven aan stand by passagiers, werd het de toch altijd zo rustige en bescheiden Frans te veel; “you are giving away our tickets”, brulde hij.

En ja, beste mensen, alhoewel wij ver van elkaar zaten, en ik parmantig gesitueerd werd in de centrale stoel van een rij van vijf (enig als je plassen moet), bereikten we uiteindelijk San Francisco.

Dat ik daarna nog een half uur in de file stond voor de Bay

Bridge, en daardoor ook nog het staartje van het concert van zoon Kaj miste, mag geen naam hebben.

Of ik United Airlines nog zal gebruiken als airline is de vraag, maar wel heb ik als echte Nederlander hun 4.000 excuus mijlen geaccepteerd.

Shop for flightsSpecial deals
Dear Mr Jacobus Laanen, Thank you for accepting our token of appreciation. 4000 Mileage Plus miles will be credited to your account within 7 business days. Please review the terms and conditions of this goodwill offer. We appreciate hearing from our guests. It helps give us an opportunity to make significant service improvements. Our goal is to create the highest level of guest satisfaction within the airline industry. Thank you for your time. Your satisfaction is important to us and we look forward to serving you better in the near future. Sincerely, Customer Relations
© 2007 United Air Lines, Inc. All rights reserved.

Niet met een natte vinger, maar wel te lijmen met haring, bitterballen en excuus mijlen; het zijn toch weer die……….

alexander curly- Hollanders

We schrijven 18 mei 2005, het jaar dat Amsterdam’s burgervader Job Cohen de Supperclub (voor) opende in San Francisco.

En ofschoon de deuren pas echt geopend werden (met veel fanfare) op 22 september van dat jaar, wist ‘Amsterdam Partners’ het volgende te vermelden:

In San Francisco the delegation (headed by Job Cohen) will visit Cisco Systems, Google, Six-a-part and the Expression College. Last but not least, at a special pre-opening event, the Mayor of San Francisco and the Mayor of Amsterdam are to open Supperclub San Francisco, the very first American branch of Amsterdam’s über-hip Supperclub.

Laat ik nou een van de genodigden zijn die dit spektakel bijwoonde, en vooral van het moment mocht genieten dat Job, bepaald niet bekend staand als hanig, het openingsgeschenk aanbood; een Amsterdammertje!

Nou hadden de meeste gasten nog nooit van een ‘Amsterdammertje’ gehoord, maar de vormgeving, alhoewel nog verpakt, viel in goede aarde.

Let wel; we zijn in San Francisco!

Toen Job op aandoenlijk onhandige wijze de verpakking begon af te stropen en de drie kruisjes zichtbaar warden, nam het gelach in volume toe.

Nee, ze hadden aan Triple X nog nimmer heldhaftig, barmhartig en vastberaden verbonden.

Sindsdien is Job een cult figure in San Francisco.

Okay, okay, waarom dwaal ik zo af terwijl ik alleen maar kwijt wil dat wij gisteren speciale genodigden waren aan de centrum tafel van Micky Hoogendijk, gesecondeerd door haar hubby, Adam Curry (ik ben gek op rijmen).

Micky heeft een vitale rol gespeeld in de oprichting van de Supperclub in San Francisco; club extravaganza!

www.supperclub.com

Zij was de gastvrouw en starring in haar speech, waarin zij op korte, dynamische wijze uiteen zette hoe de cloning van Amsterdam naar San Francisco in zijn werk was gegaan.

Kudos (zoals wij hier zeggen – raak maar gewend aan onze ‘slang’).

Micky at work!

We gaan er geen Stan Huygens journaal van maken, maar opmerkelijke zaken en gasten dienen hun ereplaats te krijgen in deze galerij (tegenwoordig populair blog genoemd).

Vers aangekomen uit NL voor zijn Silicon Valley/Hollwood trip wilde Dutch Media Hub baas George Freriks best wel even poseren met de egaa van uw scribent. Wel jammer dat George dacht dat hij naar een Franse soos ging!

Eregasten waren de kersverse Consul Generaal Bart van Bolhuis en dien ‘lovely’ echtgenote Thessy. Hoewel Bart claimde dat hij de memo inzake de parels niet ontvangen had, duurde het nog geen minuut alvorens een Supperclub bunny hem wat parels toestopte. Mevrouw van Bolhuis had er vrede mee.

Dit is het beeld van een niet geheel geslaagde poging van uw notulist om Adam Curry er van te overtuigen dat de kunst van het weglaten (haar) tot groot succes kan leiden.

Het was een pijnlijk moment voor mij om te konstateren dat, achter mijn rug om, Adam, Micky en Astrid aan het repeteren waren voor de West Side Story;

West Side Story (1961) – Theatrical Trailer – © United Artists

Zouden zij dat niveau kunnen overtreffen?

Jeminee, is het als zo laat; snel m’n voetbalspullen aan om de U14 boys (starring zoon Ivar) te coachen.

Dat is het leven van de kleine man; soms filet mignon, soms een frikandel!

Stay classy Holland!

Mochten jullie me deze week weinig zien, dan komt het door onderstaande strip.

Toen een van de jongens (wiens naam ik niet prijs wil geven) het aan mij liet zien, lachte ik te hard.

Dit valt onder de categorie; “….and then the fight started”.

Na wat zorgelijke maanden betreffende Astrid’s gezondheid, konden we uiteindelijk (opgelucht) de lang tegemoet geziene cruise naar Mexico’s Baja California aanvaarden.

Aangezien vliegen op korte afstanden meer een ‘pain in the butt’ is dan dat het vreugde oplevert, begonnen wij monter aan onze rit naar Long Beach (Haven L.A.) om een uurtje of zeven zondag de 27e september.

Wat dat betreft maakt zo’n ritje van 576 kilometer je niet zooveel meer uit in Californie.

Freeway 5 loopt als een liniaal naar de plek van bestemming, met genoeg pleister- en plas plaatsen om in alle behoeftes te voorzien.

Niet nerveus je van schoenen en riem ontdoen onder het toeziend oog van een barse TSA beambte op het vliegveld.

Over de zogenaamde beveiliging van prive vliegstrips heb ik inmiddels al uitgebreid kond gedaan in mijn column ‘17; toen en nu’.

Of ik al wat van Homeland Security gehoord heb?

Dacht het niet!

Rond 2 uur ‘s middags, inclusief lunch en andere geneugten, konden wij parkeren bij de cruise aanmeerplaats van Long Beach, niet ver van de originele Queen Mary, nu omgedoopt tot hotel.

Mocht Astrid op onderstaande antree foto wat ongelukkig kijken, dan moet ik verklappen dat de oorzaak daarvan is dat haar meegevoerde fles Scotch uit de koffer gevist werd, en derhalve ook niet aan boord kwam.

Wel mocht ik de fles naar de auto terugbrengen, ergo geen teloorgang als zodanig.

Mijn bourbon hadden wij, wegens het glasrisico, overgegoten in een plastic appelsap fles. Geen centje pijn, kwam er ongestoord doorheen!

Eenmaal aan boord kwamen wij tot ons grote genoegen in een gehandicapten cabine terecht met ruime badkamer en balcon. Wat een weelde!

Nadat de sloepenrol aangekondigd werd, en mensen ontboden werden naar hun trefplaats, besloten wij eensgezind ons van een whiskietje te voorzien en ons helemaal koest te houden.

Alhoewel wij in eerste instantie opgeschrikt werden door onze plotsklaps openslaande deur, gevolg van het indrukken van de rolstoelknop, leek ons snode plan te lukken.

Nadat wij de glazen aan de lippen hadden gebracht, vloog de deur alsnog open en verzocht onze hutbediende ons vriendelijk doch zeer dringend naar onze monsterplek te gaan.

Over betrapt worden gesproken!

Na twee dagen op de oceaan (heerlijk) en behoorlijk wat gelezen te hebben, zonder de noodzakelijke hapjes en snapjes uit het oog te verliezen, deden wij binnen enkele dagen Puerta Vaillarte aan, waarna Mazatlan en Cabo San Lucas volgden.

Nou ben ik geen reisverslaggever, maar klaarblijkelijk hebben wij altijd het geluk om uberdikke mensen in onze buurt te krijgen.

Terwijl Astrid aan het zwemmen was met de ‘fishes’, zich liet kussen door een dolfijn (materiaal volgt later dit jaar), begaf ik mij op pad om een koele Corona te bemachtigen.

Neergezegen op een prachtige luwerrijke plek, voorzien van dit werkelijke goudgele vocht, kwamen zomaar wat iguanas uit het struikgewas scharrelen.

Vervaarlijke beesten, doch totaal onschuldig.

Du moment dat ik afdrukte om hen te vereeuwigen, kwam het enorme hoofd van de TV reparateur uit Sacramento in beeld, waardoor zomaar een iguana of drie werd weggevaagd.

Zulke beelden zou Obama moeten gebruiken voor zijn health care reform!

Nou, dat is nog eens echt politically incorrect.

Terug op ons bootje van 14 verdiepingen begon het dagelijkse ritueel weer; glamour foto’s, pedicure, cabaret, een veiling waar we nog een ‘Peter Max’ op de kop tikten, alsmede een ets van Snoopy op z’n hondenhok.

We sloegen ons er manhaftig doorheen!

Moet wel zeggen dat met zo’n mannetje/vrouwtje aan boord van naar schatting een kleine 4.000, de organisatie klopte als een bus (of was het nou een kloppende zweer?).

Het a la carte restaurant was een dagelijks genoegen en als we ons zo bij tijd en wijle ‘s ochtends in de hut lieten verwennen, ging de zalm er in als Wieger Ketellapper.

Langste rijen voor welk buffet?

Natuurlijk; burgers, dogs en frites!

Je ziet de mensen terugkeren met borden om van te walgen; en van wat ze laten staan word je nog veel triester.

Nou ja, Obama kan ook niet echt blij zijn met zijn Nobel prijs, alhoewel goed bedoeld, is dit veel te vroeg in zijn carriere.

De meningen zijn daar nu reeds zo over verdeeld dat het gewoonweg eng wordt.

Waarom dwaal ik nou ineens zo af?

Wat ik eigenlijk zeggen wilde is dat wij die week zo genoten hebben omdat we echt ‘leven’ vierden.

Zo is het.

Daar hoort een liedje bij ter afsluiting:

The Beatles – We Can Work It Out

Om aan te geven dat de tand des tijds bij iedereen toeslaat!

Land van Maas en Waal