1913

Woensdag kreeg ik een telefoontje van oudste zoon Rick; “gefeliciteerd met oma”. Rick heeft veel mooie en leuke momenten bij Oma Laanen (mijn moeder dus) mogen beleven en meende dat de 100-jaar markering wel een mijlpaal was om bij stil te staan. Ik vertelde hem dat dit ook de geboortedag was van Astrid’s vader Toon, die te jong overleed, en dat ik in mijn column een stukje wilde schrijven. Bij deze dus. 1913 was niet alleen het jaar dat het Nederlands voetbal elftal voor het eerst in de geschiedenis van Engeland won, maar ook het jaar dat Johanna (Jo) Antonia Korff in Vlissingen geboren werd:

Vlissingen werd al snel verruild voor Rotterdam, waar de arbeidsomstandigheden gunstiger waren voor de kleine ondernemer; Schoenmaker Korff. M’n moeder groeide op tot een aantrekkelijke jonge vrouw:

Oktober 1936, staand naast Tante Cor. Ondanks de moeilijke tijden, aanloop naar de 2e wereldoorlog, had ze aan mannelijke belangstelling geen gebrek, hetgeen uiteindelijk resulteerde in het huwelijk met mijn vader (met dezelfde naam) Jacobus, Petrus, Johannes Laanen:

M’n broers Hans en Aad kwamen ter wereld gedurende de oorlogsjaren in het zwaar gehavende Rotterdam, ik volgde ruim een jaar na de bevrijding. Tragedie bleef haar niet bespaard; nadat ik op 5-jarige leeftijd difterie opliep, een van de meest voorkomende doodsoorzaken bij kinderen voor vaccinatie, en dat overleefde, kon dat niet gezegd worden van mijn zusje Mieke, die op 3-jarige leeftijd overleed.

29 oktober 1951 was een zwarte dag voor Moeder Jo. Tot op haar sterfbed in 1998 heeft ze dat met zich meegedragen. Toch, ondanks al het verdriet en drukte, kon ze zich ‘vergeten’ in het schrijven voor de club van Zeeuwen in Rotterdam, “Zeelandia”, en voor het Charlois’ kinderkoor “Sylva”. Ze schreef de Nederlandse tekst voor ‘Ali Baba en de 40 rovers’.

Haar 5e kind, Rob, was weliswaar geen meisje, maar wel een hele lieve zoon (en broer voor mij). De moeilijke tijden begonnen pas echt voor haar toen mijn vader overleed:

Als kleine zelfstandige liet hij weinig achter en de sociale opvang was dermate schamel voor een weduwe met 4 zonen, dat haar niets anders overbleef dan zoveel mogelijk werkster klusjes bijeen te scharrelen. Alleen op die wijze kon ze de eindjes aan alkaar knopen. Een broodje kroket was een waar feest! In het voorjaar van 1961 leerde ze Pa Jan (Buijs) tijdens een feestje in de Sint Mariastraat in Rotterdam beter kennen, en gloorde er een betere toekomst. Gewoonte getrouw had ik naast m’n moeder plaats genomen:

Ik hield van dat mens, zeker weten. Mijn broer Rob heeft tijdens hun 25-jarig “Lief en Leed” feest daar een passend gedicht op geschreven dat ik aan het eind weer zal geven. We hebben in ieder geval als jongens in de Pa Jan periode vele mooie feesten mogen meemaken, want niets was te dol, ook niet wat betreft de kleinkinderen. Pa Jan liet zich zelfs Pa Laanen noemen! Begin 1986 vroeg producer Hans van Hemert mij een tekst te schrijven voor de groep Vulcano op een door hem geschreven melodie, met moederdag in gedachten. Met mijn moeder in gedachten schreef ik het volgende refrein: “Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht, lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, een gedicht, m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar, als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar, lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar”. De aandachtige lezer begrijpt het; schuldgevoel omdat je te weinig aan je moeder aandacht geeft! Kort daarna viel de groep Vulcano uiteen, hetgeen als niet gerelateerd beschouwd dient te worden. M’n moeder zei alleen maar; “heb ik echt zoveel rimpels, dan?”.

Ma Jo en Pa Jan hebben zich gereed gemaakt voor een feestje.

Ma overleed in 1998, een jaar na Pa Jan, en zelfs de laatste weken in haar vertrouwde Wijnkade apartement werden nog een feest. Tijdens het WK 1998 fleurde ze op en toen Nederland met 5-0 van Zuid Korea won, 20 juni, nam ze er een extra neut op, en stak ook nog een paffertje op. 24 juni, op 85-jarige leeftijd om 16.04 sloot ze haar ogen, en alle familieleden die er toe deden waren er bij. Al schrijvend duiken er nieuwe herinneringen op, en ja er waren pieken en dalen, maar mijn herinneringen aan haar zijn dermate goed dat ik altijd met een zeer warm gevoel naar haar beeltenissen kijk. Hier is het gedicht van m’n jongste broertje en schrijver www.roblaanen.nl