Month: July 2013

Gebrek aan inspiratie of de angst voor de witte bladzijde, zo wordt schrijversblok omschreven. Iets dergelijks overviel mij deze week, hoewel er dan toch weer iets voorvalt wat in de schoot geworpen wordt en anderen blij maakt! Daarnaast had ik een TV sportverslaggevalletje waar ik me echt over op kan winden. Astrid zegt dan: “het is maar een spelletje” en Kaj en Ivar trekken zich terug aan de andere kant van de bank om aan mijn geschimp te ontsnappen. Terug naar mijn schootgevalletje; donderdagmorgen ontvang ik een direkte boodschap via facebook van een voormalige kamergenoot van Bo-Peter:

· 11:48am John Holzinger

Mr. Laanen,

It’s John, Bo’s old roommate. I found 5 or 6 stolen bags outside my house that belong to a family from the Netherlands. I have 4 of their passports and all their belongings. It seems that mostly everything of value was stolen. But obviously they want all there belongings back. I dont know what to do. I emailed them, and was wondering if you could help at all.

· In korte bewoordingen heb ik reeds wat op de diverse media gemeld, maar het ging zo: de familie had de auto eventjes onbewaakt gelaten met hun spulletjes in het volle zicht……in Oakland! Hallo! Dan staat er bijna met chocoladeletters op al die spullen: “neem me mee, neem me mee”. En dat gebeurde dan ook, raampje ingetikt, spulletjes weg. Dieven gaan er vandoor en gooien alles wat ze niet kunnen gebruiken in Berkeley uit hun auto, in de portiek van Bo-Peter’s voormalige kamergenoot, die mij dus van diens Berkeley tijd kent.Ik naar de paspoortafdeling (oneerbiedig) en vraag of de familie zo-en-zo zich gemeld heeft. Nee dus. Hopelijk is er niets ergers aan de hand flitst het door m’n hoofd. Ik meld me terug bij John: 12:22pm Peter Laanen

Hi John, One of my colleagues of the passport department, Marco van Vemden, will be in touch with you to make sure all goes according to the rules. (What do I know?). Thank you in the name of the Zo-en-zo family!

Na de lunch loop ik op straat tegen Marco aan die me zegt dat de familie zich gemeld heeft en dat hij me een e-mail gestuurd heeft:

2013/7/25 Vemden, Marco-van:

Pedro, Prima actie! Heb zojuist mevrouw Zo-en-zo gesproken. Ze zijn vanmorgen bestolen en zijn nog in Oakland. Ze gaan zo met John bellen om de pick-up te regelen. Ze kon me wel zoenen …

Ho, ho, wacht even, reageer ik, wie verdient die zoenen?

Terug naar John: “is het gelukt?”

· 1:36pm John Holzinger

I got a hold of the family and they just dropped by to pick up their things. Very nice folks, everything worked out. Thanks for all the help!

Binnen 2 uur een familie weer dolblij gemaakt, hetgeen ik ook terugschrijf aan Marco:

From: Peter Laanen <peter@nbso-california.com>

Date: 2013/7/25

Subject: Re: Familie Zo-en-zo

To: "Vemden, Marco-van"

Alle spullen inmiddels opgehaald.

We kunnen weer tevreden op onze witte paarden de zonsondergang tegemoet rijden!

En dan kan je tevreden constateren dat je bestaat en het er niet toe doet hoe deze tragi-komedie zich kon ontwikkelen tot een happy end! Na al deze avonturen ontspon er zich een discussie op het consulaat die er tot leidde dat ik stelde dat ik op m’n 17e even slank was als Ivar. Dat laatste werd zeer in twijfel getrokken. Okay; hier het bewijs jullie ongelovigen:

Kralingsche Plas, Rotterdam in het Jaar des Heeren 1963. Wat een joch he?! Nu ik dit allemaal opgeschreven heb, heb ik geen zin meer om dat over-positieve gedoe van onze sportcommentatoren aan te kaarten (komt nog), hoewel ik van de week dacht, na de blown save van onze closer Balfour; “waar is Theo Reitsma wanneer je hem nodig hebt?!” Ik sluit dit keer af met een facebookmelding van m’n goede oude makker Theo van der Linden die zich liet fotograferen op de cover van ‘Senior en Scooter’:

Nou, dat heeft hij geweten! Zodanig zelfs dat hij hevig ontkennend het volgende op facebook aantekende:

1. Theo van der Linden

Yesterday

Even voor alle duidelijkheid:
Ik heb nog nooit bingo gespeeld in mijn leven.
Ik zal nooit een Rijncruise maken.
Ik zal mijn leven lang een rocker blijven.
Ik zal nooit en te nimmer een 55-plus beurs bezoeken.
Ik zal nooit een geruit overhemd dragen.
Ik zal nooit een concert van André Rieu bezoeken.
Ik blijf de mouwen van mijn T-shirts afknippen.
En het blad ‘Senior en scooter’ bestaat niet.

Wie zegt nou dat facebook’s demografie qua leeftijd omhoog gaat?!

Speciaal voor Theo: Ouwe Lullen Moeten Weg!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=jwonxZQwtnA

 

Inderdaad, waar blijft de tijd?Is het al weer 15 jaar geleden dat m’n moeder overleed? 15 jaar geleden dat ik hielp Ex’pression College op te bouwen in Emeryville, Californië? 25 jaar geleden dat ik het voorrecht had om als voorzitter van de KNBSB met de honkbalploeg af te reizen naar de Olympische Spelen in Seoul, Korea? Maar, nare gedachte, is het ook zo lang dat ik m’n oude baas, voetbalmakker en werknemer Joop langhorst niet gezien heb? Inderdaad! Joop ging van Rotterdam naar Sneek, Friese heimwee, en ik begon met Astrid aan avonturen in Duitsland, België en nu alweer 15 jaar US of A! Dankzij Facebook en Sjaak Swart’s 75-igste verjaardag, waar ik Bertus Holkema (legende in de muziekbizz) er op attendeerde dat ik nog mooie foto’s van Sjaak had van het WK voetbal 1990 (begrijpt U het nog?), gebeurde het dat Eva de Wilde me ‘bevriende’. Eva, sinds 26 jaar de vrouw van Joop. Niet dat Joop uit m’n gedachtenloop totaal verdwenen was; zie onderstaand stukje uit m’n Luim van 8 januari 2011 n.a.v. het overlijden van Coen Moulijn:

Has anybody here, seen my old friend Coentje – Can you tell me where he’s gone? He dazzled a lot of fullback’s, but even dribblers say too early, “so long”.

Als grote Sparta fan, van kinds af aan, was het natuurlijk een gruwel om tegen Feyenoord te moeten spelen met Coen op links. Daar komt de draad; Sparta’s rechtsback, Joop Langhorst, vocht menig duel met Moulijn uit en deed dat niet slecht. Joop was Chief Data Processing, mijn baas dus, bij het Amerikaanse leger, waar ik van december ’66 tot november ’70 gewerkt heb. Via hem kwam ik in de selectie van Sparta terecht, onder leiding van Wiel Coerver, waaruit ik hardhandig verwijderd werd toen ik dreigde met voetballen te stoppen als ik geen contract kreeg. Aangezien ze me verwijderden had ik a) geen contract en werd ik b) niet meer opgesteld, een half seizoen naar de kl…eh….knoppen. Wijze levensles, dat wel! Eva had van zo’n duel van Joop met Coen eerder dit jaar n.a.v. de viering van hun 26-jarig huwelijk een mooie foto-op linnen-portret laten maken:

Echter, kwam ik er de laatste weken ook achter dat Joop begin dit jaar ernstig ziek was geworden, zo ziek dat hij zelfs het grote Sparta-125 feest moest missen. En dat moet echt een domper van jewelste voor hem geweest zijn. Maar Joop was niet alleen voetbal voor mij, en de titel is ook niet zo maar gekozen. Waar ik nu sta, heb ik ook voor een deel aan Joop te danken. Immers, toen wij ons er goed van bewust waren dat ponskaarten niet alles was, gingen wij ons voorbereiden op cursussen bij IBM in Amsterdam, DOS, COBOL en RPG werden onze kooswoordjes. Maar, eindeloze avonden naar Amsterdam in Joop’s BMW werden afgerond met de daarbij behorende certificaten. Oh ja, ik had in die tijd een brommer, en dan is het nog een heel end naar Amsterdam! Dankzij Joop heb ik het gered. Eva wist me te melden dat momenteel de situatie redelijk stabiel is, en derhalve hoop ik Joop en Eva november a.s. te bezoeken wanneer ik NL aandoe voor zaken. Ter afsluiting en ter ere van Joop een prachtig plaatje van het ANP uit de wedstrijd Ajax – Sparta van 19 januari 1969:

Uit Algemeen Nederlands Persbureau – Fotoarchief, 1963-1969 van de ANP Foundation

VOETBAL-EREDIVISIE-AJAX – SPARTA 2-1

AMSTERDAM: Eredivisie: Ajax – Sparta 2-1: Aanvaller JOHAN CRUIJFF van Ajax en Sparta doelman JAN VAN BEVEREN komen flink met elkaar in botsing. Verdediger JOOP LANGHORST kijkt toe.

Omdat we er niet genoeg van kunnen krijgen, en om aan te tonen dat de Sparta kleuren diep in onze aderen verankerd zijn, een verjaardagsplaatje van broer Rob aan jongste zoon Ivar die onder een Sparta dekbed slaapt:

Over broer Rob gesproken; die heeft toch maar mooi van de week 4-daagse zonder blaren beeindigd. Hulde!

Of Rob nu beter schrijft of wandelt weet ik niet, maar bekijk dat maar op www.roblaanen.nl voor al zijn downloadable boeken. In de tussentijd vierde zoon Bo-Peter zijn 22e verjaardag in Parijs alwaar ze de IJffeltoren voor hem aangestoken hadden.

Het serieuze werk begint voor hem 2 augustus a.s. wanneer hij naar India vertrekt. Oudste zoon Rick’s gips moest even opengezaagd worden voordat hij naar Egypte kon vertrekken met de familie. Nooit kleinzielig geweest!

Maar met de rolstoel aan de bar is hij goed pruimbaar! Op dus naar een week vol nieuwe avonturen die ik in detail zal vastleggen!

Dat is natuurlijk iets dat de Bay Area schokt, en tevens een bot dat de media afkluiven in tijden dat nieuws schaars is. Als een wonder zijn er ‘slechts’ drie mensenlevens te betreuren bij deze hoogst waarschijnlijk door piloten veroorzaakte crash. Zonder de statistieken er op na te hoeven kijken, een aantal dat ruimschoots in schiet- en steekpartijen in aanpalend Oakland en Richmond overtroffen wordt. Maar dat is dagelijkse kost, en derhalve minder interessant. Triest is natuurlijk ook nog dat een der slachtoffers overreden werd door een der aanstormende brandweerauto’s!

Dit ziet er inderdaad afschrikwekkend uit, maar toen waren alle passagiers er al uit en kon de brandweer zijn gang gaan. En, de passagiers hadden er al eerder uit kunnen gaan ware het niet dat men pas na het zien van wat rook en vlammen besloot om de noodprocedure in werking te stellen. Nu mogen we elke dag genieten van elk moertje en boutje dat van de runway verwijderd wordt en krijgt het wereldgebeuren minder aandacht dan ooit. De geschiedenis herhaalt zich! In minder afschrikwekkend nieuws werden simultaan de tuinlampjes gerepareerd in onze Mount Diablo Foothill tuin. Even een stukje achtergrond; daar waar al mijn Amerikaanse buren en vrienden trots hun ‘toolbox’ laten zien, meld ik kalmpjes in de garage dat we het hier over Astrid’s gereedschapskist hebben. Derhalve toog zij met opgeroepen vriend en vakman Paul Nijssen (Nijssen Electric) aan het werk. Alras had Paul ontdekt waar de kortsluiting vandaan kwam (lampjes tellen om te kijken wat de transformator aan kan). Daarna ontstond er ook voor hem een probleempje:

Met die kolenschoppen van hem kwam hij er niet aan toe om een verbindingsstukje aan te brengen! Astrid ‘to the rescue’ en ik achter de camera! Ere wie ere toekomt, Paul heeft net zo lang zitten etteren tot alle lampen weer in volle glorie hersteld waren. Gynaecoloog zal hij echter nooit kunnen worden! Over Richmond gesproken; daar moest Astrid de afgelopen nachten heen om haar Paramedische kunsten in de praktijk te brengen. Angstig, maar het viel alleszins mee, zeker ook omdat de cops veel bescherming bieden. Wat wel opviel was de ongelofelijke armoe en het verval in sommige wijken.

Dat is precies het verschil tussen het leven aan de ene kant van de lijn of aan de andere kant in de V.S. Heb je het goed, dan heb je het ook echt goed, andersom is het daadwerkelijk soms aan de noodrem trekken, oftewel voedselbonnen en behuizing voor daklozen. Inmiddels, bij afwezigheid van Astrid, droegen Kaj en Ivar in de loop van de week een steentje bij door wat kookwerk af te leveren, hetgeen soms wat hilariteit opleverde omdat ik ook af en toe wel eens geinig kan zijn!

In ieder geval konden Ivar en vriendinnetje Cameron er hartelijk om lachen. De week afgesloten bij Murphy’s Pub met de TVVDM (= Tweede Vrijdag Van De Maand) borrel met dit keer tientallen nieuwe en oude vrienden, kennissen en relaties. Een bont Nederlands geheel in een Ierse Pub in San Francisco. Ter finale afsluiting; ik weet zeker dat sommige van mijn Amerikaanse vrienden en kennissen, als ze dit zouden kunnen lezen, me zouden bestempelen als een communist! Laat ze maar voorzichtig zijn; ik ga volop in de aanval!

Zo’n week dat een afscheid brengt (Jesus), staking (BART), een oorkonde (Bart), een verjaardag (moi) en een premiere (Astrid); m’n liefje wat wil je nog meer?! Onze Spaanse uitzendstudent, Jesus, vetrok zondag j.l. vanaf Oakland, na 10 maanden High School in Californie, aan zijn terugreis naar Madrid. Gedurende de tijd dat hij bij ons verbleef kregen we (Astrid) het voor elkaar dat hij het nagelbijten opgaf, afgekloven tot aan de nagelriem, en weer over prachtige nagels beschikt. Aangezien een van de kado’s voor mijn verjaardag mani- en pedicure behelsde, besloten we hem daarmee te verrassen. Ivar nam hem zogenaamd voor een boodschap mee en toen hij ons daar zag zitten, benen in een zoutmengsel verpakt, verbleekte hij onder zijn gebruinde huid (dat laatste heb ik altijd al een keertje willen schrijven). Ondanks dat werkte hij gewillig mee aan de manicure behandeling.

Na afloop zei hij; “Papa, in Espain men don’t do that”. Ach ja. ‘s Avonds nog even een laatste partijtje ravotten in het zwembad met Kaj, Ivar en Michelle, en na een kort nachtje bracht momsie Astrid hem naar het vliegveld, tranen en al.

We gaan dat rotjoch nog missen. Oh ja, we hebben hem ook nog zijn Spanje voetbalshirt terug gegeven. Het shirt waarop vermeld stond hoe Spanje Nederland versloeg in 2010. Hij wilde dat in Mexico aantrekken tijdens de wedstrijden die Spanje speelde in de Confederation Cup, waarna wij dreigden dat stukje Nederland er uit te knippen. Uiteindelijk hebben we het shirt verstopt (hij dacht dat hij het ergens vergeten had). In de nacht van zondag op maandag kwam het nieuws door dat de BART mensen zouden gaan staken. BART, Bay Area Rapid Transit, is HET openbaar vervoersmiddel in de Bay Area.

Bij een staking ontstaat er een enorme verkeerschaos en neemt een ritje Concord – San Francisco eenvoudig zo’n 2,5 uur in beslag.

Maandag dus het besluit genomen om thuis te werken, en een en ander uit te zingen, omdat dinsdag “Sacramento” op het programma stond. Laat ik me over de eisen van de BART mensen niet uitlaten, wel weet ik dat velen, en juist de kleine lieden, er onder geleden hebben. In Sacramento werd een hearing gehouden met als thema hoe Europese zakenlieden het moeilijk werd gemaakt om in Californie zaken te doen. Behalve Frankrijk waren alle Europese landen min of meer vertegenwoordigd. Ons panel bestond uit de BeNeLux afvaardiging o.l.v. onze Consul Generaal Bart van Bolhuis.

Nou, gesteld kan worden dat iedereen zijn zegje kon doen en hopelijk gaat de verantwoordelijke senator, Willian Emmerson, de nodige druk uitoefenen, mede omdat het ook voor Californie van belang is. Geinig was natuurlijk het gegeven dat onze scheidende Consul Generaal bedankt werd met een prachtige oorkonde voor zijn werk t.b.v de Europees – Californische betrekkingen, waar ik ook een beetje m’n stempel op gedrukt had.

Totaal verrast luister Bart naar wat Senator William “Bill” Emmerson tijdens de receptie te melden heeft. Eerder deze week deed de foto met de oorkonde reeds de ronde. Geweldige dag die niet vernaggeld werd door de BART staking. Echter, de volgende dag moest deze jongen wel degelijk naar San Francisco. Luister goed, jongere beeldbuiskinderen, gemaakte afspraken met Nederlanders die weer terugkeren naar het vaderland kan je niet afzeggen. Maar, gezegd dient te worden dat na de Sacramento euforie het niet meeviel om 04.15 uit de veren te springen…eh…rollen. Uiteindelijk kreeg BART ook mij te pakken en stond ook ik in de file voor de toll plaza.

Maarrrrrrr, daarna kwam mijn verjaardag, reeds uitbundig beschreven, en ik voelde me zo dankbaar voor de vele tientallen felicitaties, ook van oud studenten, en het feessie dat Astrid weer georganiseerd had. Het moet me van het hart dat ik qua liquide fondsen weer aan de veilige kant zit!

Dat koppie op de achtergrond kan geen toeval zijn! Daarna 4^th of July, grote Amerikaanse feestdag en voor ons de mogelijkheid om enigszins uit te puffen en op te ruimen. Vrijdagavond wederom een premiere, Astrid’s eerste nachtshift als Paramedic!

Ze had er zin in, luistert naar mijn instructies (not!) hoewel het gevaarlijke Richmond niet de beste plek is voor de eerste start. Maar, vanmorgen weer veilig thuisgekomen, zodat ik deze Luim met een happy note kan besluiten! Hoewel; breaking news, onze vegetarische zoon Bo-Peter heeft toegegeven dat hij in Nederland de afgelopen week een HEMA worst verorberd heeft!

LIFE_IS_A_SONG_WORTH_SINGING