Month: November 2013

Mijn contract (eigenlijk mijn NBSO eenheid) loopt 30 jumi volgend jaar af en nu mag ik menigmaal de vraag beantwoorden of ik nu “lekker” met pensioen ga. Nou, laat ik het volgens de “Peter Laanen” regels uitleggen, en dat betekent een soort van scrabble met woorden die zowel in het Engels als in het Nederlands kunnen. Het woord pensioen ontleed : “Pens” staat voor mijn omvang mocht ik bezwijken voor de lokkreet van het “zalig niets doen”. De “i” staat voor “I” in het Engels, oftewel een verbaasde “Ik?”. “Oen” staat voor mijn status, mocht ik het nog verder hebben over “pens-i-oen”. Zo, dat ei is gelegd, en dat brengt me gelijk weer naar gisteren; Black Friday. Het begon eigenlijk al vroeg in de morgen van donderdag (Thanksgiving Day, the battle of the turkeys) toen ik de ochtendkrant van de stoep plukte, hetgeen me bijna een hernia bezorgde:

Heb-ie nog wat nodig dan? Nou, ik heb Thanksgiving in alle rust doorgebracht omdat alle geliefden of aan het werk waren of het bij a.s. schoonfamilie vierden. Heerlijk, hele dag keihard muziek gedraaid om ‘s avonds in alle rust bij de Van Vemdens van een heerlijk stuk gevogelte te mogen genieten. Gisteren in alle vroegte (05.00) Astrid naar SFO gebracht voor haar vlucht naar New York, waar ze een vijftal dagen door gaat brengen met o.a. ‘oude’ OK vriendin Odille. Je kent dat wel; musea, shopping, Lady Liberty, etc. Via AirBnB een leuk apartementje mid New York gearrangeerd. Dat brengt me weer terug bij de draad van mijn verhaal; “what makes me tick?” Zoals eerder gemeld, een start-up, SolarSwing geheten, kreeg het voor elkaar om mijn vrije dag op te slokken omdat ze nog een paar afspraken nodig hadden. Wat doe je dan als je een sticker “I love start-ups” dwars over je gezicht hebt lopen? Juist, ondersteunen. En wat is dan je grootste beloning (z.g. hartverwarmend) als de oprichter het volgende meldt in een dank e-mail aan de aangebrachte contacten: “@peter: thank you so much for all your support and valuable contacts. Can’t put a price on that!” En het mooie is dan ook nog dat een van de gesprekspartners voor mij nota bene een season gift mee brengt, waar Ivar’s vriendinnetje Cameron zo lief was om het te ‘showen’:

Tja, klompen, het is een beetje water naar de zee brengen, maar toch. Wel heb ik nu natuurlijk een gewetensvraag; moet ik dat bij het consulaat aanmelden? Integriteit staat volgens het ambtenaren handbook hier op het spel. Natuurlijk, ik breng het in voor de jaarlijkse kerst tombola! Maar goed, waar het eigenlijk om gaat is dat dit het soort van activititeiten is waar ik me de tweede helft van 2014 en ‘to infinity’ mee bezig blijf houden. En ik moet zeggen, de sterren staan goed voor wat betreft aanbiedingen dienaangaand! Inmiddels zie ik met afschuw aan dat Sparta het weer gepresteerd heeft om van een Jong Eredivisie team te verliezen; dit keer van FC Twente: 1-0. Helaas, geconstateerd moet worden dat ze geen eredivisie waardig team hebben, en ook dit jaar de nacompetitie tombola hetzelfde resultaat zal hebben als voorgaande jaren. Ivar zag het reeds somber in, zij het dat hij het prachtige Sparta jack (verjaardagskado van Rick en Liesbeth) toch met trots draagt op zijn 17e:

Ach ja, geldt ook voor mijn broer Rob et moi; eens een Sparta sukkel altijd een Sparta sukkel. Maar goed, jullie zijn weer op de hoogte. Dat wil zeggen, mochten er gedachten zijn dat Astrid ons onverzorgd heeft achter gelaten, dan heb je het mis! Ze heeft zeker voedsel voor een week achtergelaten:

Overigens is zoon Bo-Peter vanuit India bij Oma in Vinkeveen aanbeland, waar hij onmiddellijk een HEMA rookworst verorberde. Die heilige koeien hebben zeker niet zo gek veel indruk gemaakt! In ieder geval; ik voel me kiplekker (nu de kalkoenen tijdelijk op zijn) en zie uit naar de nabije en wat verdere toekomst. “To infinity and beyond!” Maar, first things first; morgen eerst Sinterklaas in Berkeley!

Eindelijk was het zover; 11 november begon de Internationale Economieweek en aangezien wij, de NBSO boys en girls, enigszins de ‘kinderen van een mindere God’ zijn, waren wij zo’n 25 loopminuten verwijderd van het Atrium NH hotel, waar veel aktiviteiten plaats vonden. Eh, nee dus, taxiiiiiiiiiiii! De ochtend werd gevuld met dignitarissen van Economische- en Buitenlandse Zaken, waarbij helaas aangetekend moet worden dat Minister Henk Kamp van EZ alle eenheden van de overheid moeiteloos oplepelde maar……juist, hij vergat de NBSO een plaatsje te geven. “Meer met minder…..oren en ogen in het buitenland…….opschudden van de organisatie….”. Temidden van al dit verbale geweld voelde ik me alsof ik in een film beland was die, zij het enigszins aangepast (formatted to fit your screen), ik reeds meerdere malen had ondergaan.

Ik moet zeggen dat het weerzien met de meeste collega’s, die van heinde en verre ingevlogen waren, aangenaam warm aanvoelde gedurende de regenachtige periode in Den Haag. Zoals gebruikelijk werd mijn ochtendhumeur opgekrikt door Bernard Wientjes, voorzitter van VNO-NVW, die de bezuinigingen in het buitenland netwerk bekritiseerde en reeds gelden had toegezegd van de werkgeversorganisatie om het evenwicht te herstellen. ‘s Middags themasessies, waarvan met name die van de ‘Circular Economy’ mij zeer boeide. Simpel uitgelegd; als je iets produceert is het herbruikbaar voor andere eindproducten en zo-wie-zo milieu vriendelijk. De dag eindigde met een Indonesisch Buffet –lekkerrrrrr- en een speech van Rene van Hell, Direkteur Internationaal Ondernemen (BZ), bovenstaand reeds geportretteerd. Maar, op z’n Amerikaans; “wait, there is more”, immers, met een sorry naar m’n vrienden en vriendinnen die ik wegens tijdgebrek helaas niet kon ontmoeten, was ik uitgenodigd door Joke en Bart Volkerijk voor een kleine snack en borrel bijeenkomst op het Plein. Bart Volkerijk, geweldige oud pitcher van het Haagsche ADO en het Nederlands team (O.S. 1988 Seoul). Maar ook direkteur van Sportservice Zuid-Holland, waar hij zich o.a. met Panna bezig houdt . Panna?

Met panna voetbal wordt de vorm van freestyle voetbal bedoeld waarbij teams van 1 tegen 1 of meer tegen elkaar spelen en waarbij de regels bijna hetzelfde zijn als bij straatvoetbal en er dus zoveel mogelijk gescoord moet worden binnen een bepaalde tijd. Het grote verschil is dat je met een panna direct de wedstrijd kan beeindigen. De ultieme vorm van panna voetbal is 1 tegen 1 in een kooi, zoals bij de Panna Soccer Showdown. Geschikt voor de V.S.? Dat gaan we bekijken. Kortom; zeer aangename en onderhoudende avond. De dinsdag en woensdag werden voor ons interne dagen waarbij zaken als ‘integer handelen’, ‘afbakening taken’ en ‘tops en flops’ werden behandeld. Ik bespaar mijn trouwe lezers de details van deze soms dorre materie. De dinsdagavond werd doorgebracht met twee oude strijdmakkers die mij jaarlijks trakteren op een heerlijke maaltijd en sinds jaar en dag met mij verbonden zijn; eerst als werknemer (denk 70-er en 80-er jaren), maar later meer als vriend. Vriend met hoofdletter V! Voedsel en wijn gemixed met wetenswaardigheden en de nodige humor. Aangezien Freek Duveen, mijn voormalige HR honcho, en ik nogal over aansprekende kokkerds beschikken, besloot voormalige en huidige automatiserings guru Ton Bunnik (schitterde eerder in een Luim met o.a. “Agatha”) dat dit voor het nageslacht vastgelegd diende te worden:

Tja, zoals Rod Stewart eens zei over hem en Ron Wood op een toneel: “twee pikhouwelen, zij aan zij”. Wederom; genoegelijk, leerzaam en vol humor. Als gewoonlijk de avond besloten bij de ‘Eeuwige Jachtvelden’ op het Plein, waar je altijd collega’s aantrof die je bij konden praten over hun sessies. Woensdagavond heerlijk relaxed doorgebracht met ex Washington collega’s Robert en Suzanne, die nu in Islamabad (not my cup of tea) gestationeerd zijn. Donderdag de 14e was de dag in Rotterdam; het Nationaal Export Event 2013. Lokatie WTC, Rotterdam. Elk half uur een speed date; die dag gesproken met 20 ondernemingen, want het stopt niet met de lunch of de borrel. Ongelofelijk intensief en inspirerend en, met veel belofte bedrijven! Donderdagavond reunie met Club 21 tennishelden/humoristen bij Restaurant-Café Centraal in Veurbeurg. Om met Peter Koelewijn te spreken; “de praatjes worden steeds groter en de daden klein”.

In dit gezelschap enige beroemdheden; wie haalt ze er uit? Sjoof (BOB?) Gertjan bracht ons keurig weer naar ons eigen Ibis hotel, alwaar nog een nachtmutsje genuttigd werd. Vrijdag de Infomart bij AgentschapNL (gaat gewijzigd worden in Rijksdienst voor Ondernemend Nederland…geniaal) en afscheid van mijn NBSO collega’s. Beetje weemoedig. Maar, nog een zakelijke lunch bij Societeit ‘De Witte’, waar je zonder stropdas niet in komt! Oude sjiek, mensen! Paul de Jonge van Legal Benchmark, vooraanstaand lid van deze “soos”, was mijn gastheer en legde me alles uit, gedurende het verorberen van de garnaal kroketjes, over de wonderen van het aanbesteden van juridische zaken wereldwijd. Zoon Rick en kleinzoon Felix stonden geduldig te wachten op een hoek van het Plein, alhoewel aangesproken door een parkeerwachter om hun voertuig te verwijderen. Wederom veel tijd in de ‘Beinse Zot’ doorgebracht met muziek uit mijn jeugdtijd die Rick op verzoek in de jukebox had aangebracht. Kleinzoon Felix bracht me nog een gitaar aubade toen ik hem naar bed bracht. Zaterdagochtend afscheid en vertrek naar Schiphol. Schoondochter Liesbeth was speciaal opgestaan om nog een boterhammetje HEMA worst te prepareren:

Jeetje, wat was dat weer lekker! Rick was door Liesbeth geboden om me met bagage naar de incheckplek te brengen, hetgeen gezien de zwaarte van de koffers heel prettig was! De vlucht naar L.A. was zeer comfortafel, hetgeen des te beduidender was wegens het gegeven dat die avond het gala ter ere van Cees Jan Koomen plaats vond, de honoree van Dutch-American Heritage Day. En zonder slaap valt dat niet mee! Mijn eigen trooper Astrid kwam van Noord Californie rijden met m’n smoking aan boord. Geweldige avond, geweldig gala! Zondag naar vrienden in Palm Springs, waar de woestijn soms overweldigend kan zijn, hoewel Astrid daar als bloem prima in past!

Helaas werden we hier met onze neus op de feiten gedrukt wanneer je in de V.S. aan de verkeerde kant van de streep staat. Onze vrienden hadden wellicht wat verkeerde keuzes gemaakt, maar als je dan in een trailer park belandt, dan ben je ver van economisch herstel verwijderd. Gelukkig konden we ze op een goed diner bij de Cheesecake Factory tracteren en is er zeker talent bij hen aanwezig. If it’s Monday, this must be Disney. Jawel, dapper doorrijdend bracht Astrid ons naar Anaheim waar een dochter van een oude strijdmakker, Tom van der Loo, een executive rol speelt. Lekker ontspannen als kinderen de dag doorgebracht met als hoogtepunt de roller coaster van ‘California Screaming’. Tenminste, als je er van houdt dat je maag wat omwentelingen maakt!

Ja, ja, we hebben die foto inderdad niet gekocht! Dinsdag homeward bound en verenigd met de kiddo’s, hoewel, een zit nog in India. Lekker de afgelopen week weer ingevreten op honderden e-mails die schreeuwden om beantwoording. Moe maar voldaan dit weekend in!

Aangezien ik gelaten de vele ‘onacceptabel’ commentaren heb geaccepteerd wegens de ’Luim’ leegte van de laatste twee weken, doet het me deugd dat middels deze’ Luim’ meer dan goed te maken. Veiligheidsgordels aan? Mooi, we gaan in vogelvlucht de laatste drie weken behandelen. 5 november bracht de DL9381 (operated by KLM) me naar Amsterdam, alwaar ik dinsdag de 6e keurig om 10.20 afgeleverd werd en gelijk in de kerstsfeer gedompeld werd:

Wat?! Kerstmis voor Sinterklaas?! Kan die Zwarte Piet bij de Schiphol direktie worden neergelegd? Enfin, vervolgens bij AVIS de huurauto opgehaald, hetgeen later op mijn trip nog ter sprake komt, om vervolgens het Sheraton aan te doen waar ik een drietal afspraken gepland had. Ja, ja, die ambtenaren krijgen er geen genoeg van! Vervolgens mijn eerste slaapplaats aangedaan bij oudste zoon Rick in Beinsdorp, niet alleen vanwege de familiebanden, maar ook om de overheidskas te sparen! Nou wil het geval dat partner Liesbeth nogal wat te snacken had ingeslagen (denk HEMA worst), hetgeen de eerste groeipond van deze trip betekende. Nog een saillant detail, het oude tuinhuis was omgebouwd tot een ware bruine kroeg; de ‘Beinse Zot’, waar een tweetal flipperkasten, een eenarmige bandiet en een jukebox de sfeer van de zestiger jaren goed uitwasemden.

Een probaat middel om niet in een jetlag te geraken, hoewel kleinzoon Rico me qua flipperen een aantal malen behoorlijk versloeg. De keren dat ik won hadden meer te maken met mijn gebabbel om hem van slag te brengen. Tja, je moet wat! Even die twee kleinkinderen in beeld brengen:

Links Felix, die me op de laatste dag van mijn trip zijn gitaarkunsten vertoonde en rechts Rico, die de saxophoon met veel bravour bespeelt. Donderdag 7 november een vijftal afspraken in het Amsterdamse Conservatorium Hotel; prachtig gerestaureerd en toch in z’n ware glorie gelaten. Mag wat kosten; kopje koffie vijf euro en over de lunch zullen we het maar niet hebben. Parkeren: 40 Euro! Maar goed, zeer vruchtbare dag. Bij het uitrijden stond de voltallige pers op me te wachten, alsmede een lading jeugd. Helaas bracht mijn gewuif vanuit de Seat Ibiza geen golf van enthousiasme teweeg. Bleek dat de MTV Awards in het hotel uitgereikt zouden worden. Op naar Hilversum, niet alleen mijn volgende slaapplaats, maar ook onze laatste standplaats in Nederland en ‘home’ van mijn zakelijke postbus. Diner met ome Henk en tante Laura (jonger dan ik), die trouwhartig reeds 15 jaar onze post beheren. Samen met oude vriend Bart een eenvoudige doch voedzame maaltijd genoten bij ‘Eetcafe de Eend’ in Loosdrecht. Vrijdagochtend mijn laatste zakelijke afspraak die week bij Hotel Lapershoek in Hilversum, alwaar initiatief Dutch Basecamp werd besproken. Zonder al teveel details prijs te willen geven, kan ik gerust melden dat dit een geweldige basis gaat vormen voor de wat meer gevorderde start-ups. Op naar Rotterdam, stad van mijn geboorte. Heb ik reeds gemeld dat het nogal regende gedurende mijn escapades? Nee? Bij deze dan! Bestemming: ‘Tuin met de Vier Windstreken’ aan de Kralingsche Plas. Lunch met ex cabaret partners en vrienden voor meer dan 50 jaar; Yvon en Martin Corsten. Ja, ja, ouders van beroemde DJ Ferry. Tevens uitgevonden hoe het chipknip parkeerprobleem te omzeilen. Heerlijke lunch (een jaarlijkse traditie) met veel prachtige anecdotes. Wederom de grote motoren gestart en de weg naar Helmond aanvaard, waar de regen me niet spaarde. Ga de ‘Luimen’ terug om te ervaren hoe het mijn alleroudste vriend Aat verging (23 dagen na mij geboren in dezelfde Rotterdamse straat), dit keer een reunie met zijn kinderen, kleinkinderen en ex vrouw Jeanny en haar man Stiep. Allerhartelijks op z’n Brabants ontvangen, oude (Indianen) verhalen opgehaald uit onze camping tijd, die overigens voor mij maar twee jaar duurde, en ‘s avonds een heerlijke Brabants maal met de nazaten:

Geweldig, en het mooiste was dat dochter Monique allemaal dia’s had van foto’s die na mijn scheiding in lucht waren opgegaan (so to speak). Die heeft die schat op een DVD laten zetten, waarvan onderstaand een impressie:

Links uw scribent met oudste zoon Rick op de schouders, rechts weilen makker Aat, met oudste zoon Marco op de schouders. Beide jongens inmiddels mid veertigers! Na een ontroerend afscheid vervolgde ik m’n weg naar Wilnis, waar broer Aad en gade Nel de tradionele broertjesdag dag lunch voor hun rekening hadden genomen. Broers en echtgenoten wel te verstaan. Vijf zestigers en twee mild zeventigers. Na een uurtje medicijnen, zo gaat dat met oudere mensen, brak de stemming pas echt los. Wederom zeer plezant en goed voor de bloedband:

Van links naar rechts: Hans, Aad, moi en Benjaminbroer(tje) Rob. Hugs en kisses, waarna een kort maar innig bezoek werd gebracht aan oude vrienden die met een faillissement kampen. Volgende slaapplek: Vinkeveen bij schoonmoeder Riet, alwaar mijn schoonzusjes Danielle en Wendy (mijn voormalige voogdekind), aangevuld met partners Aldert en Jacco mij reeds in de juiste stemming verwelkomden! Zo later op de dag worden thee en koffie veelal ingewisseld voor wat meer exotische liquide zaken. Neefje Sky was in ieder geval dolblij met de door mij meegebrachte, en door Astrid zorgvuldig uitgezochte speeltjes en kledij. De koffer werd zondags volgeladen met Sinterklaas lekkernijen die ze allemaal bijeen hadden gebracht (marsepijn, joepie!). Op naar Sneek, een geplande afspraak met Eva de Wilde-Langhorst en oude makker Joop, die helaas heel anders liep dan gepland. Maar toch weer geweldig om de eensgezindheid mee te maken van het gezin en de verbroedering tussen de twee families die Joop verbonden in Sneek. Als gepland werd de lunchpauze doorgebracht met het hele stel bij de ‘Walrus’ in Sneek, alwaar ook de aloude, steeds beter wordende, verhalen opgang deden.

Ik zweer het je, we hadden net zo goed in Brabant of Limburg kunnen zitten; die Friezen zijn helemaal niet stijf! Eva, links achterin, liet me ook nog de geneugte van Friese Whisky na:

Geweldig; nu op weg naar Den Haag, waar zo’n afsluitdijk in de striemende regen een heel andere blik op de zaken werpt. Reunie met voormalige medewerkers en stagieres bij oude CG Bart van Bolhuis en gade Thessy. Heerlijk om al die frisse mensen weer mee te maken en vooral om aan te horen hoe het al die stagieres is vergaan. Prima door Bart en Thessy georganiseerd; echt een topavond. Nu inchecken bij Hotel Ibis, auto voltanken en afleveren bij AVIS. Eitje. Toch? “Not so fast”, zeggen ze bij ons in Californie. Nadat ik de auto volgepompt had met loodvrij 95, zag ik tot mijn ontsteltenis dat er ‘diesel’ op de tankdop stond. Geen paniek, ik had immers de motor niet gestart. AVIS gebeld, waar de vriendelijke dame beloofde dat hulp onderweg was. Waarschijnlijk had ze ook geconstateerd dat ik een benzine auto besteld had. Enfin, twee uur later kwam de wegenwacht opdagen die de tank leegslurpte:

Weer getankt en auto ingeleverd. Vervolgens een half uur bibberend op de taxi gewacht die me naar de ‘Eeuwige Jachtvelden’ op het Plein bracht, waar goede collega’s trouw (en half kachel) op me gewacht hadden. Mooi moment om af te sluiten. Morgen deel 2!

Tot mijn genoegen en sprakeloosheid kreeg ik van diverse kanten te horen dat het onacceptabel is dat vorige week de Luim niet gepubliceerd was. Hoewel, ik was er wel dapper aan begonnen die donderdagavond de 24e oktober. De titel: Viva Las Vegas. Met een glaasje whiskey naast me was ik er vol moed aan begonnen. Toen Astrid me wakker maakte, met het toetsenbord in m’n voorhoofd, had ik het volgende aan het beeldscherm toevertrouwd: “Ja, lieve lezers, jullie dachten die twee zitten in ‘Vegas’, dus geen Luim. Mooi niet! Vorige keer werd ons door de neus geboord vanwege een plotseling opkomende bloedvergiftiging; gaat ditmaal niet gebeuren! “ Dus toch, waarvoor mijn verschoning. Een van de hoogtepunten van die week was het optreden van Simeon Tienpoint op het consulaat. Nee, geen lullige opmerking dat het vertrek van mijn schoonmoeder dat was; wat te denken van Oma en kleinzoon Ivar (toen nog net 16)?!

Als dat geen ware liefde is! Enne, volgende week zaterdag mag ik overnachten in Vinkeveen na een dolle avond met schoonzussen en zwagers in heur huisje. Terug naar Simeon Tienpoint die alles zou vertellen over wonder Team USA, eigenlijk de Oracle boot, die op mirakuleuze wijze alsnog de America’s Cup wist te winnen. Boze tongen beweerden dat Oracle baas Larry Ellison na het Hawaiaanse eiland Lanaii, ook Nieuw Zeeland had opgekocht en derhalve de overwinning had afgedwongen. Met prachtige filmpjes en dito uitleg wist Tienpoint, die als enig Nederlandse bemanningslid alle 19 races meezeilde, ons te overtuigen dat het echt zuiver gegaan was:

Ondanks wat scherpe vragen vanuit het kritische gehoor, wist hij zich kranig staande te houden. En, kudos voor de man, hij wist er ook nog een goed doel aan te verbinden; Sailalability

“Ook als je een lichamelijke of verstandelijke beperking hebt, is zeilen voor jou mogelijk” is hun motto, en Simeon is een van hun beschermheren. De kersverse NAF Biz (Business tak Netherland-American Foundation) had er derhalve een prijskaartje van $20 aangehangen, hetgeen de kwaliteit van het publiek ten goede kwam, waardoor mijn eigen NBSO ook een (sponsor) duit in het zakje kon doen. Het was me een waar genoegen om deze ruige zeebonk een check(je) aan te bieden voor het goede doel.

De veiling van de memorabilia werd een groot succes hetgeen door Simeon met een grote grijns werd aangezien. Daags daarna werd de trip naar Las Vegas aanvaard en geen groter genoegen dan te worden uitgenodigd door twee mensen die je hebt mogen ondersteunen in hun verlangen om in Amerika aan de slag te slaan .Het Hard Rock cafe in Las Vegas werd de plek van de lunch en Lonneke en Peter vergastten ons daar op een heerlijke maaltijd. Let op hun namen, binnenkort komen die naast Afrojack op de billboards in Las Vegas! Astrid poseerde vervolgens gewillig in het prestigieuze Encore hotel:

Zaterdags verplaatsten we ons naar het Hilton Grand Vacation resort waar we zondags de verplichte (cheapo’s als we zijn) timeshare presentatie dienden bij te wonen. Astrid en ik wonnen met boter en suiker, zowel de sales lady als haar manager verbijsterd achterlatend. Met een grijns van hier tot gunder incasseerden we onze $200 hotel voucher. Alhoewel ik Astrid een keer heb moeten weerhouden om uit het gesprek te struinen toen ze het echt zat was. Zumanity was als show een tegenvaller met veel platte humor, Cirque du Soleil onwaardig.

En ja, er waren mooie ‘sensuele’ momenten in, maar iemand uit het publiek uitdagen tot een slap penisgevecht kwalificeert niet in mijn ogen. Alhoewel van rubber, en tot groot plezier van mensen die duidelijk uit het middn van de V.S. kwamen, bedenkelijk. De volgende show; Las Vagas, the show, bracht ons daarentegen veel meer genoegen, hetgeen mooi meegenomen was!

Fantastisch orkest, goed verhaal over de opgang en de ondergang van markante Las Vegas Hotels en Casino’s als bijvoorbeeld de Sands, aangevuld met echt goede zangers en zangeressen. Heerlijk amusement! Back to normal….ik kon gelijk meedraaien in het programma dat afgelopen week was opgezet om staatssecretaris Wilma Mansveld onder te dompelen in de sfeer van de Valley en Sacramento (als hoofdstad van Californie). Dinsdagavond Tesla receptie waar ze een bekwame speech hield in een strakke modieus zwarte outfit. Zoals uit onderstaand plaatje blijkt heb ik haar goed kunnen voorbereiden op het kort geding dat tegen haar departement is aangespannen:

Kort geding om veerdienst Terschelling

Is dit mijn voorland, het voorbereiden van politici op moeilijke momenten? Alle gekheid op een stokje; geweldig mens, geinteresseerd en gevat, en dat kan je niet van veel politici zeggen! Zo, dat moest er even uit! Ach, en dan belanden we bij Halloween, een gebeurtenis die me altijd doet denken aan mijn eerste board meeting van Ex’pression en de Halloween uitdossing aldaar die dat in beeld bracht:

If a picture paints a thousand words…. Daarom ben ik zo goed in staat om “Do’s and don’ts” te presenteren. Het Ex’pression board was zo on-Amerikaans dat het iedere keer op knokken uitdraaide. Nederlanders onderschatten veelal de vele cultuurverschillen. Gisteren Allerheiligen, dus de verjaardag van Ivar die zich uitgedost had als Ancorman Ron Burgundy:

Anchorman 2 komt met de Kerst uit en dreigt bij voorbaat een groot succes te worden.

De week afgesloten met een grote groep aanhangers van voormalig Consul Generaal Bart van Bolhuis die in het kielzog van zijn nieuwe baas (ja, ja, Wilma Mansveld) mee was gekomen. Ze waren van heinde en verre naar Murphy’s Pub gekomen om nog maar een keer het glas met hem te heffen. Dat noemen ze nog eens een Happy End!