Tja, iedereen was bang voor de traditionele opdracht die ik jaarlijks pleeg te geven voor elke aankomende verjaardag. Deze was speciaal, da’s zeker! Echter, omdat het mijn laatste verjaardag in de V.S. zou worden, kon ik de ‘soixante-neuf’ opdracht tot opluchting van velen achterwege laten! Het was een mooi feessie, da’s zeker, en omdat de dag er na hier Independence Day gevierd wordt, konden we gelijk door met een blokpartijtje in onze eigen Entrada Verde:
Rechts achter Astrid (die mijn verjaardag tot een echt feest verheft) onze geweldige buurman Chip, een doorgewinterde aannemer en innemer! Helaas kwamen de geweldig bedoelde verjaardagskaarten wat laat binnen, maar waarschijnlijk kwam dat ook door de Fourth of July, een nationale feestdag, dit jaar reeds begonnen op de derde. De kaarten geven je wel te denken natuurlijk:
De begeleidende tekst: “zie je wel, er zijn angstiger dingen dan voor de zoveelste keer jarig te zijn”. Zoon Rick had er een mooi kunstwerk van gemaakt:
Toch meer rimpels dan dat ik vermoedde. Nu we alweer voorzichtig aan het pakken zijn, pak je ook weer wat herinneringen in. Zo kwam ik plotsklaps aan bij Alexandria ’66, voetbalseizoen 1971-1972; het 25-jarige hijgend hert stormt langs de lijn (de haarlijn was reeds aan het wijken)!
Oh nee, mijn bijnaam was Zoef, die was toen nogal populair op TV’s Fabeltjeskrant.
Uiteraard kwam Zoef ook wel eens in de problemen met zijn opportunistische spel:
Ofschoon ik door wilde gaan, wist coach Staneke me te overreden om naar het ziekenhuis te gaan omdat de zwaluwstaartjes het niet hielden, waardoor ik vanwege het bloed nogal op Dracula leek. Twee opmerkelijke zaken, nee eigenlijk drie: broer Rob, mijn trouwste fan, die me naar het ziekenhuis bracht, weet tot op de dag van vandaag nog te vermelden dat een van de mensen die bij eerste hulp binnen gebracht werden een grote splinter had opgelopen. Tijdens het biljarten! Na een paar hechtingen, zonder verdoving mensen, terug naar de kantine van Alexandria waar de overwinning gevierd werd, hoewel het bier bij mij deels langs m’n andere mondhoek er uit vloeide. Ten derde was mijn moeder boos op me omdat ze van tante Bep, die ook het krantenbericht had gelezen, moest horen dat haar lieve zoontje (nou ja) het ziekenhuis ingeschopt was. “Nou moeders, zo erg was het nou ook niet hoor!” Uiteindelijk kreeg ik pas een ernstige blessure toen ik in 1980 aan het afbouwen was bij Hertha, Vinkeveen. Tijdens een wedstrijdje van Hertha 3 tegen NITA 5 maakte ik een prachtige passeerbeweging, waar de tegenstander intuinde en en passant mijn knieschijf meenam. Onze teamleider probeerde me nog over te halen om het tot aan de rust aan te kijken, puur omdat ik nog overeind kwam! Nou, daar dacht de dokter anders over!
End of show. Waarom kom ik nou hier allemaal op? Niet om het verval van menschen’s lichaam te beschrijven, maar gewoon omdat ik aan het inpakken was, even op een knie neerzeeg en me plotsklaps herinnerde dat ik weer een cortisone injektie tot me kon nemen. Zodra die er inzit krijg je de neiging om langs de lijn warm te lopen en tegen de coach te zeggen dat je klaar bent om in te vallen. De enige sport die ik eigenlijk echt naar behoren kan uitoefenen is poolbiljart. Zo rond die tafel lopen, af en toe er op steunen om peinzend een bepaald schot te bepalen, dat kan ik uren doen. En eigenlijk is dat ook waar ik heen wilde, en nu begrijpen jullie ook waarom ik een lezing goed voorbereid. Immers, zonder een duidelijke leidraad kan het zijn dat de lezing domweg een ander karakter krijgt. Goed, ik wilde alleen maar kwijt dat m’n jongste kleinzoon, Felix, dat ook erkende in de kaart die hij speciaal voor mij maakte:
Schattig schreef hij ook nog; “maar van geest bent u jong en dat zal zo blijven”. De kaarten van mijn zeer naaste familieleden waren dermate intiem dat ze direct in de kluis zijn gegaan! Maar goed, ik voel me prima, op m’n knieen na dan, en hoop nog jaren door te gaan met het werk dat ik momenteel doe. Afsluitend, Astrid en ik gaan er een dag of 10 vandoor, dus geen Luim volgende week, maar wel impressies. Het volgende liedje geeft een indikatie waar we heen gaan!
North To Alaska ~ Johnny Horton – Duration: 3:06.