Mocht ik al een Luim over hebben geslagen, dan zijn de emoties van de afgelopen week (en een half) voldoende om dat gat te vullen. Mijn missie was om onder de radar het 50-jarig huwelijksfeest van mijn oudste broer Hans en mijn schoonzus Cintha als surprise gast aan te doen. Dinsdag de tweede werd ik full service door Astrid naar SFO International gebracht waar ik wederom tot mijn volle vreugde ‘TSA approved’ was, hetgeen betekent dat de schoenen, riem, jasje, etc. aangehouden kunnen worden.
Daar omheen had ik, gezien het zeer krappe schema, zorgvuldig een aantal afspraken gearrangeerd met huidige adviseurschappen en nieuwe, alsmede een beperkt aantal familieleden. Aangezien ik op gespaarde ‘miles’ vloog met Delta (ons bent zunig), bracht de trip mij via Detroit, waar ik bijna mijn aansluitingsvlucht mistte, donderdag in Amsterdam. Gebruikelijke krokettenlunch met de helft van het Bunnik/Duveen duo bij het Runway Café op Schiphol, waar altijd ‘sweet memories’ en luchtige toekomstplannen besproken worden. Lacherig besloten wij in meerderheid dat Bunnik de volgende keer aan de beurt was om de rekening te voldoen. Schoonzus Danielle was zo lief mij van Schiphol op te halen waar ik in ongeloof toekeek hoe men bij ‘laden en lossen’ gewoon een half uur of meer bleef staan terwijl de marechaussee ongeinteresseerd toekeek. Geen wonder dat alles daar zo verstopt is. Mijn hoofdkwartier die week werd het onderkomen van mijn schoonmoeder in Vinkeveen, die zelf vakantie aan het vieren was in Kos. Tevens mocht ik gebruik maken van haar bolide, de Nissan Pico, handig karretje voor gebruik in de grote steden. Om Astrid alvast voor te bereiden op het weerpatroon dat ons te wachten staat stuurde ik een prentje uit het keukenraam van haar moeder:
Na een geweldige maaltijd bij de Veensteker in Vinkeveen (dank Danielle en Aldert), maakte ik me op voor een heerlijk potje voetbal. Juist, niets meer aan toe te voegen wat reeds geschreven werd over Nederland – IJsland. Wel moet me van het hart dat bondscoach Danny Blind de uitstraling van een ui heeft. Jack van Gelder zat er bij en deed de analyse waar Blind schaapachtig op reageerde. Van schrik was ik zo wakker geworden dat ik ook alle samenvattingen van de andere kwalificatie wedstrijden bekeken heb.Dat wakkere zat ‘m ook in het feit dat een uitgebreide delegatie een maand voor hun komst afzegde. Dat betekende dat vrijdags twee afspraken in Amsterdam afgezegd dienden te worden om alle afspraken die reeds in Californie (en daarbuiten) gemaakt waren te annuleren en de kosten te overzien. Negatieve energie. Gelukkig regende het pijpenstelen, hetgeen gezellig knus aandeed. Later op de middag op naar zoon Eric in Den Haag, waar ik de nacht zou doorbrengen, en een hapje geserveerd werd voor mij en de andere twee aangeschoven zonen, Rick en Bo-Peter. Daarna het grote ganzenbord achtige bierspel, waar de mate van ingenomen bier, na gedane opdrachten, uiteindelijk de winnaar bepaalde. Met afstand werd ik de grote verliezer, waarbij ik het geluk had niet een van die gasten op m’n rug vier rondjes om de tafel te hoeven te sjouwen. Uiteindelijk kon ik het niet nalaten om Astrid ook een weerplaatje uit het raam van Eric in Den Haag te sturen:
Grotere dissonant kan er niet bestaan; de grote droogte in Californie, alsmede de hittegolf, en de overvloed aan water in Nederland! Na een onrustige nacht (het lag niet aan jou Rick…) op weg naar Culemborg naar broer Rob en schoonzus Mariette, die in het complot zaten en mij naar Luttelgeest zouden brengen waar het 50-jarig festijn plaats vond. Moet ik er bij zeggen dat ik vrijdagavonds mijn broer Hans had gebeld om hem te feliciteren met zijn 74e verjaardag en tevens mijn spijt betuigde dat ik er zaterdag niet bij kon zijn. Na een ritje van een uur of anderhalf, waar allerhande weerselementen ons teisterden, kwamen we bij het feestgebeuren aan. Broer Rob feliciteerde broer Hans, die langs hem heen naar mij keek. Zelden heb ik een kin vol ongeloof lager zien zakken dan die morgen. Kostelijk! Het werd een vermakelijke middag met vlinders, orchideeen, kapuceiner aapjes (volgens broer Rob), een soort van giga goudvissen en natuurlijk een hapje en een snapje. Hans en (officieel) Hyacintha openden het buffet, waarna iedereen kon aanvallen:
Vol tevredenheid, ook wegens de hereniging met een aantal vrienden en kennissen die ik zeker twintig jaar niet gezien had, bracht Mariette, onze Bob, ons weer veilig naar Culemborg. Dat was nog niet het einde van de dag want een lekkere Chinese maaltijd werd aangerukt, waar niet alleen wij van gingen genieten, maar ook uitgenodigde zonen Rick, Eric, Bo-Peter, schoonzus Liesbeth en kleinzonen Rico en Felix. De warmte van de familie deed weldadig aan, hetgeen we bij tijd en wijle in Californie zeker gemist hebben. Morgen meer!
