Month: November 2015

Dinsdag bracht ik kleinzoon Rico (15) naar SFO International voor de lange vlucht naar Amsterdam.

Na een week Amerikaans werken bij TFC (The Financing Company), waarbij hij een mooie beoordelingsbrief mee naar Schiphol kon nemen, kan rustig gesteld worden dat hij een arbeidsethiek had vertoond die haaks stond op wat men tegenwoordig zo van de jeugd denkt. Oftewel alleen maar de handjes aan de toetsenborden om games en dergelijke te spelen. Er is hoop! Dat hij me op WhatsApp nog een ‘geweldige opa’ noemde hielp natuurlijk enorm met de beoordeling! De dag daarvoor had Bo-Peter reeds afscheid genomen, uiteraard wat verder in zijn carriere naar de “top”, maar ook een lichtend voorbeeld voor neefje Rico. Dat zijn dan de momenten waar Amerikanen vol trots zeggen “I’m blessed”. En, het mooie is dat er nog een aantal Laanen “produkten” zijn die aan dit predikaat voldoen! Hoe bedoel je bevooroordeeld?! We zijn in het melancholieke deel van het jaar gekomen en dat betekent een lunch hier en een diner daar. Afgelopen woensdag met Fred van Buiten, de man, en grote vriend, die me elke vrijdag via YouTube een lied stuurt met de motivatie waarom we hier moeten blijven.

Voor het eerst dienen we dit jaar ons traditionele eindejaars biljarttoernooi buitenshuis te spelen; Astrid kreeg een goed bod op ons biljart, en omdat we het toch niet mee kunnen nemen waren de dollars welkom. Tevens geeft het Fred de mogelijkheid om eindelijk eens de felbegeerde beker mee naar huis te nemen. Not! Donderdag vierden we Thanksgiving met de traditionele kalkoendis bij Rico’s bazen, de Breitbarts, in Danville. Ivar en ik togen op pad terwijl Astrid met haar ambulance levens aan het redden was. Gisteren weer op pad geweest naar de troosteloze gevangenis van Jaitsen Singh in Vacaville, jullie kennen de plaatjes. Nogmaals, er is dringend geld nodig voor verdere ondersteuning dus klik op onderstaand GEEF en laat je hart en portemonee spreken. Met veel dank aan de mensen die dit reeds gedaan hebben, jullie weten zelf wel wie jullie zijn!

GEEF

Tot grote vreugde van iedereen die met Singh begaan is, werd zijn advocate, Rachel Imamkhan, door Elsevier afgelopen week uitgeroepen tot ‘Stijger’ van de week wegens ontlastend bewijsmateriaal dat ze in een andere zaak boven water kreeg.

Ze werkt hier met tomeloze energie aan en stopt er veel eigen geld in; “Singh moet vrij”, dat is haar motto. M’n eigen tomeloze vrouw wordt volgende maand 50, en dat gaan we even energiek vieren! PS: Sparta staat nog steeds bovenaan!

Hoor ik Astrid nu echt, of droom ik het terwijl ik aandachtig dit plaatje bekijk:

“Ben je daar niet te oud voor geworden?” – “Sparta aan kop”, mompel ik slaapdronken. Ofschoon wellicht wat kinderachtig, ben ik nog steeds blij dat ik de overtuiging heb dat bepaalde zaken ten goede kunnen komen, zo ook die van Jaitsen Singh, waar minister Koenders plotsklaps ondersteuning heeft gegeven voor diens gratie aanvraag. Wat ook belangrijk is, zoals Astrid meldde op facebook, dat alle ‘likes’ geweldig zijn, maar dat er daadwerkelijk geld gestort dient te worden om Singh verder te helpen om zijn onschuld te bewijzen, en eventueel in hoger beroep te gaan. Klik op onderstaand ‘GEEF’ en je wordt naar de website gevoerd van PrisonLaw, waarin je op ‘DONEER NU’ klikt en daar geld kan storten, al dan niet anoniem. Die 31 jaar gevangenschap kunnen we niet wegnemen, maar we kunnen hem nog wel een gezegende oude dag bezorgen!

GEEF

De volle week van stagiere aktiviteiten bij The Financing Company voor kleinzoon Rico zit er op en maandag gaan we zijn brief ophalen, waarin zijn vorderingen vermeld staan. Spannend! Op onze morgentrips naar San Ramon, waar TFC gevestigd is, komen alle wereld aspecten aan de orde, zo ook aardbevingen. Er ging weer een lichtje voor hem op toen ik vermeldde dat aardbevingen hier net zoals het weer dagelijks vermeld worden:

Goed om te weten, hoewel wij, als oude stomp Californiers, er nog amper aandacht aan besteden! Ook Bo-Peter bracht deels bij ons zijn week door, pendelend tussen Alamo, San Francisco en Mountain View waar een aantal van zijn wekzaamheden plaats vonden. Vergat ik bijna nog te vermelden dat hij de week daarvoor op een beurs in Ierland stond, en wie bracht hem daar een bezoek?

Juist, Prins Constantijn! Ook hij viel voor Bo-Peter’s commercieele vaardigheden. We gaan er een lekker ontspannen dagje van maken, eerst met de kleinzoon naar ‘Spectre’ op het grote scherm, daarna vanavond met ons drietjes lekker ‘Jappen’, oftewel weer eens met stokjes eten. Even lekker het wereldleed van ons af laten glijden. Dan gaan we dat fris en vrolijk maandag weer aanpakken. Zoals ik graag mag zeggen; “wanneer je niet bang bent voor wat je droomt, dan droom je niet groot genoeg!”

Kinderen zijn voor mij veelal een bron van inspiratie, als het ware een extra ‘shot’ oxygeen om dat 69-jarige frame weer op de rit te krijgen. Wablief? Vrijdag kwamen zowel oudste V.S. kind Bo-Peter (studerend te Leiden) als 15-jarige oudste kleinzoon Rico ons verblijden op een roerig weekend. Beide heertjes komen hier voor zaken, jawel, en vergastten ons op een vrolijke zaterdagmiddag/avond nadat ze herenigd waren met Kaj en Ivar, om zodoende een mooie combinatie van broers en neefje te vormen. Niet helemaal de Backstreet Boys, maar toch (ik mocht ook nog leuk meedoen, en Astrid had de grootste moeite om er een fatsoenlijke foto uit te persen!)

Tja, vrijdagmiddag zat ik op m’n gemakje naar Radio 1 te luisteren (Wales – Nederland), hetgeen ik graag mag doen wanneer ik de komende week voorbereid. Het nieuws over de aanslagen in Parijs kwam eerst tijdens de wedstrijd mondjesmaat binnen, waarna de dodentallen beangstigend snel opliepen. Al doorluisterend na het voetballen viel me op hoe schrikbarend slecht de dienstdoende radioman ter plekke zijn interviewtjes deed. Pietluttige commentaartjes, gestotter, enz. Die moet nog maar eens een keer stage gaan lopen bij CNN. Ik wil er op dit moment niet al te veel over schrijven, velen hebben reeds hun afschuw uitgesproken en op facebook geven de profiel foto’s ook aan hoe het leeft. Nog eenmaal: ‘Vive la France’ in de hoop dat het terrorisme een stop toegeroepen wordt.

Deze week was ook speciaal omdat Astrid en ik onze handtekeningen hebben laten legaliseren door een lokale notaris, zodat de aankoop van onze ‘watervilla’ nu een feit is! Loosdrecht, ‘here we come’!

Inmiddels hebben we ook stiekempjes het oog laten vallen op een kleine sloep. Wie weet?! Om nog maar eens het verschil aan te geven tussen waar wij gaan wonen en het huidige onderkomen van de reeds 31 jaar gevangen zittende Jaitsen Singh; onderstaand nogmaals diens riante zijaanzicht:

Daar loop ik zo’n beetje langs wanneer ik hem bezoek, zoals gisteren. De procedure: aanmelden waarbij een document uitgeprint wordt waarop de gegevens staan van Singh, alsmede zijn foto. Kledij: geen blauw (daar zijn de gevangenen in uitgedost), geen groen (daar zijn de bewakers in uitgedost), geen wit t-shirt. Schoenen en riem uit, overdracht van doorzichtig plastic zakje waar alleen losse dollars in mogen zitten en kwartjes, tot een maximaal bedrag van $50. Daar mag je chocolade en andere lekkere dingen voor de gevangenen kopen uit automaten waar ze zelf niet aan mogen komen. Door het poortje *piep*, ah, m’n horloge. Alles in orde nu. Dienstdoende mevrouw schijft op wat ik bij me heb: kettinkje, horloge, autosleutel (meer sleutels mag niet), trouwring, leesbril en twee documenten. De eerste keer werd me bars medegedeeld dat wanneer ik zonder een van die zaken terug zou komen, ik van de bezoekerslijst geschrapt zou worden. Stalen deur gaat open, ik mag naar buiten. Stalen deur sluit, ijzeren hek gaat open. Op naar de overkant. Rijbewijs afgeven, stalen hek gaat open. Zelf dicht doen. Stempel die je bij binnenkomst op binnenkant van je pols krijgt onder blauw licht laten zien, stalen deur gaat open. Voila, je bent binnen. Langs gezellig keuvelende en etende gevangenen met vrouwen, moeders, kinderen, enz. naar de dienstdoende officier, waar je het bij binnenkomen verkregen document afgeeft. Er wordt een plaats aangegeven en je wacht circa een kwartier tot ‘jouw’ gevangene vanuit zijn cel jou mag ontmoeten. Na de 4e keer in Vacaville raak ik er aan gewend. Bizar toch?! Het gesprek gaat maar over een ding; het gratieverzoek aan Goeverneur Jerry Brown dat Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt persoonlijk gaat overhandigen.

Gaat CG Hugo von Meijenfeldt San Francisco met een mega verrassing verlaten?

Jaitsen Singh praat 2 uur lang op me in om ‘alstublieft’ met Hugo mee te gaan. ‘U kent hem Peter’. Ik beloof hem Hugo vandaag te bellen. Na ruim twee uur ga ik uitgewrongen en met een hug voor Jaitsen via de omgekeerde procedure de gevangenis uit, en de zon in. Tijdens een klein uur rijden naar huis gonzen de gedachten door mijn hoofd. Zou hij na 31 jaar gevangenis als geschenk voor zijn 71e verjaardag volgende maand het mooiste kado van z’n leven krijgen? Geef hem gratie Goeverneur Brown, de man heeft meer dan genoeg geleden en is bovendien onschuldig! Wanneer ik thuiskom hangt de opkikker van de dag op onze koelkast; jongste kleinzoon Felix (ik heb er maar twee) heeft wat lekkere dingetjes en een boodschap meegegeven voor Tinley, zijn lievelingshond:

Er is nog toekomst mensen, er zijn genoeg jeugdige lieden die de kar van optimisme en hoop kunnen gaan trekken! Nil desperandum!

Beginnend met de (helaas) finale van het WK honkbal voor clubs; Kansas City Royals in New York tegen de New York Mets. Ga ik toch missen volgend jaar in NL, de hype vooraf met het Amerikaanse muziek idool, de 89-jarige Tony Bennett op het veld;

Krakend en piepend, gesteund door het achtergrondkoortje, gooit hij er ‘America the Beautiful’ uit voor een razend enthousiast publiek. ‘Idols never die…..’!

LUISTER!

Dan de de volksliederen voor elke wedstrijd, kippenvel;

Zoals gewoonlijk gezongen door een lid van de New York brandweer, de ‘forever’ helden na de aanslagen op het World Trade Center, 11 september 2001. Lekker zo voor de mega HD TV die mooi meegaat naar NL volgend jaar mei. Ach, de Mets verloren met 7 – 2 en dat gaan we dus niet analyseren, wel was het de dag dat onze Benjamin (Ivar dus) 19 jaar werd! En laat hij nou de voorpagina van de Contra Costa Times gehaald hebben omdat zo net na 9/11 (Amerikaanse aanduiding), brandweermannen voor Halloween de grote helden warden:

Grote jongen geworden, met veel elan en talent, maar dit plaatje vergeten we nooit meer. Met drie delegaties deze week in de Bay Area leek het wel weer werken! Maar wat je er zelf onderweg weer bij leert. Fenomenaal! Het leukste blijft toch om een lezing voor studenten te houden, ditmaal op het consulaat in San Francisco. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik een verhaal kan opdissen dat heen en weer teruggaat van de 60-er jaren naar de huidige tijd, met sappige voorbeelden en dito plaatjes. In ieder geval had ik in de studenten van de Saxion Hogeschool (Deventer) een gewillig en kritisch oor. Helaas moest ik ze wel mededelen dat Sparta binnenkort Go Ahead Eagles voorbij gaat! En dan als sluitstuk het bezoek van Astrid en mij gisteren aan Jaitsen Singh in diens gezellige onderkomen in Vacaville.

Zoals ik al eerder zei bij onderstaande foto, ze plakken er een gezellige achtergrond aan waarbij het lijkt alsof je in een vakantieoord bent; niets is minder waar!

Wanneer we vertrekken, nadat Astrid nog een ijsje voor Jaitsen uit de machine getrokken heeft, voelen we ons leeg, uitgeperst. Waarschijnlijk door de onmacht die je bekruipt, het ambtenarensysteem dat traag reageert, en waarbij je soms het idee krijgt dat ze de regeltjes bestuderen onder het motto ‘hoe komen wij hier onderuit’! Ik blijf er op hameren, mensen GEEF, laat deze man niet wegrotten!

GEEF!

Aan het eind van de middag toasten we op elkaar, met een glaasje chardonnay, kijken naar onze mandarijnenboom, die weer volop aan het produceren is en dan zeggen we; ‘wat hebben we het toch goed’! Hopelijk kan Singh ook nog bloeien nadat hij 31 december a.s. zijn 71e verjaardag ‘viert’.