Een genoegelijke week; van 45 toeren plaatjes tot hoorzitting

Dat heb je zo wel eens, zo’n week waar van alles en nog wat in zit. Begin je bij zondag, dan is de 3-0 overwinning van Sparta op PEC al voldoende om die dag met een dikke voldoende af te sluiten, hoewel de afsluitende BBQ bij oudste vrienden in dienstjaren Martin & Yvon Corsten (53 jaar, hallo!) de slagroom op de cake vormde. Maandag bestempelde ik als voorbereiding op de “Singh” hoorzitting bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken (BuZa). Meer informatie aan het slot van deze Luim. Aangezien Astrid maandag opgeroepen werd voor kraamzorg verplichtingen, hadden Tinley en ik de tent voor ons zelf. Buiten de opdrachten natuurlijk die Astrid achter had gelaten!

clip_image001

Ja, dit moge duidelijk zijn, na BuZa ben ik Ivar’s kubuswoning in Rotterdam gaan bewonderen, waarna ik met hem en overgekomen Amerikaanse vriend Dom een genoegelijke lunch heb verorberd bij de “Oude Haven”. Gewoon wat trapjes af en je bent er. Of onze jongste het geschoten heeft?! Woensdag werd heel speciaal omdat we bezoek kregen van Ingrid en Gineke Putters. Putters? Mei vorig jaar kreeg ik via Facebook messenger de volgende boodschap door:

Dag Peter, het wapen boven je profiel kreeg ik gisteren van mijn vader, gegoten in aluminium. Mijn oma was Bastiaantje Laanen uit Rotterdam (natuurlijk clip_image002). Komt die naam je bekend voor?

Asjemenou! Uiteindelijk contact gekregen met haar vader, Gerard Putters, die zich een jaar later, net na onze verhuizing, zich zeer verheugde op onze komst. Maar toen sloeg het noodlot toe; een week later overleed hij aan een hersenbloeding. Na de rouwperiode besloten vrouw Ingrid en dochter Gineke ons te bezoeken en het aluminium wapen te schenken om ons nieuwe onderkomen in te wijden.

clip_image003

Gineke heeft zich voorgenomen om het Laanen stamboomboek (uit 1970) weer bij te gaan werken met alle nieuwe Laantjes die inmiddels weer de boom verrijkt hebben. Het werd uiteindelijk een met herinneringen en wat wijntjes doorspekte vrolijke middag. Donderdag werd mijn eerste bezoek aan het St Antonius ziekenhuis in Utrecht. Mooi hoor. Na alle administratieve poespas werd ik volledig onderzocht op kwaadaardige moedervlekken. Op een kleine ingreep na, en crème voor m’n door de zon geteisterde hoofd, kwam ik er weer redelijk ongeschonden uit. Ja, zongeteisterd. Herinner je je nog die rechtsbuiten waarvan de laatste man van de tegenpartij tegen de voorstopper zei “dek jij die kale Jan”. Die rechtsbuiten was ik. Veel zon opgelopen! ‘s Avonds ons behagelijk met wat familie en vrienden in onze ‘tuin van Eden’ vermaakt. Gisteren werd weer zo’n jongensdag voor ouderen. Even raden:

clip_image005

Inderdaad, jukebox eigenaren op jacht naar nieuwe 45 toerenplaatjes. Mijn beurt om aan oudere broer Aad wat vinyl af te staan die voor een deel indertijd aan onze ouders toebehoorde, en waar een aantal waarschijnlijk meer hem toe kwam. Denk aan krakers als “Geen bier, geen borrel, geen wijn” van het Cocktail Trio of Malando’s “Ole Guapa”. Elk plaatje roept herinneringen op, en na een rondje Dobbe kroketten van schoonzus Nel werd de middag in stijl afgesloten! En nu even een wat serieuzere zaak; de Singh hoorzitting bij BuZa.

clip_image007

Dit gebouw, Ministerie van Buitenlandse Zaken, slokte me op ter bespreking van de ingediende klacht bij de Nationale Ombudsman. Laat ik er een onderdeel uitlichten omdat een volledig verslag van hun hand naar de Nationale Ombudsman nog moet komen. En ik licht het er uit omdat het me stomheid sloeg. Na wat heen en weer gepraat vroeg ik simpelweg waarom a) mijn vragen niet rechtstreeks beantwoord werden en b) nog belangrijker, wat de stand van zaken is na al de tijd die verstreken is na het bezoek van MP Rutte. Uit de brei van woorden was dit het eindresultaat:”bij ons wordt het niet als normaal beschouwd om na te vragen wat het effect van onze brieven is”. Ik viel bijna van m’n stoel. Dus twijfelde ik nog, Minister van Buitenlandse Zaken die de gratie van Singh publiekelijk ondersteunde, laat een brief naar Governor Brown van Californie schrijven en niemand gaat daarna vragen hoe het er mee staat? “Inderdaad, dat is niet gebruikelijk”. Dat betekent dus dat de andere kant ook weet dat er niet nagevraagd wordt en de brief gewoon in een stoffig archief opgeslagen kan worden. Onbegrijpelijk. Wanneer ik zo voor de overheid bij het NBSO tewerk was gegaan was ik al drie keer de laan uitgestuurd. Tegen een bedrijf zeggen dat ik ‘normaal’ niet opvolg wat ik voor hen aangevraagd heb, zou een doodssteek zijn! Nu begrijp ik ten volle waarom de politiek zover verwijderd is van ‘Jan met de pet’. Ik voel me al zingend ‘Jan met de pet’.

https://youtu.be/fuQMajGQOKo

clip_image008

3:07