Vanaf practisch het moment dat onze oude buren Ann en Chip uit Californie door Astrid opgehaald werden van Schiphol, stapten we in de rol van toeristenbegeleider. En het leuke daarvan is dat je zelf ook dingen doet en beleeft waar je toch niet zo snel aan gedacht zou hebben. Dinsdagavond, terwijl Ann gezellig met Astrid herinneringen ophaalde, bracht ik met Chip door aan de TV; Zweden – Nederland. Uitleg hoefde ik slechts kort te geven omdat Chip binnen 15 minuten in dromenland beland was.
Ter herinnering (foto genomen in Alamo, Californie); Chip is de wat slordige Kerstman naast die statige Sint Nicolaas. Die dag telde dus ook niet echt, hoewel, eerlijk is eerlijk, het was de eerste keer was dat bondscoach Danny Blind geloofwaardig over kwam. En ja, hij kan het echt niet helpen dat een van z’n meest geroutineerde spelers een blunder van jewelste maakte (1-0 Zweden). Laat staan dat hij ze er zelf in kan schieten. Toch, Davy Klaassen?! Al met al hoop na het gelijkspel! Woensdag viel mij de beurt ten deel om Tinley bij de kapper op te halen terwijl Astrid naar Rotterdam toog met Ann en Chip om Ivar (zie foto boven op de voorgrond) te bezoeken. Astrid, meer Amsterdams georienteerd (kan ze ook niet helpen), werd door mij geadviseerd om over die prachtige Maasboulevard, via de Erasmusbrug, Hotel New York te bezoeken om daar iets genoegelijks te nuttigen.
Was ze nooit geweest! Daarna genieten van de Markthallen en Ivar’s kubuswoning. ‘s Avonds een gezamenlijke borrel, hetgeen ook nog aan gaat tikken en niet al te laat het kooitje in. Donderdag een heerlijke dag op de Loosdrechtse plassen doorgebracht met een zeer genoegelijke lunch bij de Beach Club Loosdrecht:
Het bracht m’n schoonzusje Wendy tot de volgende verzuchting: “Heerlijk! En dat gewoon in jullie dorp! Lijkt Ibiza wel”. ‘s Avonds te veel wijn in de man en aldus ontspon zich een verhitte discussie over Trump, hetgeen Astrid noopte tot een alcohol stop en gedwongen aftocht naar hun chaletje. Jaha, met onze democtratische principes valt niet te spotten! Gisteren alles weer koek en ei en om 09.15 togen we op weg naar Kampen. Kampen?! Jazeker, we wilden onze Amerikaanse vrienden bewijzen dat er in Nederland meer is dan Amsterdam (eigenlijk Rotterdam). Na een uur en 15 minuten belandden we in Kampen waar onze gastheer, Mr. Kampen Reinier de Wit, ons al op stond te wachten met een rolstoel voor slecht ter been zijnde Ann. What a guy! Via Kampen and Beyond – www.kampenandbeyond.com – en een persoonlijk bezoek had ik inmiddels al veel geleerd van de geschiedenis van Kampen. Allereerst een bezoek aan De Olifant.
Een van de twee overgebleven sigarenmakers in Nederland. Productie: 4,5 miljoen per jaar van cigarillo tot bolknak. Zeer interessante toer van tabaksbladen tot kwaliteitscontrole. Fantastisch! Reinout’s stadtoer was geweldig en kan ik iedereen aanbevelen, maar een ander hoogtepunt werd het museum. Het enige museum in Nederland waar alle Oranje’s levensgroot geportretteerd zijn en een rechtszaal met alle wijsheden die zich men maar kan bedenken. Astrid merkte heel puntig op dat de bar waar de advocaten aan stonden, overgenomen was door de Amerikanen wanneer ze door de ‘bar’ test moeten komen om gekwalificeerd te zijn als advocaat binnen een bepaald gebied. En toen moest ik plotsklaps weer aan BuZa denken, met name vanwege het vigerende beleid van Kampen toen het nog een stadstaat was in de 15e eeuw!
Singh gaat dit ook lezen en verzucht: “och was ik maar een Kampenaar”. Voor het overige laat ik het nu maar over aan de Nationale Ombudsman die ik dadelijk, eindelijk, het verslag van mijn hoorzitting kan doen toekomen. Gisteren na veel gezeur gekregen. Gisterenavond laat bij buren Yvette en Leendert nog even onze excuses gemaakt voor de luide discussies de avond daarvor, hetgeen onder het genot van wat gedistilleerds prima lukte! Morgen nemen we afscheid van onze oude buurtjes en en persoonlijk hoop ik dat Sparta Groningen verslaat, maar dit terzijde! En niet vergeten; Kampen bezoeken en die geestdriftige Reinier de Wit vragen om een toertje te doen.