Month: December 2016

We zijn weer een jaar verder en vandaag wordt Jaitsen Singh dus 72. Een mooie leeftijd, zij het dat je dat niet in een Amerikaanse gevangenis wilt doorbrengen. Nu in Vacaville, daarvoor in de door Johnny Cash bezongen en beruchte gevangenissen San Quentin en Folsom. Mijn hoop is gevestigd (korte termijn) op de hoorzitting die BuZa bij moet wonen bij de Nationale Ombudsman. Ze moeten zich realiseren dat wellicht een telefoontje van Minister Koenders naar Gouverneur Brown in Californie gratie voor Singh kan betekenen en behoorlijk wat missers van BuZa ongedaan kan maken. Laten ze onderstaande grafiek over hoe burgers denken over de overheid eens een positieve duw naar de groene kant geven.

Een bedrijf zou met dergelijke cijfers failliet gaan….. Er rest ons slechts de hoop dat een van die mensen bij BuZa, ingedachtig de kerstgedachte, zich daadwerkelijk in gaat zetten voor Singh en dat hij de kleine resterende portie van zijn leven met zijn enige zoon door kan brengen. Ook zijn zus Sieta, die in Nederland woont, is gaarne bereid hem op te vangen. Kom op BuZa, neem eens een heldenrol op je. Voor ons is ook een spannend jaar afgelopen, en ik moet zeggen dat we ons heerlijk gestetteld hebben in Loosdrecht. Ons buurtje is top, met geweldige buren, hongerige eenden en zwanen voor de (water) deur, en zelfs de langdurige mist heeft wel iets. Zeker wanneer je niet de deur uit hoeft! We beseffen dat we ons bevoorrecht mogen voelen, hetgeen onze inzet voor Singh versterkt omdat iedereen recht heeft op een stukje geluk. En, voordat ik sentimenteel ga worden, hoop ik dat onderstaand plaatje alles goed weergeeft; voor elk wat wils, maar liefde in de kern!

Het begon al snel na de inauguratie van President Trump. Tijdens de kabinetsvergadering met bejaarde miljardairs bedacht hij in een frisse vlaag van hoogmoedswaanzin dat zijn naam weliswaar levensgroot op al zijn gebouwen stond, maar nog niet echt in het dagelijkse leven een huishoudnaam was. Dat pakte hij voortvarend aan en binnen een mum van tijd werd het binnen al de geledingen van de maatschappij gemeengoed. Een Bacardi Cola (BaCo) werd een Trumpi Cola (TruCo), kinderen speelden geen monopoly maar Trumpoly of TrumpimonGo. Na een klein incident met Poetin, die hem per ongeluk op facebook van z’n vriendenlijstje had verwijderd (zie onder), kwamen ze na het spelen van Marsipulami (“Wij zijn twee vrienden, hoeba, hoeba, hop”) tot elkaar nadat Poetin de titel veranderd had in Trumpulami.

Europa werd gebroederlijk opgedeeld, waarbij Nederland ingedeeld werd met zuidelijk Europa. Op voorspraak van schandknaap Wilders werd Amsterdam de hoofdstad van Trump’s Europa. Het verbaasde niemand dat binnen een mum van tijd Amsterdam werd omgedoopt tot Trump City. De zeventiger jaren hit van Tol Hansse werd er bijgehaald:

En niemand minder dan Peter Koelewijn maakte de cover ‘Trump City’. Helaas verdween Koelewijn achter de tralies nadat in de kroegen luidkeels meegezongen werd op de maat van een van zijn andere covers: “Trumpy, Trumpy, who the fuck is Trumpy”. Zoals bekend is de mascotte van de Republikeinse Partij een olifant, en met schrik werd in de sportwereld ervaren dat Trump’s geheime dienst, de Trumpaniers, op zoek waren naar een sportmascotte om ook die wereld te infiltreren. En natuurlijk vonden ze die bij onze lievelingsclub:

Publiekslieveling Stomper werd ontvoerd, gewaterboard en wat van dies meer zij, en nadat hij terug gebracht werd bij de Oakland A’s wist hij met grote stelligheid te melden dat zijn naam Trumper was. De verhaallijn volgend is dat het moment dat ik badend in het zweet wakker word. En daar ligt ze dan liefelijk naast me, het echte kerstkind die ik morgen voor de 30e keer jarig zie worden. Opluchting maakte zich van mij meester en ik knuffelde haar pardoes. “Pardon”, mompelde ze.

“Pardon”. Zo schattig. Daarna een lekkere beker zoethout thee voor haar gemaakt voordat ze vertrok naar haar kraamzorgfamilie. Even een aktueeltje van mijn lachebek, kerstkindje Astrid

Gaat gezellig worden morgen met Astrid’s moeder, zussen, evenals, op Californie Kaj na *snif*, alle Laanen kinderen, met aanhang natuurlijk. Na de wat ongemakkelijke Trumpiaanse opening, het prettige tussenstuk met Astrid, afsluiten met nog meer positief nieuws: de Nationale Ombudsman gaat in op mijn klacht inzake de ruim onvoldoende beantwoording door BuZa van mijn eerdere klachten inzake Singh, en heeft hen verzocht volgende maand op hun kantoor tekst en uitleg te geven. Hoop doet leven, weliswaar zijn we nu ruim een jaar verder, maar toch! Nu lekker kerstmis vieren, of wat je geloof je ook mag ingeven, zolang het maar vredig blijft!

Altijd al een mooi kopje gevonden voor een Luim. Je zult toch maar voor het Sparta Kasteel gefotografeerd worden met een half dozijn Laanens, waar jij als enige van de groep een Sparta kampioenschap hebt meegemaakt! Maar dat niet alleen, je wordt vastgelegd met de jongste zoon (20), oudste zoon (50), de enige twee kleinkinderen, en mijn jongste broer (wiens leeftijd ik niet mocht vermelden).

Nou; is het geen plaatje? V.l.n.r. Rico, Ivar, Rick, Felix, uw notulist en Rob. Voor Rick, een rasechte Feyenoorder, was het een verademing dat de Sparta zanghoek ondanks de 1-0 nederlaag positief bleef zingen. Het kan dus wel! Over Memory Lane gesproken, dat werd onze trip naar Dusseldorf, of eigenlijk de morgen van de trip al. Donderdagmorgen om 10 uur hadden wij een afspraak bij het Amerikaanse consulaat om onze green cards…eh….in te leveren.

Dat is gek hoor wanneer je in een rij staat met allemaal mensen die snakken naar een visum om in Amerika te mogen werken of studeren. Het zou stoer zijn om te zeggen dat je vanwege de verkiezing van Trump afziet van het recht van een permanente verblijfsvergunning voor Amerika, maar dat is te veel van het goede. Die eer gunnen we hem zelfs niet. Het zijn praktische overwegingen (o.a. dubbele belasting) en het gegeven dat we zoon Kaj altijd nog via de ESTA visum procedure kunnen bezoeken, hetgeen Astrid onlangs gedaan heeft. En plotsklaps moet je dan zweren dat je dit vrijwillig doet, niemand je gedwongen heeft, etc. Toch een wat emotioneel moment. Ook al omdat veel mensen indertijd (2004) brieven ter ondersteuning hadden geschreven ter verkrijging van onze green cards. En een van die mensen was Alan Parsons die we hebben leren kennen in…..juist ja, Dusseldorf, waar we hem als artist onder contract hadden. Hij kwam weer op ons pad in Californie, waar we bij Ex’pression College een studio naar hem vernoemde. Alan schreef de volgende brief ter ondersteuning:

Klein beetje trots, mag toch?! Nadat we ons in het hotel geregistreerd hadden, begon de 0,9 kilometer wandeling naar de Konigs Allee waar de Weihnachtsmarkt zijn episch centrum heeft. Zo bekend, zo bekend…de Graf Adolf Strasse, de Stresemannplatz, alsof we er gisteren nog gelopen hadden! Helaas was de 0,9 km van het hotel ietwat aan de magere kant, zodat we aan het eind van de dag, na een gluhweintje hier en een dineetje daar, terug naar het hotel strompelend konstateerden dat we meer dan 11 km afgelegd hadden. Een betere voorbereiding voor een goede nachtrust kan men niet hebben! Na al die herinneringen was het van belang om uit te vinden of het hotel waar ik vele, vele weken heb doorgebracht alvorens wij als gezin naar Dusseldorf verhuisden, nog bestond. En jawel, zo wachtte Astrid me ook indertijd op wanneer ze af en toe gezellig een nachtje bij me doorbracht:

Voordat we huiswaarts keerden nog een belangrijke afspraak in Dusseldorf met de dame die me trouwhartig elke dag een glaasje jus d’orange bracht met twee halve eitjes, onder het uitroepen van “Vitaminchen fuer der Chef!”. Ook was ze af en toe oma voor onze opgroeiende jongens. De hele ochtend was ze al nerveus geweest want ondanks de jaarlijkse uitwisseling van kerstkaarten hadden we elkaar 18 jaar niet gezien! Nou, voorbereid was ze. Een hele map met jeugdfoto’s van de kinderen, alsmede Arcade foto’s, opgeluisterd met hier een daar een artiest, passeerden de revue.

Memory Lane, da’s zeker. Boven de jongens in onze tuin in Dusseldorf en onder wat jongere uitgave van Astrid (viel mee) en mij.

Na anderhalf uur vertrokken we om de files voor te zijn, helaas, Duitsland ging nog wel maar bij Utrecht zat het muurvast. Gelukkig maakten de broodjes kroket bij schoonmoeder Riet het verkeersleed goed. En natuurlijk vergeten we Singh niet. Zoals ik verwachtte gaat het weer over het jaar getild worden aangezien ook de Nationale Ombudsman niet meer reageert. Is dit een grote samenzwering? Zijn de Russen ook hier aan het hacken? Hoe het ook zij, of je nu door de hond (BuZa) of de kat (Ombudsman) gebeten wordt, het doet evenveel pijn. Je zou het bijna opgeven. Not so fast, zeiden we dan tegen elkaar in Californie, die lol gunnen we ze niet. Of een ander gezegde waar we ons, tot slot, aan houden:

Het zal wel de tijd van het jaar zijn, of m’n leeftijd, maar in m’n omgeving vallen er meer af dan me lief is. Bij de BNers viel natuurlijk het heengaan van Joop Braakhekke op, doch ‘Le Garage’ was niet echt een restaurant dat ik me wekelijks (of zelfs maandelijks) kon veroorloven. Echter, elke ochtend scheurde ik sinds jaar en dag van Peter van Straatens zeurkalender een dag af. Veelal dikke pret! Dus dan heb je wel een band. Ik zal hem missen. Het grappige is dat we bij mijn bedrijf Multi Function Computers, onderweg naar de beursgang in 1986, een serie advertenties lanceerden waarbij Peter van Straaten de cartoons maakte. Allemaal van op dat moment bekende politici. Hans Wiegel was natuurlijk van de partij!

Van tijd tot tijd plukte ik een cartoon van de kalender die me aansprak en die ik dan magnetisch op de koelkast ‘plakte’. Astrid kon er ook wel om lachen!

Dat brengt me op de verjaardag van mijn vriend Martin Corsten, die vandaag 71 jaar is geworden. Dat betekent dus dat we 54 jaar bevriend zijn, een moment, gezien het voorafgaande, om even bij stil te staan. Ik leerde hem kennen op dansles bij dansschool Wuijster in Rotterdam Noord. Omringd door een groepje vrienden uit Schiebroek lachten we wat af, terwijl er een moment was dat tot problemen had kunnen leiden. Een van de vrienden, Jan Kooijman, ging met een dametje dat ik ook wel zag zitten. Op enig moment besloot ik haar tram te volgen om me los te maken van de ‘Schiebroek’ boys. Nou, dat ging mooi niet door, met een man of vier hielden ze me met brommer en al tegen. Mijn Ponette (inderdaad, van Pon), met stoere Davy Crockettpluim, kon tegen zoveel geweld niet op. Toen maar van arrenmoede een balletje gehakt bij de snackbar verslonden. Is allemaal goed gekomen en een paar jaar later stonden Martin en ik weer op de planken in ons tweede cabaretgroepje in de kraker “De Mannenwinkel”:

Grappen over haar zijn ten strengste verboden! We trouwden, en naderhand trokken Martin en Yvonne Tolenaar (de zangeres, ja, ook van dansles) naar Ommoord, waar ik toen al woonde. In den beginne een troosteloze kale vlakte met een paar hoge flats. Daar werden zonen Ferry en Robbert geboren. Robbert groeide uit tot een verdienstelijke DJ, Ferry Corsten werd een topnaam, wereldwijd, in de wereld van electronische dansmuziek. De aardkloot is zijn werkterrein, en zo ook Oakland in Californie, waar hij een aantal malen nieuwjaarsnacht inluidde. En wie waren daar een aantal malen backstage met hun meisjes? Jawel, zonen Bo-Peter en Kaj, die daar Ferry nog dankbaar voor zijn. Daar kan je nog eens mee aankomen bij een dametje waar je mee uit wilt. Over generaties gesproken! Terug naar Martin, waarmee ik een behoorlijk aantal malen tussen kerst en oud en nieuw ben gaan skieen. Steenkoud, maar dikke pret!

En daar kunnen we ook nog wat verhalen over vertellen! Die keer dat onze koffers nog half open in de lobby waren gesmeten om onze kamer vrij te maken voor een ander paar, getrouwd, dus beter dan die twee “homo’s”. Nou, dat hebben we caberatesque opgelost. Aan de balie en in zeer luid Duits laten weten wat we daar van vonden. Deze lawine aan harde, niet ophoudende taal kon men niet verdragen en deemoedig werden onze koffers weer naar boven gesjouwd. Of die keer dat Martin en ik onschuldig een balletje aan het slaan waren en door een jonge man uitgedaagd werden voor een partijtje tafeltennis om zijn (mooie) vriendin te bewijzen hoe goed hij was. Geen schijn van kans, de arme jongen droop af met een viendin die bewonderend naar ons omkeek. Ja, ja, met ons viel niet te spotten! Onder nog een plaatje in de tuin van zoon Rick; FC Beinsdorp!

Boven: Niek Bos (vriend Rick), PL en Rick. Onder: consiglieri Joop van Dort, Martin en mijn broer Rob. Zo kan ik nog uren doorgaan, maar waar het om gaat is onze vriendschap en……..dat je die moet koesteren en van het leven moet blijven genieten! Brengt me toch weer op Singh. Ruim een jaar later heb ik die makketakkers van BuZa buiten mijn response het volgende geschreven: “……..echter wil ik wel uitspreken dat de Nederlandse humanitaire steun een papieren tijger is die geen jota voorstelt. Er wordt niets aan opvolging gedaan, hetgeen aan de California kant betekent dat zolang er niet gereageerd wordt vanuit Nederland zij niets hoeven te doen. Kafka at its finest! Vergeet vooral niet om Jaitsen Singh een verjaardagskaartje te sturen wanneer hij 31 december a.s. 72 jaar wordt en tevens zijn 33-jarige jubileum in de verschrikkelijke gevangenissen van Calfornie "viert". Sarcastisch? Jazeker, zij zitten gezellig bij de kerstboom met lampjes aan, nippend aan een glaasje wijn, en vertellen kinderen en kleinkinderen welk een bewonderenswaardig werk papa danwel opa voor BuZa gedaan heeft het afgelopen jaar. “Stille nacht, heilige nacht” krijgt plotsklaps een heel andere inhoud. Hoor ik Boudewijn de groot zingen “Meneer BuZa, slaap zacht?”. Bij mij staat Ramses Shaffy op: “We zullen doorgaan”.

Maar, laten we eerst met wat positiefs beginnen van afgelopen week: 30 november 2016, zoon Kaj geslaagd voor de Firefighter Academy. Is nu Firefighter/Paramedic, en da’s een baan die in de V.S. in hoog aanzien staat!

Zie foto op facebook

V.l.n.r. trotse mama Astrid, Kaj, vriendin Michelle en vriend Tyler Wardle

Zie foto op facebook

Zonder woorden; mama en zoon, gloeiend van trots, en terecht! Singh: Na maandenlang touwtrekken, en inschakeling van de Nationale Ombudsman, kwam dan eindelijk een brief van BuZa met antwoorden op gestelde vragen……dacht ik. In een eerdere Luim heb ik een oud gezegde van wijlen mijn moeder van stal gehaald, en na deze brief, namens Minister Koenders, herhaal ik hem maar weer eens: “die lui zijn zo glad als een paling in een emmer snot”. De vraag: Heeft gouverneur Brown de brief waarmee Nederland de verzoeken van de heer Singh ondersteunde gelezen? Het antwoord, en ik verkort het maar voor de zekerheid: “….is voor het ministerie niet vast te stellen….op grond van contacten mag er van worden uitgegaan……waaronder de ambassadeur meerdere malen contact……”. Dit gezegde komt van pas: “veel geschreeuw, weinig wol”. Een normaal mens zou toch denken dat je die telefoon eens op moet pakken, danwel een appje stuurt met “hallo, hoe staat het er mee?”. Vervolgens “ kan er vanuit worden gegaan dat de gouverneur was geinformeerd”: gewoon een slag in de lucht oftewel speculatie. Meerdere malen contact: met wie en wanneer. Namen graag. Zoals gezegd, een normaal mens zou deze vragen stellen, BuZa hoopt dat met dit soort rookgordijnen de lust tot verder te gaan verdwijnt. Dacht het niet! Zo wordt er geoordeeld over het Haagse complot:

Bijvoorbeeld ‘Eerlijk en betrouwbaar’ 61% negatief

En ik ben er maand na maand getuige van! Vraag 2: Is er een antwoord gekomen van de Californische autoriteiten? Weer kort: er wordt verwezen naar de verzoeken van de advocaat van Singh. Er wordt volgens BuZa niet gereageerd naar Nederland maar naar de verzoeker. Nederlandse overheid ondersteunt slechts en dient niet zelf verzoeken in (in het algemeen). En nu komt het “De Nederlandse steun wordt steeds ingegeven door louter humanitaire motieven”. Dat laatste slaat bij mij in als een bom! Humanitair betekent dus een briefje schrijven, minister Koenders staat er achter en komt als grote held in de Telegraaf, en daarna doen we er verder totaal niets mee. Nou ja, behalve dan vragen van idioten als Laanen en kamerleden beantwoorden. Stel je nou eens voor dat ze die tijd productief gebruikt hadden?! Dan hadden ze waarschijnlijk al meer dan eens een antwoord gekregen van het kabinet van gouverneur Brown! Vraag 3: Heeft Minister-President voor de heer Singh gepleit? Ik sla achterover, een volmondig “Ja”. Dat is te zeggen, Rutte heeft het schriftelijk overgebracht. En vervolgens wordt er verwezen naar antwoorden op kamervragen, gedateerd 27 maart, die ik tot uit den treuren als standaard vermeld krijg. Dat is niet mijn vraag! Eerder reeds was de vraag gesteld of Rutte het aangekaart had tijdens zijn bezoek aan gouverneur Brown (overigens bij het Nederlandse consulaat in San Francisco) van 31 januari van dit jaar. En waarom? Omdat voormalig Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt een jaar geleden trots meldde dat hij het op de agenda van Rutte gekregen had ter bespreking. Een van die twee partijen liegt, dat is zeker. En, zou ik zo zeggen, kom met die brief van Rutte aan Brown op tafel. Uiteindelijk gaat het er om wat hij daadwerkelijk heeft geschreven. Wederom, als normaal mens zou je zelf met deze informatie komen, tenzij je iets te verbergen hebt. Daar zijn dus wetten voor gemaakt; WOB dus (google maar).

Overheid en de waarheid

Waarheid? Vraag 4: Heeft Minister-President Rutte de smeekbrief van Singhs zoon Surrender overhandigd? “Daar is het ministerie niet bekend mee”. De vraag was al eerder gesteld maar nimmer beantwoord. Gaan we maar weer graven wie hier voor verantwoordelijk is. Vraag 5: Wie lobbyt er namens de heer Singh bij gouverneur Brown of diens kabinet? Even lachen: “Het ministerie is niet bekend met een lobby”. Wie niet begrijpt wat hier mee bedoeld wordt, is geen knip voor z’n neus waard. Daarna wordt er verwezen naar advocaten en wat van dies meer zij. Allemaal oude koek (pepernoten van vorig jaar). Waar het op neer komt is dat ze aktief geen enkele poging hebben gedaan om rechtstreekse antwoorden te krijgen, danwel de zaak warm te houden. Ja, ja, zo ondersteunen wij Singh humanitair! En nog iets, Jaitsen Singh kreeg 10 november j.l. bezoek van de consulaire medewerker in San Francisco, Marco van Vemden, en schreef me het volgende:

“Enorm veel spanning in den Haag over mijn zaak”

Spanning in Den Haag?! Probeert hij nou die arme man onder druk te zetten om te bewerkstelligen dat Singh mij als gevolmachtigde de laan uitstuurt? Dit geeft absoluut geen pas. Tenzij ze het als humanitair beschouwen om Singh van mij te verlossen. Rest me niets anders dan me weer tot de Nationale Ombudsman te wenden om de onderste steen boven te krijgen. En ook nog even een gezegde voor de mensen in “Den Haag”:

Over leugen en waarheid

Wat wel leuk is dat ik morgen op Schiphol m’n duifje ophaal die een geweldige tijd in Californie heeft gehad. Maar, mooi geweest, ik kan niet over een licht bevroren waterpaadje voor de deur blijven mijmeren over ‘California dreamin’, daar heb ik het hier te veel voor naar m’n zin.

Mooi plaatje voor de deur

Dank buren voor het uitlaten van Tinley en de uitnodigingen om te komen eten. Jullie hebben geen besef hoe onhandige types als ik dat op prijs stellen!