Vandaag Rijswijk (oude vrienden), morgen Rotterdam (Sparta 6-punter tegen ADO), maandag Rotterdam (RSM, Erasmus), dinsdag Breukelen (entrepreneur ondersteuning), woensdag Hoofddorp (honkbal gerelateerd)…… Alleen het aanhangsel ontbreekt waarbij de artist ‘eist’ dat er zoveel aan drank en zoveel aan voedsel hoort te zijn. Dat brengt me toch even weer terug bij het geweldige lange weekend dat we bij goede vrienden Jan (JJ Johns) en Marja (geluid) Abbing hebben doorgebracht. En met name ook hun optreden bij Big Reds in het Portugese Alvor.
Niet alleen de manier waarop een en ander serieus werd aangepakt boeide me, maar ook de typisch Engelse sfeer die er heerste. Ik bedacht me nog dat al die mensen na de Brexit een visum moeten aanvragen. Lekker lijndansen, dat wel. Jullie begrijpen dat ik wat dat betreft zo ver als maar mogelijk van de dansvloer wegbleef. Toen wij dinsdag j.l. rond 7 uur ‘s avonds Portugal uitvlogen, nadat we Jan en Marja kibbelend met een tweetal agenten achter hadden gelaten, bedacht ik me dat het tijd werd om een snipperdag aan te vragen! Op dat moment boog Astrid zich over onze trip naar Bologna waar onze oudste, Bo-Peter, 20 mei afstudeert bij de gereputeerde Johns Hopkins Universiteit.
Niet zozeer over de geboekte trip, maar of het mogelijk zou zijn om de terugreis naar Amsterdam op 22 mei te vervroegen, om zo op tijd in Groningen te zijn voor een Silicon Valley presentatie, 8 uur ‘s avonds. Gelukt! Het woord ‘pensionado’ krijgt plotseling een geheel andere betekenis. Het prettige is dat ik het gros aan voorbereidingen, etc. thuis kan doen. Heerlijk aan het water. En omringd door muziek. M’n alleroudste zoon, Rick, toonde zich een bikkel door na een operatie aan zijn hand gewoon met de trein naar zijn key account DSM in Sittard te reizen.
Een Laanen waardig! En, het is niet zijn drinkhand! Afgelopen woensdag werd ik even teruggegooid naar het verleden, dat was namelijk de verjaardag van wijlen Eckart Wintzen. Hij zou 78 jaar geworden zijn, maar overleed 21 maart 2008 plotsklaps in Frankrijk.
Voor hen die dat niet weten, Eckart was de financier van Ex’pression College en derhalve de direkte reden waarom onze familie naar Californie vertrok. Ik kende Eckart al sinds eind zeventiger jaren, toen we nog aktief waren in de software wereld rond Den Haag en omstreken. Hij is nog net geen 70 jaar geworden, hetgeen me voor de zoveelste keer terug brengt bij de 70-jarige Jaitsen Singh, waarvan je hoopt dat hij nog veel ouder wordt, maar niet in de gevangenis. EN ONSCHULDIG! Het enige dat we nu kunnen doen is helpen met geld en hopen dat de overheid haar steentje bijdraagt. Klik hier op Singh en doneer!