Afgelopen week ons 30-jarig jubileum gevierd, later meer hierover omdat een NFIA Kunststuk (letterlijk) de kroon spande. Bo-Peter’s advocaat stuurde het volgende bericht:
“ Someone took this letter to the post office and told them that CG Kunst is no longer at that address.”.
“Iemand” vertelde dus aan een postemployee dat ene Gerbert Kunst daar niet langer aanwezig was. Denk maar aan Elvis Presley’s “Return to sender”, dan krijg je een idee. Het gaat nu een beetje op Agatha Christie lijken. Grote vraag in dit mysterie: wie is “iemand”? Bij navraag in “Den Haag” bleek dat mijn favoriete consul generaal nog steeds daar zijn plek verwarmde. De advocaat gaat het weer sturen, kijken of “iemand” nu dag en nacht de deur op de 31e etage bewaakt! Dat gedenkwaardige jaar 1987. Nu ik het allemaal weer teruglees denk ik echt van “nou, nou, poe, poe, wat een drukte van belang”. In volgorde: 30 januari, niet alleen werd mijn geliefde moeder Jo die dag 74, en mijn a.s. schoonvader Toon 50, maar tevens was het mijn officieele afscheid van de nieuw gevormde computercombinatie Multihouse (Multi Function + Minihouse).
Dat is nu echt wat ze noemen een bitter/sweet moment, afscheid nemen van veel mensen die je lief zijn. Na wat inspannende weken om me voor te bereiden op mijn voorzitterschap van de in financieele nood verkerende KNBSB (Koninklijke Nederlandse Base- en Softball Bond), brak die dag aan op zaterdag 14 maart. De kranten waren niet mals met hun commentaren over het financieel verknoeide WK van 1986 en het daarme gepaard gaande verlies van maar liefst 420.000 gulden.
Tijdens de lunch trok ik me terug om mijn inauguratie speech te herschrijven, puur om verdere muiterij te voorkomen. Het werd door sommigen opgevat als een soort van chantage, maar het leek me de enige mogelijkheid om snel en adequaat de achterstand weg te werken. Het lukte, ondanks het genante gedrag van de vice voorzitter, die als voorzitter optrad totdat ik officieel gekozen was. Net hier van bekomen, trad ik 18 maart op in het toen legendarische programma “RUR” van Jan Lenferink.
Met links, natuurlijk, Carrie Tefsen en rechts een jonge, pas begonnen Herman Finkers. Het was zo’n avond dat alles lukte, niet alleen kon ik het Book One programma van Samuel Meijering live demonstreren, maar ook na een antwoord van Carrie Tefsen over het thema huwelijk triomfantelijk aankondigen “in plaats van kaarten” dat Astrid en ik 28 augustus zouden gaan trouwen. Uiteraard kwam het WK verlies honkbal ook ter sprake, maar dat kon ik redelijk luchtig afdoen. Daarna met zo’n heerlijk “ik kan de wereld aan gevoel” de nacht ingegaan! Mijn toenmalige en ook huidige advocaat, Joop van Dort, schreef me daags daarna het volgende:
Vervolgens 23 maart op een werveltoer naar Berkeley en Boston met de helaas te vroeg overleden Samuel Meijering, de grote man achter Book One en ook de uitvinder van de Rolykit. Doel: oprichten van een Amerikaanse onderneming en bezoeken van uitgevers. In het boek ‘Book One’, geschreven door Rogier Proper, beschrijft Samuel hoe we onze eerste order in Amerika binnenhaalden:
Overigens leerde ik Samuel kennen via Willem van Kooten (Joost de Draaier) die ik tijdens een borrel tegen het lijf liep. Even een indruk hoe we op de beroemde Comdex beurs stonden:
Geen kattenpis! Helaas loop ik nu weer over de 500 woorden heen, hetgeen volgens journalist Jaap Stalenburg veel te veel is voor een blog/column, dus wil ik toch even afsluiten met Singh. Nadat we de €54.000,- grens doorbroken hebben, zijn de stortingen tot stilstand gekomen. Dus daarom; nog een keertje klikken, geven en delen: https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs Volgende week deel 2 van 1987 plus natuurlijk de laatste ontwikkelingen van NFIAgate en Klaproos, want die heeft zich toch weer bij die 90% Engels sprekenden van Nederland gevoegd, zij het zonder daadwerkelijk wat bij te dragen.
