Gepensioneerd….ik? Wie verspreidt dat gerucht?

Is de concurrentie voor wat betreft het presenteren van “do’s and don’ts” van het zakendoen in Amerika dermate aan het escaleren dat men denkt mij zo uit te schakelen? Door me zo te af te beelden?

Zo van; “kom niet in mijn buurt, ik ben gepensioneerd, eikel!”. Eigenlijk voel ik me vereerd, ik word nog steeds serieus genomen! Indien ik sowieso minder aan het arbeidsproces deelneem, dan komt dat vanwege iets belangrijks. Bijvoorbeeld een belangrijke voetbal- of honkbalwedstrijd. Kan ook basketbal zijn, momenteel spelen ‘onze’ Golden State Warriors in de play offs tegen de Cavalliers uit Cleveland. Staan met 3-0 voor (best of 7), dus dat ziet er wel goed uit. Oh, oh, vannacht hebben ze de titel gegrepen. De Cavs kregen een ‘sweep’ aan de broek. Maar…..belangrijkste reden is dat ik alleen voor en met leuke mensen werk. Dat kan er inhakken gezien het aantal griezels en gluiperds in deze wereld. Heb ik ook mee mogen maken toen ik nog voor het Ministerie van Economische Zaken werkte in San Francisco. Zo’n minister die er niet voor te porren was om een ontbijtsessie, altijd het best bezochte evenement, om 07.30 bij te wonen. Dat je aan de Consul Generaal de veelbetekenende vraag stelt; “komt-tie nou als toerist of om commercie te bedrijven?”. Soit, dat ligt allemaal achter me. Moet ik erbij vertellen dat elke dag minimaal een uur verplicht schrijven aan het boek “Uit de (Amerikaanse) school geklapt”, er ook inhakt. Niet alleen qua tijd, maar ook de herinneringen die het met zich meebrengt. Bepaalde feiten zijn ook van het grootste belang voor het boek, wel zijn ze soms dermate indringend dat je jezelf iedere keer weer de vraag stelt of je het wel moet vermelden.

Wat is er bijvoorbeeld geworden van deze eerste drie sleutelfiguren achter me? Van links naar rechts: Duke Zaffery, Program Director Sound Arts, Rob Gibson, Program Director Digital Visual Media en Gary Platt, President en Co-Founder. Wanneer de tijd daar is (2019) kunnen jullie het allemaal zelf lezen en beoordelen. Tegen die tijd ben ik waarschijnlijk een boek aan het schrijven over de meest intensieve jaren die ik als vrijwilliger met iemand heb doorgebracht: ‘’De mens Singh”. Het is eigenlijk meer therapie om het van me af te schrijven dan dat het andere oogmerken behelst. Wel vertrek ik 30 augustus naar San Francisco om de paroolzitting van Jaitsen Singh persoonlijk bij te wonen. Ook ga ik hem voor die tijd nog wat moed inspreken. We moeten met positieve gedachten afdwingen dat Singh na 35 vreselijke jaren vrijkomt, PUNT! Weet je waar ik ook tot slot vrij voor neem? Voor een zoon die je 7 maanden geleden in Californië voor het laatst omhelsd hebt. En zie die stoere firefighter/paramedic daar vreedzaam dobberen op een roze flamingo.

Astrid’s hart smelt, en dat is dan het einde van een film met een ‘happy end’!