Month: July 2018

Indertijd (21 januari 2017) viel men nogal over me heen toen ik o.a. het volgende over de troonbestijging van Trump schreef:

USA hijst Bulshitter #1 op de troon

Gisteren de hele middag aan de buis gekleefd gezeten om via CNN Trump’s triomftocht op z’n Amerikaans mee te maken. Maar, ook bij tijd en wijle naar BBC World News overgeschakeld om het koele Engelse commentaar tot me te nemen. Partijen waren er van overtuigd dat Trump’s inauguratie toespraak filosofisch zou zijn; de verdeelde natie tot elkaar zou brengen. Niets was minder waar. Trump herhaalde zijn speeches van zijn campagne en liet geen spaan heel van de ex presidenten die aanwezig waren. Trump’s houding tijdens de toespraken was er ook een van “kunnen die sukkels van een sprekers een beetje opschieten, ik moet praten”. En al die politici die hij voor rotte vis had uitgemaakt, inclusief hun echtgenotes, stonden me daar toch te glimmen. Wat zou Rembrandt daar als opvolger van ‘De Nachtwacht’ een prachtig schilderij van hebben kunnen maken; ‘De Hypocrieten’. Enige feiten: hij weigerde om zijn belastingaangifte openbaar te maken, hij staat bekend als aanrander, en tijdens zijn campagne heeft hij maar liefst 54 maal gelogen. We noemen dat nu nepnieuws.

Dit leek me de juiste afbeelding om mijn afschuw van Trump weer te geven. Maar, ik zat ernaast. Het werd nog veel erger. Meer vrouwen die hem aangeklaagd hebben, waarvan een die hij bezwangerd heeft. Veel Amerikanen hebben hem al een landverrader genoemd na de beschamende vertoning in Helsinki met Poetin. De Republikeinen durven er niets aan te doen met de november verkiezingen voor de deur (weekdieren). Iedereen wacht nu met spanning af wat de bevindingen zullen zijn van de speciale onderzoeker Mueller, die momenteel al menig Trump paladijn heeft aangeklaagd. Wat mij betreft zal de geschiedenis vroeger of later over Trump oordelen, en over zijn handlangers. Ik meld me weer wanneer Trump van het toneel verdwijnt met een samenvatting. Iets veel leukers is de verslaggeving van zoon Ivar bij de European University Games in Coimbra, Portugal. Samen met collega Job Zomerplaag vervaardigde hij een dagelijks rapport van de dagelijkse evenementen. En of hij het er druk mee had!

Daarnaast was hij donderdagavond op NPO5 te beluisteren waar hij geïnterviewd werd. Ga naar NPO5, donderdagavond 10.10. Nog wat Amerikaanse tongval, maar toch! Verheugend was gisteren mijn bezoek bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken, waar ik als altijd vreugdevol ontvangen werd door Clusterhoofd Tessa Martens. Het deed me goed om te horen dat voor de paroolzitting van Singh men bij BuZa de zaakjes behoorlijk op orde heeft, met name qua resocialisatie. Zodanig dat de mensen die de zitting voorzitten aangenaam verrast zullen zijn, hetgeen de zaak van Singh uiteraard ten goede komt. Geen garanties, maar toch iets om warm van te worden. Vandaar dat we zoals elke week vast blijven houden aan onze slogan; “Nil Desperandum”.

Blok Trump lijkt een logische opening om aan te tonen dat een dictatoriaal “bevriend” staatshoofd dient te stoppen met de kontlikkerij van een daadwerkelijke vijand. De New York Daily News had geen moeite om dit weer te geven; Trump die de democratie van z’n eigen land aan het uitroeien is:

Onderstaande cartoon in de Economist geeft aan hoe het weldenkende deel van de Amerikanen over de bijeenkomst in Helsinki dacht, althans hoe deze wereld ’leiders’ dat ervaren hebben:

Trump die rondtoetert dat groten der wereld elkaar gevonden hebben terwijl Poetin meent dat hij Trump alle hoeken van de vergaderzaal ingerost heeft. Maar mijn opening had ook Trump Blok kunnen zijn vanwege de uitlatingen van Minister Blok van BuZa over een culturele samenleving deze week. Sinds ik me drie jaar geleden uitbundig begon te bemoeien met de onschuldig (35 jaar) in de Verenigde Staten vastzittende Jaitsen Singh, heb ik te maken gehad met drie Ministers van Buitenlandse Zaken. In volgorde:

Minister Koenders. Stond volledig achter parool/gratie voor Singh (althans in de pers) en liet de toenmalige Consul Generaal in San Francisco een brief schrijven naar Gouverneur Brown, die na zo’n 5 weken eens een keer geopend werd. Geen navolging, geen persoonlijke bemoeienis. De tweede was een kort leven beschoren:

Had ook weer te maken met Poetin! Was nog wel bijna bij de Wereldbank terecht gekomen. Is #3 nu ook al een kort leven beschoren gezien zijn beschamende uitlatingen?

Minister Blok, de alleskunner, noemt o.a. Suriname ‘a failed state’ en biedt daarna, volgens goed gebruik, zijn welgemeende excuses aan. Singh is een Nederlander van Surinaamse afkomst, moet ik nu geloven dat Minister Blok, zoals de Telegraaf beweerde, volledig achter het ‘geval’ Singh staat? Daar heb ik het moeilijk mee. Enfin, aanstaande vrijdag ben ik op bezoek bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken en hoop ik opheldering te krijgen over de huidige gang van zaken. Inderdaad, U heeft correct opgemerkt dat alles in cartoons is weergegeven (met dank aan de cartoonisten). Dat komt omdat het huidige wereldgebeuren ook op een slechte horror comedy lijkt. Daarom nog een paar fun facts: *Vanaf nu is het geen probleem om achteraf uit te leggen wat je echt bedoeld hebt, ondanks dat het duidelijke leugens zijn, we noemen dat een Trumpie *Excuses achteraf aanbieden (na  voor een Minister van BuZa beschamende uitlatingen), maar het niet menen, noemen we een Blokkie *Washington Post: Trump heeft 3.000 keer gelogen in zijn eerste 466 dagen *Trevor Noah: het was een ongelijke strijd, KGB agent Poetin tegen KFC agent Trump *Wierd Duk, Telegraaf: Rusland is een goede buffer tussen ons en de Islam. Zoiets als Holleeder is een goede buffer tussen ons en DENK. Kortom, geniet van het mooie weer, denk aan Singh en handhaaf het motto: “Nil Desperandum”.

Kroatië in de finale, wie had dat gedacht? Poetin dus, die zag het aankomen toen Kroatië afstevende op een verlenging in de kwartfinale tegen Rusland. Uiteraard is de slogan voor Poetin (met dank aan een vulgaire Amerikaan): “Russia First”. En zo kon het gebeuren dat een minuut voor het reguliere einde doelman Subasic uit het niets getroffen werd door wat leek op een hamstring blessure. KGB insiders wisten wel beter, Poetin zou dit klusje persoonlijk klaren en Rusland door de verlenging slepen:

“Helaas”, penalty’s werden Rusland alsnog fataal. Met dank aan een facebook vriend. Afgelopen zondag in Ziggo Dome hebben Astrid en ik ons zo’n 2,5 uur kostelijk vermaakt met hetgeen de 76-jarige Paul Simon op de bühne presteerde. Fabelachtig, met een geweldig 12-koppig orkest ter ondersteuning. Oor recensent Sven Gerets schreef er een stuk over dat bijna perfect was tot hij het volgende stelde:  “Over Bridge Over Troubled Water vertelt hij (PL: Paul Simon) dat hij een moeilijke band heeft met het nummer. Over hoe hij het ooit heeft weggegeven, zodat anderen het konden zingen.” Daaraan kon je merken dat Gerets begonnen was bij Paul Simon, en niet bij Simon & Garfunkel. Hij wist niet dat hun grootste album de gelijknamige titelsong droeg:

Simon had het nummer geschreven op de stem van Art Garfunkel, die het zodanig vertolkte dat het nimmer verbeterd is. Paul Simon zei ook tijdens het concert dat hij het nummer aan Arty gegeven had. Uitgebracht in 1970 werd het ook hun laatste studio album. Het album verkocht wereldwijd meer dan 25 miljoen exemplaren, stond 10 weken op #1, bleef 85 weken in de charts en de titelsong won maar liefst 5 Grammy onderscheidingen. Lust u nog peultjes? Zo teruglezend lijk ik wel een muggenzifter, maar ja, geschiedenis hoort nu eenmaal fake proof te zijn! Nog wat fun facts: terug in de tijd in Californië had ik het genoegen om Randy Newman (oh, oh, al die beroemdheden) te begeleiden rond een concert in Martinez. We kwamen ook te praat over Paul Simon en hoe jaloers hij was op de kop grotere Art Garfunkel met die engelachtige stem. Het ergste was dat men dacht dat de langere Garfunkel ook nog eens die songs schreef. Blijkt dat Garfunkel 15 cm groter is dan Simon, maar slechts 1.75 meet. En zo klein oogde Paul Simon ook op de bühne, maar wel met een stem die de Ziggo Dome vulde. Top concert! Een andere kleine man zit hier:

hij ziet de dagen, uren en minuten traag als stroop aan hem voorbij trekken. September, zo dichtbij en toch zo ver weg. Indien er een God is, dan dient hij er op toe te zien dat Jaitsen Singh parool of gratie krijgt. Daarom heb ik Jaitsen een brief geschreven die hem aanspoort om hoop niet op te geven. Iets of iemand tussen hemel en aarde moet toch empathie hebben voor deze man die beetje voor beetje ook nog eens z’n gezondheid aan het verliezen is. Hoop houdt ons gaande: Nil Desperandum!

Het was niet de bedoeling dat de 500^e Luim deels een Rutte uitgave is geworden. Het diende zich echter allemaal aan op een dienblaadje. Vandaar. Wat een brutaaltje is die Rutte toch! Die heeft zomaar “no” gezegd tegen die beschaafde meneer Trump. Toen ik dat grote nieuws vernam, stormde ik naar YouTube om dat met eigen ogen en oren tot me te nemen. Wat een teleurstelling. Hij zei het wel, maar Trump trok zich er niets van aan.

Het had iets van de klassieker ‘de muis die brulde’. Of die mop over de muis en de olifant die samen over een brug lopen. Zegt de muis “wat stampen we lekker he?!”. De beroemde Bette Midler vatte het op twitter als volgt samen:

1. Bette Midler?Verified account @BetteMidler Jul 3

Yesterday the Dutch Prime Minister said “No!” to Trump’s face! But Trump just ignored his “No!”. Almost like the Dutch PM was a woman!!

538 replies3,400 retweets17,282 likes

Vertaald: Gisteren zei de Nederlandse Minister President “Nee!” in Trump’s gezicht. Maar Trump negeerde zijn “Nee!”. Bijna alsof de Nederlandse PM een vrouw was. Daar gaat een heldendaad de plee in. Om een zo gedegen mogelijk inzicht te krijgen in deze gecompliceerde wereld, neem ik informatie tot me van links naar rechts. Wanneer je dan een artikel leest dat zowel in een linkse krant als rechtse krant gestaan zou kunnen hebben, dan raak je in verwarring. Zo stootte ik op een Volkskrant artikel over Rutte van Ariejan Korteweg met de volgende kop:

Tegen Rutte is geen kruid gewassen: hij heeft zowel het Binnenhof, als Brussel aan zijn voeten

Ik dacht eerst dat het een VVD reclame was, maar buiten alle loftuitingen was er toch nog iets op Rutte aan te merken, lees en huiver:

Mocht hij al gebreken hebben, dan zijn die van het onzelfzuchtige soort: de neiging gebreken van zijn getrouwen met de mantel der liefde te bedekken en hen tot ver voorbij hun houdbaarheid in bescherming te nemen.

Allemachtig, de rij is eindeloos, van leugenaars tot mensen als ex VVD voorzitter Henry Keizer die nu door het Openbaar Ministerie wegens oplichting en valsheid in geschrifte aangepakt wordt. Er zou inmiddels bij hem voor €20 miljoen beslag gelegd zijn. En wanneer je al Rutte’s leugentjes over de jaren achterelkaar plaatst, dan krijg je ook een imposante rij. Rutte is zeker getalenteerd, maar met kanttekeningen, vooral waar het de verbetering betreft van hen die het toch al goed hebben. Journalist Korteweg deed inderdaad zijn naam eer aan door de smalle paadjes van de waarheid te vermijden, en daardoor had het stuk net zo goed in Prive of Story kunnen staan. Waterverf!

Leuker was mijn 72e verjaardag. Het enige dat ik God-zij-dank met Trump gemeen heb. Zo oud al, hoor ik menigeen in verbazing uitroepen. Inderdaad. Hetgeen mij het meest plezierde was het feit dat de honderden felicitaties de tijd overbrugde van mijn eerste serieuze baan, Amerikaanse Leger Rotterdam, ik was 21, tot nu, inclusief alle banen of zaken die ik opgezet heb. Volgens mij heb ik iedereen geantwoord, hetgeen nog een hele job was, ook al omdat je soms ondergedompeld wordt in ‘memory lane’. De onschuld van deze jeugdige Peter is niet echt meer aanwezig:

Wel hoop ik nog jaren door te kunnen gaan met zaken die ik momenteel onderhanden heb. Ook weet ik me gesteund door vrouw Astrid, een baken om van te houden. En dat doe ik dan ook. Een van die ‘zaken’ betreft natuurlijk de onschuldig vastzittende Jaitsen Singh. Stiekempjes had ik gehoopt, dromer als ik ben, dat mijn grootste verjaardagscadeau uit Californië zou komen; een onderhoud met Gouverneur Brown. Helaas. Sommige mensen menen dat het komt vanwege mijn Trump aversie. Die kan ik gerust stellen, Brown heeft net zo’n afkeer van Trump als ik. Derhalve; Nil Desperandum!