Het nieuws kwam als een stoot onder de gordel! Het paroolverzoek van Jaitsen Singh is afgewezen, oftewel een doodvonnis wanneer je ervan uitgaat dat Singh over 5 jaar (de nieuwe parool periode) bijna 79 is. Daar zijn films over gemaakt, zoals “Dead Man Walking”. Je kunt ook stellen dat Singh zich in een gedoemde situatie bevindt die praktisch niet te overleven is.
Singh betoonde te weinig berouw over de situatie, hetgeen de voornaamste reden van de afwijzing was. Singh heeft mij herhaaldelijk bevestigd dat hij nog liever in een kist de gevangenis verlaat dan iets te bekennen dat hij niet gedaan heeft. Nobel maar desastreus in een onverbiddelijk systeem als dat van de USA. Kom Minister Blok, pak de telefoon en bel Gouverneur Brown. Vraag om gratie, het is de enige mogelijkheid om Singh nog enige jaren van vrijheid te laten genieten, en zelfs dat zal niet eenvoudig zijn wanneer je aanpassingsproblemen in acht neemt. Maar, het mag echt niet gebeuren dat Jaitsen Singh in een kist de gevangenis verlaat! Doe het Minister Blok, wees een mensen Mensch! In vogelvlucht een overzicht van USA weken. Mijn trip begon zo ontzettend leuk toen ik bij aankomst begroet werd door mijn twee zonen ter plekke:
Kaj, rechts, onze firefighter/paramedic in South San Francisco, links Bo-Peter die geacht wordt het Amsterdamse WUA in de V.S. op de kaart te zetten. Resp. pinguïn en mosterdpot, verzin het maar! Je moeheid is op slag verdwenen, zeker weten. Zo rond 13.30 reden we richting San Francisco en konden alleen maar constateren dat de wegen er niet beter op waren geworden, wel veel drukker. Alles stond op groen de volgende dagen, een achttal vrienden dat bijeen kwam bij het huis van Kaj en Bo-Peter op vrijdagavond om onze vriendschap te vieren, de zaterdag die ik met Bo-Peter doorbracht bij de football wedstrijd tussen de Cal Bears (UC Berkeley) en de Tar Heels van de Universiteit van North Michigan (zie onder) en ga zo maar door.
Vrienden en zakenrelaties trokken in een bonte rij voorbij, en ook de traditionele pool biljart overwinning op grote vriend Fred van Buiten zou veel meer aandacht gekregen hebben ware het niet dat de afwijzing van Singh’s parool als een continue grauwsluier over me heen hangt. Toch wil ik deze Luim gebruiken om een groot aantal mensen te bedanken die Singh bezochten of schreven (zoals de schrijver Margreet Bootsma). Zonder ook maar iemand tekort te willen doen die niet genoemd wordt, onderschrijf ik dat met de volgende foto’s:
San Quentin, 31 mei 2015, waar het allemaal zo’n beetje voor ons begon. Egaa Astrid met zowaar een glimlachende Singh.
Singh tussen vrouw Astrid en jongste zoon Ivar, Vacaville, 8 april 2016
Vacaville, 8 mei 2016. Singh tussen zoon Surender et moi (we blijven lachen).
Paul Nijssen torent boven Singh uit. Vacaville, 12 februari 2017. Paul is een extra dankwoord waard, hij heeft Singh waarschijnlijk het meest bezocht en diende als een soort van secretariaat tussen mij en Singh. Ter vlotte afhandeling stuurde Singh hem een brief, waarna Paul die vervolgens inscande en naar mij als aanhangsel bij een e-mail stuurde. Werkte perfect.
Singh en zoon Kaj, Vacaville 23 juli 2017
Laat ik de fotoserie besluiten met zus Sieta (met dank aan Libelle), die langdurig gepleit heeft om haar broer vrij te krijgen en met wie we langdurig over de hele affaire de vorige week in Concord, Californië gesproken hebben. Dank gaat ook uit naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken (althans het goede deel in Den Haag van de laatste tijd), Prison Law, de stichting Epafras (ook voor de bezoeken) en de talloze geldgevers die het mogelijk maakten om de Amerikaanse advocaten te bekostigen. Wie ik uitzonderlijk zou willen bedanken is Minister Blok, de derde minister in rij sinds ik me met Singh bemoeid heb, en die slechts de telefoon hoeft te pakken om voor Singh gratie te bepleiten bij Gouverneur Brown. Driemaal scheepsrecht? Just do it Minister Blok, wanneer Kim Kardashian gratie voor elkaar krijgt bij President Trump voor “haar” gevangene, dan zou het u ook zeker moeten lukken. Nil Desperandum!