Mijn Seeburg jukebox uit 1959 is de hele wereld over geweest en is nog steeds een bron van plezier, melancholie en ouderwets geknisper, begeleid door een authentiek lekker diep basgeluid.
Vandaag zou ik er eigenlijk een zwart bandje om moeten doen omdat U7 is weggevallen.
Wat een kraker was dat, Johnny Lion stond er in 1965 maar liefst 22 weken mee in de Top 40. Hijj mocht slechts 77 worden, en dat vind ik niet oud (begrijpelijk!). Vol liefde de titels bekijkend, bekruipt me plotsklaps het gevoel dat van al deze artiesten er wel heel veel niet meer onder ons zijn. Van de tachtig 45 toerenplaatjes, met 58 groepen, zangers of zangeressen, zijn er maar liefst 36 die het heden met het eeuwige verwisseld hebben. Uiteraard is dat niet zo verwonderlijk omdat het muziek uit de zestiger en zeventiger jaren betreft. Maar toch. De Beatles zijn gehalveerd, de Bee Gees teruggebracht tot ‘n eenling, Barry Gibb, en Queen verloor haar charismatische voorman Freddy Mercury. Wonderlijk is dat de Rolling Stones er maar een verloren hebben van het eerste uur, oprichter Brian Jones (overdosis of zelfmoord…). Kijk je naar Jaggers maatje Keith Richards, dan denk je soms dat hij dood is, maar het zelf nog niet weet.
Die slaat alle toekomstverwachtingen die dokters op hem hebben losgelaten. En dat geeft weer hoop. Het mooiste is dat de muziek die de diamantnaald uit het vinyl haalt de mannen en vrouwen die er op geperst zijn op hun best uit laat komen. Lang leve mooie muzikale herinneringen, ze ontroeren, maken blij, en brengen je soms terug naar momenten om te koesteren. Deze week schreef een oud collega uit Chicago dat de temperatuur gedaald was tot -40C qua gevoel. Dan dwalen mijn gedachten af naar Elvis Presley die in 1969 heel gevoelig zong “op een koude en grijze Chicago morgen wordt er een arme kleine baby geboren in de getto”. Niet alleen gevoelig maar ook maatschappelijk bedoeld. En dat klinkt uit de jukebox toch heel wat gevoeliger dan uit een MP3 speler of van een CD of de Alexa van Amazon. De oceaan schoonmaakactie van ‘onze’ Boyan Slat staat helaas tijdelijk op tilt, maar wanneer je bedenkt dat Robert Long in 1974 (!) er al het volgende over zong “toe maar jongens de beuk erin ja vooruit maar lui zet ‘m op, gif en rotzooi in de zee, de oceaan een grote plee…..”, dan besef je wel hoelang dit probleem al bestaat. Muziek als geschiedenis. En ja, ik kan eindeloos zo doorgaan, maar dan krijg ik dadelijk het volgende etiket opgeplakt:
Met dank aan zoon Kaj die die dergelijke onderzetters vorig jaar voor me in San Francisco kocht. Vader en zoonliefde! In ander nieuws boekte Sparta gisteren tegen Volendam het vierde gelijkspel op rij (na 2-0 voorgestaan te hebben!) en kwam mede daardoor 8 punten achter op FC Twente. Die komen a.s. vrijdag op bezoek bij ons, dus tijd voor de betaalde heren voetballers om de mouwen eens echt op te stropen. Anders haal ik de Spartamars uit de jukebox! Deze laatste bedreiging staat ook bekend als een ‘Trumpie’. Met deze mededeling laat ik jullie gelukzalig het weekend in glijden. Dus niet code geel, maar code HAPPY!